5 - «Είπε, έχω αστραπή μες στην καρδιά μου ...»

«Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς», η προσευχή που ο Κύριος έδωσε στους ανθρώπους, η μόνη που άφησε επί της γης, όταν Τον ρώτησαν, «πώς να προσευχόμαστε;». «Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου επί της γης», σαν να ομολογεί δηλαδή ο άνθρωπος, ότι Είσαι μεν, εν τοις Ουρανοίς, αλλά και εμείς που είμαστε τώρα μακριά ομολογούμε την απόστασή μας, και την διάστασή μας μαζί Σου, αλλά ο πόθος πια είναι να τελειώσει αυτή η ασωτία μας. Γιατί μέσα στην καρδιά του Θεού ήμασταν όλοι, μέσα στον Παράδεισό Του. Ο Παράδεισος δεν είναι τόπος, είναι τρόπος, είναι η Καρδιά του Θεού. Και από αυτή την Καρδιά με την πτώση μας, δια της Εύας με τον όφη … βγήκαμε από αυτή την Καρδιά του Θεού, και ο Θεός, από πολύ αγάπη, μας έβγαλε έξω από Αυτή, όχι για τίποτα άλλο, όχι σαν τιμωρία, αλλά, επειδή δεν γίνεται στην Καρδιά του Θεού να υπάρχει κάτι ξένο. Ή θα 'μαστε ταυτισμένοι με την Χάρη και με την ουσία του Θεού, ειδάλλως θα καεί ο άνθρωπος, ότι ξένο και νάχει αν μπει μέσα σ' αυτήν την … στον τόπο του Θεού, καίγονται όλα, είναι «πυρ καταναλίσκον». Οπότε, όταν ο άνθρωπος πια εκεί με όλη την συγκατάθεσή του, προσκύνησε και πίστεψε κάτι ξένο, κάτι εκτός του Θεού, και μάλιστα ο Θεός έκανε και τις προσπάθειες, μήπως ρε παιδιά ομολογήστε αυτό που κάνατε ... Πάει στον Αδάμ και του λέει: «μήπως φάγατε από τον καρπό;» Και είδατε τί είπε ο Αδάμ, δεν είπε, «ναι, φάγαμε τον καρπό ζητούμε συγχώρεση», αλλά τί είπε; «Η Εύα που μου 'δωσες, αυτή μου το 'δωσε». Φαντασθείτε, δηλαδή, την ευθύνη την έριξε στον Θεό! «Η Εύα που μου 'δωσες!» Πώρωση! Μετά πάει στον … στην Εύα και την ρωτάει εκείνην μήπως τουλάχιστον εκείνη ομολογήσει. «Ο όφις!» Είδατε ότι ρίξαμε την ευθύνη όχι στον εαυτό μας για αυτό που κάναμε. Δεν ζητήσαμε συγχώρηση ότι αυτό που κάναμε ήτανε κάτι πορνικό, κάτι εκτός της υπακοής στο θέλημα του Θεού. Τέλος πάντων, έγινε αυτό. Και τότε ο άνθρωπος βγήκε έξω από την Καρδιά του Θεού, έξω από το οικείο περιβάλλον του και άρχισε να ασωτεύει, τόσους αιώνες ασωτεύει και πάει να κάνει πράγματα δικά του και φυσικά όσο περνάει ο καιρός και η απόσταση μεγαλώνει με τον Θεό και μεταξύ μ… και με τον ίδιο τον άνθρωπο. Και ο Κύριος όταν ήρθε επί της γης, μας θύμισε αυτή την προσευχή, ότι, αν είμαστε στην γη είμαστε μόνο για ένα λόγο, για το πώς να επιστρέψουμε, για το πώς να γίνει η ζωή μας ένας τόπος που ξα… να γίνει κατοικητήριο του Θεού. Και αυτή την προσευχή την είπε: «Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς, αγιασθήτω το Όνομά Σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου», να αγιασθεί το Όνομά Του επί της γης, στη καρδιά μας, στο νου μας, στις αισθήσεις μας, στον τόπο που ζούμε, στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε κλπ. «Ελθέτω η Βασιλεία Σου …». Για να 'ρθει όμως η Βασιλεία Του ουσιαστικά πρέπει να σβήσουν οι δικές μας βασιλείες, τα δικά μας «εγώ», ο «εαυτός» μας, πρέπει να σβήσει, για να μπορέσει αυτή η Βασιλεία να γίνει μόνο Αυτή. Γιατί ο Θεός δεν μπορεί με άλλο, δεν συνυπάρχει με τίποτα άλλο, υπάρχει μόνο Αυτός. «Γενηθήτω το θέλημά Σου ως εν Ουρανώ και επί της γης», να γίνει πια η γη μας, κατοικητήριο του Θεού. Αυτή ήταν η προσευχή. Πάλι δυο χιλιάδες χρόνια, πάλι τα ίδια, πάλι πάθαμε ζημιά, πάλι ξεχάσαμε αυτή την Πατρίδα, πάλι αρχίσαμε να κάνουμε δικά μας πράγματα, να κάνουμε το ένα, να κάνουμε το άλλο κλπ, κλπ. Κι όλα αυτά να βγάζουν πάλι τη ψυχή μας σε μακρινή χώρα. Καμιά σχέση δηλαδή με αυτό που ήταν η φύση της πλασμένη, αφού απ' το Θεό ήμαστε πλασμένοι. Και αντί να γυρίσουμε εκεί που ήμαστε πλασμένοι φεύγουμε διαρκώς όσο πάει πιο μακριά. Και έρχεται κάποια στιγμή που πλέον ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την ασωτία του αυτή, ότι πλέον, έφτασε ένα πλήρωμα του χρόνου, «πού θα πάει άλλο; Λιμό απόλλυμαι», έτσι είπε ο Άσωτος, «από πείνα κοντεύω να πεθάνω». Η Πρώτη Παρουσία ήταν η ενσάρκωση, ο Θεός σάρκα, έτσι έγινε. Στη Δεύτερη Παρουσία, ο άνθρωπος γίνεται Θεός. Αυτή είναι η Δεύτερη Παρουσία! Δεν θα ξανάρθει ο Χριστός όπως ήρθε στην Πρώτη, αλλά αυτή τη φορά, ο Χριστός είναι μέσα στους ανθρώπους. Αλλά, όχι ένα κομμάτι, ξέρω και 'γω, παντού … πάντοτε ήταν, αλλά, αυτή τη φορά υπάρχει το πλήρωμα, υπάρχει η ταύτιση, όλος ο Θεός!!! Οπότε ο διάβολος πια δεν έχει λόγο να κάθεται πάνω … πώς να σας πω; Ηττήθηκε! Δηλαδή, αυτό που τόσα χρόνια κατηγορούσε, ότι, ας πούμε, δεν έγινε ποτέ αυτό, ότι δεν είχε όση εξουσία ήθελε στον κόσμο, και είχε άλλοθι, ήρθε η στιγμή που πλέον τον λύνει ο Θεός! Και τότε ο αρχάγγελος … τα λέει μέσα η Αποκάλυψη αυτά, δέκατο-τρίτο κεφάλαιο μου φαίνεται, δωδέκατο, δέκατο-τρίτο, κάπου εκεί, που πλέον ο αρχάγγελος Μιχαήλ τον ρίχνει επί της γης. Πώς θα επιβιώσει; Δεν είναι με κέρατα, δεν έρχεται με μάχες, έτσι έρχεται. Αναλογισθείτε να δείτε, πόσος κόσμος δεν είναι υποχείριο δαιμονικών επιρροών. Τώρα, σ' αυτό επάνω … με τους δύο ληστές με τον Κύριο που ήταν στον Σταυρό. Και οι τρεις σταυρωμένοι. Και οι τρεις ετοιμοθάνατοι. Ποιός γνωρίζει τώρα ότι Αυτός που πεθαίνει στη μέση είναι Θεός; Ποιός Θεός; Ένας άνθρωπος πεθαίνει μάταια. Έχει λογική, δηλαδή, τώρα να τον πεις αυτόν Θεό; Τί Θεός είναι Αυτός; Έτσι δεν είναι; Ξέρετε ο Σταυρός εκείνο τον καιρό ήταν το πιο σιχαμερό που υπήρχε. Δεν ήταν απλώς ένας επώδυνος θάνατος, ήταν σιχαμερός, βδελυκτός. Κι εκεί που πεθαίναν λοιπόν και οι τρεις, ο ένας ληστής, ο εξ αριστερών, ούτε τον νοιάζει δίπλα του ότι άλλοι πεθαίνουν … τον νοιάζει ο ποπός του: «Αν είσαι Θεός …» τί Του λέει; «κατέβα να με σώσεις» … με νοιάζει ο εαυτός μου … δεν με νοιάζει για Σένα. Είναι η μια … η μια μερίδα ανθρώπων, ας πούμε. Δυο μερίδες ανθρώπων υπάρχουν. Δεν υπάρχει τρίτη. Γιαυτό και είναι δύο ληστές. Ο ένας από δω κι άλλος από κει. Ο ένας, λοιπόν, το μόνο που τον νοιάζει είναι μόνο τα θελήματά του, οι επιθυμίες του, το «εγώ» του, το βόλεμά του, η δόξα του. Συμφωνείτε; Όλα τα «μου». Κι απ' την άλλη πλευρά, ένας άλλος ληστής, που κι εκείνος ετοιμοθάνατος, κι εκείνος ξεψυχάει, ωδινάται, αλλά, ούτε ίχνος αυτολύπησης! Δεν τον νοιάζει για τον εαυτό του. Τελειώνει! Δεν είναι κι εύκολο! Ξεψυχάει, πάνω σ' ένα σταυρό! «Εμείς δικαίως πάσχουμε. Εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να μιλάμε καθόλου». Και μάλιστα, τον ελέγχει τον άλλο: «τί βλασφημείς! Εμείς ότι πράξαμε … άξια! Αλλά Αυτός ο δίκαιος, μαζί μας εδώ; …». Κι αυτό, ξέρετε, που πήρε θέση υπέρ του Χριστού είχε ακόμα περισσότερο κόστος, γιατί εκείνη την ώρα, όλοι οι Φαρισαίοι, οι Εβραίοι, που ήταν εκεί, οι στρατιώτες οι Ρωμαίοι κλπ, όλοι ήταν εναντίον του Χριστού. Γιατί όλη η σταύρωση ουσιαστικά για τον Χριστό γινόταν. Υπήρχε μια μανία εναντίον του Χριστού. Ε, ένας ληστής που είναι επάνω ετοιμοθάνατος, αντί να κάνει το παν, λίγο ρε παιδί μου να πάρει εύνοια του κόσμου, ακόμη πιο πολύ επιδεινώνει την θέση του. Και παίρνει το βάρος του Κυρίου μας. Μετέχει του βάρους του Κυρίου. Γιατί, εκείνη την ώρα, ποιος μπορεί να καταλάβει, τί πόνο έχει Αυτός, ο αδίκως σταυρούμενος, για να μετέχει στον πόνο Του. Κι εκεί τί αποκαλύπτεται στον ληστή; Ότι Αυτός είναι Θεός. Εκείνη την στιγμή αποκαλύφθηκε. Δεν το γνώριζε. Το αισθάνθηκε η ψυχή του. Γιαυτό είπε εκείνο το «μνήσθητί μου Κύριε εν τη Βασιλεία Σου». Ενώ, η Παναγία μας, που ήταν κάτω από τον Σταυρό, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, οι Μυροφόρες, δεν Τον είδαν Θεό! Απλώς πονούσαν για ένα αγαπητό τους πρόσωπο, που αδίκως έπασχε, όχι Θεό όμως. Θεό τον αισθάνθηκαν μετά την Ανάσταση. Ο ληστής όμως φαντασθείτε ότι ταυτίστηκε με τον Θεό, πότε; Όταν πέθαναν όλα τα «εγώ» του. Ενώ η Παναγία κι εκείνη «εγώ» είχε. Είχε το παιδί της. Γιαυτό κι εκείνη την ώρα ο Χριστός την είπε, «Γύνε, ιδού ο υιός σου»! Κουβέντες φοβερές! Εκείνη την ώρα ακόμα και με την Παναγία χωρίστηκε ο Κύριος. Είναι συγκλονιστικό! Δεν την είπε, «Μήτηρ μου». Τέρμα! Εγώ αποποιούμαι πια ότι είμαι γιός σου. Με ποιά έννοια; Εεε, το ότι, εκείνη τη στιγμή δεν ταυτίστηκε με το Πνεύμα αυτό που εκείνη την ώρα έπασχε. Πόσο δύσκολο δεν είναι αυτό; Πόσο … αν δεν είναι κανείς τελείως νεκρός, δηλαδή, από οποιοδήποτε «θέλω» πόσο εύκολο είναι να αρνηθούμε ακόμα και τη θεότητα. Μέχρι τέλους … Ξέρεις, ο μεγαλύτερος ευεργέτης μας, είναι ο πονηρός. Αυτός φέρνει την μεγαλύτερη ευλογία. Μακάρι, δεν σας το κρύβω, η ευχή μου, και ο πόθος μου και αυτός να επιστρέψει, γιατί κι αυτός κάποτε δεν ήταν κακός. Μακάρι … ό,τι δηλαδή ακόμα μέσα του έχει σωθεί και δεν κάηκε, γιατί, ξέρετε, λένε οι άγιοι Πατέρες, ότι, μετά την έλευση του Θεού στη γη, στα χρόνια του Κυρίου μας και μετά από τη Σταύρωσή Του και την Ανάστασή Του, ότι απέκτησαν οι άγγελοι και οι δαίμονες άτρεπτο. Δηλαδή, οι μεν άγγελοι είχανε ροπή προς το να πέσουνε, ο δε διάβολος είχε δυνατότητα να επιστρέψει. Αλλά βλέποντας ακόμα κι αυτό το φοβερό, το συγκλονιστικό, έναν Θεό να πάσχει επάνω στον Σταυρό, να υβρίζεται, να κάνει … κλπ, κλπ, στον τάφο … στα μάτια των αγγέλων ήτανε φρικτό το γεγονός. Δεν είναι σαν τα δικά μας, τα πολύ περιορισμένα. Τότε, λέει, πλέον, τα ουράνια τάγματα, φτάσανε στο άτρεπτο. Δηλαδή, οι μεν άγγελοι πια, δεν πρόκειται να πέσουν, συγκλονισμένοι από αυτό. Οι δε δαίμονες δεν μπορούν να επιστρέψουν. Τόσο … αφού εκεί δεν μετάνιωσαν, εκεί δεν είπαν ένα, «ήμαρτον», ας πούμε … αλλά ακόμα και στο τέλος, επειδή πάντοτε … το παράπονο του πονηρού ήταν, ότι τόσους αιώνες, μετά την Ανάσταση του Κυρίου, τον έχει δεμένο ο Θεός τον διάβολο. Είναι αυτή η χιλιετής περίοδος που την λέει, ότι χίλια χρόνια τον έχει τον διάβολο δεμένο, είναι τα χρόνια από την Πρώτη Παρουσία μέχρι την Δεύτερη, αυτή είναι η χιλιετία. Αυτό που λένε οι Γιαχωβάδες, ας πούμε, το περιμένουν μετά την Δεύτερη Παρουσία την χιλιετία. Ενώ η Εκκλησία πρεσβεύει ότι η χιλιετία είναι αυτή η περίοδος, από την Πρώτη Παρουσία μέχρι την Δεύτερη Παρουσία, στην οποία ο διάβολος είναι δεμένος. Δεν είχε πολύ εξουσία στον κόσμο, είχε όση ο Θεός του έδινε. Αλλά επειδή είναι το παράπονό του, «δεν με άφησες ποτέ, κι εγώ να κάνω τις τρέλες μου», μετά, τον λύνει ο Θεός τον διάβολο και είναι οι μέρες τώρα αυτές στις οποίες πια λύθηκε ο πονηρός. Λύθηκε πια αυτός και τώρα … όμως αυτό το λύσιμο, πάλι οικονομία Θεού, γιατί τώρα πια αποκαλύπτεται όλος, ενώ μέχρι τώρα ποτέ δεν φανερώθηκε όλος! Αλλά τώρα, πλέον, αποκαλύπτεται όλος, γιαυτό και θα γίνει οριστική νίκη του Κυρίου. Γιατί πια εκτίθεται κι ο άλλος. Μέχρι τώρα δεν εκτίθονταν ποτέ. Άμυνά του ήταν το κρύψιμό του. Να μη φανερώνεται πουθενά. Τώρα, όμως, πάλι ο Θεός από αγάπη για το λαό, του δίνει αυτή τη δυνατότητα να αποκαλυφθεί ο πονηρός … φυσικά πώς αποκαλύπτεται; Από τις δικές μας διαστροφές, γιατί αυτός έχει εξουσία όσο εμείς του δίνουμε εξουσία, όσο εμείς δεν του δίνουμε εξουσία δεν έχει δύναμη. Αλλά επειδή ο λαός πια είναι σε τέτοια κατάσταση πτώσεως … οπότε φτάνει στο σημείο πλέον η κυριαρχία του να είναι καθολική, να φανερωθεί όλος ουσιαστικά για να ηττηθεί όλος … Ε, γιαυτό και αισθάνομαι ότι πια είναι η οριστική του ήττα, γιατί αποκαλύπτεται όλος, κι έτσι θα γίνει η οριστική νίκη του Χριστού. Αλλά όμως αυτό που δημιούργησε ο Θεός δεν μπορεί να χαθεί. Θα χαθεί το διαστροφικό, το κακό. Αλλά αυτό το ουράνιο, που είχε όταν δημιουργήθηκε, στον Κύριο θα επιστρέψει. Ελήλυθεν το Φως. Και ξέρετε τί με βεβαιώνει ότι ήρθε το Φως το Θεού; Ήρθε πια, η Δευτέρα Παρουσία τελείωσε, το Πνεύμα Του είναι εδώ, γιαυτό και τρελαίνεται αυτός. Είναι αυτό που λέει, «έχει θυμόν μέγαν, ειδώς ότι ολίγον καιρόν έχει» (Αποκ. 12,12). Ήρθε το Φως και το έχει πάρει αυτός χαμπάρι ότι ήρθε, και τώρα ξέρει ότι τελειώνει, θα φανερωθεί το σκοτάδι του, και θα κάνει ότι πιο βλακώδες είναι. Όσο, δηλαδή, θα αυξάνει η τρέλα του και η … αυτό όλο που θα βλέπουμε τώρα, η ανακατωσούρα, θα σημαίνει ότι πλέον πλησιάζει το τέλος του. Τώρα όμως τί θέλει; Να κωφεύσουμε από τις έξωθεν αλήθειες και λογικές. Πώς γίνεται; Γιαυτό τώρα και στις μέρες μας … τα λέει όλα, ξέρετε είναι ξεκάθαρη η Αποκάλυψη είναι πάρα πολύ φοβερή, στις μέρες μας ξεδιπλώνεται. Δείχνει ένα όραμα, μια γυναίκα, οδύνουσα, βασανιζόμενη τεκείν, έτοιμη να γεννήσει, αλλά, με ζόρια … είναι οι ψυχούλες των ανθρώπων που μέσα τους έχουν αληθινό Πνεύμα Θεού, αλλά δεν είναι ρε παιδί μου, σ' ότι ευχάριστο, ζορίζονται. Δεν έχει προϋποθέσεις να γεννηθεί εύκολα αυτό το Παιδί. Αυτό το δείχνει σαν γυναίκα, είναι οι ψυχές των ανθρώπων στις οποίες, αυτό το Παιδί που έχουμε μέσα μας, γιαυτό το Παιδί που μιλάμε όλοι μας, είναι αυτό που κρατάει η Παναγία … το Βρέφος που έχουμε μέσα μας είναι αυτό που η Παναγία κρατάει αενάως, είναι αυτός ο Χριστός που έχουμε όλοι μας. Η κάθε ψυχή είναι πανάγια ψυχή που γεννάει μέσα της αυτό το Βρέφος, τόχει μέσα της και το μόνο που κάνει είναι να κρατάει αυτό, δεν της νοιάζει τίποτε άλλο. Συμφωνείτε; Όπως η Παναγία δεν βαρέθηκε να το κρατάει. Στέκει εκεί. Και μας το δείχνει για να το κρατάμε κι εμείς, αυτό το Παιδί! Μη το πουλήσουμε, μη το θάψουμε, για μια έξωθεν κατάσταση! Τώρα, λοιπόν, αυτές οι ψυχές, οι πανάγιες ψυχές οι οποίες γεννούν τον Λόγο μέσα τους. Και … και αυτό το Παιδί πλέον έχει υπόσταση, δεν είναι μια θεωρία, δεν είναι πράξη … δεν είναι μια, ας πούμε έτσι, αφηρημένη κατάσταση. Ο δράκος όμως, μυρίζεται ποιος θα γεννήσει … πού γεννάται αυτό το Παιδί, το ξέρει, κι ο δράκος είναι απ' έξω για να φάει αυτό το Παιδί, δηλαδή να σβήσει αυτή την … πανάγια ψυχή, να την στριμώξει, να τη διώξει, να το σβήσει αυτό. Γιατί αυτός ξέρει ότι αν θα υπάρχει αυτό το Παιδί έχει χαθεί ο ίδιος. Τελικά γεννάται το Παιδί, είναι ο θεωμένος άνθρωπος που λέμε, γίνεται πια στη γη, γίνεται υπόσταση ο θεωμένος άνθρωπος, θεώνεται ο άνθρωπος πια, γεννάται μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, στου καθενός μας το Παιδί … σε λανθάνουσα κατάσταση κλπ, ο καθένας όμως το βιώνει αυτό. Όμως Αυτό αρπάζεται στον Ουρανό, είναι η γέννησή του στον Ουρανό που θα 'ρθει μετά εν δόξη, αλλά, ήδη έχει γίνει αυτό. Όμως μετά η μανία του δράκου είναι να κυνηγήσει τη γυναίκα, να κυνηγήσει αυτή που το γέννησε, και τότε ο Ουρανός την κρύβει αυτή τη γυναίκα. Αυτά όλα είναι για μας τώρα, δηλαδή, αυτός που αρχίζει σιγά-σιγά μέσα του ο Λόγος να ακούγεται, και να 'ναι πολύ δυνατός, και να 'ναι ο μόνη του ύπαρξη, δεν έχουν σημασία οι έξωθεν μετά καταστάσεις, τότε η ψυχή είναι στην έρημό της, δεν το εκφράζει, δεν το εκδηλώνει, δεν κάνει τον έξυπνο εκεί, εκείνο το κρύβει μετά, και το βιώνει, έως ότου περάσει αυτή η λαίλαπα. Καταλάβατε; Ένα σαρκωμένο Πνεύμα να περπατάει μαζί μας. Αυτό που έχουμε όλοι Το είδαμε κι απ’ έξω, κι Αυτό μας Το ‘δωσε για να ξυπνήσει Το δικό μας. Δεν είναι δηλαδή κάτι παραπάνω από όλους. Το ίδιο είμαστε όλοι. Αλλά Αυτό μας Το δώρισε σε έναν, να Το μαρτυράει, να Το φανερώνει, να Το βλέπουμε, να είναι μαζί μας, για να ξυπνήσει Τα δικά μας. Δεν είναι μεγάλη δωρεά; Εδώ δεν είναι όμως για να δοξαστεί όμως κανένας. Είναι για να φανερώσει Το δικό μας. Γιατί Το ίδιο έχουμε. Και όσοι Το ‘χουμε Αυτό λίγο ξυπνητό, τόσο θα συγχρωτιζόμαστε. Όσοι όμως δεν μας συμφέρει Αυτό γιατί υπάρχει ένα … ένας άλλος «εαυτός», ε, πάσι θυσία θα Το αφανίσουμε. Και νομίζω ότι αυτό βιώνεται, ας πούμε, συνέχεια, έως ότου θα φτάσει στο τέλος. Δηλαδή, θα φτάσει μέχρι τέλους, θα το δούμε. Θα δούμε μέχρι τέλους τον αφανισμό. Οι μάρτυρες τρέχανε με χαρά στο μαρτύριο. Όντως είναι αλήθεια, ότι είναι πολύ μεγάλη χαρά, εκείνη τη στιγμή, η ψυχή να αισθάνεται ότι στον Κύριό της πάει, δεν της νοιάζει το αισθητό της. Όπως κάθε μάρτυρας … Τί καταξίωση να ‘ταν, να ποθεί να χαθεί το αισθητό του, ας πούμε, για να γίνει και το αισθητό του Χριστός. Γιατί Χριστός είναι το μέσα μας, το έξω μας όμως, είναι η βασιλεία του «εαυτού». Έχουμε δυο βασιλείες, η έσωθεν Βασιλεία και η έξωθεν. Τώρα καλείται, ποιά σε ποιά θα υποταχθεί. Εμείς τόσα χρόνια θάβουμε την έσωθεν Βασιλεία για να βασιλεύει ο έξωθεν εαυτός. Θέλουμε τώρα η έξωθεν βασιλεία να παραδοθεί στην έσωθεν. Κι αυτό όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ χαρά έχει η ψυχή, ηδονή έχει, να το κάνει, για να γίνει και το έξωθεν μας Χριστός. Γιατί ο Κύριος δοξάστηκε στον Σταυρό Του. Άρα η δόξα μας είναι στο σταυρό. Γιατί τότε θα γίνει και το έξωθεν μας αιώνιο και αθάνατο. Όμως καταντήσαμε όποιος γίνεται καλόγερος, όποιος φοράει ράσο να γίνεται δαίμονας. Δεν φταίνε τα παιδιά. Φοράς το ράσο και δοξάζεσαι εσύ. Δεν θάβεσαι σ' αυτό, δοξάζεσαι. Όσο ζούσε ο Χριστός, καλά περνούσαν όλοι. Προβλήματα έλυνε, θεραπείες έκανε, κηρύγματα φουλ, καταξιώσεις των μαθητών, … Όμως εκείνοι που αντέδρασαν ήταν οι κοντινοί. Θυμάστε; Ποιός πήγε και αντέδρασε; Οι Μαθητές, ο Πέτρος τί Του είπε όταν … Θυμάστε που τους ρώτησε εκεί ... «Τί λέει ο κόσμος για Μένα;» - «Εσύ είσαι ο Προφήτης» - «Εσείς τί λέτε;» - «Εσύ, ο Υιός του Θεού», λέει, ο Πέτρος. Χαίρεται ο Κύριος, ότι επιτέλους κατάλαβαν κι αυτά τα χαζοπούλια, ποιος Είμαι. Χάρηκε το αισθητό του Κυρίου. Κι εκείνη την ώρα αρχίζει να τους αποκαλύπτει το τί έρχεται. Έρχεται ο εξευτελισμός, η παράδοση … πού; Στους Γραμματείς και Φαρισαίους, στην Εκκλησία, στον καθωσπρεπισμό. Ο καθωσπρεπισμός σκοτώνει το «Καθώς Εστί», έτσι δεν είναι; Και … και τους λέει λοιπόν ότι έρχεται η ώρα που θα παραδοθεί … κι εκείνη την ώρα Τον πιάνει ο Πέτρος, Τον πάει πιο πέρα, και Του λέει, «μη τυχών τολμήσεις και κάνεις κάτι τέτοιο» και … εκεί φάνηκε το πνεύμα το αλλότριο το οποίο δεν θέλει τέτοια, δεν θέλει ξεβολέματα, «εμείς θα χάσουμε, οι κοντινοί Σου, θα χάσουμε τις θέσεις μας». Κι εκεί ο Κύριος εις επήκοον πάντων του λέει, «οπίσω Μου σ' έχω σατανά, ότι ου φρονείς τα του Θεού». Βλέπετε εκείνη την ώρα μίλησε το Πνεύμα, από μέσα, δεν μίλησε … ο Ιησούς θα ήθελε, σαν άνθρωπος, η ανθρωπίνη φύση Του, να είναι καταξιωμένη και δικαιωμένη στο κόσμο. Αλλά εκείνη τη στιγμή, όμως, το Πνεύμα έβαλε τη θέση, ότι, «οπίσω Μου σ' έχω σατανά, ότι ου φρονείς τα του Θεού». Και τί γίνεται; Το αισθητό, όσο υπάρχει, βλασφημείται το Πνεύμα, γιατί αρχίζει και καταξιώνεται πάλι το αισθητό. Και καλείται σ' αυτό να πάρει θέση. Πότε; Στη στιγμή του αφανισμού του αισθητού. Να δούμε εκεί τι θα κάνει η ψυχή, θα μείνει κολλημένη και στριμωγμένη στο είδωλο, ή στο Πνεύμα; Κι εμάς να μας δίνει δύναμη, εκεί η ψυχή να μην κλονιστεί από το ανθρώπινο, να μη μείνει σε μια λύπηση του αισθητού, αλλά να βλέπει τον Θεό πάλι, δηλαδή, ακόμα και στην πιο άσχημη φάση, ας πούμε, πάλι … όπως ο ληστής που λέγαμε, είδε πάσχοντα τον Θεό, εκείνη τη στιγμή. Ο μόνος που Τον είδε. Δεν Τον είδε η Παναγία. Δεν Τον είδε Θεό. Έβλεπε λυπημένη τον γιο της αδικοχαμένο, εκεί. Αλλά δεν Τον έβλεπε Θεό. Ο μόνος που Τον είδε Θεό ήταν μόνο ο ληστής. Όλοι είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία. Όποιος έχει παραπάνω να δίνει στον άλλο. Δεν ξέρω ποιός έχει και ποιός δεν έχει. Έτσι θα κουνάνε οι στάθμες διαρκώς. Όλοι θα διακονούμε, θα κάνουμε αυτά που κάνουμε. Αυτά όμως δεν είναι ένα έργο δικό μας. Εκφράζει το βαθύ μας, τον Κύριό μας και ότι κάνουμε τον Κύριο θα εκφράζουμε. Εμείς πια θα θάβουμε τον «εαυτό» μας για να φανερώνεται ο Κύριος. Πιστέψε με όμως έχω τόση χαρά, τόση χαρά, τόση τρέλα κουβαλάω πάνω μου … Πολύ τρέλα κουβαλάω, ειλικρινά. Εν τω μεταξύ το σώμα είναι κουρέλι, τί να σας πω δηλαδή. Επειδή έχω αυτά τα αλλεργικά κλπ, και όλο με κορτιζόνες και τέτοια και είμαι κοτόπουλο σωματικά, αλλά, η ψυχή δεν δίνει καμιά σημασία, η ψυχή θέλει να φύγει, τέτοια χαρά έχω … πότε θα πάει στο άλλο. Πειράζει; Δεν είναι δικά μου ρε, πίστεψέ με, δεν είναι δικά μου. Δόξα σοι ο Θεός. Τα τραγούδια είναι η Θεία Λειτουργία βρε! Μερικά τραγούδια ακούω και πώς τρελαίνομαι … «Ο άγγελός μου ο θάνατός μου», γιατί όντως ο θάνατος του παλιού εαυτού ήταν αυτή η υπόθεση. Θα συντρίβει την καρδιά, θα την κάνει κομμάτια, αλλά όμως Εκείνον αγαπάμε. Όλα τα τραγούδια είναι αγαπησιάρικα. Ενώ στην Εκκλησία … μπρ-μπρ-μπρ, μπρ-μπρ, χωρίς καρδιά τα λέμε. Οι άνθρωποι με πόνο τα βγάζουν αυτά. Είδες πώς αντιστράφηκαν τα πράγματα; Κι εμείς νομίζουμε στην Εκκλησία … Τί λέμε; Τον εαυτό μας λατρεύουμε. Έρχεται, η ώρα του ισοπεδώματος … Τώρα έχει να γίνει … Τί να σας πω; Ένα αιώνιο πανηγύρι θα 'μαστε. Ότι πιο τρελό. «Δεν ζω για κανέναν …» δεν λέει το τραγούδι; Ποιός το λέει; Τί ωραία λόγια λένε μερικά τραγούδια! «Δεν ζω για κανέναν …», όντως, «μόνο για Σένα ζω», δεν υπάρχω για κανέναν. Ποιός το λέει; Ο Χατζηγιάννης; Κάποιος το λέει. Κάθε τραγούδι τώρα εκφράζει Αυτό της ψυχής. «Θα ζήσω ελεύθερο πουλί κι όχι κορόιδο στο κλουβί, από κανάρα σε κανάρα θα πετάω» έτσι … τί ωραίος, τί απίθανα που τα λεν όλα. Όμορφα είναι, γιατί τώρα η ψυχή δεν κολλάει πουθενά. Τελείωσε … είναι … όπως στη θάλασσα, ας πούμε, όταν έχει βράχια, κάτω, ε, δεν ακουμπάς ολόκληρος γιατί θα πατήσουμε και κανά κοφτερό, θα μας πληγώσει, ακροθιγώς πατάμε. Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν θα περπατάμε. Θα περπατάμε, δε μένουμε πίσω, θα περάσουμε αυτό, αλλά, δεν πατάμε και με τη βαρύτητα όλη. Όσο γίνεται πιο ακροθιγώς. Και αυτό για να περάσουμε αυτή τη λαίλαπα. Το έργο αποκαλύπτεται συνέχεια, φανερώνεται. Και όχι, κανένας συναισθηματισμός για κανέναν. Τώρα ο Κύριος. Αλλά αυτό τώρα θα γίνει προ του τέλους. Γιατί κοιτάξτε, όταν ο αντίχριστος θα πιάσει αυτούς τους δύο τους προφήτες και θα τους καθαρίσει στα Ιεροσόλυμα … Ουσιαστικά τί είναι; Ο προφήτης Ηλίας είναι ο Πρόδρομος, «ο ένσαρκος άγγελος» θυμάστε το τροπάριο του; «ο ένσαρκος άγγελος των προφητών η κρηπής», η κορυφή των προφητών «ο δεύτερος πρόδρομος της παρουσίας Χριστού Ηλίας ο ένδοξος», έτσι λέει το τροπάριό του. Είναι ο πρόδρομος της Δευτέρας Παρουσίας. Και ο προφήτης Ενώχ είναι … δηλαδή ο ένας θα είναι εις τύπον του Τιμίου Προδρόμου, ο Ηλίας θα είναι ο Πρόδρομος … πάντα πακέτο πάνε, το Πνεύμα του Θεού και το Πνεύμα το προδρομικό πάνε πακέτο, όπως ο Κύριος με τον Πρόδρομο. Έτσι τώρα ο Ηλίας είναι το προδρομικό Πνεύμα και ο προφήτης Ενώχ είναι ο Υιός του ανθρώπου, δηλαδή έρχεται εις τύπον Χριστού, είναι ο θεωμένος άνθρωπος που λέμε, δηλαδή. Αυτούς τους δύο, τους παίρνει ο αντίχριστος και τους καθαρίζει στα Ιεροσόλυμα, υπό τα βλέμματα της ανθρωπότητος, και τους αφήνει άταφους τρεις μέρες, για να παραδειγματίζεται ο κόσμος. Και έχει τόση χαρά όλη η ανθρωπότητα που τελειώσαμε με αυτούς τους δαίμονες, που μας ξεμπροστιάζουν και μας ξεβολεύουν τη βασιλεία μας, που θα μοιράζουν δώρα μεταξύ τους όλες οι φυλές της γης, που πεθάναν … που σκοτώσαμε τους δύο αυτούς. Και τότε θα φανερωθεί το αλλότριο πνεύμα στον ψευδοπροφήτη, μέχρι τότε το αλλότριο θα κοιμάται. Τότε θα φανερωθεί, ότι πια τελείωσα, πια τους καθάρισα, και τότε αποκαλύπτεται εκείνος και η εξουσία του, και μετά εκείνη τη στιγμή … μετά από τρεις μέρες ανασταίνονται αυτοί! Ε, και τελειώνει αυτός, πάει τελείωσε, την πάτησε, κι από εκεί μετά τελειώνει ο θάνατος επί της γης! Δεν θα υπάρχει θάνατος! Δεν θα πεθαίνει κανείς! Αλλά τότε όμως, θα γίνει όλη η μάχη δική του, η μανία του, θα κάνει φοβερά … θα κάνει ψυχρό πόλεμο στους ανθρώπους, οι οποίοι δεν θα μπορούν να πεθαίνουν. Γιαυτό και θα λένε, «βγείτε εσείς οι πεθαμένοι να μπούμε εμείς οι ζωντανοί» … δεν θα υπάρχει θάνατος, θα τρελαίνει τον κόσμο, σε φοβερό … κανείς δεν μπορεί να το πει με λόγια τί ακριβώς θα γίνει … Αλλά είναι το τέλος του, καταλάβατε; Πειράζει που χαίρομαι; Πειράζει που είμαι ερωτιάρης; Εγώ επιθυμώ όλη τη γη ρε! Όλη τη γη ρε! Δεν θέλω αυτή την Εκκλησία με … με ντουβάρια, γιατί μας περιορίζει! Άκτιστη τη θέλω. Θέλω όλη η γη να 'ρθει εδώ! Πώς θα γίνει, δηλαδή; Δεν θα λείψει κανείς! Είμασταν μέσα στην αμαρτία αλλά δεν ήταν δικό μας όλο εκείνο. Μας άρεζε, το αγαπήσαμε, το φιλήσαμε, το φάγαμε, καιρός να το ξεράσουμε τώρα. Δεν έχουμε καμιά σχέση μ' αυτό.

4 - «Είπε, πάμε τώρα δε φοβόμαστε τη μπόρα, θα πετάξουμε παντού ...»

Το ζήτημα είναι να ζητάμε να γίνεται το θέλημα του Θεού στη ζωή μας. Να το το ζητάει η καρδιά μας. Από εκεί και πέρα είναι θέμα χρόνου. Δεν είναι στο χέρι μας. Τώρα ο Κύριος τα αναλαμβάνει. Εμείς ομολογούμε μόνο τη δική μας αδυναμία και τη δική μας προαίρεση ότι θέλουμε μόνο το δικό Του το θέλημα να γίνεται κι όχι τίποτε δικό μας. Να μη μπαίνουν ανθρώπινες επιθυμίες και σκέψεις. Ένας τα οδηγεί όλα τώρα: η Αγάπη Του. Ανάσταση. Είναι ανάσταση. Τόσα χρόνια είχαμε πορεία θανάτου. Ένα μαρτύριο ήταν. Αλλά όμως έτσι μπορεί να γευτεί κανείς την ανάσταση. Το λένε στο Άγιον Όρος: «αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις». Ε; Αν γευτείς την ανάσταση από τώρα, δεν υπάρχει θάνατος μετά. Αυτό θα γίνει καθ' ολοκληρία στους δύο προφήτες, τον προφήτη Ηλία και τον προφήτη Ενώχ. Όταν πλέον θα φανερωθούν οι δύο προφήτες που θα φανερώσουν τη δόξα του Θεού, και θα τους σκοτώσει ο Αντίχριστος, στα Ιεροσόλυμα, και θα νομίζει ότι πλέον τελειώσαμε με τον Θεό, αφού αυτοί θα είναι οι εκφραστές του θελήματος του Θεού. Αλλά μετά από τρεις μέρες ανασταίνονται αυτοί, και πλέον μετά από 'κει το ανθρώπινο γένος … τελειώνει ο θάνατος. Η ανθρωπίνη φύση πλέον θεώνεται, γίνεται ένα με τον Θεό. Αυτή την μεγάλη δόξα περιμένουμε … Σ' αυτό τί σημασία έχουν τα πάθη μας, οι αδυναμίες μας … Πάρα πολύ κοντά. Ελήλυθεν η ώρα! Όχι εγγύς! Ελήλυθεν! Ελήλυθεν! Η θέωση του ανθρώπου! Θεώνεται ο άνθρωπος! Πώς; Να! Έτσι! Όταν ο Χριστός μέσα είναι τόσο ζωντανός! Και τί λέει μέσα στον προφήτη Ιεζεκιήλ; Στο ένατο κεφάλαιο, εκεί που φανερώνει τον άντρα, που του δίνει ο Θεός την εντολή να χρίσει τον λαό του Θεού ανά την Οικουμένη. Και αυτός ο λαός … ποιός είναι αυτός ο λαός που χρίεται; Είναι οι άνθρωποι, ανά την Οικουμένη, που πονούν και μετέχουν του πόνου του Θεού … Που ο Θεός δεν λατρεύεται στις Εκκλησίες, ο άλλος θεός λατρεύεται εν ονόματι του Θεού και λογχεύουμε συνέχεια τον Θεό. Αυτό ποιός θα το δει; Η Εκκλησία, η ίδια; Η πόρνη; Καμία σχέση! Και οι ψυχούλες μέσα όμως πονούν για αυτό το μαρτύριο που γίνεται στις μέρες μας. Δεν προκαλούν πόνο στον Θεό, ούτε οι Μωαμεθανοί, ούτε οι … ξέρω γω, οι Κομμουνιστές, όπως λέει εδώ η Εκκλησία τάχα ότι αυτοί είναι εχθροί του Θεού και τέτοια. Εχθροί του Θεού είμαστε μέσα, εδώ! Και αυτούς, του δίνει εντολή ο Θεός, να τους βρει ανά την Οικουμένη, όπου βρίσκονται, και να τους χρίσει, να τους σταυρώσει. Και μετά δίνει εντολή ο Θεός: από τους αγίους μου αρχίστε την οργή … το πετσόκομμα! Από τους ιερείς και το κλήρο, από εκεί θα αρχίσει το κομμάτιασμα το μεγάλο. Γιατί λέει … γιατί βλασφημούν εναντίον Μου ότι, «όλα παν καλά, όλα είναι ρολόι, είμαστε συγχωρεμένοι, είμαστε εξομολογημένοι, θα μας σώσει ο Θεός …». Τί πράματα είναι αυτά; Αυτό οργίζει τον Θεό, πάρα πολύ. Τον οργίζει τον Θεό. Και μετά φανερώνεται πάλι αυτός ο άντρας, ο οποίος λέει στον Κύριο, λέει στον Θεό: «τελείωσα το έργο μου». «Τελείωσα το έργο μου», ξέρεις τί σημαίνει; Ότι πλέον σημάδεψα τις ψυχές του Θεού. Σαρκώνεται το Πνεύμα μέσα σ' αυτές τις ψυχές. Αυτοί είναι το λήμμα, αυτοί είναι το υπόλοιπο, η μαγιά, η οποία αυτή κρατάει το Πνεύμα του Θεού, και θα τους σημαδέψει ο Θεός για να σαρκώσουν το Πνεύμα μέσα τους. Αυτή η ώρα έρχεται! Έχω πανηγύρι μεγάλο! Συγχωρέστε με, τρελός είμαι πολύ. Αλλά πολύ μ' αρέσει αυτή η τρέλα … πολύ χαρά έχω μέσα μου. Ότι, αυτό το σημάδεμα τώρα γίνεται. Τώρα μαζεύει ο Θεός το λαό Του. Όπως κι ο άλλος θα σφραγίσει τους δικούς του. Πρώτα ο Κύριος όμως σφραγίζει τους δικούς Του, κι αυτούς δεν θα τους αγγίξει τίποτα. Γιατί έχουν το Πνεύμα μέσα τους. Δόξα σοι ο Θεός. Για να τελειώσει το ψέμα. Να τελειώσει αυτή η κυριαρχία τόσα χρόνια. Πολύ χαρά έχω! Πιστέψτε με. Μη φοβηθείτε μόνο. Γιατί εκμεταλλεύεται ο πονηρός μια στιγμή, ας πούμε, «αμάν μη γίνει κάτι» … Τίποτα. «Κύριέ μου Εσύ δουλεύεις». Να θυμάστε αυτά τα τρία ρήματα: Μη φοβάσαι. Μην αγωνιάς. Μην προσπαθείς. Θα πράξει ο Κύριος. Μη φοβάσαι. Μην αγωνιάς. Μη προσπαθείς. Θα πράξει ο Κύριος. Αυτό τώρα γίνεται συνέχεια, έως ότου νικήσει το κάθε τι μέσα μας που το εξουσίασε ο άλλος, το ήπιε το αίμα μας ο άλλος. Είναι σαν τον κισσό που ρουφάει και πίνει το αίμα μας, αλλά έρχεται ώρα που πλέον έρχεται και ανασταίνεται το καινούριο. Ο καινούριος βλαστός, όμως, δεν βγαίνει από τον κορμό. Ξέρετε από πού βγαίνει; Απ' τη ρίζα. Ανατέλλει απ' τη ρίζα ο καινούριος βλαστός. Το δένδρο όλο κόβεται. Πάει ο παλιός ο …. τώρα καινούρια. Το Πνεύμα δεν θα το κάνουμε χώμα. Τώρα, το χώμα θα το κάνουμε Πνεύμα. Προσοχή σ' αυτό. Θέλει προσοχή. Ε; τί λες; Πώς σου φαίνονται αυτά; - Τα χάλια μου εγώ … --- Χάλια μου! Βλασφημία ρε … μη βλασφημείτε ρε! Τον Θεό έχετε μέσα σας και λέτε: «τα χάλια μου»! Βλασφημείτε με την εξομολόγηση να λέτε, «είμαι χάλια, είμαι αμαρτωλός, είμαι πόρνος». Δεν είμαι ρε … την πάτησα, παρασύρθηκα, ταυτίστηκα, έκανα ότι τέλος πάντων με κανονάρχησε ο άλλος να κάνω, δεν είμαι όμως αυτό. Είμαι του Θεού, είμαι Θεός μέσα μου. Γιαυτό και λέει στο κατά Θωμάν Ευαγγέλιο: «δεν ήρθατε εδώ να γίνετε κάτι, να κάνετε κάτι, ήρθατε να θυμηθείτε ποιοι είστε». Είμαστε! Δεν θα γίνουμε. Είμαστε! Και αυτό που είμαστε δεν μπορεί να απωλέσθη, γιατί δεν είναι δικό μας. Άρα λοιπόν το μόνο που καλείται η ψυχή είναι να πετάξει όλα αυτά τα βαρίδια και να θυμηθεί ποια είναι. Μέχρι τώρα βαρίδια φορτώναμε πάνω μας. Τώρα αυτά να φύγουν όλα, για να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, δεν θα γίνουμε τίποτα. Τί χάλια σου, λοιπόν; Τα σκατά; Του άλλου είναι. Θα του λες: τα δικά σου τα σκατά, πάρτα ... η ψυχή μου σε Έναν ανήκει. - Κοινώνησα το πρωί και το απόγευμα είχα μια σαρκική πτώση … --- Αυτά είναι τα χώματά μας! Η ψυχή εκείνη την ώρα πνίγεται, ας πούμε, θέλει να πετάξει και μετά γίνεται χώμα. Και το Πνεύμα Του το πληγώνουμε. Ναι. Αυτό θέλει προσοχή, και η Θεία Κοινωνία είναι δίκοπο μαχαίρι, ας πούμε, αν δεν γίνει Χριστός μετά θα γίνει διάβολος κατευθείαν. Αν δεν γίνει όλο αυτό Χριστός και πάει να γίνει «εαυτός», ας πούμε, να ταυτιστεί, γίνεται διάβολος κατευθείαν. Δεν πάει καθόλου στο Πνεύμα. Θέλει προσοχή! Προσοχή! Μη χαλαρώνουμε. Οι σχέσεις οι ανθρώπινες είναι πάρα πολύ … στις μέρες μας θέλει κλείδωμα ο καθένας στην ερημιά του. Τί να πούμε ρε, παιδιά; Να, βλέπετε το αισθητό πόσο εύκολα τα τρώει όλα; Το αισθητό είναι πάρα πολύ ύπουλο. Ναι. Το θέμα είναι πόσο θα συνεχίσουμε σ’ αυτό το άρρωστο; Το θέμα είναι πόσο θα συνεχίζουμε αυτό το άρρωστο τώρα; Πάλι τη ψυχή μας θα την κάνουμε, πάλι, μέλη πόρνης; Αυτά είναι βαρίδια, δεν αφήνουν τις ψυχές να ελευθερωθούν. Γιατί τις ανθρώπινες σχέσεις τις επιδιώκουμε ακόμα; Τί τις θέλουμε; Είχα φέρει σαν παράδειγμα για το, πότε σαρκώνεται το Πνεύμα του Θεού μέσα μας, ότι την ώρα που, ας πούμε, όπως σε μια σχέση με τη σύζυγο, με τη γυναίκα, συλλαμβάνεται το παιδί την ώρα που και οι δύο, προσφέρεται ο ένας στον άλλο, κοινωνείται δηλαδή, ο ένας προσφέρεται στον άλλον, δεν πάει να απολαύσει, αλλά προσφέρει, και ανοιγμένοι και οι δύο και ρουφηγμένοι μέσα σ' όλο αυτό … παρθενεύει ο άνθρωπος από τις έξωθεν, ας πούμε, άλλες διασπάσεις και πορνείες, κι εκείνη την ώρα σαρκώνεται το βρέφος. Αυτό σαν εικόνα στο, τί θέλει ο Θεός. Αυτό όμως δεν γίνεται με πρόσωπα απ’ έξω. Αυτή η παρθενία. Πρέπει να παρθενέψει η ψυχή για να δεχτεί το Πνεύμα. Αλλά πρέπει να είναι πάρα πολύ καθαρός κανείς, ώστε εκείνη την ώρα όλο να πάει στο πνεύμα, αφού όλο το τρώνε οι αισθήσεις σε μας. Δεν πάει στο πνεύμα. Δεν γίνεται μια παρθενία, ας πούμε, ώστε να πάει στο πνεύμα. Πάλι ουσιαστικά το τρώει όλο ο διάβολος. Θέλει τελείως νηστικές οι σχέσεις. Σας παρακαλώ … εν τη ερήμω. Βλέπεις οι ψυχές τώρα, όταν ο δράκων πια κυνηγάει παντού το Πνεύμα του Θεού στις πνοές Του, θέλει, οι ψυχές να 'ναι εν τω κρυπτώ, να μην έχουν σχέση μεταξύ τους, εννοούμε καθόλου, ούτε επικοινωνίες, γιατί παίρνει χαμπάρι αυτός και το τρώει όλο. Δεν είμαστε καθαροί, καθόλου. Το έξωθεν, είναι φουλ πορνεία, το έξωθεν μας. Έτσι δεν είναι; Δεν έχουμε καιρό. Δεν έχουμε καιρό. Η ψυχή πρέπει να είναι τελείως στερημένη από όλα αυτά. Γιατί, πείτε μου εσείς, τί θα γίνει; Ποιός θα τα φάει; Ποιός Θεός; Είναι καθαρά αντίχριστο πνεύμα. Όχι. Όχι. Είναι αντίχριστο, καθαρά! Τώρα η ψυχή είναι νύμφη, δεν γίνομαι εγώ νυμφίος και η γυναίκα νύμφη, αλλά, η ψυχή είναι νύμφη, η οποία στερείται πλέον της έξωθεν πορνείας της, διασπάσεις της, θέσεις της, απόψεις της, θελήματά της, οτιδήποτε, φαγητό, όλες οι αισθήσεις πορνεύουν, έτσι δεν είναι; Θέλουν τροφή. Οι αισθήσεις. Το βλέμμα, η ακοή, η όσφρηση, ο λόγος, όλα. Απ' όλα αυτά προσπαθεί η ψυχή να παρθενέψει. Η νύφη, η νύφη ψυχή πλέον με όλη της την δύναμη να προσφερθεί στον Νυμφίο της, μέσα της. Να αρχίσει η συνουσία μέσα της με το Πνεύμα του Θεού, με τον Νυμφίο της, κι εκεί πλέον όσο αρχίζει και δυναμώνει αυτή η παρθενία, σαρκώνεται το Πνεύμα του Θεού, ο Λόγος του Θεού μέσα στη καρδιά μας και ο Χριστός πλέον γίνεται υπόσταση. Αρχίζει ο Χριστός να είναι ζουμερός μέσα και να ακούγεται η φωνή Του, και να γεννάται και να υπάρχει διαρκώς αυτή η μετοχή. Αλλά αυτό όμως, μόλις γίνει στην έξωθεν κατάσταση, τόχει φάει ο πονηρός, τελείωσε. Αυτό μόνο μέσα. Αλλά βλέπετε, η πορνεία πάει σύννεφο! Όμως αυτό καλείται να κατατεθεί. Δεν το προσκυνάω πια. Καλείται η ψυχή να το καταθέσει. Κάθε ψυχή είναι νύμφη. Πού τη δίνω τη νύμφη; Στους άλλους; Είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Ξέρεις πόσο επικίνδυνο; Ο πονηρός θέλει να τα φάει όλα. Ότι πιο ιερό να το φάει. Όχι! Να μη μπει πάλι «εαυτός». Να μη μπει ο «εαυτός». Εδώ δεν υφίσταται «εαυτός». Τώρα όλο στον Κύριο. Εκείνος ξέρει πώς θα μας χειραγωγήσει. Άλλωστε στις μέρες μας … τώρα δεν έχουμε μέρες. Και όχι συναναστροφές πολλές. Όχι συναναστροφές! Δεν χρειαζόμαστε, τώρα, αυτές … συμφυρμοί, ας πούμε, … είναι πορνείες κι αυτές! Εν ονόματι ποιανού; Πάλι πορνείες είναι. Πάλι το έξω. Δεν προσκυνάει το Πνεύμα μέσα. Ο Χριστός είναι μέσα μου. Τί πάω να προσκυνήσω πάλι απ' έξω; Το Πνεύμα το έχουμε όλοι. Αν δεν το δω, αν δεν το προσκυνήσω πρώτα μέσα μου … Καταλάβατε ποιά η διαφορά; Μέσα μας είναι αυτό το Πνεύμα. Κι όταν εγώ προσκυνάω το δικό μου, κι όταν ο άλλος έχει το δικό του, ε, ε μετά γινόμαστε ένα! Και με το Πνεύμα, αλλά και μεταξύ μας! Αφού ένα Πνεύμα ενώνει όλα. Προσοχή. Προσοχή. Προσοχή. Προσοχή. Προσοχή. Να δούμε τη γύμνια μας όλη. Να δούμε την πορνεία μας όλη. Τη μέχρι τώρα. Δόξα τω Θεώ. Μακάρι. Μακάρι η ψυχή να πυρώσει. Να μη θεωρεί ανάγκη της τις συναναστροφές τις ανθρώπινες. Γιατί οι ανθρώπινες συναναστροφές είναι πορνείες. Ξέρετε κάθε μέρα, αίμα χύνει η ψυχή, ας πούμε, να επιστρέψει πάλι στην εσωτερική της παρθενία, όταν συναναστρέφομαι. Ακόμη … και η Εκκλησία ακόμα είναι πορνεία. Μπορεί να είσαι καλόγερος και να έχεις ακόμη περισσότερες πορνείες. Αλλά δεν δίνω καρδιά πουθενά, δεν … αφήνομαι πουθενά. Συναναστρέφομαι, το στόμα μου, τα χέρια μου … όλα θα τα κάνεις. Η καρδιά, όμως, είναι αλλού! … Δεν χάνει τον Νυμφίο της, μέσα της, είναι εκεί! Παντρεμένη. Στο Νυμφίο της. Το έξω κάνει τα έξωθεν. Αλλά καρδιά δεν δίνουμε. Έτσι; Σ' αυτό λίγο προσοχή. Όχι, λίγο, πάρα πολύ προσοχή! Γιατί θα μας τα φάει όλα. Όμως, ακόμα ανάγκη, να πάω, να δω, να μιλήσω, να ξαπλώσω, να χαϊδέψω, να φιλήσω. Τί σημαίνει αυτό; Αντίχριστος. Α-ΝΤΙ-ΧΡΙ-ΣΤΟΣ! Τον έχω κάνει όλο. Όλον τον ήπια, τον κατάπια. Όμως αυτή τη φορά δεν θα του δώσω τροφή. Πειράζει; Τέρμα! Κόβω κάθε τέτοιο. Θα ορμήξω με χαντζάρες! Είμαι τρελός! Δεν χαρίζω κάστανα! Έτσι; Δόξα τω Θεώ. Η Παναγία να μας φωτίζει. … Δεν θα δίνουμε σημασία πλέον στις υποστάσεις μας, εσύ, εγώ, αυτός … Τίποτα. Τώρα το καινούριο πρόσωπο περιμένουμε. Δεν υποστασιοποιούμε πάλι τα παλιά, πάλι το αντίχριστο. Όχι! Ξουτ! Θάνατος! Κυνήγι! Βλέπετε πόσο επικίνδυνα είναι όλα; Το τηλέφωνο τί είναι; Πορνείες. Το θεωρώ πορνεία, συγχωρείστε με. Κατεβαίνει σε χαμηλότερη συχνότητα. Η πορνεία αυτό είναι, το πνεύμα το κάνει σάρκα, χαμηλώνει τη συχνότητα. Γιαυτό και αισθάνομαι βιασμό όταν μου λένε να πάρω τηλέφωνο. Αναγούλα μούρχεται. Κάτι που είναι τόσο ιερό και έχουμε την ουράνια Vodafone να τα κάνουμε επίγεια. Όχι. Δεν θέλω χώματα. Συγχωρείστε με, δεν θέλω χώματα. Πειράζει που δεν θέλω; Τώρα θα ανακάμψουμε. Καλή λευτεριά απ' όλα. Δεν θέλω δεσμά. Βρε θα φεύγουμε και θα λέτε ακόμα: «το βρακί μου θέλω να μαζέψω». Βρε χαζοπούλια, ακόμα βρακιά σκέφτεστε; Γιατί το σώμα τί είναι; Βρακί είναι! Αφήστε το σώμα γιατί θα μας κρατήσει πίσω. Καταλάβατε; Φτερά! Φτερά!

3 - «Είπε κι άλλα, είπε κι άλλα, ώσπου άρχισε ψιχάλα ...»

Σαρκωμένο το Πνεύμα του Θεού επί της γης! Ο Θεός! Η παρουσία Του! Είναι φοβερή, είναι συγκλονιστική η παρουσία Του. Νέα πίστη πλέον! Πάει τελείωσε. Εκείνο ήταν της Πρώτης Παρουσίας. Κόλλησε η Εκκλησία στην Πρώτη Παρουσία. Βρε ήρθε ο Κύριος! Περπατάει όλο αυτό. Κι εμείς ακόμα εκεί … - Δεν αισθάνομαι απολύτως τίποτα, καμιά σκασίλα να πάω να εξομολογηθώ … Κι από νηστεία τίποτε … --- Φυσικά, έχουνε τελειώσει όλα, έχει τελειώσει, άρχισε νέα Εκκλησία τώρα, στα παλιά θα γυρίζουμε πάλι; Δόξα τω Θεώ. Δόξα τω Θεώ. Την ψυχή την οδηγάει τόσο μοναδικά η αγάπη του Θεού, στο να γκρεμίσει όλη την ψευδαίσθηση για να δει η ψυχή τον Θεό μέσα της και να τον προσκυνήσει μ’ όλη της την καρδιά και να πει το «ο Κύριος μου και ο Θεός μου». Δόξα τω Θεώ. Να, βλέπεις ο δίκαιος ληστής δεν είχε εαυτό, νεκρωμένος ο «εαυτός» τελείως, σε αντίθεση με τον άλλο που ήταν φουλ «εαυτός», του φανέρωσε ο Θεός, τον πάσχοντα Θεό, δηλαδή είδε ακριβώς όλο το μυστήριο του σαρκωμένου Θεού επί της γης, του Πνεύματος, το πώς πορεύτηκε μέσα από τον Ιησού μας. Ακόμη και η ίδια η Παναγία μας, ούτε και οι γυναίκες οι μυροφόρες, ούτε ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, μέχρι τότε πονούσαν ανθρωπίνως για τον άδικο θάνατο του Κυρίου μας. Δεν φανερώθηκε το μυστήριο, δεν αποκαλύφθηκε, η Θεότητα αυτού του Προσώπου έως τότε, ο μόνος που το είδε, εν ζωή, προ της κοιμήσεως του Κυρίου είναι μόνο ο άγιος ληστής, γι’ αυτό και αυτός είναι ο πρώτος που κοινώνησε μαζί Του μέσα στον παράδεισο. Μετείχε απόλυτα του Πνεύματος του Θεού. Οι άλλοι μετά. - Στη Μεταμόρφωση, τί είχε γίνει; --- Στη Μεταμόρφωση κοινωνούν μόνο τη δόξα της Θεότητος, αλλά όχι το διάφανο να περάσει στο αισθητό … δηλαδή κοίταξε, αυτό που μου κάνει εντύπωση … Και οι δυο άγιοι ευαγγελιστές, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος λέει, προ του πάθους, προ του Μυστικού Δείπνου λέει, «ο δε Ιησούς ειδώς ότι … από Θεού προήλθεν και εις Θεόν υπάγει» (Ιωάν. 13,3) ε, και λες αυτό πού κολλάει; Δηλαδή ο Ιησούς δεν ήξερε ότι από Θεού προήλθε και εις Θεόν υπάγει; ε; Δεν σου κάνει εντύπωση αυτό; Εγώ πάρα πολύ το χάρηκα όμως όταν το άκουσα γιατί είναι αλήθεια ότι το Πνεύμα μέσα είναι Θεός, … το αισθητό όμως έχει τη δική του πορεία, έχει τη δική του διαδρομή μέχρι να φτάσει στην τέλεια αποκάλυψη και την τέλεια πληροφορία ότι όντως έχει αυτήν την ταύτιση, γιατί οδηγείται το αισθητό να ταυτισθεί με το έσωθεν, έτσι δεν είναι; Για να γίνει διάφανο στον Χριστό πια, για να φανερωθεί ο Χριστός στο έξωθεν, να γίνει όλη η υπόσταση Χριστός, όλη η υπόσταση Θεός. Χριστός εννοούμε Θεός, έτσι μη μπερδευόμαστε γιατί τη λέξη Χριστός την έχουμε κάνει σούπα … Για να γίνει όμως και το έξωθεν Θεός ουσιαστικά πρέπει να είναι τελείως διάφανο, να ταυτισθεί το έξωθεν με το έσωθεν, εντάξει; Και στον Κύριο όμως το έξωθεν είχε τη δική του διαδρομή, και η πρώτη φορά που παίρνει την πληροφορία είναι εκεί, ότι πλέον, ότι και το αισθητό Του ακόμα, ο Ιησούς, ο έξωθεν Ιησούς, ο άνθρωπος Ιησούς, παίρνει την πληροφορία ότι «εις Θεόν υπάγει». Και ο άλλος, ο ευαγγελιστής Λουκάς, τί λέει; Λέει ότι όταν πάλι ο Ιησούς … δεν θυμάμαι ακριβώς πώς το λέει … πήρε την πληροφορία της Αναλήψεώς Του, τότε στερέωσε το βλέμμα Του στην Ιερουσαλήμ. Έως τότε δεν πήγε στην Ιερουσαλήμ. Ιερουσαλήμ εννοούμε, στην πορεία της παραδόσεως Του … της ανθρωπίνης φύσεως στη θεϊκή, αυτή είναι Ιερουσαλήμ, η φανέρωση και η δόξα του Θεού Πατέρα εν ημίν. Μέχρι τότε, έκαμνε κηρύγματα, είχε παρέες, έκαμνε, ξέρω γω, τις διαδρομές Του, τις τέτοιες Του, μόλις όμως Του ήρθε αυτή η πληροφορία τέρμα … - Πότε γίνεται αυτό; --- Προ του Πάθους. Όταν πήρε την πληροφορία άνωθεν της Αναλήψεώς Του. Και οι δύο Ευαγγελιστές δηλαδή ακριβώς αυτό αναφέρουν, ότι το αισθητό έχει την δική του διαδρομή έως ότου πάρει την πληροφορία της τέλειας πλέον παραδόσεως και υποταγής στο θείο θέλημα για να γίνει και το έξωθεν πια όλο Χριστός, όλο να θεωθεί κι αυτό, ταυτιζόμενο και υπακούοντας τελείως και υποτασσόμενο τελείως στο έσωθεν θέλημα. Στη Μεταμόρφωση φανερώθηκε η έσωθεν δόξα Του στην έξωθεν οπτική, έτσι; Αυτό ήτανε αυτό που θα γινότανε μετά, αλλά το αισθητό όμως του Κυρίου … μετά πάλι ο Κύριος εκεί στο πεζό, γιατί η ανθρώπινη φύση ακόμα δεν είχε ταυτιστεί, δεν έγινε η ταύτιση, γιαυτό και ο άγιος Σωφρόνιος μιλάει συνέχεια για την ταύτιση. Αν η Εκκλησία δεν ταυτισθεί, αν η ανθρωπίνη φύση δεν ταυτισθεί … στο Οψόμεθα τον Θεόν μιλάει για ταύτιση. Ταύτιση βέβαια όχι στην ουσία, αλλά στη χάρη, στην ενέργεια του Θεού μέσα στον άνθρωπο. Λέμε η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, έτσι; Αλλά όχι η Εκκλησία αυτή που τώρα πορευόμαστε, η άκτιστη Εκκλησία, αυτή η Εκκλησία του Πνεύματος πια, στην οποία πλέον για να μπορέσει η Εκκλησία να γίνει το Σώμα του Χριστού πρέπει να ταυτισθεί τελείως με τη Κεφαλή. Δεν μπορεί να είναι ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο από την Κεφαλή. Περισσότερο δεν είναι δυνατό … αλλά λιγότερο καθόλου. Για να γίνει απόλυτα η ένωση ώστε να είναι το σώμα της Κεφαλής πρέπει να είναι εντελώς ταυτισμένο. Άλλωστε η Δευτέρα Παρουσία αυτή είναι. Η Πρώτη είναι η ενσάρκωση του Θεού Λόγου, η Δεύτερη είναι η θέωση του ανθρώπου. Ξεκάθαρα! Η Δεύτερη Παρουσία είναι η θέωση του ανθρώπου. Γιαυτό και στο δέκατο ένατο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, αυτή η μυστική φανέρωση που φανερώνεται εκεί ο καβαλάρης που έρχεται κλπ κλπ τον έχει … και το όνομα αυτού ο λόγος του Θεού με μικρό λάμδα, όχι με κεφαλαίο, ο λόγος είναι ο άνθρωπος Χριστός, ο υιός του υιού του ανθρώπου, ας πούμε, εντάξει; Ε, για να ολοκληρωθεί το έργο του Κυρίου μας, ειδάλλως θα ήταν μισό, αν μόνο ήρθε και τί; Αν δεν θεωθεί ο άνθρωπος; Γιαυτό και στο κατά Θωμάν ευαγγέλιο που λέει ο Κύριος, θαύμα μεγάλο, θαύμα μέγα, το λέει, όταν εξαιτίας του Πνεύματος το σώμα υποστασιοποιείται, εννοούσε για την Πρώτη Παρουσία, εξ αιτίας του Πνεύματος του Θεού ο άνθρωπος Ιησούς πήρε Θεό. Θαύμα θαυμάτων όταν εξ αιτίας του σώματος το Πνεύμα σαρκώνεται, δηλαδή αυτό που θα γίνει στη Δευτέρα, στην οποία σαρκώνεται το Πνεύμα εξ αιτίας του ανθρώπου πια, κι αυτή είναι η αόρατη και μυστική Παρουσία την οποία δεν θα την μυριστεί κανείς αν δεν είναι του ιδίου Πνεύματος. Ε, όμως εκείνο που με χαροποίησε πολύ ήτανε στο ότι ο Κύριος πέρασε όλες τις πορείες της ανθρώπινης, ας πούμε, πάλης έως ότου παραδοθεί το ανθρώπινο στο θεϊκό. Δεν ήταν καθόλου υποταγμένο. Συνειδητά με πολύ πόνο κάθε βήμα το παρέδιδε. Αλλιώς γιατί το ‘γραψε έτσι ο άγιος Ιωάννης πες μου; «ειδώς ότι από Θεού προήλθε»; Δεν ήξερε ο Κύριος ότι ήρθε από Θεού; Ή μπορεί να το ‘γραψε ξεκάρφωτα ο άγιος; Και η πορεία, πορεία. Την είδαμε μέχρι τέλους, ότι η ανθρώπινη θέληση ήθελε να φύγει, δεν ήθελε να πάει, δεν ήθελε να τη παραδώσει. Κι εκεί καλούνταν όλη η υπόσταση πλέον να παραδοθεί. Κι αυτό φυσικά, ο Κύριος βέβαια το έκανε, αλλά και κάθε ψυχή η οποία έχει τα βήματα του Κυρίου έχει αυτή τη μάχη! Το αισθητό θα έχει την πορεία του … τώρα πλέον η πορεία είναι μία, προς την Ιερουσαλήμ. Δεν έχει τώρα η ψυχή να δει τίποτα άλλο, παρά μόνο το, πώς θα απαρνηθεί τελείως όλο το ανθρώπινο, ώστε να γίνει διάφανο το έξωθεν και μένει να φωνάζει η ψυχή το «ανάστα ο Θεός». Κάθε τι πλέον να εξαϋλώνεται, να προσφέρεται, να γίνεται πνεύμα, άγιο Πνεύμα, να μην … γιατί αυτό πάθαμε ουσιαστικά, αντί να εξαϋλώνουμε τη σάρκα σαρκώνουμε το Πνεύμα. Αυτή είναι η διαστροφή μας που πάθαμε. Κάθε τι που έχει μέσα του Πνεύμα επειδή έμαθε ο «εαυτός» να υπερτρέφεται ακόμη τρώει και το Πνεύμα. Ουσιαστικά σαρκώνουμε το Πνεύμα διαρκώς. Ε, τώρα όμως πλέον αυτό, στις μέρες μας αρχίζει και γίνεται υποτονικό πολύ, δεν μπορούμε πιο κάτω να φτάσει η ανθρώπινη φύση, παρά αφού ταυτισθήκαμε ακόμα και μέχρι το τέλος με τον πονηρό, τώρα αρχίζει η επανάκαμψη που πλέον η ψυχή ποθεί μόνο την κοινωνία του Πνεύματος, δεν της νοιάζουνε συγγενείς, φίλοι που ήξερε μέχρι τώρα, πράγματα που μέχρι τώρα συνήθιζε, δεν έχουν τόση δύναμη όση είχαν παλιά. Παλιά μας ρουφούσαν ολόκληρους, τώρα πλέον δεν έχει δύναμη αυτό. Αυτό που έχει δύναμη είναι, ότι μέσα του μυρίζει ό,τι έχει το Πνεύμα του Θεού. Και εκεί η ψυχή … επειδή πλέον αρχίζει η ψυχή και στρέφεται πιο πολύ μέσα της και υποτάσσεται σε αυτό το Πνεύμα, ότι μυρίζει Πνεύμα αρχίζει και ακούγεται, συγχρωτίζεται, πολύ έντονα. Δεν έχει λογική. Είναι καθαρά αυτή η ιδιοσυχνότητα που πλέον αρχίζει και δυναμώνει πάρα πολύ έντονα. Νομίζω τόσο πολύ πια έχει γίνει δυνατό αυτό το άκουσμα στη ψυχή μέσα, που πλέον δεν έχει τίποτα άλλο. Αρχίζει και ρουφάει όλη την υπόσταση. Αλλά αυτό δεν λέγεται ούτε με λόγια, ούτε κοινωνείται και μετέχεται, μόνο το μεταλαμβάνει κανείς και διαρκώς το Σώμα και το Αίμα του Χριστού είναι τελείως υπόσταση μέσα στη ψυχή, πολύ έντονο, όπως η Παναγία Παρθένος, η μόνη που μπορεί να συλλάβει και να σκηνώσει ο Λόγος εν σαρκί μέσα μόνο στην παρθένο ψυχή μπορεί να γίνει αυτό, έτσι δεν είναι; Ε, τώρα νομίζω ο αγώνας κάθε ψυχής είναι, πώς θα αρχίζει να δημιουργεί την παρθενία της, ας πούμε, να σαρκώνει την παρθενία, να είναι σαρκωμένη παρθενία κάθε ψυχή. Παρθενία όχι από αυτή την ηθικολογία που λέει η Εκκλησία, να μην ακουμπήσω το δέρμα της γυναίκας, αλλά όλα τα κολλήματα πια που έχει έξωθεν … όπως εκείνη την ώρα, ας πούμε, που συλλαμβάνει το ανδρόγυνο, και οι δύο παρθενεύουν γιατί είναι χαμένοι για όλα τα άλλα, μόνο για εκείνο ζουν, κι έτσι γίνεται η σάρκωση του τέκνου. Ε, ακριβώς το ίδιο, όταν η ψυχή πια παρθενεύει από όλα τα έξωθεν και είναι ρουφηγμένη μόνο από αυτή τη νέα κοινωνία, και το σπέρμα, το σπέρμα που μπαίνει στην παρθενεύουσα ψυχή, το Πνεύμα, το Πανάγιο Πνεύμα, σαρκώνει τον Λόγο διαρκώς, κι αυτή είναι η θεία Μετάληψη, ας πούμε, που διαρκώς βιώνεται, είναι μια Θεία Λειτουργία που αενάως τελείται, ο Κύριος είναι και θύτης και θύμα, και η ψυχή μετέχει αυτής της θείας Κοινωνίας διαρκώς. Είναι πάρα πολύ ουσιαστικό και … το μοναδικό που μπορεί να γλυτώσει την ψυχή από την έξωθεν πλάνη, ας πούμε. Αν δεν παρθενέψει σίγουρα θα την πάθει, γιατί … όπως είπε και ο Κύριος, η γυναίκα του Λωτ ένα, μια πορνεία είχε, ας πούμε, ενώ εμείς έχουμε πεντακόσιες πορνείες … και πόσες ακόμα; Απλώς τώρα αισθάνεται η ψυχή πλέον ότι το αισθητό φυσικά θα φάει όλη την καταφρόνηση. Δεν γίνεται. Ο Κύριος το έχει πει: αποσυναγώγους ποιήσουσιν ημάς. Ο αποσυνάγωγος δεν ήταν μόνο αυτός που ήταν εκτός της Συναγωγής, ήταν εκτός κάθε κοινωνικής … ήταν χειρότεροι από τους λεπρούς. Η μόνη λύτρωση ήταν ο θάνατος για τους αποσυναγώγους. Πόσο μάλλον, στις μέρες μας τώρα, που πλέον η ψυχή που θα έχει σαρκωμένο το Πνεύμα του Θεού δεν γίνεται παρά μόνο να περάσει αυτή τη διαδρομή, αυτή τη πορεία, της σιχαμάρας, ας πούμε, της αποστροφής της. Τόσο πολύ. Κι αυτό, όχι να το θεωρήσουμε τιμωρία, είναι τιμή και ευλογία γιατί ανταναπληρώνουμε τα παθήματα του Χριστού εν τη φθαρτή σαρκί ημών, υπέρ του σώματος της Εκκλησίας, όπως λέει ο απόστολος Παύλος. Κι απ’ την άλλη, ότι ο άνθρωπος γίνεται κατάρα για να σώσει τις ψυχές από την κατάρα. Βλέπεις, το λέει ο προφήτης Ησαΐας, πώς το λέει; Βγαίνει ένα αδύναμο βλασταράκι από ξεραμένη γη στην έρημο. Στην έρημο από ξεραμένη γη τί θα σου βγει; Θα βγει κάνα άγριο τριαντάφυλλο; Θα βγει ένα λουλουδάκι τρυφερό, που αν το τσαλαπατήσεις σαν τον ελέφαντα, θα το κάνεις λιώμα. Έτσι βγαίνει. Αλλά αυτό το αδύναμο βλασταράκι όμως, πώς το λέει; «Τον νώτον μου έδωκα εις μάστιγας, τας δε σιαγόνας μου εις ραπίσματα», δεν έφερε καμιά αντίσταση. Δεν θα φωνάξει, δεν θα κραυγάσει, δεν θα διαμαρτυρηθεί. Αλλά είναι αυτός ο δούλος μου ο εκλεκτός, ο οποίος είναι άσχημος, απορριπτέος, γεμάτος αμαρτίες, γεμάτο πληγές. Όλοι θεωρούν ότι για τις αμαρτίες του τραυματίζεται, αλλά, υπέρ ημών οδυνάται. Ε; Τας αμαρτίας ημών φέρει. Πολύ πανηγύρι! Αν στις μέρες εκείνες, ας πούμε, σιχαμερός και βλεδυκτός ήταν ο τρόπος της Σταύρωσης, στις μέρες μας νομίζω, πιο σιχαμερό πράγμα, επειδή έχουμε γίνει … πρόσεξε να δεις, μία εξωτερική ηθική βλέπεις παντού, σε όλες τις θρησκείες, σε όλα τα κόμματα, σε οποιοδήποτε σύστημα η ηθική είναι πρώτη. Γιατί; Γιατί ο άλλος θα είναι πόρνος, η πόρνη Βαβυλώνα θα είναι φουλ πορνεία, ο μόνος τρόπος λοιπόν για να την δουν παρθένα είναι να έχουμε θεοποιήσει την ηθική. Στις μέρες μας αισθάνομαι ότι το βδελυκτό του υιού του ανθρώπου θα είναι η πορνεία, ας πούμε, όλη μέρα να πορνεύει … εκεί στο Βαρδάρι με μια πρέζα στα χέρια κι ένα μπουκάλι ουίσκι … λοιπόν, ποιός θα αντέξει; Πες μου! Έχει να γίνει πανηγύρι … πως θα βγει η βρώμα στην επιφάνεια; Αν δεν γίνεις εσύ βρώμα; Αλλά δεν σε μολύνει αυτό, γιατί πλέον το έξωθεν έγινε διάφανο, είναι Χριστός. Τι έχει να γίνει! Στο Βαρδάρι, εκεί, χύμα όλα. Ποιός θα το αντέξει; Πες μου. Άντε να δούμε μετά ποιός αγαπάει ποιόν, όταν μέσα μας είναι όλα μια δικαίωση και μια σαπίλα. Ωχ, πολύ τρελά ακούγονται … Τα αισθάνεσαι μακριά; Καθόλου μακριά δεν τα βλέπω. Δεν σε νοιάζει καθόλου. Σε νοιάζει αυτή η πορεία να ‘ρθει μέχρι τέλους. - Είχαμε έναν καθηγητή, μαθήτρια για μαθήτρια δεν είχε αφήσει, ιστορία τρελή … πέθανε προχθές 62 χρονών. --- Ας τον μνημονεύουμε ... Απίθανος, απίθανος, ερωτιάρης … Δεν βλέπεις και τί παγίδα μεγάλη η ηθικολογία; Που να αφήσει τις ψυχές ευνουχισμένες, να μην μπορούν να ερωτευθούν ρε παιδί μου, μεσ’ στην Εκκλησία. Μα πώς θα γίνει ο οργασμός; Πότε η μήτρα της ψυχής θα είναι έτοιμη να σαρκώσει τον Λόγο μέσα της; Πότε θα γίνουν όλα αυτά τα πράγματα; Θα περάσει από τον πάτο και θα αρχίσει η ψυχή μετά να σηκώνεται. Δεν γίνεται. Αλλιώς δεν μπορεί να ερωτευτεί τον Κύριο. Και δεν μπορεί να το παραδώσει. Με τίποτα δεν παραδίδουμε, καταλαβαίνεις; Εδώ βρισκόμαστε σε ένα παραμύθιασμα. Αν δεν περάσει μέσα από εκεί όλο αυτό το πράγμα, να ερωτευτεί τον Κύριο, να πυρώσει όλη, όλη η ύπαρξη, όλη η υπόσταση, πώς θα γίνει; Ερωτικά ο Κύριος φίλησε τον Σταυρό Του, τον ανέβηκε με μεγαλύτερο έρωτα, , γιατί ήξερε ότι εκεί πλέον όλο θα γίνει Θεός. Το έσω; Θεός είναι σε όλους μας. Το έξωθεν όμως αν δεν γίνει … πώς θα γίνει Χριστός η υπόσταση; Και έρχεται … έρχεται στις μέρες μας ο Κύριος πλέον «καθώς εστί». Αν αυτό το έξω δεν γίνει διάφανο, δεν γίνει Χριστός, θα λιώσει ολόκληρο, σαν κερί θα λιώσει, τί θα μείνει μετά; Αυτό το άδειασμα τώρα είναι γιατί ο Κύριος ετοιμάζεται. Βγάζει τώρα, βγάζει, βγάζει, βγάζει, μη φοβάσαι. Μόνο με υπομονή τώρα, χωρίς να ερμηνεύσουμε καμιά κατάσταση, χωρίς να πάμε να διορθώσουμε εμείς. Τώρα πράττει ο Κύριος, εμείς δεν πράττουμε τίποτε. Τώρα είναι η ώρα του Κυρίου μας, κι Εκείνος οδηγεί. Αλλά ξέρεις; Μην αφήσεις έτσι τους λογισμούς, το συναίσθημα να σε μπλέκει. Κάνε απλά ότι σε προκύπτει κάθε μέρα, χωρίς όμως κάτι να σε πιέσει, να το ερμηνεύσεις κακό, λάθος, του πονηρού. Τέτοια δεν υπάρχουν πια! Ε, έχει τελειώσει αυτός ο μάγκας. Τόσα χρόνια μας ήπιε το αίμα. Δεν έχει τώρα. Έτσι; Με μια απλότητα, ότι προκύπτει. Για να μη χαλάει η ψυχή σου, να μη χαλάει η διάθεσή σου. Κατάλαβες; Γιατί ξέρεις εκμεταλλεύεται ο πονηρός τον συναισθηματικό σου κόσμο, και καμιά φορά προσπαθεί εκεί πέρα να σε ρήξη σε μια απόγνωση. Δεν θέλουμε άλλες βιτρίνες. Φτάνει. Δεν θέλουμε άλλες βιτρίνες. Σιχαθήκαμε τις βιτρίνες. Θέλουμε όλοι να βγούμε ξεβράκωτοι. Τελείωσε. Δεν έχει άλλα βρακιά πια. Θα σας κρατάω τα χέρια και θα τραβάω το λάστιχο. Να μην μπορείτε να τραβήξτε τίποτα, να μη μαζέψτε τίποτα. Τα λέει ο προφήτης Ιερεμίας: «θα σας σηκώσω τα φουστάνια» λέει «μέχρι το πρόσωπο για να βγει όλη ο βρώμα σας στην επιφάνεια». Έρχεται η ώρα. Έρχεται η ώρα να γίνουμε τσίτσιδοι. Μην φοβηθείς! Άστα. Ούτε τώρα είμαστε για χαρά. Δεν συμφέρει τώρα να χαιρόμαστε. Ο Κύριος το είπε: μέχρι τέλους, σκυμμένο κεφάλι και δάκρυ. Αρνούμαστε τώρα σ’ αυτή τη ψευδαίσθηση να χαρούμε. Η ψυχή με ελπίδα … Δεν γίνεται αλλιώς βρε, πρέπει ένα μπάτσο σ’ αυτό το σύστημα όλο. Το αρνούμαστε. Καταλαβαίνεις; Έτσι να μην έχεις αγωνία, και ούτε καμιά αίσθηση ότι ό,τι περνάμε να το ερμηνεύσουμε καλό-κακό. Όλα είναι του Κυρίου. Όλα. Όλα. Μη φοβηθείς τίποτε. Καλά; Αυτό είναι η πιο υγιής αντίδραση του, σαυτό τον κόσμο. Το γουστάρω. Αρνείται ρε παιδί μου, αρνείται τον κόσμο. Δεν τον θέλει. Δόξα τω Θεώ. Μαρέσει να ερωτεύεστε, ρε! Μαρέσει, ρε! Γιατί τον Κύριο ερωτικά τον αγαπάμε. Δεν φτάνουν ούτε εικοσιπέντε. Βασικά θέλουμε Έναν και μόνο, αλλά επειδή αυτόν τον Έναν ακόμη δεν μπορούμε να τον πιάσουμε, να, ερωτευόμαστε τα εφ του χι F(x), τα εφ του Χριστού. Τώρα έχουμε όλοι ανάγκη. Το αισθητό μας έως ότου παραδοθεί στον Κύριο έχουμε ανάγκη … Θυμάσαι ο Κύριος που πήγε στους μαθητές, «μείνετε ξάγρυπνοι, βρε χαζοπούλια» κι εκείνοι, ύπνο βαθύ. Ξέρεις είναι αυτές οι μοναδικές πορείες του αισθητού που πρέπει μέχρι τέλους να φτάσει στην παράδοσή του. Αυτό ακόμα δεν έγινε. Να ετοιμασθούμε με τη χάρη Του να συναντηθούμε όλοι στην αγκαλιά Του. Να ‘μαστε ενωμένοι. For ever and ever. . Ο άνθρωπος πλέον ανασταίνεται. «Ανάστα ο Θεός κρίνον την γη». Ο άνθρωπος ένα είμαστε πια. Ίνα ώσιν έν. Αυτό τώρα επειδή ένα είμαστε όλοι, δεν έχει εγώ, εσύ, αυτός, τώρα δεν υπάρχει ο εαυτός μας, τώρα πλέον η ανθρώπινη φύση ενούται, υποστασιοποιείται, γίνεται Θεός, όλη η ανθρώπινη φύση. Γιαυτό τώρα πια δεν έχει σημασία το αισθητό μας, δεν έχει σημασία αυτό. Τώρα έρχεται το κοινό όνομα, αυτό που … το επί της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μέσα μας. Γιαυτό δεν θάχει καθόλου σημασία δηλαδή και για το δρόμο που θα περάσουμε αισθητά. Εμείς, το παιδί μας, ο άντρας μας, ο φίλος μας, ο «χ», ο «ψ» … Σημασία έχει τώρα ότι η ανθρώπινη φύση είναι ένα! Είναι ένα! Ενώθηκε με το Πνεύμα του Θεού πλέον. Έγινε Θεός! Έχουμε τελειώσει! Έχουμε τελειώσει! Πανηγύρια μεγάλα! Τελείωσε. Απλώς οι ψυχές λίγο θα ταλαιπωρηθούν γιατί είχαμε κολλήματα … για να ξεκολλήσουν ε, αυτό είναι όλο. Έτσι; Καμιά αγωνία, καθόλου … καμιά διαδικασία δηλαδή αν πάω καλά, δεν πάω καλά, αν θα σωθώ, δεν με νοιάζει τίποτα. Ο Κύριος με νοιάζει. Η δόξα του Ηλίου με νοιάζει. Όταν έρχεται ο Ήλιος σβήνουν όλα τα φωτάκια μας. Καλά; Απλώς μόνο να μη χανόμαστε στα διαδικαστικά, τα ανθρώπινα, τα συναισθηματικά, να σταματήσουμε να πονάμε πια, για τα ανθρώπινα, για τους ανθρώπους δίπλα σας κλπ. δεν υπάρχει κανένας πια. Αυτά όλα έχουν τελειώσει. Μην τα δίνουμε τόση βαρύτητα. Να μη δίνουμε πολύ βαρύτητα στη καθημερινότητα. Λίγο να … όπως στη θάλασσα όταν έχει από κάτω βράχια και πάμε να μπούμε μέσα, δεν περπατάμε ολόκληροι, μη πατήσουμε κάνα αγκάθι. Πατάμε ακροθιγώς. Έτσι; Τώρα … ούτε σταματάμε φυσικά γιατί … επειδή έχει βράχια δεν θα περπατάμε; … θα περπατάμε αλλά δεν θα δίνουμε τόση βαρύτητα. Σε οτιδήποτε. Μας βρίζουν, μας κάνουν … Το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον Κύριό μας τώρα είναι να υπομένουμε το ντάουν. Γιατί αυτό που ποθεί είναι νάμαστε στα πεσμένα μας για να αρχίσει να δουλεύει μέσα μας. Αλλά για να αρχίσει να δουλεύει μέσα μας, πρέπει το εξωτερικό μας, αυτό που μέχρι τώρα το τρέφουμε, σιγά-σιγά να μη το τρέφουμε, να σπάει τα μούτρα του. Το ντάουν είναι ευλογία. Βέβαια δεν είναι ευχάριστο γιατί τόσα χρόνια μάθαμε να καλοτρέφουμε τον εαυτό. Αλλά τώρα όμως επειδή πλέον ο Κύριος έρχεται να μεταμορφώσει όλη τη φύση μας, πρέπει να την παραδώσουμε, αλλά η παράδοση δεν είναι εύκολη, θεωρητικά το λέμε, αλλά στη πράξη δεν είναι καθόλου εύκολο. Και τώρα λοιπόν βλέπεις τα πράγματα και αρχίζεις να μην τα ελέγχεις … Δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Απλώς περιμένεις. Δηλαδή δεν σημαίνει ότι μένουμε στάσιμοι αλλά δεν είναι στο χέρι μας πια, είναι μια ανεξέλεγκτη πορεία. Είναι κάτι το οποίο ο Κύριος πλέον θα φανερώσει και από την καρδιά μας … επειδή η ψυχούλα μας ποθεί κάτι αληθινό και βαθύ, αλλά δεν το ξέρει, δεν μπορεί να το κάνει μόνη της, αρχίζει ο Κύριος τώρα και μας ξεγυμνώνει από αυτά που μέχρι τώρα εμείς λειτουργούσαμε μόνοι μας και τώρα λες … μα τί γίνεται; Όλα να χάνονται, όλα να μην έχουν καθόλου … δεν ελέγχεται. Αλλά μην αντιδράσουμε. Αφήστε τα. Αφήστε τα, η Παναγία θα μας φωτίσει. Να μη φοβηθούμε μόνο. Είναι μια περίοδος που πράττει ο Κύριος. Αυτό που λέει ο προφήτης Δανιήλ: «καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω», καιρός να πράξει ο Κύριος. Τώρα πράττει ο Κύριος. Τέρμα οι δικές μας υποστάσεις. Σαν χαζοπούλια τώρα γελάμε, και Του λέμε: «Κύριε κάνε ότι θέλεις Εσύ». Δόξα τω Θεώ. Αυτό που τώρα νομίζουμε ότι είναι άσχημο, είναι ευλογημένο. Η μεγαλύτερη βοήθεια που θα δώσουμε και στη δική μας ψυχούλα, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που μας πλησιάζει, να βγαίνει το αυθεντικό μας. Μη βγαίνει … «για να μη χάσω αυτόν ...», «μη κάνω εκείνο ...», και γίνομαι λάσπη. Φτάνει ρε! Μην πουλάτε την ψυχή σας! Πες, «ναι»! Μη φοβάσαι! Το βαθύ, η ψυχή μέσα είναι πολύ ευαίσθητη και δεν θέλει να την τσαλαπατήσει κανείς, και αποστασιοποιείσαι, όχι από τις ψυχές των ανθρώπων, αλλά από την διαστροφική στάση του κόσμου. Σαν ελέφαντες πατάνε πάνω μας. Δεν είναι θέμα ανασφάλειας, αλλά προστατεύω την ψυχή μου. Τέρμα. Γιατί οι άνθρωποι πλέον έχουν χάσει την ελευθερία … το να ενεργούν ελεύθερα και ανθρώπινα. Βλέπεις ότι πλέον ενεργούν τελείως ανεξέλεγκτα. Είναι διηρημένοι οι άνθρωποι. Πώς λοιπόν, θα αφήσεις την ψυχούλα σου να σου την κάνουν γήπεδο! Σε κανέναν! Κάνε υπομονή. Πάλεψέ το. Με πια έννοια πάλεψέ το; Ό,τι μέσα στην ψυχούλα σου εκφράζεται, μη το απορρίψεις, μη το αμφισβητήσεις, είναι καθαρό, αυτό το βαθύ της ψυχής. Κι αν είναι πάλι κάτι ξένο κι αλλότριο, ο Κύριος θα το καθαρίσει, μη το ερμηνέψεις όμως εσύ. «Θεέ μου Εσύ ξέρεις! Αν είναι κάτι μέσα μου που δεν είναι δικό Σου, Εσύ φώτισέ με να το καθαρίσεις». Έτσι; Μην το ερμηνεύσεις όμως λάθος. Γιατί πολλές φορές την πατάμε στην ερμηνεία. Εν τω μεταξύ η λογική του κόσμου: «α, πρόβλημα είναι αυτό … α, όχι εκείνο … α, όχι έτσι». Τέρμα! Δεν ακούμε τίποτε! … Ξέρεις, το εξωτερικό του εαυτού μας δεν το εμπιστευόμαστε, το συναίσθημά μας πολλές φορές μας πρόδωσε. Αλλά βαθειά η ψυχούλα, όμως, έχει δώσει το οκέι, και ο Κύριος την οδηγεί την ψυχή. Ξέρει το βαθύ μας. Θα ‘ρθει ώρα που θα το μυριστείς … Κάνε υπομονή και τώρα σε λίγο θα γίνει ένα απέραντο Μοναστήρι όλη η γη μας, με τον Κύριό μας Ηγούμενο κι εμείς όλα καλογέρια να παίζουμε μαζί μαζί. Πες, δεν θα ‘ναι όμορφα; Όλη η ανθρωπότητα! Θα το δεις μπροστά σου και θα χοροπηδάς! Στις μέρες μας θα γίνει! Και τότε θα λες: «αυτό που πίστευα … αυτό που ζήλευα και ονειρευόμουνα το απολαμβάνω!» Κάνε υπομονή. Τώρα είμαστε λίγο στην εξορία. Είμαστε στη ξένη χώρα, που σιγά-σιγά σαν άσωτοι επιστρέφουμε τώρα. Είμαστε στην επιστροφή.

2 - Θέλει και τα λέει ή του ξεφεύγουν ...

Να μην ανησυχούμε, τώρα είναι η ώρα του Κυρίου, τώρα έρχεται ο Κύριος στη ζωή μας και φυσικά τα πάντα θα τα μεταμορφώσει. Έ, φυσικά για να 'ρθει η μεταμόρφωση πρώτα θα ισοπεδώσει τα παλιά, θα ισοπεδώσει ότι άχρηστο έχουμε μέσα μας. Αλλά δεν έχει σημασία αυτό, σημασία είναι ότι πλέον είναι η ώρα του Κυρίου. Τώρα αυτή τη χαρά έχει η ψυχή. Μην αρχίσουμε: η εγκυμοσύνη μου, το βρακί μου, η δουλειά μου, το αμάξι μου, η γυναίκα μου, το παιδί μου … Τέρμα! Η νύμφη με τον Νυμφίο της! Αυτό τώρα καλείται η ψυχή, πώς σιγά-σιγά θα πάρει τόση δύναμη, ώστε μόνο στον Νυμφίο της να κοιτάζει. Χριστούγεννα, ο Χριστός ήρθε επί της γης, ένα φοβερό γεγονός για την ανθρωπότητα. Η Γέννηση, όμως, έγινε δεκτή μόνο από τις ψυχές που ήταν νεκρές. Εκείνη την νύχτα που οι πάντες ήτανε στη δόξα τους, στον κόσμο τους, κάποιοι φύλαγαν πρόβατα, δηλαδή πιο υποβαθμισμένοι, κατώτεροι και από τα πρόβατα. Κι όμως αυτοί είδαν τον Θεό. Έτσι και σε μας, ο Χριστός είναι επί της γης, είναι σαρκωμένος, είναι ολόκληρος, κι εμείς ακόμα έχουμε επιθυμίες. Ζητάει ο καθένας ότι ζητάει, ένας «εαυτός» που θέλει ακόμα, θέλει πράγματα, ίσως πολύ ελάχιστα, αλλά όμως θέλει: μη χάσει τη καφετέριά του, μη χάσει την κοπελιά του, μη χάσει την υγεία του, αυτά τα λίγα, τα πολύ λίγα που έχουμε, τα γυρεύουμε όλα αυτά κι έτσι αυτή την Παρουσία Την αρνούμαστε διαρκώς. Η Παρουσία ήρθε! Έγινε! Γίνεται! Και μακάρι έως τελευταία στιγμή να Τη δει και η έξωθεν πορεία μας. Γιατί έσωθεν υπάρχει. Ο Χριστός είναι γεννημένος. Έχει τελειώσει. Αλλά το έξωθέν μας, επειδή ασχολείται ακόμα με άλλα πράγματα, δεν μπορεί να δει την Παρουσία και την Γέννηση του Ζώντος Θεού μέσα στη ζωή μας. Αυτή είναι η τραγικότητα της ανθρωπίνης φύσεως, που αιώνες τώρα, γίνεται το ίδιο γεγονός, και επαναλαμβάνεται. Αλλά επειδή όντως, είναι στιγμές που πλέον ήρθε η ώρα, Αυτός ο Θεός να φανερωθεί πια και στην έξωθεν κατάσταση της κοινωνίας, έστω κι αν εμείς την αρνούμαστε, έστω κι αν δεν την καταλαβαίνουμε, Αυτός ο Θεός λειτουργεί στη ψυχή μας. Τώρα το ζήτημα είναι σιγά-σιγά να αρχίσουμε να χαιρόμαστε για Αυτή την Παρουσία. Αλλά για να Την χαρούμε πρέπει να μην έχουμε επιθυμίες! Γιατί θα μας τις ισοπεδώσει όλες τις επιθυμίες! Δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο! Φυσικά, είτε το θελήσουμε είτε δεν το θελήσουμε Αυτό θα γίνει. Είναι δεδομένο. Όσο πιο συνειδητά θα το θελήσουμε, θα συνεργήσουμε. Θα 'χουμε μετοχή σ' αυτό το Μυστήριο. Έχουμε πολύ χαρά μέσα μας, αλλά η χαρά είναι χαρά η οποία έχει πόνο μέσα της γιατί είναι ο δράκων, είναι αυτός ο οποίος ακόμα παλεύει, βιώνεται, υφίσταται. Οπότε τώρα δεν έχει σημασία αν εμείς χαιρόμαστε ή αν λυπόμαστε, αν ζοριζόμαστε ή δεν ζοριζόμαστε, έχει σημασία ότι όλα αυτά συμβαίνουν για έναν λόγο, για να μας βεβαιώσει την Παρουσία Του ο Κύριος. Μόνο μην φοβηθούμε. Πώς να σας πω; Μη μας πιάσει ένας πανικός. Οτιδήποτε και να συμβεί … Τα γεγονότα τα βλέπουμε. Όσο πάνε θα τα τραγικοποιήσουν περισσότερο, και τα οικονομικά και τα κοινωνικά … από παντού θα υπάρχει ένα στρίμωγμα. Κι όλα αυτά για να φοβίσουν τις ψυχές. Ο άγιος Παΐσιος έλεγε: «όσο πιο πολύ θα βλέπετε να ζορίζεται η έξωθεν κατάσταση, σημαίνει ότι τελειώνει ο πονηρός». Οπότε αυτό θα είναι η βεβαίωση ότι πλέον τελειώνει. Εμείς θα κοιτάξουμε όμως τα έσωθεν, γιατί τα έξωθεν πολύ εύκολα μας αποπροσανατολίζουν. Είναι πολύ ναρκωτικό αυτό, να καθίσεις να ασχολείσαι με τα έξω. Κι έτσι ξεχνάμε την έσωθεν Θεία Παρουσία. Το Φως ήρθε. Αν μας νοιάζει η χαρά του Φωτός θα χαιρόμαστε. Αν όμως αρχίζουμε και κλαίμε σαν τις χήρες τους «εαυτούς» μας θα ζούμε μια διαρκή εμπειρία της κόλασης. Γιατί θα προσφέρεται το Φως και εμείς δεν θα το αγκαλιάζουμε το Φως. Θα μας αγκαλιάζει το Φως κι εμείς δεν θα έχουμε καμιά συμμετοχή σ' Αυτό. Διαρκώς πορνεύουμε. Το Πνεύμα δεν κοινωνείται. Η ψυχή δεν είναι έτοιμη να Το δεχθεί για να σαρκωθεί ο Λόγος. Η ψυχή είναι η μήτρα, η οποία πρέπει να ετοιμαστεί, να είναι σε κατάσταση, ας πούμε, δεκτικότητος, οργασμού, για να μπορέσει να πάρει το σπέρμα, το Πνεύμα του Θεού, για να σαρκώσει τον Λόγο μέσα. Αυτός είναι ο Ουράνιος έρωτας που τρέφει τη ψυχή. Αυτός που γίνεται Σάρκα, Σάρκα και Αίμα στα «σα εκ των σων». Στα «σα εκ των σων» είναι ακριβώς η στιγμή στην οποία η μήτρα της ψυχής είναι ακριβώς έτοιμη, γεμάτη οργασμό, να πάρει και να συλλάβει το σπέρμα, το Πνεύμα του Θεού. Κι έτσι γίνεται η σάρκωση του Λόγου. Έτσι δεν γίνεται στη θεία Λειτουργία; Ε, αυτό γίνεται μυστικά τώρα στη ψυχή. Όταν, ας πούμε, η γυναίκα είναι έτοιμη εκείνη τη στιγμή να δεχθεί το σπέρμα του ανδρός, θα κοιτάζει δίπλα της, τι γίνεται; Τι λέει η τηλεόραση; Τι κάνει το ποδόσφαιρο; Τι κάνει το παιδί μου; Εκείνη την ώρα, τέρμα! Μόνο έτσι σαρκώνεται ο Λόγος. - Αυτό όμως, δεν κινδυνεύεις αν το επιδιώξεις, δεν κινδυνεύεις να πέσεις σε άλλα; --- Αν η ψυχή εμπιστεύεται Αυτόν που αγαπάει, θα την προστατέψει Αυτός. Η νύφη μετά δεν κοιτάζει τίποτε παρά μόνο τον Νυμφίο της, πότε θα 'ρθει, και αν μέσα στον Νυμφίο της κάτι άλλο πάθει και έρθει κάποιος άλλος και την βιάσει, έχει εμπιστοσύνη στον Νυμφίο της. Δεν κλαίει σαν τη χήρα τον εαυτό της, μη τυχόν πάθει κάτι. Δεν τη νοιάζει. Τη νοιάζει μόνο ο Νυμφίος. Δεν μπορεί ο Νυμφίος να την αφήσει. Αυτό, πείτε μου, αν αυτή την πορνεία δεν την υφιστάμεθα συνεχώς στη ζωή μας, το ότι δηλαδή η ψυχή ασχολείται με τα χίλια-μύρια, με οτιδήποτε άλλο, με χίλια-μύρια προκειμένου να μην ασχοληθεί μ' αυτή την κατάσταση, μη τυχόν και γίνει δεκτική αυτής της σαρκώσεως του Λόγου. «Ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν», όμως «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει όλη μέρα κοσκινίζει». Όποιος δεν θέλει να νεκρωθεί το έξω του, όποιος δεν θέλει να στραφεί μέσα, όλη την ώρα βρίσκει να ασχολείται με διάφορα έξωθεν. - Δηλαδή όλα αυτά, οι Προφήτες, η πορεία του Χριστού, Απόστολοι, τα πάντα, είναι για μέσα, όχι για έξω; Και ο Χριστός όσα είπε δεν ήταν τίποτα για το έξω; --- Όλα για μέσα. Στην Πρώτη Παρουσία πήραν χαμπάρι αυτοί οι πέντε-δέκα. Έτσι ακριβώς και στη Δεύτερη, όποιων το έξω θα είναι νεκρό για όλα τα άλλα, και στραφούν μέσα, αυτοί μόνο θα δουν. Για όλους τους άλλους δεν θα υπάρχει. Δύσκολες μέρες. Φοβερά δύσκολες μέρες. Γιατί; Γιατί δεν το συνηθίσαμε αυτό. Τι λες; Μείναμε σε μια συμπτωματική έξωθεν κατάσταση. Φοβερές στιγμές. Δόξα τω Θεώ. Δεν είναι ούτε φόβος να μας πιάσει, ούτε πανικός. Πρώτη φορά στη ζωή μας θα αμφισβητήσουμε ότι βιώναμε μέχρι τώρα. Ήταν μια πορνεία όλα! Όλα ήταν μια πορνεία του εαυτού μας. Αυτής της νύφης που την θέλει ο Κύριος να την κάνει νύφη Του, κι εμείς την χιλιοβιάζουμε με ανυπόστατες ψευδαισθήσεις και δικές μας βλακείες. Βλακείες … μια γυναίκα πάω, πάω να πιώ ένα καφέ. Πείτε μου εσείς πόσο ουσία έχουν όλα αυτά; Την ψευδαίσθηση αυτή αρχίζει και την ισοπεδώνει σε μερικές ψυχές. Το κάνει λιώμα αυτό το εξωτερικό. Είναι μεγάλη τιμή! Δεν χρειάζεται να μπούμε στον τρόπο με τον οποίο θα έρθει. Δεν ξέρουμε πώς θα έρθει. Δηλαδή αυτό θέλει τώρα. Γιατί και τότε περίμεναν τον Μεσσία, όλοι Τον περίμεναν. Πώς Τον περίμεναν; Τον περίμεναν ένδοξο Βασιλιά. Να γεννηθεί μέσα σε παλάτια! Κι Αυτός γεννήθηκε σε μια φάτνη. Φάτνη! Εμείς τώρα τις κάνουμε καλλωπισμένες, φάτνες πολυτελείας. Ήταν μια σπηλιά, τσίμα-τσίμα χωρούσαν δυο ζώα, ένα μέρος που πάνε για να φάνε τα ζώα. Αυτό ήταν όλο. Ε, και εκεί μέσα γεννήθηκε. Να αμφισβητήσουμε αυτό το μέχρι τώρα. Και να αφήσουμε την κατάσταση, να αφεθούμε ώστε να επέμβει Εκείνος όπως θέλει. Απλώς περιμένεις εκείνη τη στιγμή. Αλλά για να την περιμένεις εκείνη τη στιγμή πρέπει η ψυχή πλέον να είναι αδρανοποιημένη για όλα τα άλλα. Πώς θα γίνει αυτό στις μέρες μας; Που έχουμε ένα κάρο επιθυμίες επάνω μας; Ακόμα ο εαυτός φοβάται να γκρεμιστεί, να φανερωθεί, να αποκαλυφθεί. Υπάρχει ένας εαυτός, αλλά η Πνοή είναι συγγενής. Παντού είναι. Αυτή η Πνοή κοινωνείται. Μας δόθηκε σ' όλους. Θεός, δεν είναι όλο αυτό το πράγμα; Αν Εκείνος έχει τρεις Υποστάσεις, εμείς έχουμε πολλαπλές, χιλιάδες, εκατομμύρια υποστάσεις, ενός Ανθρώπου. Αυτό το πράγμα είμαστε όλοι. Ένα Πνεύμα είναι μέσα μας. Αλλά αυτό για να φανερωθεί βασική προϋπόθεση είναι, πρώτα εγώ να κοινωνήσω με το δικό μου Πνεύμα και μετά θα αρχίσω να κοινωνώ με τα άλλα Πνεύματα. Αλλά το δικό μου ακόμα δεν μπορώ να το νοιώσω γιατί έχω πολλές δουλειές έξω, έχω το ένα να κάνω, έχω το άλλο να προλάβω, έχω εκείνο, έχω τ' άλλο … Λες και μ' έβαλαν εμένα οδηγό των παιδιών, των … . Έτσι δεν είναι; Βάλαμε πολλά δεσμά κι έτσι η ψυχή δεν μπορεί να κοινωνήσει με το Πνεύμα της μέσα. Δεν γεννάει τον Λόγο. - Σταμάτησα την προσευχή. Σκέφτομαι ότι δεν προσεύχομαι, αλλά με το που ξαπλώνω στο κρεβάτι λέω, αααα τι νόστιμο το μαξιλάρι! Άιντε αύριο … και κατευθείαν ύπνο. Ούτε μια φορά τον σταυρό μου. --- Δόξα τω Θεώ. Ας ζητήσουμε μόνο ... εκείνη τη στιγμή που συμβαίνει αυτή η διαδικασία, ότι κάτι δεν το κάνεις, κάτι δεν βγαίνει από μέσα σου, εκείνη τη στιγμή, «Θεέ μου ξέρεις Εσύ», αμέσως εκείνη τη στιγμή, η νύφη ας ετοιμαστεί στον Νυμφίο της «δικός Σου είμαι, Εσύ κάνε με ότι θέλεις». Δηλαδή δυο κουβέντες με πόνο από τη ψυχούλα και αμέσως αρχίζει, και η ψυχή ετοιμάζεται για τον Κύριό της. Ο πονηρός με τον καρπό που έδωσε στην Εύα, ότι αν θα φάτε αυτόν τον καρπό θα γίνεται σαν θεοί, σαν θεοί, μ' αυτόν τον τρόπο τι μας έκανε; Μας έκανε να ξεχάσουμε ότι είμαστε θεοί, ότι είμαστε πλασμένοι με την Πνοή του Θεού, και είμαστε όμοιοι, και είμαστε θεοί από κατασκευής, από κτίσεως κόσμου είμαστε θεοί. Ήξερε αυτός ότι ένας τρόπος μόνο υπήρχε να χάσουμε εκείνη την κατάσταση κι ο τρόπος αυτός ήταν το να μας κάνει να θελήσουμε να γίνουμε κάτι άλλο. Γι' αυτό το λόγο όμως ήρθαμε εδώ. Ήρθαμε για να θυμηθούμε ποιοι ακριβώς είμαστε. Οπότε η ψυχή πλέον αμέσως στρέφεται στον Δημιουργό της. Ξέρει από πού προήλθε. Αλλά να μη κάνουμε κάτι άλλο, γιατί μας έπεισε να κάνουμε, να γίνουμε, κι έτσι να ξεχνάμε αυτό που είμαστε. Μας έπεισε να αρνιόμαστε συνέχεια αυτό που είμαστε για να γίνουμε κάτι άλλο. Είμαστε! Για να προσκυνήσουμε μόνο τον Χριστό, πρέπει να αρνηθούμε κάθετι άλλο που πάμε να γίνουμε. Γιατί αυτό που πάμε να γίνουμε είναι του αντίχριστου. Αυτό που είμαστε είναι του Χριστού. Τώρα καλείται η ψυχή να αρνηθεί το να γίνει κάτι άλλο. Δεν θέλει να γίνει τίποτα. Μόνο τον Χριστό της. Μόνο Χριστός, αυτό που υπάρχει μέσα μας. - Το να τινάξεις όλη τη λογική με την οποία μεγάλωσες ισοδυναμεί με μαρτύριο. Έτσι δεν είναι; --- Δεν υπάρχει μεγαλύτερο! Το άλλο είναι μαρτύριο του σώματος. Εδώ είναι μαρτύριο όλης της υπόστασης. Εδώ το πράγμα είναι πάρα πολύ δύσκολο. - Μου είχε πει ένας παπάς ότι στα χρόνια μας, λένε οι προφητείες, ότι η Δευτέρα Παρουσία περιμένει και άλλους μάρτυρες, αλλά αυτοί οι μάρτυρες λέει θα είναι μάρτυρες συνειδήσεως. --- Ναι. Συνείδηση με την έννοια, όλο αυτό το γκρέμισμα, όλη αυτή την άρνηση. Δηλαδή ήμασταν μέσα στην καρδιά του Θεού, που ήταν όλα καλά λίαν. Όλα καλά λίαν τα 'φτιαξε ο Κύριος. Κι εκεί, με το προπατορικό αμάρτημα, ο άνθρωπος αρνείται τα καλά του Θεού, τα καλά όλα, και προσπαθεί να γίνει κάτι που θέλει αυτός, με δική του επιλογή. Και από πολύ αγάπη ο Κύριος τον βγάζει εκτός της καρδιάς Του, εκτός του παραδείσου, για να φάει όλη αυτή τη χωματίλα της εξορίας, ώστε συνειδητά να 'ρθει στιγμή να επιστρέψει πάλι στη καρδιά του Θεού παραδίδοντας τον καρπό της γνώσεως. Αυτό θα γίνει στο τέλος, εν τω προσώπω των δύο προφητών, που πλέον αυτοί θα αρνηθούν όλη αυτή τη γνώση, όλη αυτή τη φανέρωση που θα είναι μπροστά στο πρόσωπο του αντιχρίστου. Θα αρνηθούν όλο αυτό το πράγμα και θα το στηλιτεύσουνε για να επιστρέψει η ψυχή μετά από τόσους αιώνες πάλι στην καρδιά του Χριστού αρνούμενη τον καρπό του δένδρου της γνώσης. Αυτό γίνεται τώρα, αυτή είναι η Βασιλεία, ουσιαστικά να γυρίσουμε από εκεί που φύγαμε, η πορεία του Ασώτου. Αλλά αυτά αν δεν τα δει ο καθένας μας, αν δεν συνεργήσει σ' αυτό, πώς θα γίνει; Εμείς, ως από μηχανής θεό, κάνουμε ένα είδωλο, και θέλουμε αυτός να το περπατήσει κι εμείς να' μαστε, ας πούμε, οι θεατές που πληρώνουν εισιτήριο. Δεν μετέχεται, δεν κοινωνείται έτσι. Ξέρεις, ο Κύριος το θέλει για όλους μας αυτό το πράγμα να γίνει. Απλώς είναι αυτά ακόμα τα λίγα κολλήματα που μας κρατάν ακόμα σ' αυτό το είδωλο. Γι' αυτό θ' αναγκαστεί αυτό το είδωλο να το ξεφτιλίσει τελείως για να τελειώνουμε. Άλλος είναι αφεντικό, ο Κύριος και Θεός μας, αλλά όντως είναι αλήθεια ότι οι μέρες μας θα είναι πολύ προκλητικές και επώδυνες. Μη νομίζουμε ότι δεν θα περάσουμε και το ζόρι. Οι άγιοι έχυναν τα αίμα τους. Εμείς πώς; Αδάπανα; «Ξημερώνει και βραδιάζει πάντα στον ίδιο τον σκοπό», γκρ-γκρ-γκρ, γκρ-γκρ-γκρ, γκρ, είμαστε σε έναν λάκκο δύο μέτρα, γυρίζουμε, γυρίζουμε, γυρίζουμε και αντί αυτό να φαρδαίνει, πάει προς τα κάτω. Δεν θα μας βγάλει κανείς. Εμείς να δούμε ότι αυτό δεν είναι της ψυχής μας. Είναι κάτι άλλο. Τώρα πια, ή θα το ακολουθούμε σαν πιστά σκυλάκια, ή θα ζητήσουμε την λύτρωση. Αλλά εμάς μας αρέσει ακόμα να κατεβαίνουμε, φαίνεται δεν πιάσαμε πάτο. Τί να πω; - Η επήρεια επάνω μας είναι δεινή. Δεν σ' αφήνει. Θέλεις κι άλλο. --- Ναι. Ξέρεις, είναι στάση προαίρεσης. Η προαίρεση νομίζω παίρνει θέση. Κι αν το υφίσταμαι, το υφίσταμαι πλέον σαν κανόνα. Δέχομαι. Αλλά η ψυχή πια έχει πάρει θέση, δεν του ανήκει, τελείωσε. «Θα παιδέψεις το νου, θα παιδέψεις το σώμα, θα το κάνεις, η ψυχή όμως δεν σου ανήκει». Εκεί θέλω η ψυχή να έχει προαίρεση. Ένας καπνίζει τσιγάρο … δυο καπνίζουν τσιγάρο. Ο ένας συνειδητά το καπνίζει και την καταβρίσκει γιατί του αρέσει και ένας άλλος το ίδιο πράγμα, μπορεί ακόμη πιο μανιωδώς να το καπνίζει κι όμως μέσα του να αισθάνεται ότι είναι ο κανόνας του, ότι γίνεται ξεφτίλα, μέσα από αυτό το παλιόχορτο. Μπορεί να το καπνίζει αλλά να μην έχει καμιά κοινωνία μ' αυτό. Δεν το αγκαλιάζει η ψυχή του. Ακριβώς αυτό είναι τώρα, οτιδήποτε κάνει ο καθένας είναι αυτό το τσιγάρο που ο καθένας έχει. Γυναίκα είναι; Υγεία είναι; Παιδιά είναι; Ότι είναι. Δεν το αγκαλιάζω πια. Έστω κι αν το υφίσταμαι, έστω κι αν όλη μέρα μπορεί να παιδεύεται ο νους. Αλλά η καρδιά πλέον έχει πάρει θέση, είναι του Κυρίου της. Και περιμένει μόνο τον Νυμφίο της. Εκεί θέλει υπομονή φυσικά, γιατί δεν είναι και εύκολο, αλλά όντως είναι μία θέση ψυχής. - Άρα κάποιες ψυχές που είναι πιο έτοιμες … ο Θεός τις επιτρέπει να είναι πιο έτοιμες, αυτό δεν είναι άδικο για κάποιες άλλες ψυχές, όμως, οι οποίες είναι … --- Νομίζω ότι σε όλους δίνει … αλλά υπάρχει το «όστις θέλει» … τώρα μας δίνει ευκαιρίες να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, μας βάζει όλη αυτή τη χωματίλα, όλο αυτό το πράμα, ώστε να αισθανθεί η ψυχή ότι αυτό είναι κάτι ξένο, δεν μπορεί να είναι δικό μου. Κι εκεί τώρα, σιγά-σιγά, αρχίζει η ψυχή πλέον να αποστασιοποιείται, δηλαδή, έστω κι αν το υφίσταται, πλέον η ψυχή δεν ανήκει σ' αυτό, τελείωσε. Είναι θέση. Δεν είναι το εξωτερικό, τί κάνω; Δηλαδή, μπορεί να πορνεύει, ας πούμε κάποιος, εξωτερικά και μέσα η ψυχή να βογγάει και να ζητάει το έλεος κι αυτό να είναι λύτρωση, ουσιαστικά, και να μην έχει καμιά σχέση με την πορνεία. Και ένας άλλος που υποτίθεται παρθενεύει όλη μέρα και φοράει μακριά φουστάνια και είναι καθαρότατος αισθητά, η ψυχή του να είναι … αρνούμενη την θεία προέλευσή της, και να θέλει μία θεϊκή κατάσταση στην πορνική της κατάσταση. Αυτό δεν συμβαίνει μέσα στα Κατηχητικά και στις Εκκλησίες; Ο Κύριος τώρα θέλει την απέκδυση όλου αυτού που δεχθήκαμε, για να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Όσο πιο ελεύθερος είσαι, όσο τα δεσμά είναι πιο ελεύθερα πια, όσο δεν είναι τόσο ισχυρά τα δεσμά, τόσο λιγότερο θα πονέσουμε σ' αυτό το άδειασμα, σ' αυτό το ξεγύμνωμα. Ωραίες μέρες. Ωραίες μέρες. Ωραίες μέρες. Μ' αρέσει. Απλώς μόνο δεν μπορεί κανείς να είναι χαλαρός, ζητούμε πάντοτε τη φώτιση, τη συγχώρηση, το έλεός Του, για κάθε ψυχή, μη μας βγει καμιά κατάκριση, ούτε πάλι κανένας μαρασμός, «είμαι χάλια, δεν είμαι χάλια» … Δεν με νοιάζει ρε πώς είμαι! Δεν ξέρω τί θέλει ο Θεός να είμαι για να είμαι δεκτικός εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να θέλει να είμαι έτσι, φυτό … Ένα κλικ είναι το, πότε θα πεις: «όκεϊ, να 'ναι ευλογημένο». Έτσι δεν έγινε και στην Παναγία; Την ώρα του Ευαγγελισμού, πάει ο άγγελος, ξαφνικά, της λέει, «θα γεννήσεις», «χαίρε Κεχαριτωμένη, θα γεννήσεις». Τι σημαίνει «θα γεννήσεις»; «Θα γεννήσεις» σημαίνει, ότι πάει η παρθενιά σου, σημαίνει ότι μοιχεύεις! Από πού; Τι; Τι Πνεύμα Άγιο και κρίνος; Ότι πλέον συλλαμβάνω. Ότι πρέπει ο Ιωσήφ να με λιθοβολήσει. Κι όμως εκείνη τη στιγμή καλείται να πει, «ναι», κι όχι … «περίμενε να πάω να ρωτήσω τον γέροντά μου». Ήρθε, της μίλησε, της είπε «θα συλλάβεις». Αλλά ξαφνικά έτσι; Ότι θα με λιθοβολήσει ο άντρας μου; Ότι πάει η παρθενία μου; Ότι πλέον συλλαμβάνω; Τί; Πώς; Τί; Και πρέπει να πω, «ναι»; «Ναι» σημαίνει τίναγμα στον αέρα. Δεν υπάρχει τίποτα πια υγιές όπως εγώ το περίμενα. Και λέει, «ναι, να 'ναι ευλογημένο». Αν πεις «όχι», φεύγει ο άγγελος, πέταξε το πουλάκι! - Ένα κλικ, που λέμε, ή το χάνεις, ή το κερδίζεις … --- Ένα κλικ. Πόσες φορές να το πω; Γιαυτό θέλει, ας πούμε, μια εγρήγορση, όχι με την έννοια της εγ… Τί εγρήγορση δηλαδή; Διαρκώς, «το έλεός Του». Διαρκώς η νύφη τον Νυμφίο της να περιμένει. Τι θα κάνεις όταν θα σου έρθει; Ούτε το ερμηνεύω, «καλά είμαι, κακά είμαι». Δεν με νοιάζει πώς είμαι! Αναμένω. Πας να πάρεις ευλογία, ο … σου λέει, «εγώ να σου πω», ο δήθεν στάρετς, και ο δαιμονισμός πάει σύννεφο. Άιντε από 'κει πέρα. Τώρα πια, τέρμα! «Πάντες εισί διδακτοί Θεού», δεν το λέει; Τώρα έρχεται η ώρα. Δόξα τω Θεώ. Και κυρίως να 'χουμε προστάτη τον άγιο Ιωνά, τον προφήτη Ιωνά, που έδειξε το σημάδι ο Κύριος. Όταν Του είπαν, «τι σημάδι θα μας αφήσεις;» Το σημείον του Ιωνά, το σημάδι του Ιωνά. Ότι πλέον για να μπορέσει να σωθεί το καράβι επιβάλλεται η απώλειά μας, στη θάλασσα. Και δεν έγραψε κανένα σενάριο ο Φώσκολος ότι, θα πέσεις τρεις μέρες, θα σε φάει το κήτος και θα σε ξεράσει … Όταν έπεφτε στη θάλασσα, κι όταν τον έτρωγε η φάλαινα, ήξερε ότι τέλειωνε. Είναι τύπος Χριστού, ο Ιωνάς. Ε, τώρα κάθε ψυχή, που ποθεί αυτή τη κοινωνία με τον Χριστό, θα γευθεί αυτή την απώλεια, ας πούμε, ότι έπεσες, πάει, πάει, είμαι εκτός καραβιού ... και στη κοιλιά του κήτους … Πολύ τον αγαπώ και τον επικαλούμαι πολύ αυτόν τον καιρό, να μας φωτίσει … να πάρουμε κι εμείς δύναμη να βουτήξουμε κάτω από το «μπαλκόνι», γιατί όντως το «μπαλκόνι» έχει τελειώσει, το «καράβι» πάει ντουγρού … Και επιβάλλεται η φωτιά για να σωθεί και το καράβι και εμείς. Δόξα τω Θεώ. Δόξα τω Θεώ. Ας μας φωτίζει το Πνεύμα του Θεού. Πάντως αισθάνομαι ότι λίγο καιρό έχουμε. Από πού πήραμε τον καρπό της γνώσης του καλού του κακού; Από ποιόν γέροντα; Από τον πονηρό δεν το πήραμε; Οπότε κάθε προσπάθεια οικοδομήσεως επάνω σ' αυτό το οικοδόμημα της γνώσης του καλού του κακού ποιόν γέροντα φανερώνει; Αν δεν αρνηθούμε αυτή τη γνώση του καλού του κακού … όλη αυτή τη γνώση ... τί σημαίνει καλό ... τί σημαίνει κακό ... τί σημαίνει ενοχές ... τί σημαίνει Παράδεισος ... τί σημαίνει … Όλη αυτή τη γνώση αν δεν την επιστρέψω πίσω … που σημαίνει αυτό αφανισμός στο αισθητό ... πώς θα δοξάσω τον μόνο Ζώντα Θεό; Μέσα από τη γυναίκα πρέπει να επιστραφεί. Μέσα από την σοφία, την πίστη, την αγάπη, την ελπίδα. Γι' αυτό ο γερό-Παΐσιος έλεγε, «στις μέρες σας ανάποδα θα περιπατάτε, αυτό που θα φαίνεται καλό θα 'ναι το πιο άσχημο κι αυτό που θα διώκουν για κακό θα 'ναι το πιο σωστό». Αυτό στα λόγια εύκολα τ' ακούγαμε και πολλές φορές το λέγαμε, το να το βιώσεις όμως είναι φοβερό. Πολύ φοβερές στιγμές, πολύ μοναδικές στιγμές, έχω και πολύ χαρά αλλά έχω και πολύ πόνο. Μέσα μας έχουμε κι εμείς την γυναίκα που είναι η σοφία, η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Δηλαδή δια της σοφίας και της πίστεως επιστρέφουμε αυτόν τον καρπό. Συνειδητά, δηλαδή, η σοφία του νου, η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, μας κάνει να τον πετάξουμε αυτόν τον καρπό. Αυτή είναι η γυναίκα μας. Η σύνεσή μας. Τέρμα όμως, οριστικά, αυτός ο καρπός πρέπει να τιναχτεί στον αέρα. - Όμως και η ίδια η Εκκλησία δεν το έθρεψε; Έστω και μέσα από Πατέρες, από αγίους, το 'θρεψε αυτό το πράγμα. --- Φυσικά. Ναι, βέβαια. Τώρα εδώ η διαστροφή ... η διαστροφή έγινε στο τέλος πολύ έντονα.

1 - Άκου να δεις τί λέει ο άνθρωπος ...

Έχουμε ροπή στην υποταγή στο αντίχριστο πνεύμα που αρνείται τη θεία χειραγώγηση, το γκρέμισμα του «εγώ», και ζητάει έλεος, άμεση επέμβαση και σωτηρία του έξωθέν μας, μια δικαίωση, μια καταξίωση. Πόση δύναμη θέλει ώστε η ψυχή να μείνει αμετακίνητη σε κάθε φωνή, σε κάθε αίτηση του ενός ή του άλλου; Τώρα η ψυχή να μην ακούει αυτές τις φωνές, τις έξωθεν, να ακούει μία! Αυτό δεν είναι εύκολο. «Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου, μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής». Όλοι οι στίχοι του "Καλώς ήρθες Παράξενε στον τόπο μου" Πολύ εντύπωση μου 'κανε και το χάρηκα πάρα πολύ, ένα από τα τροπάρια της Ενάτης Ωδής της Μεταμορφώσεως, λέει ότι το πρόσωπο του Κυρίου είναι το αναλλοίωτο. Η αναλλοίωτος εικόνα της Θεότητος και μετά λέει, συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι. (Εικών απαράλλακτε του όντος, ακίνητε σφραγίς αναλλοίωτε, Υιέ Λόγε σοφία και βραχίων, δεξιά Υψίστου σθένος, σε ανυμνούμεν, συν Πατρί τε και τω Πνεύματι). Αυτό το αναλλοίωτο που φανέρωσε ο σαρκωμένος Θεός μας, ο Κύριός μας, η υπόσταση του Θεού Λόγου, ζει και μέσα μας. Αν αυτό το αναλλοίωτο, δεν το φανερώσουμε αναλλοίωτο, δεν φανερώνουμε Χριστό, διάβολο φανερώνουμε. Σε μας δεν είναι αναλλοίωτο γιατί έχει μέσα συναίσθημα, έχει θέλημα, είναι νοθευμένο. Έχει «εγώ», έχει «εαυτό». Άρα, τί να πω; Τί να φανερώσω; Πάλι το νοθευμένο. Πάλι όχι το αναλλοίωτο, όχι τον μεταμορφωθέντα Κύριο, όχι τον Κύριο της δόξης Του, άλλο κύριο αλλότριο. Αν δεν βιώσει μέσα η ψυχή τον Κύριο, τον Μεταμορφωθέντα, το αναλλοίωτο, το αμετακίνητο, το Φως, το αληθινό Φως, τη θεία Φωνή, «Ούτος εστίν ο Υιός Μου ο αγαπητός εν Ώ ευδόκησα». Λοιπόν πώς τολμάει να ξέρει ότι προσκυνά ζώντα Θεό; Και πώς έως τότε μπορεί η ψυχή ακόμα έξωθεν να μιλάει, να σκέφτεται, να έχει άποψη; Αυτό τον καιρό πάλευα, με όλη μου την προαίρεση, να αγωνιστώ, να καθαριστεί η ψυχή μου, ξέρω κι εγώ, να φύγουν οι αλλότριες παρεμβάσεις και έλξεις στη ψυχή κ.λπ. για να γίνει του Θεού, κι αυτό όμως είδα ότι το 'τρωγε ο άλλος. Όταν είδα δηλαδή ότι όλο αυτό το πράγμα, όλο, πάλι αυτός το έτρωγε, αισθάνθηκα την οργή του Θεού πάλι, όχι οργή ανθρώπινη, την αγάπη Του με αποστροφή σ' όλο αυτό. Τότε πια αισθάνθηκα αυτό το αυτομίσος στον «εαυτό» να πηγαίνει τόσο βαθειά … για τη φανέρωση του Ουρανού. Γιατί δεν θα φανερωθεί ο Ουρανός αν δεν εμφανισθεί αυτό το αυτομίσος. Όχι μόνο σε έναν. Ο Κύριος ήρθε, η Θεία φανέρωση έγινε, ο Βασιλιάς είναι εδώ, και εμείς ακόμα προσκυνούμε είδωλα. Η νύμφη δεν είναι στραμμένη στον Νυμφίο. Η Παρουσία είναι μέσα. Δεν θέλουμε να Τον δούμε. Δεν θέλουμε να Τον προσκυνήσουμε, γιατί ακόμα προσκυνάμε «εαυτό». Μετά από την Ανάσταση του Κυρίου θα μπορούσε η Δευτέρα Παρουσία να 'ρθει αμέσως, αλλά δεν Την θέλουμε. Ακόμα θέλουμε την καταξίωση του «εαυτού». Σωτηρία του ανθρώπου σημαίνει αφανισμός του. Η φανέρωση του Χριστού είναι η σωτηρία. Μόνον ο Χριστός είναι ο Παράδεισος. Δεν έχει τίποτα άλλο ο Παράδεισος. Εκεί πέρα δεν υπάρχεις, δεν υφίστασαι, δεν υπάρχεις σαν «εσύ», «εγώ», Εκείνος υπάρχει. Όλος ο πόθος μας και η ευχή μας να 'ναι: «Θεέ μου πάρ' τον δικό Σου, κάν' τον ότι θέλεις Εσύ. Εσύ, οδήγησέ τον». Αλλά η οδήγηση του Θεού σημαίνει αφανισμός του «εαυτού». Οι μέριμνες και οι φροντίδες που έχουμε δεν πειράζουν. Αυτές ξέρεις κάνουν καλό γιατί φθείρουν τον «εαυτό». Δεν καταξιώνεσαι σ' αυτά. Ξέρεις πού είναι το πρόβλημα; Εκεί που έχουμε άποψη, εκεί θέλει προσοχή. Εκεί που νομίζουμε ότι ξέρουμε το καλό, το κακό: «α, αυτό είναι καλό», «αυτό δεν είναι καλό», «αυτό είναι άσχημο», «αυτό δεν είναι άσχημο», «έτσι έκανε ο Πάπας», «έτσι ο Πατριάρχης», σ' αυτές τις κρίσεις μας είναι το πρόβλημα. Μούρθε μια ευσπλαχνία για τον Πατριάρχη, γι' αυτή την πνοή του Θεού που είναι σ' ένα τέτοιο αξίωμα, μία πνοή του Θεού εκεί μέσα χιλιοβιασμένη από τους δαίμονες. Και τί άλλο; Παρά μόνο ευχή ολόθερμη η Παναγία να αγκαλιάσει αυτή τη ψυχή. Τίποτα άλλο παρά, μια αδελφή ψυχή που την αγκαλιάζει το Πνεύμα του Θεού, τίποτα άλλο, τίποτα. Όταν όλα είναι στο πάνσοφο σχέδιο του Θεού που μοναδικά στο αισθητό μέρος τα χειραγωγεί η Παναγία αγάπη Του. Δεν μπορεί ο πονηρός να έχει καμιά εξουσία αν κάτι δεν του παραχωρηθεί από τον Κύριο. Οπότε εγώ θα παρέμβω; Όχι. Ο σταυρικός θάνατος ήταν ο πιο επονείδιστος, ο πιο σιχαμερός. Το λέμε αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε, τί σημαίνει που ανέβηκε στην πιο ξεφτίλα κατάσταση το αισθητό Του. Απέναντι στον ίδιο Του τον εαυτό, απέναντι στον Θεό Πατέρα και απέναντι στον κόσμο. Και αυτό έπρεπε να γίνει έως τέλους, δεν Τον ένοιαζε μετά, καμία διάσωση, τίποτα. Πλήρης κένωση. Αν δεν γίνει αυτό πώς θέλουμε να 'μαστε μαζί Του; Η ανθρώπινή Του θέληση παραδόθηκε ολόκληρη στη Θεϊκή. Το ίδιο καλείται να κάνει και η δική μας αποστρεφόμενη την έξωθεν στάση, θέση, άποψη, παρελθόντα, μέλλοντα, επιθυμίες, σκέψεις, οτιδήποτε, ότι μνήμες έχει ο νους, ότι υπάρχει. Όταν όλο παραδοθεί, όταν πια όλο προσφερθεί, απωθημένο ή μπερδεμένο, αμαρτωλό ή ξε-αμαρτωλό, «τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρω», τότε προσφέρω τον άρτο τον δικό μου. Εκείνος θα το κάνει σάρκα Του και αίμα Του. Αν δεν το προσφέρω όμως πώς θα γίνει σάρκα Του και αίμα Του; Πώς θα σαρκωθεί μέσα μου; Πώς; Αν δεν είμαι τελείως ανεξάρτητος απ' ότι συμβαίνει στο αισθητό; Να μη με ενδιαφέρει για τίποτα, ούτε να σωθώ εγώ, ούτε αν κάποιος δικός μου, ας πούμε, στεναχωρηθεί ή δεν στεναχωρηθεί, αν αρρωστήσει ή δεν αρρωστήσει, αν πεθάνει ή δεν πεθάνει. Στον Θεό δεν υπάρχει θάνατος. Τώρα πια ένας είναι ο πόθος, πώς θα αφανισθεί ότι έξωθεν αλλότριο υπηρετεί τον πονηρό. Αυτό θα το ζητάμε, κι Εκείνος θα μας φωτίζει. Δεν μπορούμε να το κάνουμε λόγια … γιατί μπορεί να λες τάχα δεν ενδιαφέρομαι για το ανθρώπινο των ανθρώπων που αγαπάω και μέσα πάλι ο εγωισμός να τρέφεται. Είναι τόσο λερναία ύδρα που δεν ξέρεις από πού …

Marlo Morgan «Το Μήνυμα» Πρώτη έκδοση 1991. Στα ελληνικά 1995 εκδόσεις Διόπτρα. Μια αμερικανίδα γιατρός, πήγε στους Αυτόχθονες της Αυστραλίας, στους Ιθαγενείς, μέσα στην έρημο, και περιγράφει τα βιώματα που έζησε με αυτούς τους ανθρώπους. Μια ομάδα 62 άνθρωποι, με τους οποίους διήνυσε 2.500 χιλιόμετρα σε 4 μήνες. Από την πρώτη στιγμή, για να την δοκιμάσουν, της είπαν, «ότι έχεις τα παραδίδεις», τη κάρτα της, τα χρήματά της, τα κλειδιά του αυτοκινήτου της, τα ρούχα της, της δώσανε ένα παλιόδερμα και μετά, εκ των υστέρων διαπίστωσε ότι φόρεσαν ρούχα γι' αυτήν, κανονικά δεν φορούσαν ούτε ρούχα. Τα 'καψαν μπροστά της, όλα … η απέκδυση. Αν θες να μπεις σ' αυτήν την κοινωνία, σου λέει, τέρμα τα έξω σου, κάθε μνήμη, κάθε αντικείμενο, τίποτα, τίποτα, όλα κάψιμο, πολύτιμα, βραχιόλια, όλα στη πυρά. Και μετά περιγράφει με πολύ ωραίες λεπτομέρειες … δεν μιλούν, δεν έχουν γλώσσα, αυτοί εν πνεύματι, όλα, όλα εν πνεύματι. Πενήντα χιλιάδες χρόνια ζωή έχουν. Δεν ξέρουνε Ιησού και τέτοια. Γι' αυτό και όταν τους είπε για τον Χριστό αυτή η κυρία, «ναι», λένε, «ακούσαμε, αυτός είναι ο μεγάλος μας αδελφός. Εσείς έχετε πρόβλημα που κολλάτε στα πρόσωπα. Για μας δεν λέει τίποτε η Παναγία, ο Χριστός, που τα έχετε κάνει είδωλα». Πράγματι, δεν πιστεύουμε σε κανένα Θεό, το Πνεύμα του Θεού δεν το 'χουμε. Ποιος έχει κοινωνία; Αν δεν βιώσω την Παναγία μέσα μου; Αν δεν γεννηθεί ο Λόγος μέσα; Αν δεν γίνει η ψυχή μου Παναγία; Τί σχέση έχω μ' Εκείνην; Μια δύναμη την οποία επικαλούμαι, ούτε την γνωρίζω, ούτε την ξέρω, και επειδή ακούω ότι κάνει … καθαρό είδωλο. Αν δεις μια ζωή σ' αυτούς; Μια θεία Ενότητα, έτσι τη λένε την Αγία Τριάδα. Μια διαρκής αναφορά στη θεία Ενότητα. Μα τέλεια αναφορά. Ότι θα τους δώσει η φύση θα ευγνωμονούν την Θεία Ενότητα που τους το έδωσε για να το φάνε. Είτε ένα ζώο, που θα 'ρθει μόνο του και θα προσφερθεί για να το θυσιάσουν να το φάνε, είτε το χόρτο, το νερό, όλα σε μια ενότητα, καμιά διαίρεση. Και ο θάνατος; Υπάρχει απόλυτη συμφωνία καρδιακή, αυτός που είναι να φύγει από το αισθητό κάθεται εκεί πέρα μαζί, κι αρχίζει και νεκρώνει τα κύτταρα και φεύγει. Καμιά διαίρεση. Κάτι κακό δεν υπάρχει. Γιατί δεν υπάρχει επιθυμία δικιά του η οποία οδυνηρά πάει να σβήσει. Ενώ σε μας ο θάνατος είναι συντριβή, γιατί συνδέεται με το «εγώ». Εκεί δεν υπάρχει «εγώ». Εκεί υπάρχει μια θεία Βουλή. Τα περιγράφει η γιατρός αυτή. Μάλιστα και οι ίδιοι στην αρχή ήθελαν να την δοκιμάσουν γιατί πολύ μπήκαν σ' αυτούς με πνεύμα κακοπροαίρετο για να τους σχολιάσουν, για να τους κρίνουν και αναπαύθηκαν στο τέλος όταν είδαν ότι αυτή μπήκε με όλη της την προαίρεση να μετέχει στη ζωή τους. Εμάς μας αποκαλούν «μεταλλαγμένους». Δηλαδή η φύση μας δίνει, ας πούμε, μελιτζάνες, εγώ θα τις πάρω, θα τις τηγανίσω, θα τις κάνω μουσακά, θα τις κάνω κεφτέδες, μεταλλαγμένα όλα. Δεν το τρώω όπως η φύση μου το δίνει, όπως μου το δωρίζει. Λοιπόν στο τέλος αφήνει ένα μήνυμα ο ηγέτης τους. Λέει: «ήρθε πια η ώρα να βγεις στον κόσμο. Προσευχόμαστε πολύ για όλο τον κόσμο. Βέβαια πονούμε γιατί αν και δεν καταστρέψαμε ακόμη με τον τρόπο ζωής μας την φύση, όμως το πνεύμα της φύσεως το εξοντώσαμε. Γι' αυτό πλέον δεν έχουμε να δώσουμε άλλες πνοές σ' αυτό τον κόσμο. Σαν τελευταία μας δωρεά θα δώσουμε και την κατά σάρκα παρθενία μας. Δεν θα αφήσουμε άλλο σπέρμα σ' αυτή τη ζωή. Η γενιά μας τελειώνει». («……… Επιλέξαμε αυτή τη Μεταλλαγμένη και την απελευθερώσαμε σαν πουλί από την άκρη της φωλιάς, για να πετάξει μακριά, μακριά και ψηλά, καν να κράξει σαν κουκαμπούρα, λέγοντας στους ακροατές της ότι φεύγουμε. Δεν κρίνουμε τους Μεταλλαγμένους. Προσευχόμαστε για αυτούς. … Προσευχόμαστε να κοιτάξουν τις πράξεις τους από πιο κοντά, να ερευνήσουν τις αξίες τους και να μάθουν ότι όλη η ζωή είναι «ένα», πριν είναι πολύ αργά. Προσευχόμαστε να σταματήσουν την καταστροφή της γης και να πάψουν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο. Προσευχόμαστε να υπάρχουν τόσοι Μεταλλαγμένοι έτοιμοι να γίνουν πραγματικοί όσοι απαιτούνται για να αλλάξουν τα πράγματα. Προσευχόμαστε ο Μεταλλαγμένος κόσμος ν' ακούσει και να δεχθεί τον αγγελιοφόρο μας». «ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ», σελ. 225). Αυτό ήταν το μήνυμά τους, ότι πλέον, σαν να σου λέει, το αυθεντικό τελείωσε, δεν έχει να δώσει τίποτε αυθεντικό και τώρα ήρθε η ώρα της κρίσεως. Εν τω μεταξύ βγήκε με πόθο η κυρία αυτή. Πήγε στις εκκλησίες, φυσικά οι εκκλησίες τί θα πουν; Όλα αυτά είναι δαιμονικά και αυτοί όλοι είναι όργανα των δαιμόνων … Και όπου πήγε διαλέξεις να το κάνει φυσικά έφαγε την κοροϊδία. Βέβαια το βιβλίο έγινε Μπεστ Σέλλερ, τώρα τί Μπεστ Σέλλερ; Σαν φολκλορικό … ποιος ξέρει. Αλλά εμένα πάρα πολύ … εγώ δεν ξέρω, πάρα πολύ με ανέπαυσε να βλέπεις το μη μεταλλαγμένο, αληθινό πνεύμα που θα 'θελε ο Θεός να είμαστε όλοι. Και δεν το περισώσαμε αυτό. Αλλά καλείται η ψυχή τώρα πια να γυρίσει. Να αρνηθεί την έξωθεν κατάσταση και να αποκτήσει εμπειρία του έσωθεν, γιατί εκεί πέρα δεν υπάρχει «εγώ», υπάρχει ένα. - Πώς το έσωσαν αυτό το πράγμα; Ο Θεός το φύλαξε; --- Φυσικά. Αλλά στην αρχέγονη κατάσταση, πριν πέσουν τελείως, πριν αρχίσει αυτή η διαστροφή, η τροφή του «εγώ». Είναι πολύ μεγάλη μαρτυρία αυτό που σώθηκε. Δόξα τω Θεώ.

- Δηλαδή σαν ένα μπλακ-άουτ του μυαλού, μου έρχεται μια σκέψη, δεν ασχολούμαι. --- Τίποτε. Καμιά τροφή σ' αυτό. Γιατί αυτό το οδηγεί ο άλλος. Δεν μπορεί να 'κανε λάθος ο Θεός, να 'δωσε το πρόβλημα στον …, να 'δωσε το πρόβλημα της υγείας στη …, να 'δωσε το πρόβλημα το δικό σου. Όλα πάνσοφα κι ευλογημένα. Και δεν θα επέμβω σ' αυτό. Δεν θα επέμβω με την έννοια να πω ότι είναι κακό αυτό κι εγώ θα το αλλάξω. Ανθρωπίνως θα κάνω την προσπάθεια φυσικά, ότι γίνεται … άλλα, εγώ να επέμβω; Πού; Να δώσω τί; Πολύ συγκλονισμένος είμαι μ' αυτό, από πού πήραμε τον καρπό της γνώσης του καλού του κακού; Από ποιόν γέροντα; Από τον πονηρό δεν τη πήραμε; Οπότε με κάθε προσπάθεια οικοδομήσεως επάνω σ' αυτό το οικοδόμημα της γνώσης του καλού του κακού ποιόν γέροντα φανερώνουμε; Αν δεν αρνηθούμε αυτή τη γνώση του καλού του κακού … όλη αυτή τη γνώση. Τί σημαίνει καλό; Τί σημαίνει κακό; Τί σημαίνει ενοχές; Τί σημαίνει Παράδεισος; Τί σημαίνει … Όλη αυτή τη γνώση αν δεν την επιστρέψω πίσω … που σημαίνει αυτό αφανισμός στο αισθητό. Εκκλησία-αφορισμένος. Σωτηρία-μηδέν. Απώλεια κάθε ίματζ. Αν δεν αρνηθούμε αυτή τη γνώση του καλού του κακού πώς θα δοξάσουμε τον μόνο Ζώντα Θεό; Αν δεν αρνηθούμε αυτή τη γνώση τον άλλο θα φανερώσουμε σαν Θεό. Δόξα σοι ο Θεός. Τίποτε, τίποτε δεν μας νοιάζει τώρα. Δεν θα λυπόμαστε τίποτε. Δεν έχουμε «εαυτό» για να κλάψουμε τον «εαυτό». Τώρα μόνο τον Κύριό μας. Εκεί στραμμένοι. Δεν υπάρχουμε, πώς το λεν; Καμιά προσπάθεια σωτηρίας. Γιατί δικαιώνεται ο εαυτός στη σωτηρία. Έτσι δεν είναι; Δόξα τω Θεώ. Τώρα με άλλο πνεύμα πια, με άλλη οπτική το βλέπει η ψυχή. Η μεγαλύτερη έκφραση της αγάπης του Θεού είναι η θεοεγκατάλειψη. Το λες αυτή τη στιγμή που έχεις κουράγιο, αλλά όταν είναι οριακά; Τί να κάνει η ψυχή παρά μόνο να κλαίει. Φοβερές στιγμές. Δόξα σοι ο Θεός. Την ευχή σας ζητώ, την ευχή σας ζητώ. Η μεγαλύτερη ευχή είναι η συμπόρευση. Να ζεις τον Χριστό μέσα σου και να Τον προσκυνάς και να Τον λατρεύεις και να απεκδύεσαι τον «εαυτό»! Υπάρχει μεγαλύτερη βοήθεια από αυτό; Αυτή είναι η συμπόρευση. Η φωνή του Θεού δεν βγαίνει όποτε εσύ τη θέλεις, όποτε θέλει εκείνη βγαίνει, με ένα τέτοιο ανύποπτο τρόπο, που, αν δεν κωφεύσουν όλες οι άλλες δεν θα την ακούσεις. Γι' αυτό ο Κύριος μας λέει, «ο τον λόγον Μου ακούων και πιστεύων τω Πέμψαντί Με έχει ζωήν αιώνιον». Αυτός είναι «ο τον λόγον Μου ακούων». Όταν αυτή τη φωνή την ακούς και πιστεύεις ότι είναι όντως του Θεού … γιατί πιστεύω αυτό σημαίνει, ότι δεν πιστεύω τίποτα άλλο, πιστεύω μόνο αυτή, πλάνη και ξε-πλάνη, διεστραμμένα, διεστραμμένα, πιστεύω μόνο αυτή. - πώς θα 'ρθει αυτή η βεβαιότητα ότι αυτή είναι η φωνή όμως; --- Όταν θα πάψουν οι άλλες βεβαιώσεις. Όταν υπάρχουν οι άλλες οι βεβαιώσεις πώς να στηριχθεί αυτή; όταν από παντού πολεμείται; Δεν μπορεί κανείς να πει ότι έχει τελειώσει. Αν δεν νικήσει ο Κύριος, αν δεν φανερωθεί η θεία δόξα Του μέσα στη ψυχή, δεν μπορεί κανείς να πει ότι έχει τελειώσει. Και εκεί είναι η προαίρεσή μας που καλείται πού θα προσκυνήσει: την έξωθεν προσκύνηση ή την έσωθεν. Είναι φοβερό. Κάθε στιγμή παλεύεις … Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κρατάμε το πνεύμα της μετανοίας, που αρνείται την έξωθεν κατάσταση, το βάπτισμα του ύδατος, αυτό που κάνει ο άνθρωπος. Αλλά κατακρεουργήσαμε το πνεύμα της μετανοίας. Το πνεύμα του Ηρώδη είναι ολοζώντανο στην Εκκλησία. Εξομολόγηση, νηστεία, θεία Κοινωνία, και όλα σαρκικά. Το Πνεύμα πού είναι; Πορνείας πνεύμα είναι το πνεύμα του Ηρώδη. Είναι πορνικό πνεύμα, και εγωιστικό και υπερήφανο και πόρνο. Και πάει να σκοτώσει και να αποκεφαλίσει τελείως το πνεύμα της μετανοίας. Κάθε ψυχή θα περάσει τις διαδρομές της για να φτάσει στο δρόμο του Θεού. Δεν θα την οδηγήσουμε εμείς. Γιατί πάλι τον άλλον υπηρετούμε.