| ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΡΑΜΜΑ | |
| | |
| Θα βγούμε | Γράμμα σου γράφω, για να πω πάντοτε με στιχάκι, | |
| απ’ τον λάκκο | πως σ’ αγαπώ και σ’ εκτιμώ, μα μου ‘βαλες σαράκι. | |
| Γιατί αν μιλάμε για ουρανό, δεν λέμε θεωρίες, | |
| κοιτάμε να το νιώθουμε σ’ όλες τις συναυλίες, | |
| στις τηλεοράσεις, στα σχολειά και στις καφετερίες, | 5 |
| ακόμα κι αν μας βάζουνε συνέχεια τιμωρίες. | |
| Εμείς καλά το στήνουμε χορό και πανηγύρι | |
| το ρόλο δεν τον παίζουμε ποτέ μας του «καρμίρη». | |
| Κι όχι μονάχα έξω μας, μα θέλει κι από μέσα | |
| την ώρα που μας πολεμά η θλίψη η μπαμπέσα. | 10 |
| Μην πάμε και της κάνουμε από κοντά σιγόντο, | |
| γιατί αλλιώς στη δωρεά μπορεί να ‘χουμε σκόντο. | |
| Οι θλίψεις είναι το ντεκόρ, θαύματα για να γίνουν | |
| και αν τελειώσαν τα ψωμιά ήταν για να πληθύνουν. | |
| Δεν θέλει το λοιπόν να λες μονάχα «Κύριε ελέησον», | 15 |
| θέλει να λες και «Ωσαννά» παίζοντας Play Station! | |
| Γιατί δεν μας το έδωσε να φύγουμε απ’ την ύλη, | |
| όσο ακόμα ζούμε εδώ κι ανάβουμε καντήλι. | |
| Πότε μας δίνει τα φτερά και πότε μας τα παίρνει, | |
| πότε μας στέλνει τη χαρά, πότε τη λύπη φέρνει, | 20 |
| για να μας δει, πιστεύουμε πως είμαστε παιδιά Του; | |
| Και το γνωρίζουμε καλά πως είν’ όλα δικά Του; | |
| Ξέρω πως τώρα θα μου πεις, κοντεύω να πεθάνω, | |
| δεν μου ‘ρχεται να ίπταμαι ο δόλιος τι να κάνω; | |
| Ας μου τα δώσει τα φτερά, να δεις πώς θα πετάξω | 25 |
| κι εγώ σου λέω πως στα ‘δωσε, μπορώ να τα κοιτάξω! | |
| Και δεν με νοιάζει αν σου ’ρχεται ή δε σου ‘ρχεται που λέμε… | |
| Εκείνος δίνει πάντοτε κι εμείς μονάχα φταίμε, | |
| που σαν μας λέει: «Περπάτησε στη θάλασσα επάνω», | |
| εμείς Του λέμε: «Δεν μπορώ και θαύματα να κάνω!». | 30 |
| Όχι γιατί δεν βλέπουμε πως είν’ εδώ κοντά μας, | |
| μα γιατί δεν πιστεύουμε στα μάτια και στ’ αυτιά μας. | |
| Πίστη θα πει, «αφού το λες, ας έχει και φουρτούνα, | |
| να ‘μαι και ήδη περπατώ έξω από τη σκούνα!». | |
| Τι άλλο να μας πει λοιπόν, τι άλλο να μας δείξει; | 35 |
| Μας έδειξε στα χέρια Του καρφιά που Του ’χαν μπήξει | |
| και άφησε το Πνεύμα Του το Άγιο να μας δίνει | |
| και έρωτα και έμπνευση και αντοχή σε οδύνη. | |
| Δεν είναι που είμαστε «νεκροί» γιατί είμαστε θλιμμένοι, | |
| είναι που η θλίψη κι η χαρά του κόσμου ετούτου ξένη | 40 |
| μοιάζει για κείνη την καρδιά που αγάλλεται εντός της, | |
| μόνο που ξέρει πως στη γη κατέβηκε ο ουρανός της. | |
| Υιός Ανθρώπου έγινε, τι άλλο πια να πούμε, | |
| αφού το θέλει όλοι μας μ’ Αυτόν να ενωθούμε; | |
| Κι εμείς πάλι καθόμαστε και κλαίμε στη μιζέρια, | 45 |
| γιατί δεν βγάλαμε φτερά πάπιας στα δυο μας χέρια; | |
| Δεν είναι πώς ν’ αντέξουμε την θλίψη και τον πόνο, | |
| είναι να το χωνέψουμε πως δεν αφήνει μόνο | |
| κανέναν που Τον αγαπά κι ας κάνει ακόμα λάθη. | |
| Πάει τελείωσε ο καιρός που μέναμε στα πάθη! | 50 |
| Όχι γιατί δεν έχουμε ακόμα ακαθαρσία, | |
| μα κοίτα! Μας αγάπησε κι αυτό είναι σωτηρία! | |
| Μας τα ‘πανε οι Άγιοι και ας μας ευλογάνε, | |
| γιατί όλοι αυτό ποθήσανε, σ’ Εκείνονε να πάνε. | |
| Τρόποι υπάρχουνε πολλοί, μα ο δρόμος είναι ένας | 55 |
| κι αυτόνε τονε προχωρεί όπως μπορεί ο καθένας. | |
| Άλλος με πόδια προχωρά, άλλος με το κεφάλι, | |
| άλλος θα πάει πιο αργά κι άλλος φτερά θα βγάλει. | |
| Εγώ κοιτώ να προχωρώ κι ας έχω τενεκέδια… | |
| Μη μου χαλάς τον έρωτα και τα ωραία σχέδια! | 60 |
| Και μη μου τη φυλάς εκεί στημένος στη γωνία, | |
| για να μου πεις, αν χτυπηθώ, «φίλη μου, 2-3!». | |
| Ίσως να έρθει η στιγμή στην πίστη να λυγίσω, | |
| όμως δεν ζω μ’ αυτό στο νου, το Πνεύμα να υβρίσω. | |
| Ελπίζω πάντα και ποθώ να ‘μαι στο πανηγύρι | 65 |
| κι άμα τη φάω, ευχαριστώ, και όχι «μίρι-μίρι». | |
| Γιατί άμα Τον πίστεψες και την Αλήθεια είδες, | |
| όσες κι αν φας χαλάλι Του, λασκάρησαν οι βίδες. | |
| Εδώ αν τύχει κι άνθρωπο ποτέ ερωτευτούμε, | |
| για χάρη του αντέχουμε στη φυλακή να μπούμε, | 70 |
| και κει στον Θείο έρωτα κοιτάμε τη βολή μας; | |
| Πρόσεξε μήπως τελικά χάσουμε την ψυχή μας, | |
| αν μόνο να την σώσουμε κοιτάμε, όπως λέει, | |
| και αν το «ίδιον θέλημα» μονάχα μας εμπνέει: | |
| «Θέλω το βράδυ παγωτό, τη μέρα καφετέρια, | 75 |
| ποιόν να διαλέξω κολλητό, έχω ζεστά τα χέρια;». | |
| Βρε, άμα το ξέρω πως θα βγω στην «παραλία» εκείνη, | |
| η σκοτεινιά μου μοιάζει φως και οι τσουκνίδες κρίνοι. | |
| Σωστά, λοιπόν, μας τα ‘πανε οι Άγιοι στον αιώνα, | |
| πως θέλει διάκριση πολλή το δέντρο απ’ την κολώνα. | 80 |
| Στις μέρες μας τις κρίσιμες όποιος σαν μύγα βλέπει, | |
| τριγύρω του θα δει σκατά, γιατί αυτό του πρέπει. | |
| Κι όποιος σαν μέλισσα πετά και βλέπει τα λουλούδια, | |
| μέλι τρυγά από παντού κι αρχίζει τα τραγούδια. | |
| Είναι ένας δύσκολος καιρός, ας σμίγουμε τ’ αδέρφια! | 85 |
| Κλαίει και γελάει ο ουρανός, ίσως γιατί έχει κέφια! | |
| Κι άλλοι μπακαλοτεύτερο κρατάν και λογαριάζουν | |
| ποιός αμαρτία έκανε και μέσα δεν τον βάζουν, | |
| θαρρείς και τους διορίσανε να είναι τροχονόμοι, | |
| λεν πως η Αγάπη του Θεού είναι μονάχα νόμοι. | 90 |
| Αλίμονο! Και ο Χριστός πριν είκοσι αιώνες | |
| μας το ‘πε ολοκάθαρα, πως πόρνες και τελώνες | |
| θ’ ανοίξουνε την ποθητή την πόρτα της Αγάπης | |
| και ότι πρώτος στο ναό είν’ ο καντηλανάφτης! | |
| Ε, πού ειν’ η αγάπη σαν περνά δίπλα η αδερφή σου | 95 |
| και συ μετράς το μίνι της και πάνε οι λογισμοί σου | |
| σύννεφο και σου γνέφουνε να ‘μαστε μετρημένοι, | |
| δεν λέω να προκαλέσουμε, μα όχι και να μας μπαίνει | |
| κατάκριση και λογισμός για το πως είν’ οι άλλοι, | |
| γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι έχουν στο κεφάλι. | 100 |
| Δεν με ζορίζει αν είν’ καλό και ράσο να φορέσω, | |
| μα προτιμώ πια να κοιτώ τα άλλα που είναι έσω. | |
| Κι όχι να φεύγει ο καιρός κι εγώ παρθένα να ‘μαι, | |
| όμως το λάδι της καρδιάς, Θεέ μου, πως φοβάμαι, | |
| μην το ξεχάσω και κλειστώ απ’ έξω η καημένη, | 105 |
| γιατί ήμουν με λογαριασμούς εγώ απασχολημένη… | |
| Ο ένας πώς αμάρτησε, πώς άγιασε ο άλλος, | |
| επτά και πέντε δώδεκα και μου πονάει ο κάλος! | |
| Έτσι δεν θα μπορέσουμε απλά να πορευτούμε, | |
| που το ‘πε κι ο Πορφύριος: «Αγάπα, κι ας σου πούνε | 110 |
| ότι όλα τα ‘κανες στραβά και ότι βγάζεις μάτι». | |
| Άμα το λέει ο Άρχοντας: «Έλα μες στο παλάτι», | |
| εσύ τη μύγα θα ζουλάς, για να της βγάλεις ξίγκι; | |
| Θα ψάχνεις για στενό κορσέ που την καρδιά να σφίγγει; | |
| Άσ’ το, προχώρα, σκόνταφτε και πάλι ξανασήκω, | 115 |
| γιατί το βλέπω ώριμο πια της συκιάς το σύκο! | |
| Και φτάσε και ξεβράκωτος, έτσι κι αλλιώς αυτό είσαι, | |
| κοίτα τη φλόγα της καρδιάς και τ’ άλλα όλα σβήσε. | |
| Κι άσε να ετοιμάζονται οι άλλοι «Φαρισαίοι», | |
| εμείς ποντίκια είμαστε ίσως και αρουραίοι. | 120 |
| Γι’ αυτό ας ξεκινήσουμε να μπούμε μες στο λάδι, | |
| να πάμε στην παρθένα αυτή που ξέμεινε τροχάδην, | |
| να πούμε: «πάρε το κυρά, μην το κοιτάς για λίγδα, | |
| σιχαίνεσαι το χάλι μου και μου ζητάς τσιμπίδα, | |
| για ν’ ακουμπήσεις το φτωχό κι αμαρτωλό μου δέρμα; | 125 |
| Αυτά τώρα περάσανε γιατί είμαστε στο τέρμα! | |
| Και θα ανοίξει σύντομα η ωραία αυτή η Πύλη, | |
| μη με κοιτάζεις σαν μωρή, άναψε το φυτίλι! | |
| Γιατί η τράπεζα αυτή πάντα είναι γεμάτη | |
| κι όλους μας θέλει ο Άρχοντας να μπούμε στο παλάτι!». | 130 |
| Σταμάτα να μεμψιμοιρείς και να στενοχωριέσαι, | |
| όσα κι αν έρθουν άντεξε, όσο κι αν τυρρανιέσαι. | |
| Γιατί μονάχα ο Γαμπρός τον σκότωσε τον δράκο | |
| κι έτσι κι εγώ κι εσύ μαζί θα βγούμε απ’ τον λάκκο. | |
| Γι’ αυτό επειδή την ξέρουμε ετούτη την αλήθεια, | 135 |
| σ’ αυτόν τον κόσμο θέατρο παίζουμε τη συνήθεια, | |
| πως τάχα πίνουμε καφέ, πως τάχα τραγουδάμε, | |
| πως έτσι χωρίς όραμα την ώρα μας περνάμε… | |
| Να μη μας καταλάβουνε και πάρουνε χαμπάρι | |
| ότι δεν ζούμε άλλο πια κλεισμένοι μες στ’ αμπάρι. | 140 |
| Κι έχει αυτό το κόστος του, κάποτε μας ξεφεύγει | |
| και βλέπουμε για ήλιο μας, τον προβολέα που φέγγει. | |
| Ε, τι να κάνουμε κι αυτό, είναι μες στο παιχνίδι | |
| πότε να πιάνεις κάρβουνο και πότε δαχτυλίδι. | |
| Όμως μη μου ταράζεσαι κι αφήνεσαι στον πόνο, | 145 |
| όλα ας τα αφήσουμε στον νικητή τον Μόνο, | |
| που παίρνει τα σκουπίδια μας και λέει πως είν’ δικά Του | |
| και ό,τι αφοδεύουμε το κάνει κοπριά Του, | |
| για να ψηλώσει στ’ άπειρο το δέντρο απ’ τ’ αμπέλι, | |
| να το θωρούν να χαίρονται ολημερίς οι αγγέλοι! | 150 |
| Δεν είν’ πως το ‘χω καύχημα, ούτε εγωισμό μου, | |
| μα να, που νιώθω ασφαλής εδώ μες στο κενό μου, | |
| γιατί νιώθω στα χέρια Του συνέχεια ν’ ακουμπάω! | |
| Ο κόσμος χαρακώματα, μα αυτό δεν το ξεχνάω. | |
| Ζηλεύει ο ανταγωνιστής κι ίσως να μου τη ρίξει, | 155 |
| μα όσο κι αν τα δόντια του στο φόβο μου τα τρίξει, | |
| εγώ ζητώ απ’ τον Χριστό πάντα να τον δοξάζω | |
| και δεν το κρύβω ούτε στιγμή πως μέσα μου γιορτάζω. | |
| Γιατί έχει Εκείνος το σπαθί, αλήθεια σου το λέω, | |
| δεν με φοβίζει πια κανείς, γι’ αυτό συνέχεια κλαίω | 160 |
| από χαρά, συγκίνηση κι από δοξολογία, | |
| αχ, δεν μπορώ να κρατηθώ, θα γράψω 7 βιβλία! | |
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου