RAPSODIA 2006 Μέρος 4/6

Share

Π Ρ Ο Η Γ Ο Υ Μ Ε Ν Ο η αγάπη είναι εξόριστη κι ο θάνατος προσμένει. 3000 Τώρα αν εσύ αισθάνεσαι τόσο ευχαριστημένος με αυτές τις κατακτήσεις μας, γιατί είσαι θυμωμένος; Αφού λυθήκαν ως εδώ όλα μ' επαναστάσεις, με μία επανάσταση και στην Εδέμ θα φτάσεις. Μια «επ! Ανάσταση» για εκεί χρειάζεται να γίνει, 3005 μα θέλει πρώτα θάνατο ο νους μας κι έχει οδύνη. Για να δεχτείς πως φταις κι εσύ κι όχι οι άλλοι μόνο και να 'ρθει η συγχώρεση που 'χει μεγάλο πόνο και να μην είναι χώρια πια η Αθήνα και η Σπάρτη, ώστε άλλοι να 'ναι από δω κι άλλοι από κει στο χάρτη! 3010 Και λέω, αν σε ρώταγα, αφού το φέρνει η ώρα, τη Σπάρτη θα προτίμαγες ή την Αθήνα τώρα; Απλά ρωτάω για να δω, αν είσαι δημοκράτης, να ξέρω, τίνος πνεύματος είσαι επαναστάτης; Να δω τι θα τους έκανες αυτούς που βρίζεις τώρα, 3015 θα τους καθάριζες μεμιάς ή θα 'τανε στη χώρα; Αν πεις τη Σπάρτη τελικά κι ολιγαρχία γουστάρεις, Καιάδα έχεις μέσα σου, ρίχ' τους να μη φρικάρεις. Μα αν όμως τάχα θες εσύ των Αθηνών το πνεύμα, πρέπει να οραματίζεσαι ειρηνικά ένα ρεύμα 3020 στην πιο εξελιγμένη του μορφή και σημασία που να γεννήσει μια σωστή, τέλεια Δημοκρατία. Και να μην τους χρειάζεται τους άχαρους τους νόμους, γιατί ελεύθερα η καρδιά κι όχι με αστυνόμους θα μάθει πρώτα ν' αγαπά κι ύστερα να ψηφίζει, 3025 γιατί αν η αγάπη κυβερνά και όλα τα ορίζει, κανένας δεν χρειάζεται να έχει εξουσία ούτε άλλος να 'ναι υποτελής μέσα στην κοινωνία. Μα εσένα αυτό σου φαίνεται να είναι ουτοπία, γιατί τους συνανθρώπους σου τους βλέπεις για θηρία. 3030 Κι έτσι φωνάζεις και γι’ αυτό το πνεύμα της ειρήνης, νιώθεις μ' αυτό ειρηνικός και δίκαιος που κρίνεις αυτούς που με όπλα πολεμούν άδικα κάποιους άλλους, δε λέω πως είν' αυτό σωστό, μα άσε τους μεγάλους, ξεκίνα απ' τη μάσκα σου και πρώτα εκείνη βγάλε, 3035 που της οργής τα χρώματα έχει κι αυτή, μεγάλε! Κι ενώ εσύ ειρηνικά διαδήλωσες για κρίνε αισθήματα πολεμικά μήπως βαθιά σου είναι! Κι άμα μου πεις πως πνίγεσαι από την αδικία να μην τα ξαναπούμε εδώ, κοίτα την ιστορία 3040 και μάθε πως ο αληθινός, γνήσιος επαναστάτης ήταν Αυτός που δέχτηκε τον πόνο της Αγάπης. Γι’ αυτό, έστω για μια φορά, άσε τα «ιδεώδη» και κοίτα με συμπάθεια ως κι αυτόν τον Ηρώδη. Άλλο είναι να σιχαίνομαι τις πράξεις και τους ρόλους 3045 κι άλλο τους συνανθρώπους μου να βλέπω για διαβόλους. Γιατί έτσι θα 'ναι ανοιχτά στρατόπεδα όπως πάντα, εκείνοι με τα όπλα τους κι εσύ στην άλλη μπάντα, που τώρα ονειρεύεσαι να πάρεις εξουσία. Σε είδα στην προεκλογική αυτήν την εκστρατεία 3050 να τρίζεις τα δοντάκια σου, να υψώνεις τη γροθιά σου, ξέρω όσα σε πνίγουνε μα είναι θέλημά σου να 'ναι κομμάτια ο κόσμος μας γεμάτος παρατάξεις; Δεν ξέρω, εγώ βαρέθηκα και θα 'θελα ν' αλλάξει κι αντί ν' αγωνιζόμαστε για την πολυφωνία 3055 να ψάξουμε πού κρύφτηκε τάχα η αρμονία που αναζητάει η ψυχή και μάταια τη γυρεύει, πότε από δω, πότε από κει, ποιός τάχα της την κλέβει; Σφηνώθηκε στη μουσική και μόνο εκεί πια μένει; Και τότε η ψυχούλα μας πώς την καταλαβαίνει; 3060 Κι αγάλλεται κι αισθάνεται σαν να 'ναι ερωτευμένη, αυτό γυρεύει, μουσική και έρωτα η καημένη; Εσύ τι λες, δεν είμαστε φτιαγμένοι γι’ αρμονία; Μόνο το χάος κυριαρχεί σ' αυτήν την κοινωνία; Μα η αρμονία δόθηκε για να μας το θυμίζει 3065 ότι Αυτός που έφτιαξε τον κόσμο και ορίζει, επιθυμεί να φτάσουμε σε κείνα εκεί τα ύψη, που αρμονικά θα πίνουμε απ' την αιώνια Βρύση τ' αληθινό κείνο νερό που τόσο το διψάμε, γι’ αυτό εδώ υποφέρουμε και νιώθουμε να σκάμε. 3070 Και από τώρα, αν θέλουμε, μπορεί να μας το δώσει, μα εμείς είμαστε ελεύθεροι και προτιμάμε δόση μόνο απ' αυτό που βλέπουμε με τα τυφλά μας μάτια να στέκει στις λακκούβες μας με λάσπες και κομμάτια, απ' το άθλιο και σιχαμερό του εγωισμού το έλος, 3075 που 'χει σκουπίδια, αλλά εμείς δεν βάζουμε ένα τέλος, γιατί ούτε που θυμόμαστε στην σίγουρη οπτική μας, τι είναι αυτό που λαχταρά κι επιθυμεί η ψυχή μας. Τα κόλπα της πολιτικής είναι πια όλα ίδια, μας έχουν δείρει από παντού, μας σπάσαν τα παΐδια, 3080 πλήττεις κι ενώ είναι μάταιο δεν θέλεις και να κάτσεις στ' αυγά σου κι έτσι από ντροπή μας λες πως δε θ' αράξεις μα ανένταχτος, περαστικός είσ' απ' αυτό το κόμμα. Το «κόμμα» είναι, αδερφέ, τ' ότι δεν ξες ακόμα, τι είν' αγάπη, ανθρωπιά και πως ο διπλανός σου, 3085 όποιος κι αν είναι, κοίτα τον και δες τον εαυτό σου. Αυτός είναι τη μια φορά εκείνος που πεινάει, μπορεί, για την αγάπη σου και όχι για να φάει. Αυτός κάνει τον πόλεμο και είναι ο εχθρός σου, μα ο ίδιος του λαβώνεται κι είναι συνάνθρωπός σου. 3090 Τον έχει η τρέλα του θυμού σαν τίγρης και τον τρώει, τον έχει κι η απληστία του στα χέρια κομπολόϊ κι εσύ παίρνεις την θέση σου για να του ρίξεις πέτρα; Αυτήν έχεις για λύση σου; Για κάθησε και μέτρα: Άγιος που δέκα θαύματα ήτανε για να κάνει 3095 και έκανε μοναχά εννιά, στ' αλήθεια δεν τον φτάνει εκείνον τον απαίσιο, στυγνό εγκληματία, που ήτανε δέκα εγκλήματα να κάνει και θυσία έκανε το ένα έγκλημα και μείωσε στα εννέα. Ποιός είσαι συ και ποιός ο εχθρός ρώτα το δεκανέα 3100 όχι του στρατοπέδου σου, ούτε και του δικού μας, μα Αυτού που δεν μεροληπτεί, του δίκαιου Αρχηγού μας. Αφού εσύ θες στρατόπεδα ο κόσμος μας να μοιάζει και βρίσκεις το κεφάλι σου δίκαιο να φαντάζει, μάθε πως Δικαστής καλός είναι μονάχα ένας, 3105 Αυτός που είν' αναμάρτητος, μα από μας κανένας ως τώρα δεν υψώθηκε σ' εκείνη εκεί τη θέση, γιατί εκεί κάθεται Αυτός και ας μας συγχωρέσει που η Αγάπη είναι η ουσία Του και Δίκαιο ο ορισμός Του και που όλα μας τα σφάλματα τα σήκωσε ο Σταυρός Του. 3110 Και για όλους μας Αυτός ποθεί, να φτάσουμε στο Φως Του, γι’ αυτό το είπε στον ληστή πριν έρθει ο θάνατός Του ότι «μαζί Μου είσαι συ, την τελευταία την ώρα κι ας λήστεψες κι ας σκότωσες, σβήνονται όλα τώρα». Μήπως σου κακοφαίνεται, που σβήστηκαν τα χρέη 3115 αυτού που σε όλη την ζωή φαινότανε να φταίει; Μάθε πως η μετάνοια είναι απλή ιστορία και σπάει τον κύκλο που 'γραψε «ΕΚΓΛΗΜΑ-ΤΙΜΩΡΙΑ»! Μοιάζει με κόλπο να 'ναι αυτό και μας θυμίζει απάτη, άμα σκεφτούμε πονηρά και κλείσουμε το μάτι 3120 λέγοντας «μετανόησα», μα μέσα στο μυαλό μας το σχέδιο καταστρώνουμε και πάλι το γνωστό μας. Όμως δεν είναι έτσι αυτό, δεν φτάνει να το λέμε και αν το νιώσουμε βαθιά, θα φτάσουμε να κλαίμε και θα ματώσει η καρδιά σαν νιώσει την Αγάπη 3125 κι αντιληφθεί αιώνια πως γύριζε την πλάτη στο φως της και πλανιότανε και χόρταινε στα πάθη. Θα συντριβεί απ’ το μέγεθος του Ελέους του σαν μάθει ότι αμέσως συγχωρεί ο Αγαθός Κριτής μας και το ύψος της Αγάπης Του γίνεται ανιχνευτής μας. 3130 Και ρίχνει Φως και φαίνονται όλα μας τα σκουπίδια, μα νιώθοντας ελεεινοί, ευγνωμοσύνη αιφνίδια μας κατακλύζει την καρδιά, ταυτόχρονα με αγάπη, γι’ αυτό και είναι φωτεινό η μετάνοια μονοπάτι. Η αγάπη και η συγχώρεση πάνε μαζί πακέτο 3135 και δεν γνωρίζουν δίκαιο ατομικό και σκέτο. Αγάπη είναι να ξεχνάς τελείως τον εαυτό σου, το δίκιο, τις απόψεις σου κι όλο το συρφετό σου. Έχει η αγάπη δύναμη, κάνει την ουτοπία να γίνει αλήθεια στην καρδιά κι όχι ξιφομαχία. 3140 Δεν είναι ουτοπικά αυτά που βγάζεις στη γωνία, γιατί είναι λες για τα παιδιά και για την εκκλησία. Ουτοπικός σοσιαλισμός δεν ξέρω εγώ τι είναι στα λόγια, στις πολιτικές, όμως σε ένα μείνε: Πως είν' ο μόνος υπαρκτός κι ότι για να τον φτάσεις, 3145 πρέπει να βρεις μετάνοια πρώτα και να αγιάσεις. Αυτό είν', αγαπημένε μου, να είσαι επαναστάτης: Να πολεμάς τον ίδιο σου τον εαυτό κι αντάρτης να γίνεσαι στην πάλη σου με τον εγωισμό σου κι όχι να βγάζεις το σπαθί μόνο στον διπλανό σου. 3150 Κι όλα τα δεδομένα σου συνέχεια να γκρεμίζεις και όχι να τα προσκυνάς και να κοιτάς να χτίζεις καινούρια οικοδομήματα και μέσα να μας κλείσεις με ωραία ιδεολογήματα και εγκεφάλου πλύσεις! Ενότητα δε χτίζεται σε θεωρίες επάνω 3155 κι είν' η αλήθεια δύσκολη, κοστίζει παραπάνω, γιατί σε βάζει να χτυπάς πρώτα τον εαυτό σου, να ξεκινάς πρώτα απ' αυτόν τον πονηρό εχθρό σου, που για του άλλου την βρωμιά την μύτη του την πιάνει, μα όμως την βρωμίτσα του την έχει για λιβάνι. 3160 Όποιος αγάπη χώνεψε, δε βγάζει το κεφάλι απ' το χαράκωμα αυτό να πει: «μα φταιν κι οι άλλοι». Μέσα ο θυμός του στρέφεται, έξω του δεν ξεσπάει, «εγώ ίσως φταίω» σκέφτεται κι αληθινά πονάει. Αυτός δεν είν’ ενοχικός, μα ελεύθερος μου μοιάζει, 3165 βγαίνει απ' το σκοτάδι του και πια στο φως κοιτάζει. Γιατί είναι μέσα στην καρδιά μεγάλη ελευθερία να 'ρθει η Αγάπη ξαφνικά να κάνει ανταρσία, στου εγωισμού τη φυλακή που έβαλε ο «μεγάλος», ο όφις λέω ο πονηρός κι όχι κανένας άλλος, 3170 το ζεύγος, τους Προπάτορες να λέει ο καθένας ότι ο άλλος έφταιγε, ενώ θα 'φτανε ένας μια συγγνώμη να 'λεγε για τον συνάνθρωπό του. Πώς κάνει το μικρό παιδί μπροστά στον δάσκαλό του; Κρύβει του φίλου τη ζημιά, λέει πως είν’ δική του, 3175 δεν μαρτυράει, γιατί αγαπάει τον φίλο που είν' μαζί του, συμπαίκτης και συμμαθητής κι ο δάσκαλός τους τότε πιάνεται στο φιλότιμο και λέει: «ποινή δεν τρώτε». Ποιός όμως τα θυμάται αυτά; Ποιός είναι σαν παιδάκι; Αυτός που ανοίγει μέσα του την πόρτα στην Αγάπη, 3180 που έχει τον ήλιο στην καρδιά και σ' άλλον κόσμο είναι, αυτός βλέπει παράδεισο κι ας γύρω του είν' εκείνες οι καταστάσεις οι κακές που το ηθικό του σπάνε. Κι εκείνον τον αγγίζουνε και μέσα του πονάνε, μα έχει ελπίδα σταθερή και δεν χάνει το θάρρος, 3185 γιατί δεν έχει εγωισμό, που ξέρεις, είν' κουμπάρος με την απελπισία μας, την μαύρη σκοτεινιά μας που λέει να κυνηγάμε εμείς συνέχεια την ουρά (σκιά) μας. Συγγνώμη αν κουράστηκες απ' την πολυλογία, μα θα στο πω άλλη μια φορά, γιατί έχει σημασία. 3190 Πως ιδιαίτερα πολύ με ανησυχούν εκείνοι οι φίλοι μου οι πιο καλοί που λεν πως τους τη δίνει ο άξεστος συνάνθρωπος, ο βλάχος, ο βλαμμένος, αυτός που ακούει σκυλάδικα κι είναι χοντροκομμένος, ο μέσος νεοέλληνας με χαμηλή κουλτούρα, 3195 που φαίνεται από μακρυά σαν να 'ναι σημαδούρα, απ' το άχαρό του ντύσιμο, από την ξιπασιά του και περιφέρει για αρχοντιά κάθε χοντροκοπιά του, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται κοντά σε ωραίους στυλάτους και νιώθει πως η γειτονιά αυτή έχει άλλους γάτους, 3200 ράτσας κομψής και λυγερής και πιο πολιτισμένης, μυστήριας, εναλλακτικής και λεπτοκαμωμένης. Και βέβαια λούζεται ευθύς την περιφρόνησή τους που ακόμα δεν κατάλαβε την σύγχρονη άποψή τους και τόλμησε και φώναξε την πιο ωραία ώρα 3205 στο τέλειο ηλιοβασίλεμα δίπλα απ' την αιώρα και ρεύονταν και έβγαζε από νάυλον σακούλα κεφτέδες! Και τους άψογους τους έπιασε αναγούλα! Σε πιάνει φρίκη, φίλε μου, που 'σαι πολιτισμένος! Λες σέβεσαι τον άνθρωπο, μα τον κοιτάς σαν ξένος. 3210 Την κατηγοριοποίηση την έχεις στο τσεπάκι, αλλιώς κοιτάς τον Σοφοκλή κι αλλιώς κοιτάς τον Λάκη, γιατί δεν τα κατάφερε να είναι σαν κι εσένα, ευαίσθητος, διακριτικός, μη μου τα λες εμένα, πως τάχα εσύ δεν πρόσθεσες ποτέ σ' αυτή τη φρίκη, 3215 γιατί τον πίνεις τον καφέ στη χόβολη σε μπρίκι κι έτσι αισθάνεσαι σωστός, πάντα δικαιωμένος, μια κι έχεις στυλ και άποψη κι είσαι και μορφωμένος και δεν είσαι καράβλαχος, ίσως και κύρος να έχεις και ντελικάτο επάγγελμα: Γιατρός ή καλλιτέχνης; 3220 Και επειδή κρατάς γερά αυτά τα δεκανίκια, όλους τους κρίνεις αυστηρά και λες πως έχεις δίκια; Ας το ομολογήσουμε, θα μείνει μεταξύ μας, συμβάλλουμε κι εμείς σ' αυτό που φτιάχνει την οργή μας. Στην όποια ασχήμια τελικά που τόσο μας τη δίνει 3225 κι ας μην αναλαμβάνουμε ποτέ μας την ευθύνη. Εμείς είμαστε πάντοτε τα πιο καλά παιδάκια κι όλο μας φταίνε οι κακοί και φτύνουμε φαρμάκια, που χάλασαν τον κόσμο μας και τόσο τον μολύναν, που βάλανε στη διαπασών κι ακούνε Πέγκυ Ζήνα, 3230 που εκπέσαν στις αξίες τους και η ποιότητά τους είναι πιο κάτω απ' το μηδέν και που η ξιπασιά τους φαίνεται στα σκουπίδια τους που ρίχνουν όπου να 'ναι και που το αυτοκίνητο, όπου βρούνε παρατάνε καταμεσής και άτσαλα, έτσι που να εμποδίσει, 3235 αχ πια! Αυτή η χώρα μας ποτέ δεν θα θυμίσει σύγχρονη χώρα σαν αυτές που ο πολιτισμός τους είναι στ' αλήθεια ζηλευτός, μα ο πρωθυπουργός τους μαζί με άλλους, που 'ναι οχτώ θαρρώ στο σύνολό τους, ορίζουνε τις τύχες μας και έχουν στο μυαλό τους 3240 ένα πανούργο σχέδιο για την οικονομία και όταν κατεβαίνουμε και πάμε στην πορεία, τους βρίζουμε και έχουμε μεγάλη οργή εντός μας, γιατί ο κάθε δουλικός κι άθλιος πρωθυπουργός μας μ' εκείνους προσπαθεί καλά να τα 'χει για να γίνει 3245 κάποτε και η χώρα μας σύγχρονη σαν κι εκείνη, που άλλοτε τη βρίζουμε κι άλλοτε λαχταράμε, να γίνουμε όμοιοι μ' αυτήν, γι’ αυτό συνέχεια πάμε διακοπές στο Άμστερνταμ, στο Βέλγιο, στο Λονδίνο, γιατί λιγουρευόμαστε τον δυτικό εκείνο 3250 εξαίσιο πολιτισμό που έχουν οι Ευρωπαίοι κι εμείς πολύ το θέλουμε να γίνουμε έτσι ωραίοι. Πώς τάχα αυτοί κατάφεραν να δώσουν τέτοια λύση; Πώς κάναν τον πολίτη τους αξιοπρεπώς να ζήσει σε κράτος πρόνοιας σωστό, με εισόδημα μεγάλο, 3255 με ωραίο κυκλοφοριακό και ό,τι θέλεις άλλο, παιδεία υπερσύγχρονη, υγεία φροντισμένη, δεν ζούνε οι πολίτες τους έτσι παρατημένοι, όπως εμείς οι άχρηστοι, όπως εμείς οι βλάκες, στην ανεργία που 'μαστε πρώτοι μα και στις τράκες! 3260 Βέβαια, δεν ισχύει αυτό για όλες τους τις τάξεις, αλίμονο αν είσαι εκεί φτωχός ή μετανάστης. Όμως για να τελειώνουμε μία είν' η αλήθεια, πως έχουνε πολιτισμό και το 'χουν πια συνήθεια όλα να κοντρολάρονται ανθρώπινα κι ωραία, 3265 μα εδώ βλέπω ένα πρόβλημα και σκέφτομαι μοιραία: Πού πάει αυτή η ανθρώπινη η παντοδυναμία μήπως κακά εγκυμονούν ετούτα τα πρωτεία; Μήπως αυτό το ανθρώπινο τέλειο πια μοντέλο αλλιώς μας παρουσιαστεί και βάλει άλλο καπέλο, 3270 αφού τόσο επενδύουμε στην δυνατότητά του κι αφού του στρώνουμε έδαφος σαν έρθει παρακάτω εμφανιστεί σωτήριο κι όλους μας γοητεύσει και εξουσίας άλογο του δώσουμε κι ιππεύσει; Τόσο που μαρτυρήσαμε κι εμείς κι αυτοί κι οι άλλοι 3275 καθένας για τους λόγους του, θα σκύψουμε κεφάλι σ' όποιον προτείνει εύκολες, απλές κι ωραίες λύσεις, τέτοιες που η ανθρωπότητα όλη να προτιμήσει, ίσως η γοητεία του όλους να μας μεθάει κι ως ζαλισμένα πετεινά, να δούμε να «πετάει» 3280 και να μας πιάσει έρωτας και προσωπολατρεία κι αυτός να εκμεταλλευτεί την τέλεια ευκαιρία. Αφού έτσι το θέλουμε και έτσι το ποθούμε τόσο που αγανακτήσαμε χαοτικά να ζούμε κι έτσι όπως σφίγγει ο κλοιός και φέρνει απελπισία 3285 να λύσουμε το πρόβλημα, να βρούμε την ουσία, ανθρώπινα και όμορφα, απλά, πολιτισμένα στα έξυπνά μας τα μυαλά που νέα δεδομένα είν' έτοιμα πια να δεχτούν και να εμπιστευτούνε κι αυτόν που στο αδιέξοδο βρει λύση να του πούνε: 3290 «Καλώς τονε τον άρχοντα, τον μέγα, τον σπουδαίο, χρόνια τον περιμέναμε έτσι σωστό κι ωραίο!». Καλομελέτα κι έρχεται ο «τέλειος σωτήρας»! Θα τον καλοδεχτούμε ευθύς, γιατί θα 'χει «στας χείρας» σκήπτρο εξουσίας δυνατό γι’ αυτό ήδη κουρδίζει 3295 το βέβαιό μας το μυαλό να λέει και να νομίζει πως βλέπει αυτό ξεκάθαρα ποιά είναι η αλήθεια και να 'χει σ' όλα άποψη και ν' αποκτάει συνήθεια να νιώθει παντοδύναμο, πως δεν θα κινδυνέψει ποτέ κι αν κάποιος πονηρά πάει να το πλανέψει, 3300 να νιώθει πάντα βέβαιο ότι θα ξεχωρίσει τον αγαθό απ' τον πονηρό για να ακολουθήσει. Έτσι ποντάρει ισχυρά στην τέλεια λογική σου αυτήν που εμπιστεύεσαι κι έχεις για οπτική σου, στην βεβαιότητά σου πως οι σύγχρονες απόψεις 3305 προετοιμάζουνε σωστά το δρόμο και τις όψεις εκείνες του ανθρώπινου σπουδαίου μεγαλείου, που έχει την καρδούλα μας κλειστή εντός ψυγείου, για να μην μείνει ανοιχτή, πονέσει και ματώσει κι αυτό το άθλιο σχέδιο, έτσι το ματαιώσει, 3310 μέσα από ταπεινότητα, μετάνοια, συγγνώμη, που 'ναι οι μόνοι της καρδιάς οι αληθινοί οι δρόμοι. Αυτός θα 'ρθει μονάχος του να πείσει πως θα σώσει, τέλειο σαν να 'ναι θεϊκό το σχέδιο θ' απλώσει. Κι εμείς ετοιμαζόμαστε ο σούπερμαν να έρθει, 3315 να βάλει και την μπέρτα του κι όλα να τα παρέχει. Ό,τι επιθυμήσαμε αυτός να μας το δώσει, αναρωτιέμαι απ' αυτόν, ρε, ποιός θα μας γλυτώσει, όταν τον προσκυνήσουμε μες στην απελπισία, που στρώνει τώρα επίτηδες για να 'ναι σωτηρία 3320 στο μαύρο αυτό το χάλι μας, ό,τι προτείνει εκείνος, θα λέει πως είναι ο Χριστός, μα αυτός θα 'ναι το κτήνος. Καθ' όλα αξιαγάπητος, με αγάπης δήθεν ρήσεις, τί νόμισες, με κέρατα θα 'ρθει να τον γνωρίσεις; Αφού γυρεύουμε Χριστό να βρούμε σ' έναν μάγκα 3325 ή ακριβώς ψευτόμαγκα με δύναμη και φράγκα, που να 'ναι ερωτεύσιμος κι έτσι να κατακτάει τις εντυπώσεις της καρδιάς κι εκείνη να χτυπάει, που αιώνες τόσους ήτανε συνέχεια ναρκωμένη, και να θαρρεί πως ξύπνησε η δόλια, η καημένη! 3330 Τόσο πολύ θα ελκύεται ο κάθε πικραμένος, που θα ενθουσιάζεται σαν να 'ναι ερωτευμένος, γιατί αυτή η χημεία του που πάντα την νομίζει για αληθινά αισθήματα, τότε θα τον ζαλίζει, αφού την ξέρει ο πονηρός και αυτήν εξουσιάζει 3335 κι έτσι απ' αυτήν θα τρέφεται και πρόσωπα θ' αλλάζει, για να 'ναι σ' όλους αρεστός και πολυαγαπημένος, θα φαίνεται να 'ναι ο Χριστός, πολύ χαριτωμένος! Και θα αισθάνεται καθείς αλήθεια ότι πετάει, αφού τα δει σ' εκείνονε όλα όσα λαχταράει. 3340 Μ' αλίμονο! Καταστροφή θα 'ναι το πέταγμά του και θα 'ναι η παγίδα του, τα ίδια τα φτερά του, γιατί έτσι θα κολλήσουνε επάνω στο σιρόπι που θα 'χουν του Αντίχριστου οι άψογοι οι τρόποι και θα του την χαρίσουνε τη μέγιστη εξουσία, 3345 μα μόλις κατακτήσει αυτός όλη την κοινωνία, θα δούμε στη συνέχεια το άλλο πρόσωπό του να τυρρανάει το δύστυχο κι υποτελή λαό του. Ό,τι γυρεύουμε αυτός θα βάλει φορεσιά του, θα μοιάζει να 'ναι ευγένεια κι αυτή η ξιπασιά του, 3350 θα πει το λόγο του Χριστού με το δικό του στόμα μα θα 'ναι για τη δόξα του αυτή του η εικόνα. Γιατί Χριστός είν' ο Σταυρός και η ταπεινοσύνη. Να το χωνέψεις, φίλε μου, γιατί μέσα στη δίνη και το μεγάλο μπέρδεμα που θα 'χει το μυαλό μας, 3355 όταν ισχυριστεί αυτός πως είναι ο Χριστός μας, εκείνο το άτιμο «Αντί» δεν θα το καταλάβεις, τα λέει η Αποκάλυψη, θα τρέχεις να προλάβεις, και θα σε εμποδίζει πια η φαιά σου η ουσία. Μόνο τα μάτια της καρδιάς θα 'ναι η περιουσία! 3360 Όμως τα μάτια της καρδιάς δεν είναι οι χημείες που λέμε συναισθήματα ούτε οι ευαισθησίες. Δεν βλέπεις πώς χειρίζονται πια την ευαισθησία, για να σε κάνουνε σ' αυτήν να δίνεις σημασία, κι έτσι να επαναπαύεσαι ότι θα βρεις το δρόμο 3365 γι’ αυτό και περισσότερο αυτή μου φέρνει τρόμο. Γιατί το ξέρω, το 'χω δει, πόσο μας ξεμυαλίζει της περηφάνιας τα σκυλιά, πόσο μας τα ταΐζει. Ποιός άραγε ευαίσθητος δεν νιώθει αδικημένος; Μα απ' το συναίσθημα αυτό βγαίνει δικαιωμένος! 3370 Γι’ αυτό και πρόσεξέ με εδώ, μια και με έχει πιάσει η τρέλα, τώρα να σου πω ό,τι με είχε σκάσει χρόνια και χρόνια ευτυχώς και έκαψα τις φλάντζες κι έτσι καμμένη ως ήμουνα, βρήκα καλές «καβάντζες», όχι γιατί ήμουν έξυπνη, τ' αντίθετο συνέβη 3375 μάλλον κουτή ήμουνα, γι’ αυτό η τύχη παρενέβη. Και το κατάλαβα καλά, γιατί έψαξα να μάθω τι ήταν αυτό που έπαθα και μην το ξαναπάθω. Και βρήκα, δόξα τω Θεώ, τι λένε οι φωτισμένοι πως είναι αληθινά η καρδιά και τι αυτή προσμένει. 3380 «Καρδιά είναι μία σκοτεινή, μία μικρούλα φάτνη, που μέσα της ποθεί να 'ρθει η αληθινή Αγάπη, θα 'ρθει όμως για να γεννηθεί μόνο αν πρώτα σβήσεις το φως του ψεύτη εγωισμού και μόνο αν το ζητήσεις να 'ρθει το αληθινό το φως που είναι η Αλήθεια 3385 και που εξαρχής σου έδωσε Πνοή μέσα στα στήθια. Παρ' το χαμπάρι απ' Αυτό, Φως άλλο δεν υπάρχει, κι ό,τι τα μάτια βλέπουνε είναι απλώς μια απάτη, όταν ο νους δεν το ζητάει απ' την πηγή να πάρει, γιατί για φώτα ψεύτικα έχει αυτός καμάρι». 3390 Μάτια δεν έχεις, το λοιπόν, όσο έξυπνος και να 'σαι γιατί το Φως είναι Αυτός που τώρα δεν θυμάσαι. Αυτός που έκανε τυφλούς να βγουν απ' το σκοτάδι, Αυτός που Φως πλημμύρισε ακόμα και τον Άδη, που φώτισε κι εσένανε σαν ήρθες μες στον κόσμο, 3395 μα σ' άφησε ελεύθερο να το ζητάς το Φως Του μήπως τυχόν και προτιμάς το ψεύτικο του άλλου, αυτού του πλάνου γητευτή, του ψεύτη παπαγάλου. Σε θέλει ελεύθερο ο Χριστός μα ο αντίπαλός Του ψωνίζει τους πελάτες του με κάθε έναν τρόπο, 3400 ποζάρει απροκάλυπτα σ’ ωραίες διαφημίσεις: «Έχουμε ωραίο μαγαζί» λέει «να μας προτιμήσεις»! Και συ τσιμπάς γιατί θαρρείς υπερβολές πως είναι, μα αυτός το μαύρο έδαφος μας στρώνει για να είναι σε θέση να μας πει μετά πως είναι ο σωτήρας, 3405 ενώ του ηφαιστείου του βράζει πια ο κρατήρας. Γι’ αυτό μην το καυχιέσαι εδώ πως τάχα εσύ ξέρεις. Κάθησε στη γωνίτσα σου και ίσως καταφέρεις, αν καταλάβεις πως εδώ στην τύφλα είμαστε όλοι, και πρόσωπα δεν είμαστε παρά μονάχα ρόλοι, 3410 τότε ίσως να το αισθανθείς κι ίσως κατανοήσεις πως δεν μπορείς ζωή να βρεις και να σκηνοθετήσεις, γιατί είσαι ελεύθερος μονάχα να διαλέξεις, ποιόν σκηνοθέτη τελικά θ' ακούσεις για να παίξεις: Εκείνον που είναι αληθινός του έργου Δημιουργός μας 3415 ή του άλλου που το πέρασε δικό του κι είναι εχθρός μας; Γι’ αυτό και περισσότερο πονάω για την παγίδα, ενώ ο Σωκράτης το 'χε πει «εν οίδα ότι ουδέν οίδα», εμείς σ' όλα έχουμε άποψη και νιώθουμε σπουδαίοι και παγιδεύονται σ' αυτήν οι ανήσυχοι κι οι νέοι 3420 κι έτσι τα δεδομένα μας τα κάνουμε κολώνες, ενώ μας τα 'πανε εδώ και είκοσ'πέντε αιώνες! Φτιάχνουμε οικοδομήματα με ιδεολογίες, συστήματα, πολιτικές, κόμματα και πορείες. Μα οι φίλοι που τους χάσαμε, μου μήνυσαν το βράδυ 3425 να βγούμε απ' της ύπνωσης το μαύρο μας σκοτάδι. Εκείνοι αγωνιστήκανε για να ελευθερωθούμε και μεις σαν λέμε λευτεριά, τη βόλεψη εννοούμε. Και τρέχουμε σαν τους λαγούς να ζήσουμε ματαίως κι είν' η αναισθησία μας, πασιφανής ευρέως. 3430 Γι’ αυτό ο λαγός κοιμήθηκε κι έφτασε η χελώνα, γιατί στα πόδια πόνταρε, ξέχασε τον αγώνα. Αγώνας είν' ο πόθος μας για την Ελευθερία κι όχι ο καφές που πίνουμε μετά απ' την πορεία. Αγώνας είναι να κυλάει μες στην καρδιά το αίμα 3435 και να ξερνάει αυτόματα τη λήθη και το ψέμα. Είναι να μη βολεύεσαι σε στείρες οργανώσεις και τους «νεκρούς» να νοιάζεσαι πως να τους ξεσηκώσεις! Γιατί νεκροί γινήκαμε όλοι απ' άκρη σ' άκρη, στο χώμα πια ξοδεύεται το κάθε μας το δάκρυ. 3440 Και ουρανό δεν βλέπουμε σκυφτοί παραπατάμε σε μάταιο λαβύρινθο τα χρόνια μας σκορπάμε. «Ελευθερία ή θάνατος» απόμεινε να πούμε κι αν προτιμάμε λευτεριά να ψάξουμε να βρούμε, γιατί κοιμήθηκε η καρδιά, ποιός σκλάβα του την έχει, 3445 ποιός πάγος τηνε πάγωσε κι άλλο η Πηγή δεν τρέχει. Εγώ άλλο πια δεν το μπορώ να ζω στην παγομάρα, απ' την πολύ λαχτάρα μου μοιάζω στον Τσε Γκεβάρα! Και δεν γουστάρω άλλο πια αυτό το δήθεν γλέντι ούτε ψευτοπαρηγοριά μες σε παρέες trendy! 3450 Ούτε καφέδες και ποτά, σάλτσες και συζητήσεις, θέλω επειγόντως ζεστασιά κι όχι αναζητήσεις. Τα μπούχτισα τα ψέματα και τις δικαιολογίες, στου θάνατου την αγορά τις πλάνες ευκαιρίες. Την δήθεν σπουδαιότητα όλων των προσωπείων 3455 κι εκείνη την ωμότητα ενστίκτων ηλιθίων. Το χώμα θα σκαλίσω εγώ, θα βγω από τη γλάστρα, κι αν θέλουνε τις ρίζες μου, ας τις ποτίσουν τ' άστρα! Σε ολοκάθαρο ουρανό και ας με λένε ούφο, γιατί αηδίασα πια το σπαγγέτι με tartufo! 3460 Τις ψεύτικες παρηγοριές και τη σαχλή καψούρα, τις πόζες, τ' άθλια άσματα και τη φθηνή ζαλούρα. Τις νύχτες, τα ενδιαφέροντα για ψευτοπροσδοκίες. Όλα μου μοιάζουν θλιβερές και απεχθείς κηδείες! Η άθλια δικαίωση πως τάχα άλλοι φταίνε 3465 για την ηλίθια ζωή που ολημερίς την κλαίμε ή που την καμαρώνουμε, όταν μας ξεγελάνε, τα ίδια και τα ίδια πως στ' αλήθεια το γλεντάμε. Αυτή η βλακώδης άποψη που λέει πως ανθρωπάκια είμαστε και γι’ αυτό είν' καλό, κλωσσώντας αυγουλάκια, 3470 πάνω τους να καθήσουμε σαν όρνιθες στο χώμα, ενώ είναι απαράδεκτο που δεν πετάμε ακόμα. Κι έχουμε πόζα αριστερού κι επαναστάτη μέγα, ζώντας σε σούπα χλιαρή μ' ευαισθησίας μαρέγκα. Αδιάφορο μας είναι το αν η δράση μας ισχύει 3475 κι αν φέρνει αποτέλεσμα ή μόνο ας εσθίει ψεύτικες πόζες λαίμαργα για να τις καμαρώνει σε θέατρο παράλογου που δήθεν διαδηλώνει. Σήμερα είν' Παρασκευή, 17 Νοέμβρη, επέτειος εξέγερσης, μα πού κανείς να εύρει 3480 εξεγερμένους, έγινε κι αυτό μία συνήθεια, έτσι να εορτάζουμε χωρίς καμιάν αλήθεια, την κάθε μία αφορμή που μας θυμίζει κάτι με κόκα κόλες και ποπ κορν, μπρούμυτα στο κρεβάτι. Όχι πως έφερε κι αυτή την τέλεια σωτηρία, 3485 απλώς λίγο ανέβαλε την τελική κηδεία του πνεύματος και της καρδιάς που τώρα αργοπεθαίνει, ενώ πια τότε ήτανε σ' αγχόνη κρεμασμένη. Δεν ξέρω όμως ποιός θάνατος στ' αλήθεια είν' πιο ωραίος, ο γρήγορος ή τάχα αυτός που ζήσαμε βραδέως; 3490 Άντε καλή Ανάσταση στους πρώτους τους νεκρούς μας κι εμείς στο ΕΠ! (ανάσταση) ας θάβουμε τους μελλοθάνατούς μας… Γιατί ζωή δεν είν' αυτό που ζούμε εδώ πέρα, μα είναι η στέρεη πνοή σαν κράζουμε «ΑΕΡΑ»! Και ο στερνός ο ήρωας σ' αυτήν την τραγωδία 3495 απόμεινε ο πόθος μας για την ελευθερία, αν καταφέρνει κι επιζεί στα φύλλα της καρδιάς μας κι αρνείται τα δολώματα της πλαστικής χαράς μας κι αν προτιμάει να πενθεί στης λήθης την αιθάλη, γιατί είναι εδώ αληθινά Παρασκευή Μεγάλη! 3500 Μα εστιάζουμε αλλού να λύσουμε ανθρωπίνως όλα μας τα προβλήματα, ενώ είναι καρκίνος σε τελευταίο στάδιο πια η κατάστασή μας, και δεν γνωρίζει φάρμακο η «τέλεια» λογική μας. Ούτε η συντηρητική που όραμά της έχει 3505 μία Κυβέρνηση ισχυρή που όλα να τα ελέγχει, ούτε η προοδευτική που θέλει να πατάξει την μέχρι τώρα ισχύουσα πολιτική μας τάξη με νέους ιδεολογισμούς και δήθεν συνασπίσεις, που ‘ναι τουρλού απόπειρες για εσπευσμένες λύσεις· 3510 ούτε η πρώην Αριστερά, ούτε κι η Αναρχία που αναζητάει αφορμές για να εκτονώνει βία. Aκόμα και γι' ανένταχτους έχει η εποχή μας ράφι, γιατί έχουν κι αυτοί ζουμί, αυξάνουν το χρυσάφι! Αυτή η έξυπνη αγορά δεν τους αφήνει στράφι, 3515 όπως κι ο Βασιλόπουλος, πουλάει απ' το χωράφι τα δήθεν βιολογικά για όσους προτιμάνε με ήσυχη συνείδηση πουλερικά να φάνε. «Κοστίζουν ακριβότερα, μα κάτι παραπάνω ας δώσω του συστήματος, δεν θέλω να πεθάνω. 3520 Έτσι μου μοιάζουνε κι αυτοί οι ανένταχτοι κι ωραίοι, οι πρώην οι αριστεροί που η καρδιά τους κλαίει, γιατί μείνανε άστεγοι και χάσανε το ζάρι κι έγινε ο πλανήτης μας ένα αχανές παζάρι. Έτσι του καπιταλισμού το ξύπνιο μαγαζάκι, 3525 όλα τα προϊόντα του τα κάνει πακετάκι και τα εμπορεύεται κι αυτά τα επαναστατημένα, μην την πατήσεις, φίλε μου, όλα είναι στημένα! Δε λέω εγώ να βάλουμε τη μαύρη τη κουκούλα, μα όχι και να νομίζουμε πως έξω απ' τη σακούλα 3530 βρεθήκαμε έτσι εύκολα γιατί είμαστε πιο μάγκες και γιατί στήσαμε εκτός του μαγαζιού παράγκες. Να ξέρουμε τι είμαστε, να ξέρουμε πως ζούμε, να το παραδεχόμαστε και να τ' ομολογούμε, αντί να παριστάνουμε με την περιβολή μας, 3535 πως τάχα εμείς την κάνουμε την επανάστάση μας. Το μαγαζί είναι μέσα μας, φοράει και ταμπέλα, που γράφει «εναλλακτικός», πουλάει και καπέλα, μπλουζάκια με συνθήματα, σουβλάκια, συναυλίες, όλα είναι «προς πώλησιν», για φράγκα ευκαιρίες! 3540 Και τρέχουμε οι «ανήσυχοι» κι επαναστατημένοι, ενώ είναι ολοφάνερο, η πρόζα είναι στημένη. Αρκεί να έχουμε όνομα, ταυτότητα, αριθμούλη. Ένα ΑΦΜ και είσαι ok, μην παίξεις και κρυφτούλι! Κι ύστερα κάνε ό,τι θες κι ανάποδα περπάτα, 3545 διαδήλωνε και φώναζε, πες τα άμα θες σταράτα… Αυτοί κανάλια έχουνε, θα τρέξουν να καλύψουν όλη την επανάσταση και θα 'χουν να μας πρήξουν θέματα στις ειδήσεις τους και έκτακτα δελτία κι αν κάνεις και καταστροφές, είν' τέλεια ευκαιρία, 3550 γιατί τα διαφημιστικά ωραία τους σποτάκια πουλάν πολύ μετά από τέτοια επεισοδειάκια. Στα ίσια σου το δείχνουνε και δεν καταλαβαίνεις: «Σου φτιάξαμε λαβύρινθο, όπου κι αν πας δε βγαίνεις! Όσο κι αν επαναστατείς κι αν μας τα λες σταράτα, 3555 τ' αυτί μας δεν ιδρώνει πια ούτε ζημιά ούτε γάτα! Ωραίο το στυλάκι σου, μ' αρέσει, πόσο κάνει; Κι εγώ είμ' επαναστατικός, το γράφει στο Αρμάνι! Θα πιω κι εγώ όπως κι εσύ ένα τσιγάρο μαύρο και μέσα στην μαστούρα μου αντίδραση θε να βρω… 3560 Και δεν μασάω, όλα είναι στυλ κι όλα εδώ πουλιούνται, μ' αρέσει που εκτονώνεσαι κι όλα σου συγχωριούνται κι έτσι κοιμάσαι ήσυχος το βράδυ ή πίνεις μπύρες. Μ' αρέσει η επανάσταση, αχ, από που την πήρες; Έχει και φάση και παλμό έχει κι ωραία τραγούδια, 3565 ας είναι κουλτουριάρικα, ας έχουν και πρελούδια. Έχει νεανικότητα και σφριγηλά κορμάκια, που είναι μούρλια, θα 'θελα δύο χωρίς παγάκια! Στο κάτω-κάτω της γραφής, μπορεί να σας πειράζει το σύστημα, ο πόλεμος, μα κάνετε και χάζι. 3570 Όμως το σπουδαιότερο που πιο πολύ γουστάρω, είναι ο εφησυχασμός και απ' αυτό θα πάρω! Γιατί έχετε άποψη κι αισθάνεσθαι ωραίοι, με πόζα αντιδραστική δείχνετε πιο μοιραίοι, μα ζείτε εδώ μαζί με μας και από τον ίδιο πάγκο 3575 ψωνίζετε κινέζικα, πολλές φορές και μάνγκο! Δεν έχω αλήθεια ξαναδεί πιο ωραίο μοντελάκι, τα έχει όλα, τι καλά να βγει σε καπελάκι! Όταν μακρυά σας βρίσκομαι, σαν είμαι με τους άλλους, πολύχρωμο να το φορώ και σαν τους παπαγάλους 3580 να λέω όσα έμαθα από αυτό το τμήμα της αγοράς που και αυτά τα κόλπα έχει κτήμα. Αυτή η τάση είν' ανοιχτή, δεν κάνει διακρίσεις, εκφράζεται ελεύθερα και διατυπώνει κρίσεις επί παντός επιστητού με όραμα και πλάνα, 3585 που είναι υπερσύγχρονες, ούτε αεροπλάνα δεν τρέχουν με ταχύτητα τόσο πολύ μεγάλη που τρέχουν οι ιδέες τους η μια πίσω απ' την άλλη. Γι’ αυτό σου λέω, σαν τους κοιτάς, τα μάτια λίγο κλείσε κι αυτοί αλλάζουνε μεμιάς τον κόσμο στο άψε σβήσε! 3590 Γι’ αυτό κι όταν θυμώνουνε και πάλι αυτό έχει κέφι. Αχ! Μου 'ρχεται κι εγώ να βρω ένα ωραίο ντέφι και να ξαμοληθώ ευθύς μες στη συγκέντρωσή τους κι έτσι να εκστασιαστώ χορεύοντας μαζί τους και τραγουδώντας αγκαλιά νιώθοντας ενωμένος 3595 στιχάκια βαθυστόχαστα να λέω ξαναμμένος! Αυτό είναι ενότητα, έτσι αλλάζει ο κόσμος, α, ρε κορόϊδα, ελάτε εδώ και μη σας πιάνει τρόμος. Κλείστε τις τηλεοράσεις σας και τρέξτε εδώ μαζί μας, γιατί είν' για όλους ανοιχτή η επανάστασή μας!». 3600 Μα εδώ αναρωτήθηκα για όλους είν' αλήθεια; Γιατί μια ομοιογένεια μου φάνηκε συνήθεια, πως έχουν να αισθάνονται σαν γκέτο οργανωμένο. Έχουν χαρακτηριστικά, είναι διαπιστωμένο! Ακούν την ίδια μουσική, έχουνε στυλ στα ρούχα 3605 κι αν έρθεις κι είσαι από αλλού τους φαίνεσαι «μπουρούχα», που πάει να πει ξενέρωτος στη γλώσσα τη δική τους, γι’ αυτό το καπελάκι μου φόρα σαν πας μαζί τους. Εκείνο ντε, που αγόρασα και το ίδιο το μπλουζάκι, που δείχνει φύλλο κάνναβης κι Ινδιάνο απ’ το Κεντάκυ! 3610 Μ' αυτό εντάξει φαίνεσαι και μοιάζεις για δικός τους, μα αν θέλεις περισσότερα κάνα τσιγάρο δώσ' τους, μα όχι να 'ναι αλβανικό, να λέει κάτι ο μπάφος, να ανεβάζει διάθεση, μην είναι κάνας τάφος! - Άιντε και ανεβάσαμε μαζί με τα ντουμάνια 3615 ψηλά την επανάσταση, δε μείναμε χαρμάνια και το βαπόρι σφύριξε βαθιά απ' την Περσία και χρόνια ο χασικλής μ' αυτό κάνει την ανταρσία! Μα μέσα στην μαστούρα του ελεύθερος είν' άλλος, που κάνει ό,τι θέλει αυτός και λέει ο «μεγάλος»: 3620 Ωραία η αδιαφορία σου, μου κάνει για εργαλείο, για να σου κλείσω την καρδιά καλά μες στο ψυγείο! Έτσι όλοι οι χασικλήδες μας τον διάβολο αν βρούνε, θα στρίψουν το «τσιγάρο» τους κι έλα να πιείς θα πούνε! Μα μην τα μάθουν όλα αυτά γιατί θα τσαντιστούνε 3625 και δεν θα ξαναφήσουνε ξενέρωτους να μπούνε μες στον ωραίο κόσμο τους που φτιάξαν να ξεχνιούνται, πως μες στην υπεραγορά μέχρι κι αυτοί πουλιούνται. Άσ' τους στο παραμύθι τους, που νιώθουν βερεσέ τους και με γλυκό νανούρισμα, μια καληνύχτα πες τους. 3630 «Μη μου θυμώνεις, μάτια μου, που φεύγω για τα ξένα» είναι που το βαρέθηκα κι αυτό εδώ το ψέμα! - Καλέ, γιατί να τους τα πω, εγώ τα βρίσκω ωραία, πήγαινε εσύ, όπου κι αν θες, θα έχω αυτούς παρέα. Όλα τα έχουν στο μπαχτσέ, τίποτα δεν τους λείπει 3635 και λένε πως το σύστημα το φτύνουν δίχως λύπη. Μόνο δεν ξέρω, φίλε μου, και να, αναρωτιέμαι αυτοί πού αφοδεύουνε ή πώς αλλιώς το λέμε; Πού κάνουν την ανάγκη τους και πού μετά τα πάνε; Έχουνε βόθρους ειδικούς που όλα τα χωράνε; 3640 Γιατί είναι του συστήματος όλοι οι υπονόμοι, αυτοί όμως είναι αντίθετοι με την δική του γνώμη. Μα γιατί να σκοτίζομαι, ούτε κι αυτούς τους νοιάζει, εύκολα ξεμπερδεύουνε μ' αυτά και κάνουν χάζι. Χαλάν τον κόσμο γύρω τους με τις διαδηλώσεις 3645 κι αισθάνονται ομαδικά σ' αυτές τις οργανώσεις. Και dilling γίνεται καλό μες στις «επαναστάσεις» και θα γουστάρεις άμα πας, τι κάθεσαι να σκάσεις; Γιατί εκεί έχουν πρόσωπο και νιώθουν πως γλυτώνουν, δεν πάνε στον ψυχίατρο, αφού όλα τα μπαλώνουν, 3650 και την συντροφικότητα και την εκτόνωσή τους και το ωραίο στυλάκι τους και την αντίδρασή τους. Κι ωραία ζευγαρώματα τις νύχτες με φεγγάρι, όπου ξεχνάν και τ' όραμα και φεύγουνε στον Άρη! Και να! Μ' αυτά ξεφεύγουνε κι απ' την απελπισία, 3655 πάνε συχνά στην Αφρική μέχρι και στην Ασία και κάνουν έτσι τουρισμό, κοινωνικό τον λένε, αντί να κάθονται εδώ κι αντί να μυξοκλαίνε. Είναι σου λέω οι καλύτεροι, νιώθουν δικαιωμένοι, γιατί δεν συμβιβάζονται, λεν πως αδικημένοι 3660 είναι γιατί συντάσσονται με αυτούς που υποφέρουν κι όπως στα δάση ο Ρομπέν, λεν θα τα καταφέρουν. Έτσι ποτέ μες στο μυαλό δε βάζουν στενοχώρια, γιατί έχουνε ενότητα και μας, μας βάζουν χώρια. Μας κοροϊδεύουν, μας κοιτούν αφ' υψηλού και βάλε, 3665 γιατί βρίζουν το σύστημα και αντιδρούν, μεγάλε! Δεν τους κοστίζει τίποτα, γεμίζουν ενδιαφέρον, περνάνε και την ώρα τους, ούτε κι αυτός ο Νέρων, που ήταν αυτοκράτορας και έκαψε τη χώρα, δεν αισθανότανε Θεός, όσο εκείνοι τώρα. 3670 Το θέμα είν' όπως φαίνεται, να την περνάς ωραία με «ανήσυχη» συνείδηση και με καλή παρέα. Να είσαι κι εναλλακτικός, να 'σαι και multi-culti, να μην περνάει η ζωή μπροστά στο χαζοκούτι. Αυτό είναι σαν τηλεόραση με στυλ και περιπέτεια, 3675 θέλω κι εγώ σενάρια απ' αυτά, πέντε πακέτα! Εδώ είναι όλα πλαστικά, αυθεντικά όμως μοιάζουν, ναρκώθηκε η ζωούλα μας και έτσι μας φαντάζουν για αληθινά τα ψεύτικα αρκεί να φύγει η θλίψη, να μη τυχόν δεν είσαι up και αποκτήσεις τύψη 3680 και μοιάζεις να ‘σαι μίζερος κι άλλοι σε πουν καρμίρη, μάλλον γι’ αυτό το στήσανε κι αυτοί το πανηγύρι. Δεν είναι πως το χαίρομαι αντίθετα πονάω, ντρέπομαι, μα τα λέω αυτά κι ίσως να σας τη σπάω, γιατί κι εγώ προχώρησα σε τέτοια μονοπάτια 3685 και σ' όλα έδωσα ψυχή, καβάλησα και άτια, μα ευτυχώς δε μ' άρεσε αυτή η κοινωνικότις και πάθαινα κατάθλιψη γιατί ένιωθα προδότης, αφού ποτέ δεν χώραγα ή ήμουνα πιο λίγη, ενώ το θέλησα αρχικά κι ο εγωισμός μου επλήγη 3690 που δεν το μπόρεσα κι εγώ να μπω μες στο παιχνίδι, αφού ήμουν στις παρέες τους, το ‘χα δηλώσει ήδη. Μα έβλεπα τους φίλους και να ‘ναι επαναστάτες και να τη βγάζουν μια χαρά κι οι τσέπες τους γεμάτες και δεν το καταλάβαινα πώς γίνεται αυτό τάχα 3695 και πρώτοι στις πωλήσεις τους και όχι αυτό μονάχα, μα να τα λένε μια χαρά με το σπαθί στο χέρι κι ύστερα να το βάζουνε στη θήκη, δε συμφέρει να το τραβάνε εκεί μπροστά σαν είναι στον καθρέφτη, μην τους φωνάξει το είδωλο «εσύ δεν φταις, ρε ψεύτη; 3700 Που υψώνεις έτσι τη φωνή κι αισθάνεσαι ωραίος, που έχεις φτιάξει κι οπαδούς που λένε: «είν’ σπουδαίος!». Και μοιάζεις με την τρύπα αυτή, εκείνη την βαλβίδα, που έχει το κεφάλι μας να μη λασκάρει η βίδα και εκτονώνει υδρατμούς για να γλυτώσει η χύτρα; 3705 Μήπως το εισιτήριο που βάζεις είναι λύτρα, που τα πληρώνεις σε αυτούς που βρίζεις μέρα-νύχτα κι αυτοί που σε λατρεύουνε φωνάζουν: «μάγκα, ρίχ’ τα!», για ν’ αγοράζεις έντιμα το περιθώριό σου, το στυλ σου και την άποψη και σπίτι στο χωριό σου 3710 και να νομίζεις πως θα 'ρθει η μέρα να γλυτώσεις και ν’ αποδράσεις μόνο εσύ απ’ το κακό της πτώσης, γιατί έχεις καταφύγιο με άποψη και θέα, με οξυγόνο και μπαχτσέ που βγάζει αγγούρια ωραία; Ωραίος ο επίγειος αυτός παράδεισός σου, 3715 μα τι θα κάνεις με αυτόν τον έρμο θίασο σου; Έτσι που τους καψούρεψες και νιώθουνε δικοί σου, πες το μου, είναι και αυτοί μες στην απόδρασή σου; Αυτούς που σε λατρεύουνε και που σε συντηρούνε και που δεν ήταν τυχεροί ψηλά για ν’ ανεβούνε, 3720 πες τους, πού να την βάλουνε την επανάστασή σου και τι να κάνουν όταν πια περάσει η εποχή σου; Να βρούνε μάγκα άλλονε για να χρυσοπληρώσουν κι έτσι την επανάσταση να την ανακυκλώσουν; Για να υπάρχει πάντοτε μα μόνο σαν ιδέα, 3725 αυτοί να ξεσηκώνονται και κάποιοι άλλοι ωραία να ζουν και να εμπορεύονται το πάθος τους με τέχνη; Αυτή είναι η πολιτική που έχεις, καλλιτέχνη; Εντάξει, εσύ το έκανες το χρέος ν' αφυπνίσεις, μα αφού έτσι τους ξεκούνησες, πώς τώρα θα αφήσεις 3730 το πλοίο ακυβέρνητο σαν βγήκε απ' το λιμάνι και τον καημένο fan αυτόν που μοιάζει με χαρμάνι κι όταν σε βλέπει αυξάνονται στο χίλια οι παλμοί του, γιατί βλέπουν τα μάτια του τον πρωταγωνιστή του; Θα τον αφήσεις έρημο, για να 'ρθει ένας άλλος 3735 να του τα πει απ' την αρχή, ωραία σαν παπαγάλος, φτάνει να είν' ο ακροατής συνέχεια διεγερμένος, για να ζητάει ινδάλματα κι ήρωες ο καημένος; Πώς τον αφήνεις σύξυλος να 'ναι κι ερεθισμένος, του άναψες τα αίματα και είν' ερωτευμένος. 3740 Μου μοιάζει με τον σκύλο μου σε οίστρο όταν είναι… «Άκου μαέστρο μου» σου λέει «για πάντα έτσι μείνε!». Και στο φωνάζει σύνθημα κι εσύ το καμαρώνεις, μ' αυτή του την παράνοια ζωή ωραία στρώνεις. Μα έρχονται κάποιες στιγμές που σου τη δίνουν όλα, 3745 σε πνίγει η τόση εμμονή κι η ισχυρή της κόλλα. Θες να κρυφτείς απ’ τα βαμπίρ που ‘χεις δημιουργήσει, γιατί το αίμα σου ζητάν, το πράγμα έχει ζορίσει. Αυτόν όμως τον ρώτησες, που είναι ξαναμμένος, στο κάτω κάτω πλήρωσε κι ας είναι χρεωμένος, 3750 όχι μόνο για να σε δει και μόνο να σ' ακούσει, γι’ αυτόνε είσαι ζωντανή τροφή, κάτι σαν σούσι! Άλλωστε σου 'χει τη ζωή ολόκληρη αυτός φτιάξει τα σπίτια, την υπόληψη, την μούρη, το αμάξι, όλα αυτός τ' αγόρασε για να σε έχει πάντα 3755 να τον εκφράζεις, να τα λες και να σε κάνει μάγκα. Πού να το φανταστεί αυτός στα ωραία σου τα λόγια – ίσως να σε φαντάζεται να ζεις και σε υπόγεια, αφού είναι επαναστατική η κάθε σου κουβέντα – ότι καρπούζι τρως εσύ κάτω από την τέντα 3760 και σχεδιάζεις τι σκεπή θα 'χει το εξοχικό σου κι όταν ακούει το λόγο σου τον αντιδραστικό σου ή εκείνον τον ερωτικό και τον πολύ φευγάτο, ξέρει το πορτοφόλι σου πως είν' καλά γεμάτο και ετοιμάζεσαι μ' αυτό να τον εγκαταλείψεις; 3765 Δεν εννοώ στην τέχνη σου, εκεί θα τον ρουφήξεις μέχρι τα τελευταία σου με χίλιους δύο τρόπους. Ούτε βεβαίως στη δόξα σου που πάντα θέλει ανθρώπους που να την τρέφουνε, μα, να, σ' εκείνη τη ζωή σου, αφού έλεγες «ταυτίζομαι και προχωρώ μαζί σου», 3770 γι’ αυτό έμοιαζε η τέχνη σου ειλικρινής με μπέσα κι έτσι μ' αυτό τους ζάλισε και κέρδισε η μπαμπέσα τα χρήματα, τον θαυμασμό και την εμπιστοσύνη, μ' αυτοί μείναν μονάχοι τους μες στης ζωής τη δίνη, παρέα με τα τραγούδια σου κι εσύ περνάς ωραία 3775 σαν συνταξιούχος παραλής με σπίτια που 'χουν θέα… Εντάξει, να τα χαίρεσαι, μα μη πουλάς και μούρη, πως είσαι διαφορετικός και μ' έκανες καψούρη να θέλω έτσι και εγώ να γίνω σαν και σένα όλα να τα περιφρονώ, μα να 'ναι κερδισμένα! 3780 Ωραία είναι να τα λες, αν όμως άλλα κάνεις, ήτανε «δώρον άδωρον» θα πούμε όταν την κάνεις, αφού μας άναψες φωτιά και μας αφήνεις τώρα, μάγο άλλον να ψάχνουμε για κόλπα και για δώρα… Ωραία μας γαργάλησες μ' εκείνα τα λογάκια. 3785 Κρίμα που ήταν τελικά μονάχα στα στιχάκια κι ενώ όλοι περιμέναμε εσύ να κάνεις κάτι, που να 'ναι σύμφωνο μ' αυτά, διάλεξες το κρεβάτι. Κι εμείς το μόνο που έμεινε το μόνο που μπορούμε είναι να συγχωρήσουμε αυτόν που αγαπούμε 3790 και να ‘χουμε ανάμνηση τους δίσκους, τις αφίσες για να μην τα ξεχάσουμε όσα τότε μας είπες και νιώθαμε πως βρήκαμε τον τέλειο αρχηγό μας, παντοτινό μας σύμμαχο κι αληθινό αδερφό μας. Αχ! Τι ωραίος που ήσουνα, πόσο μ’ είχες εμπνεύσει, 3795 ως τώρα κάποια βράδια μου με οδηγείς σε ρεύση! Μα τίποτα δεν άλλαξες, θεός ως έχεις γίνει κι όλα είναι χειρότερα ή ίδια έχουν μείνει. Κι έτσι θα παραμείνουνε, όπου ήταν πριν να έρθεις, το αίμα θα μας πίνουνε, ενώ εσύ θ' αντέχεις, 3800 γιατί εμείς σε σώσαμε και κάνεις ότι θέλεις, χαλάλι σου μαέστρο μου, τρυγήσαμε το μέλι, που 'χε το πάθος της φωνής κι οι ωραίες σου ιδέες! Σαν έρθουν άλλες εποχές, μελλοντικές και νέες, να 'χουμε να θυμόμαστε, πως άλλος είχε πάθος, 3805 κι αν κάποιοι ζήσανε μ' αυτό και πλήρωσαν το λάθος, βγήκαν στο τέλος απ' αυτό πολύ πιο κερδισμένοι, γιατί με πάθος ρίχτηκαν πιο επαναστατημένοι, στ' αλήθεια μέσα στη φωτιά που έλεγες να πέσουν κι ενώ εσύ πια άραξες, γιατί αυτά δεν σ' αρέσουν 3810 στην πράξη που 'χει κίνδυνο, και έκατσες στ' αυγά σου, εκείνοι ακολουθήσανε τ' άγρια φαντάσματά σου, μέχρι που πάτο πιάσανε και φώναξαν βοήθεια κι εκεί ευτυχώς τους άκουσε η ίδια η Αλήθεια! Κι οι πρώην μελλοθάνατοι σε χαιρετάνε τώρα, 3815 «Καίσαρα!» σου φωνάζουνε, ξύπνησε και προχώρα, γιατί μπροστά μας έχει Φως, αν κάτσουμε στον πάτο, μην παριστάνεις άλλο πια τον χορτασμένο γάτο! Βάλε και άκου το παλιό, το πρώτο σου δισκάκι και βγες από το στούντιο κι απ' το δωματιάκι, 3820 πέσε σου λέω στο κενό, όχι αυτό που ξέρεις, μα αυτό που σου είναι άχρηστα όσα κρατάς στο χέρι: Η στέρεη εικόνα σου, τα χρήματα, η δόξα, τα ποσοστά, οι γκόμενες, τα πλαστικά σου τόξα, τα παραμύθια τα γνωστά που 'χεις για θεωρίες 3825 και που γυρεύεις μες σ' αυτά κολπάκια και μαγείες! Δεν είναι κει η δύναμη για να 'σαι Μαθουσάλας ούτε βεβαίως στον καναπέ της φωτεινής σου σάλας ούτε μες στα φανταστικά κι ωραία σου ταξίδια ούτε στη λάγνα μέθη σου που βρίσκεις μες στα ξίδια. 3830 Η δύναμη είναι στην καρδιά που αφήνει να πονέσει και που ανάβει μια φωτιά σ' όλα όσα σ' έχουν δέσει και τα κρατάς για ασφάλειες στην ψεύτικη καβάντζα, που 'χουν οι θεωρίες σου, σαν καίνε καμιά φλάντζα και μπάζουνε από παντού και συ έχεις ναυτία 3835 και ψάχνεις από κει που ξες να βρεις τη σωτηρία. Τον άθλιο τον κύκλο σου δεν βλέπεις, δεν τον πιάνεις; Που θάνατο μυρίζει πια, γιατί δεν θες να κάνεις λιγάκι σκόντο σε αυτά που ήξερες μέχρι τώρα, αφού αυτοθεώθηκες στου εγωισμού τη χώρα… 3840 Πώς γίνεται τώρα ο «Θεός» να κατεβεί απ' το θρόνο; Μούμια θα γίνεις πάνω του κι ένα σου λέω μόνο, πάντα σου το 'λεγα, αλλά δεν ήθελες ν' ακούσεις, η δύναμη που γύρεψες είν' «μέγεθος εχούσης μίμησης πράξεως» απλώς «σπουδαίας και τελείας», 3845 τουτέστιν φόρμα ήτανε μιας σκέτης τραγωδίας! Αν τύχει, το λοιπόν, κι αυτά κάτσεις και τα διαβάσεις κι αν πάρεις την απόφαση τον δρόμο σου ν' αλλάξεις και αηδιάσεις τον παλιό κακό σου χαρακτήρα, άκουσε μια συμβουλή, κι εγώ απ' αλλού την πήρα: 3850 Δεν έχει δύναμη κανείς παρά μονάχα η Αγάπη, μα αν θέλεις γι’ αυτήν κάποτε να μάθεις κι εσύ κάτι, άσε και μια περίπτωση να 'ρθει αυτή σε σένα, όχι απ' τα παράθυρα, που δήθεν ανοιγμένα μας λες πως έχεις γιατί αυτά μπάζουνε και σκοτάδια, 3855 που εσύ για φώτα τα θαρρείς και για μαργαριτάρια· μέσα σε λάμψη ψεύτικη συνέχεια σε πλανεύουν, για να νομίζεις πως αυτά τριγύρω σου χορεύουν. Αυτό το έπαθα κι εγώ, γι’ αυτό και σου το λέω, ήταν γιατί σε πίστεψα και έφτασα να κλαίω 3860 και ευτυχώς που έκλαψα και πόνεσα πια τόσο, αυτά τα δάκρυα μ' έκαναν το ψέμα να γλυτώσω. Γιατί μου καθαρίσανε τη λάσπη απ' τα μάτια που μάζευα, όταν σ' άκουγα, και μ' έκανε κομμάτια. Πολύ σ' ευχαριστώ γι’ αυτό, μ' έσπρωξες ως το τέρμα 3865 κι ενώ η ζωή μου έφτασε και άγγιξε το τέλμα κι εγώ ένιωθα ελεεινή και εντελώς χαμένη, βρήκα σ' αυτό τη λύση μου την πιο ευλογημένη. Ουφ! Ευτυχώς, δεν κέρδισα σ' αυτόν τον μάταιο κύκλο και βγήκα απ' τον λαβύρινθο σ' έναν ωραίο κήπο, 3870 που έχει για όσους πέθαναν φτιαγμένο η Αγάπη, δεν εννοώ βιολογικά, μιλάω γι’ άλλο κάτι, που όταν πεθαίνει μέσα μας θάνατος μοιάζει αλήθεια κι είναι η χημεία του μυαλού που βγάζει παραμύθια και που σε ξεγελάει μ' αυτά πολλές χιλιάδες μέρες 3875 κι αρραβωνιάζουν την καρδιά οι λαμπερές τους βέρες με μάγους και με ξωτικά και ό,τι διάολο θέλεις να βρεις μες στο μεθυστικό και σκοτεινό τους μέλι. Γι’ αυτό, δοξάζω τον Θεό, που πέθανα από τούτο το σάπιο δηλητήριο, γιατί έπαθα σκορβούτο, 3880 κι εγώ κι όσοι ήταν γύρω μου κι ακόμα μετανιώνω, που ξεγελάστηκα απ’ αυτό στον παρελθόντα χρόνο. Όμως, να, που επέζησα, γιατί ήθελε η Αγάπη, μου έδωσε μετάνοια, συγχώρεση και να τη! Σου την προσφέρω, αδερφέ, μαζί μ' ευχές και δώρα, 3885 δεν με πονάνε όλα αυτά, μην το κοιτάς που τώρα άφησα να τα θυμηθώ μήπως και σε ξυπνήσω, εσύ τόσο βοήθησες, εγώ έτσι να σ' αφήσω; Όχι πως δεν γινότανε να πάω από άλλον δρόμο, μα άκου ένα θαύμα εδώ που διώχνει και τον τρόμο: 3890 Αν όλα τα σκατά σου εσύ τα δώσεις στην Αγάπη, αυτή τα κάνει κοπριά στ' ωραίο Της χωράφι κι απλώνονται οι ρίζες της μέσα στης γης το κέντρο, τα δάκρυα γίνονται χυμοί και συ κλαδί στο δέντρο! Αν θέλεις αυτή τη φορά, έλα εσύ μαζί μας. 3895 Εμείς σε σένα ήρθαμε, μα τώρα είν' η γιορτή μας! Και δεν θα σου κρατήσουμε κακία, αν δεν μας θέλεις, κάτσε και πίνε το κρασί απ' το δικό σου αμπέλι. Αν μοναχός σου φτιάχνεσαι κι άλλες παρέες κάνεις, θα έχουμε την πόζα σου σαν αντικέ φουστάνι 3900 μαζί με τ' άλλο της γιαγιάς που 'λεγε παραμύθια και μ' ένα κρίμα που 'χει αυτή η πιο πικρή αλήθεια, που μας την έχουν πει καλά Γκάτσος και Χατζιδάκις σ' ωραίο τραγούδι, πως παλιά κάποιος επαναστάτης που τον ελέγανε Κεμάλ κι ήταν βασιλοπαίδι, 3905 τον κόσμο είπε πως θα ‘σωζε, μα βρήκε τροχοπέδη της εξουσίας την οργή, φωτιά μα και μαχαίρι, που βγάζει ο κόσμος πάντοτε σαν δει κάποιο ξεφτέρι να κάνει αυτά που διαλαλεί, να μην τα λέει μόνο και να 'ναι αυτό ξεμπρόστιασμα στης αδικίας τον νόμο. 3910 Όμως μας λέει ο πικρός, ο τελευταίος στίχος, πως δεν μπορεί ίσως ποτέ να γκρεμιστεί το τείχος, που το κρατάει πανίσχυρο η καθεστηκυία τάξη κι ότι ο κόσμος μας αυτός δεν πρόκειται ν' αλλάξει. Δεν συμφωνώ απόλυτα μ' αυτόν εδώ τον στίχο, 3915 γιατί τον έχω δει καλά να πέφτει αυτόν τον τοίχο, ακόμα όχι απ' έξω μας μα σίγουρα εντός μας με πίστη που μετακινεί βουνά, που ο εγκέφαλός μας τα υψώνει με εγωισμό για να 'χει οικόπεδά του τους φόβους, που ταΐζουνε την ψευτοασφάλειά του. 3920 Δεν πέφτει ο τοίχος σίγουρα με ψευτοεπαναστάτες, μα ίσως χτυπήθηκε απ' αυτούς που σήκωσαν στις πλάτες το βάρος της Α-λήθειας, που πάει να πει της μνήμης, πως η πατρίδα της ψυχής δεν είναι κτήμα εκείνης που λέμε αμεσότητα και έτσι εννοούμε 3925 ότι αυτό που βλέπουμε και που κατανοούμε είναι το μόνο αληθινό και άλλο δεν υπάρχει κι ότι κανένας Δημιουργός δεν φαίνεται να Άρχει. Κι η Αλήθεια αυτή υποταγή μοιάζει να μας ζητάει, άμα τυχόν θελήσουμε να πάμε όπου πάει. 3930 Εκεί που είναι αληθινά η Αγάπη, η Ελευθερία κι όσα θυμάται η ψυχή σαν ψάχνει ευτυχία. Αυτοί που την σηκώσανε στις πλάτες μαρτυρήσαν όχι με λόγια και πανό, μα με αίμα που το χύσαν, γιατί τους τιμωρήσανε που είπαν την Αλήθεια, 3935 οι κερδισμένοι απ' της ψευτιάς τη βολική συνήθεια. Κι αλίμονο! Τους φάγανε μεμιάς στο πιτς φιτίλι, γι’ αυτούς αν θέλεις, φίλε μου, άναψε το καντήλι! Εμείς δεν είμαστε άξιοι, αυτοί είχανε τη Χάρη κι ό,τι σου λέω απ' τα λόγια τους πήρα κι εγώ χαμπάρι. 3940 Γι’ αυτό να το προσέχουμε κι εύκολα να μην λέμε, πως είμαστε αληθινοί και πως τάχα δε φταίμε και πως έτσι εύκολα το Φως γνωρίζουμε ποιό είναι. Φώτα σου δίνει κι ο εχθρός, να σε κρατάει στις δίνες της ψεύτικής του της γητειάς και εξουσία να έχει 3945 πάνω σου, μην τυχόν και βρεις το Φως δεν το αντέχει. Εγώ ίσως τρελάθηκα που σου τα λέω έτσι, μα δεν θα στενοχωρηθώ κι ας έχουνε κοτέτσι, που κλείνουν μέσα τα τρελά και ξύπνια κοκοράκια, γιατί η φύση πρόσταξε να ‘ναι ξυπνητηράκια. 3950 Δε λέω ίσως και αυτά να ‘χουν λιγάκι φταίξει, γιατί αρχίσαν να λαλούν πριν η αυγή να φέξει. Κι έτσι τα τιμωρήσανε, τους κλείσανε το στόμα, μα αυτά πάλι γλυτώσανε κι έτσι λαλούν ακόμα. Να τα φυλάει ο Θεός, γιατί οι κοιμισμένοι, 3955 άμα τυχόν ξυπνήσουνε είναι πιο θυμωμένοι απ' όσο όταν κοιμόντουσαν και τρίζανε τα δόντια, δεν θέλουν να ξυπνήσουνε, ζητούνε νύχτα αιώνια. Μα δεν χαλιέται ο κόκορας θέλει να τους ξυπνήσει και ας θυμώσουν, θα ‘ρθει η αυγή να τους παρηγορήσει, 3960 θα ‘ναι το φως της απαλό κι αυτούς που δεν κοιμούνται, θα τους χαϊδέψει την καρδιά κι ας πάλι χασμουριούνται και κικιρίκου, κικιρί, πολλά είπα εδώ πέρα, κι όσοι τα καταλάβανε και καρτερούν τη μέρα, ας κάνουνε υπομονή και στόματα ας κλείσουν 3965 κι εμένα που έχω ακράτεια, ας μου την συγχωρήσουν. Μα αφού εγώ δεν σταματώ και το διακινδυνεύω, τουλάχιστον ακούστε με και δεν σας κοροϊδεύω, δεν έχω τίποτα απ’ αυτό εγώ για να κερδίσω παρά μονάχα ό,τι έχω βρει θέλω να το χαρίσω. 3970 Γιατί δεν είν' απόκτημα να το κρατώ δικό μου ούτε κι αντέχω να σιωπώ σαν να 'ναι μυστικό μου, παρόλο που πολλές φορές τρόμος σχεδόν με πιάνει μήπως κι αφήνω τα σκυλιά να μπαίνουν μες στο χάνι, που έχει άλλον Διευθυντή και τότε εγώ θα φταίω, 3975 άμα μου πει: «απολύεσαι» θα κλαίω κι ίσως λέω: - Μα κι εγώ ήμουνα σκυλί και βρήκα Άρχοντά μου, ψίχουλα απ' το τραπέζι Σου κι είπα στη φαμελιά μου: «Ελάτε, πεινασμένα μου, ο Άρχοντας αφήνει, γιατί είδα την απέραντη Αγάπη Σου εκείνη». 3980 Συγχώρεσέ με, Κύριε, χωρίς την άδειά Σου πήρα και έδωσα, γιατί όλα είμαστε παιδιά Σου. Κι έβλεπα πως δεν έρχονταν στην τράπεζα που γέμει, αυτοί που Εσύ τους φώναξες κι ήτανε καλεσμένοι. Σίγουρα λάθος έκανα κι Εσύ ‘σαι Αυτός που κρίνει, 3985 μα είδα τις παραβολές κι ακούμπησα σ’ εκείνη που ‘πες πως ήρθαν τελικά στο γιορτινό Σου γεύμα, οι πιο φτωχοί κι ασήμαντοι μ’ ένα Σου μόνο νεύμα, αφού οι άλλοι αρνήθηκαν ως απασχολημένοι και μπήκα εδώ με άνεση έτσι κακοντυμένη 3990 και άνοιξα το στόμα μου για να ‘ρθουνε κι οι άλλοι. Συγχώρεσέ με, Κύριε, αν ήτανε μεγάλη η αμαρτία μου αυτή πάρ' την για άγνοιά μου. Καθάρισέ μου την καρδιά και φτιάξ’ τη φορεσιά μου, για να μπορέσω και να ‘ρθω σ’ εκείνη τη λαμπρή Σου, 3995 την Άγια και παντοτινή βασιλική γιορτή Σου! Και να 'ρθουνε κι οι φίλοι μου και οι εχθροί μου ακόμα, γιατί το άπειρο χωρά μες στο δικό Σου Δώμα, που κατοικεί η Αγάπη Σου και η Συγχώρεσή Σου κι εκεί να σε δοξάζουμε, όπως κι οι άγγελοί Σου. 4000 Ε Π Ο Μ Ε Ν Ο >>>