ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ

Share

1      Συγχώρεσέ με Κύριε που σφίγγεται η καρδιά μου     2      το κάστρο του εγωισμού υψώνεται μπροστά μου     3      και δεν Σε βλέπω Κύριε κι έτσι να, σκοτεινιάζω     4      και χάνομαι και θλίβομαι και μέσα μου φωνάζω.     5      Σ' ευχαριστώ και για αυτό που έστω μετανοιώνω     6      και που απαλά με χάϊδεψες μ' αυτόν τον λίγο πόνο     7      που Εσύ πάλι μου έδωσες για να Σ' αναζητήσω     8      γιατί προ ολίγου πρόσωπο άρχισα να νομίζω     9      πως είμαι από μόνη μου, φταίει ο εγωισμός μου,   10      ο βρώμικος καθρέφτης μου, που πέρασε για φως μου   11      τη Χάρη που μου έστειλες και άρχισαν να λάμπουν   12      εντός μου και να χαίρομαι στ' αλήθεια τα φτερά μου,   13      που μου 'δωσες και μου 'πες: "Να κι αυτά είναι δικά Μου   14      και σου τα δίνω να πετάς κάποτε για να φτάσεις   15      στην καθαρή Μου την Πηγή, να πιείς να ξεδιψάσεις   16      και να 'σαι πάντα δίπλα Μου σαν καθαρός καθρέφτης   17      το Φως Μου ν' αστραποβολάς, μα να μη γίνεις ψεύτης.   18      Δική Μου είναι η Πηγή, όσο εσύ κι αν λάμπεις,   19      ποτέ μην το ξεχνάς αυτό, ώσπου μέσα Μου να μπεις   20      και τότε δεν θα το ξεχνάς, γιατί ο εγωισμός σου   21      θα είναι στο σκοτάδι του, όπως κι ο θάνατός σου.   22      Μα εσύ θα είσαι στη Ζωή, ελεύθερος κι ωραίος.   23      Πονάω για σένα πλάσμα μου για κείνο σου το χρέος   24      που σ' έχει ακόμα δέσμιο κι είσαι στη φυλακή του.   25      Εγώ σ' έκανα ελεύθερο κι εσύ ήθελες μαζί του".   26      - Συγχώρεσέ με Κύριε που βάζω εγώ στο στόμα   27      την άγια ουσία Σου, ενώ μοιάζω με πτώμα   28      και λέω λόγια που Εσύ νοιώθω να ψυθιρίζεις ...   29      Πόσο απαλά, αγαπητικά, Εσύ μας καθαρίζεις! ...   30      Όχι δε φτάνω Κύριε στη μαύρη απελπισία.   31      Το ξέρω, το σκοτείνιασμα είναι δοκιμασία.   32      "Το νου στον Άδη θα κρατώ" όπως Εσύ το είπες   33      στον άγιο Σιλουανό και μεσ' τις μαύρες τρύπες   34      θα Σε φωνάζω Κύριε για να 'ρθεις να με σώσεις   35      και θα υμνώ την εύνοια της Αγάπης Σου της τόσης!   36      Συγχώρεσέ με Κύριε, στεγνώνει η καρδιά μου,   37      πνίγεται και λιμοκτονεί μέσα μου το παιδί   38      πίσω εδώ σαν έρχομαι που είναι η ζωή μου   39      οργανωμένη, σταθερή και οικογενειακή.   40      Φταίω εγώ που ένοιωθα μια ζωή τσιγγάνα   41      κι ενώ Εσύ μου το 'δωσες να φεύγω να γυρνώ   42      πίσω εδώ σαν γύρναγα, τα σχέδια και τα πλάνα   43      με σφίγγανε, αντί να λέω "Δόξα τω Θεώ",   44      που το μπορώ τουλάχιστον απόδραση να κάνω   45      κάθε φορά και να γυρνώ μια εδώ και μια εκεί   46      και δεν κρατώ τα μάτια μου στον ουρανό επάνω   47      μα τα καρφώνω εδώ στη γη και μοιάζει φυλακή.   48      Ενώ παντού είσαι Κύριε, σ' αυτα΄μα και στα άλλα   49      και η οικονομία Σου σμιλεύει την καρδιά,ξ   50      για να μην είναι τα φτερά μικρά, ούτε μεγάλα   51      μα όσο βαστάει το σώμα μου, ως να 'βρει γιατρειά.   52      Συγχώρα με που πνίγομαι, ενώ όλα μου τα δίνεις   53      μόλις με ζώσουνε καπνοί και πυρομαχικά   54      κι ενώ πάντοτε έκανες τα δίχτυα της οδύνης   55      δίχτυα να 'ναι στη βάρκα Σου για πιο καλή ψαριά,   56      εγώ είμαι ξεροκέφαλη, δεν δείχνω εμπιστοσύνη   57      κι απελπισίας δάκρυα αφήνω να χυθούν.   58      Αυτή 'ναι μόνο Κύριε η αμαρτία εκείνη   59      που την ελπίδα και το Έλεος τα κάνει να χαθούν.   60      Και να, τώρα που στα 'λεγα με δάκρυα στα μάτια   61      εδώ έξω στο μπαλκόνι μου που μοιάζει κουπαστή,   62      ήρθ' ένα περιστέρι Σου απ' τα ψηλά κατάρτια   63      κι αυτό το θαύμα μ' έκανε ξανά να 'μαι παιδί.   64      Και γίνανε τα δάκρυα βροχούλα ευτυχίας   65      τον πόνο δεν τον πρόλαβα και μου 'γινε χαρά   66      κι έτσι πετάω Κύριε, σ' άνεμο ευχαριστίας,   67      και νοιώθω απ' την Αγάπη Σου πάλι να 'χω φτερά.   68      Μη φύγεις περιστέρι μου, όπου κι αν πάω έλα!   69      Σε ψάχνουνε τα μάτια μου εδώ που 'ναι τυφλά   70      και χάνουνε την πίστη τους και νοιώθω την προπέλα   71      να με γυρνάει σε άγνωστα και βρώμικα νερά.   72      Το Πνεύμα Του το Άγιο πάντα να συμβολίζουν   73      η αγνότητα κι η χάρη σου και τ' ανοιχτά φτερά   74      για να θυμάται έτσι ο νους πως πάντα τον φωτίζουν   75      το Έλεος κι η Αγάπη Του καθέναν που πονά   76      γιατί γυρεύει λευτεριά, γιατί διψάει γι' Αγάπη,   77      γιατί δεν την αντέχει πια αυτήν την φυλακή   78      της πλάνης, του εγωισμού, του φόβου του σατράπη,   79      "ελθέτω η Βασιλεία Σου" φωνάζει και πενθεί   80      για της Ζωής τον θάνατο, τον πάγο της καρδιάς μας   81      και μόνο την μετάνοια έχει για διαδρομή,   82      να την διανύσει ο πόθος μας, ν' αφήσει τα σκοτάδια   83      και να γυρίσει ελεύθερος στο Φως που επιθυμεί.   84      Συγχώρεσέ με Κύριε, πολλές φορές στο χώμα   85      βρίσκομ' ενώ πριν μ' έκανες να νοιώθω πως πετώ,   86      μα λύγισα κι αφέθηκα, γιατί συνήθεια ακόμα   87      έχω να βλέπω μακρυά τον καθαρό Ουρανό.   88      Εσύ μου δίνεις τα φτερά κι εγώ είμαι κολλημένη   89      ακόμα σε συνήθειες χωμάτινες, φθαρτές   90      κι ενώ πετώ ελεύθερα και νοιώθω ευλογημένη   91      τη Χάρη Σου, ελκύομαι και πλέκομαι σ' αυτές   92      κι αμέσως το αισθάνεται ο άγγελος που στέλνεις   93      για να 'ναι πάντα δίπλα μου και θλίβεται σκυφτός   94      για λίγο που δεν στράφηκα στο Φως Σου όπως το θέλεις   95      κι αμέσως ο καθρέφτης μου ξανάγινε θαμπός.   96      Άγγελε γύρνα με στο Φως, στο άπειρο Έλεός Του,   97      συγχώρεσέ με σύντροφε άγιε και φτερωτέ   98      που είμαι ακόμα σάρκινος, πεσμένος και το Φως Του   99      χάνω ο άθλιος, σου ζητώ, αχ, άγγελε πιστέ, 100      δυνάμωσε την πίστη μου και την αναφορά μου 101      στον θεϊκό Του Έρωτα βόηθα να στερεωθώ, 102      είν' όλα εδώ χωμάτινα κι έχουν τα βήματά μου 103      συνήθεια να μπερδεύονται και πάνε στον γκρεμό.ξ 104      Δεν βλέπουνε τα μάτια μου απ' την πολλή τη λάσπη 105      της αμαρτίας που άφησα πάνω τους να σταθεί 106      κι ενώ ζητώ πια να δεθώ επάνω στο κατάρτι 107      να μην λυγίσω απ' των πολλών σειρήνων τη φωνή, 108      πάλι λυμένος βρίσκομαι και τις ακούω τις πλάνες 109      και χάνω το κουράγιο μου κι αρχίζω να μεθώ 110      και ναρκωμένος χάνομαι με μεθυσμένους ναύτες 111      στο άσμα αυτό το μάταιο πριν καν να το σκεφτώ. 112      Μα ευτυχώς νοιώθω ευθύς πως μου 'ρχεται ναυτία 113      και σε φωνάζω άγγελε ν' απλώσεις τα φτερά 114      να με σηκώσεις απ' αυτό που είναι η αστοχία 115      και να με πας σε ήσυχα και καθαρά νερά. 116      Για να μπορώ μαζί σου εκεί πάντα να Τον δοξάζω 117      που αστείρευτα κι αιώνια είν' καθαρή Πηγή 118      Αγάπης και Αλήθειας και όταν σκοτεινιάζω 119      με ένα "Κύριε ελέησον" μετάνοια στη στιγμή 120      μου δίνει και ξανά στο Φως τον άθλιο με βγάζει 121      πριν να προλάβω να χαθώ σε στέλνει κι απαλά 122      αυτή τη λάσπη που κολλά επάνω μου τινάζει 123      και η καρδιά χτυπάει γλυκά, γαλήνια, φωτεινά. 124      Κι ευγνωμοσύνη απέραντη γεμίζει η ψυχή μου 125      που πάλι την αγάπη Του ανάξια τη ρουφά 126      κι εκείνα τα οφειλήματα ζητώ στην προσευχή μου 127      αν θέλει να τα σβήσει Αυτός και να τα συγχωρά, 128      σε όλα τα αδέρφια μου που είναι οφειλέτες 129      όπως κι εγώ και στρέφονται μακρυά από το Φως. 130      Ας έρθει η χαρά σ' αυτούς που τώρα υπηρέτες 131      είναι και ο καθένας μας ας ξαναγίνει Υιός. 132      Μέσα στην αμαρτία μου, απελπισία δε βάζω 133      και έτσι πάλι το τολμώ αυτά να Σου ζητώ 134      γιατί το ξέρω Κύριε όποτε σκοτεινιάζω 135      ότι Αγάπη απέραντη Είσαι και Σου χρωστώ 136      δοξολογία αιώνια κάθε στιγμή και ώρα, 137      γιαυτό κάνε να έρθει πια μέρα παντοτινή 138      που τ' Άγιο Σου όνομα που μας φωτίζει ως τώρα 139      κάθε ψυχή ατέλειωτα να λέει και να υμνεί. 140      Και σώσε από τον πειρασμό του σκοτεινού αγγέλου 141      κάθε ψυχή που θέλει αυτός να ελκύει και να πλανά 142      για να 'ναι οι επιλογές στο Σώμα κάθε μέλους 143      στραμμένες στην Αγάπη Σου, αιώνια, σταθερά. 144      Ευχαριστώ που μου 'δωσες κι αυτή την Κυριακή μας 145      έμπνευση από την γνωστή κι Άγια Σου προσευχή, 146      το Άγιο Σου θέλημα τον Άρτο στην ψυχή μας 147      ας στείλει και ας ενωθούν ο Ουρανός κι η γη. 148      Εσύ είσαι το χέρι μου, Εσύ 'σαι το χαρτί μου 149      Εσύ είσαι η πένα μου, Εσύ 'σαι η φωνή μου 150      Εσύ 'σαι το τραγούδι μου, το βλέμμα η όρασή μου, 151      Εσύ είσαι το Πρόσωπο, Εσύ 'σαι η Ζωή μου! 152      Ποτέ δεν φανταζόμουνα τον θάνατο ωραίο 153      μα ο θάνατος του ψεύτικου Εγώ μου, είναι νέο 154      στοιχείο ακατάλυπτο και τέτοια ελευθερία 155      κι έρωτα δεν περίμενα ούτε στη φαντασία, 156      την πιο τρελλή κι απίστευτη, την πιο παραμυθένια, 157      πως η καρδιά που δέχεται να πει το "ναι" σε Σένα 158      ενώνεται με το άπειρο κι έχει Ζωή αιώνια! 159      Κι εγώ περνούσα για ζωή τα 70 χρόνια 160      που μου 'δωσες για να 'χω εδώ εξέδρα εκτόξευσής μου ... 161      Δεν το χωράει ούτε ο νους αυτής της έμπνευσής μου! 162      Να το φωνάξω; Να το πω; Ή μήπως να σωπάσω; 163      Μέσα μου να προσευχηθώ; Φοβάμαι μη Σε χάσω 164      η άθλια και τώρα που το γεύτηκα το φως μου, 165      δεν θα τ' αντέξω Κύριε, μα αν το θέλεις δως μου 166      ακόμα και την κόλαση αν είναι σχέδιό Σου, 167      μα η τέλεια Οικονομία Σου, θέλει και τον εχθρό Σου. 168      Εγώ είμαι η πιο αδύναμη, ανάξια, αμαρτωλή Σου 169      όμως το ξέρω Κύριε πως η απέραντή Σου 170      Αγάπη η ακατανόητη μας θέλει όλους κοντά Σου! 171      Μη με αφήσεις Κύριε γιατί πια μακρυά Σου,ξ 172      ούτε οξυγόνο, ούτε φως, ούτε ζωή, ούτε αέρα 173      δεν έχει και τ' αηδίασα αυτά που 'χα εδώ πέρα ... 174      Γιατί όποιος από την Πηγή νεράκι δοκιμάσει 175      κι όποιος τη δίψα του από κει του δώσεις και χορτάσει 176      δεν πίνει απ' τα λασπόνερα κι αν την Πηγή την χάσει 177      είναι γι αυτόνε θάνατος, δεν πίνει, πάει να σκάσει. 178      Μόνο φωνάζει: "Κύριε, Φως μου, Ζωή μου, Αλήθεια! 179      Ρίξε μια σταγόνα Σου στα άνυδρά μου στήθια! 180      Κι αμέσως να 'το Κύριε σταγόνες απ' τα μάτια 181      του δίνεις και αυτά κυλούν και φτιάχνουν σκαλοπάτια. 182      Τον ξεδιψάνε τον φτωχό και τον τραβάνε πάνω. 183      - "Ανάσα είν' η μετάνοια και αν το ξανακάνω 184      η Αγάπη Σου η άπειρη πάλι την περιμένει. 185      - "Το ξέρω ήπιες βρώμικο νερό, μα διψασμένη 186      ήσουν εσύ καρδούλα μου για αιώνες και για χρόνια 187      πάντα σε έψαχνα Εγώ στου Άδη τα αλώνια. 188      Ο θάνατός σου πόνος Μου, μέχρι και θάνατός Μου, 189      μα κοίταξε χτυπήθηκε ο πονηρός εχθρός Μου. 190      Γκρεμίστηκε το σπίτι του, φωτίστηκε ο Άδης. 191      Τώρα μπορεί ο άνθρωπος να βγει απ' το σκοτάδι. 192      Δεν έχει εξουσία πια εκεί να σε κρατάει, 193      άμα το θέλεις, πάρε Φως κι η Ανάσταση αρχινάει!" 194      Ευχαριστούμε Κύριε που είσαι Αδερφός μας, 195      Πατέρας μας και Φίλος μας, Σύμμαχος και Θεός μας. 196      Πώς γίνεται το Άπειρο μικρούλι και χωριέται 197      μέσα στην ταπεινή καρδιά, αυτό δε συλλογιέται. 198      Είναι ακατανόητο ο ταπεινός Χριστός μας 199      ταυτόχρονα Δημιουργός, Ανάσα μας και Φως μας 200      και Οδηγός μα και Γιατρός με απαλό νυστέρι, 201      γιατρεύεις την αρρώστια μας, μας πιάνεις απ' το χέρι, 202      ο Ύψιστος συνάμμα Εσύ κι ο Διάκονός μας πάντα 203      που υπηρετείς το πλάσμα Σου και το περνάς αγνάντια 204      στην τέλεια Σου θέαση και τότε φανερώνεις 205      το Ύψος Σου τ' αμέτρητο κι έπειτα χαμηλώνεις 206      και το καλείς σαν φίλο Σου να γίνει όμοιός Σου, 207      Θεός από την Χάρη Σου μεσ' το Βασίλειό Σου! 208      Συγχώρεσέ με Κύριε που ακόμα Σε γυρεύω 209      κι από την τόση δίψα μου συνέχεια μπερδεύω 210      το νου με χίλιους λογισμούς κι όλο μετακινούμαι 211      πότε από δω, πότε από κει, μα μόνο εδώ που ‘μαι 212      μέσα στη φάτνη της καρδιάς Εσύ γεννάς το φως Σου 213      και μέσα στην υπομονή βρίσκεται ο ερχομός Σου. 214      Κι όχι εκεί που όλο μου λεν κι εγώ ακολουθάω 215      στα ψεύτικα ταμεία τους, βόηθα με να μην πάω 216      και ύστερα συγχύζομαι και ψάχνω που να είσαι 217      τα ίχνη που χαράζουνε στο δρόμο μου Εσύ σβήσε. 218      Καθάρισε μου την καρδιά και κάνε την πυξίδα 219      να μην ακούω όποιον λέει: «Νάτος! Εγώ Τον είδα!» 220      Η κάθε μια η ψυχή έχει τη διαδρομή της 221      έχει την ευλογία της, ή και την οφειλή της. 222      Δώσε να μην εμπιστευτώ πια κανενός τα λόγια 223      ότι είσαι πάνω στην κορφή ή ότι είσαι στα υπόγεια. 224      Γιατί παντού είσαι Κύριε σ’ Ανατολή ως Δύση 225      και μόνο η ταπεινή καρδιά μπορεί να Σ’ απαντήσει. 226      Συγχώρα και τ' αδέρφια μου, συγχώρα με και μένα 227      αν συμπεριφερθήκαμε σαν να ‘ναι κεκτημένα 228      τα Άγια τα Δώρα Σου της Αποκάλυψής Σου 229      κι αν καθένας ένοιωσε πως είναι μαθητής Σου 230      και μίλησε για Σένανε, δείχνοντας για δική του 231      τη Χάρη Σου, σε κίνδυνο βάζοντας την ψυχή του 232      απ’ την οικειοποίηση και την κενοδοξία ... 233      Φύλαξε Κύριε, την καρδιά απ' αυτή την αμαρτία. 234      Εσύ όμως ξέρεις καθενός τον πόθο, την μετάνοια, 235      γνωρίζεις και του πονηρού την δυνατή παράνοια 236      γιαυτό προειδοποίησες: «μην πάτε όπου σας πούνε», 237      ούτε τα ίδια μας τ' αυτιά δεν πρέπει να ακούμε. 238      Μήπως τυχόν υψώσουμε τις βεβαιότητές μας 239      κι έτσι μας κατευθύνουνε οι «ίδιες βουλές» μας. 240      Ο ένας τον άλλονε ρωτά και ο καθένας παίρνει 241      τον ρόλο του καθηγητή και άλλους παρασέρνει 242      κι αντί να ‘χουμε Εσένανε μόνο για Οδηγό μας 243      ρωτάμε και υψώνουμε τον κάθε αδερφό μας 244      στη θέση Σου κι αλλοίμονο Εσένα σε ξεχνάμε 245      κι όπως μας λέει ο καθείς κι όπου μας δείξει πάμε. 246      Αλήθεια, φανερώνεσαι αν θες ανάμεσά μας 247      μα όχι για να το κάνουμε έξη και σιγουριά μας 248      να βρούμε κάθε αγωγό που είν’ εκπρόσωπός Σου 249      και ν’ αποδώσουμε σ’ αυτόν ό,τι είναι δικό Σου. 250      Αλοίμονο! Ο καθένας μας διψάει για εξουσία 251      κι όλοι για καθοδήγηση και προσωπολατρεία. 252      Κι αυτός ο κύκλος χώματα κάνει τις Δωρεές Σου 253      κι εμείς έτσι γινόμαστε πάλι οι σταυρωτές Σου. 254      Έτσι οικειοποιούμαστε τη Χάρη και τα Δώρα 255      και νοιώθουμε πως Άγιοι γινήκαμε πια τώρα 256      κι αρχίζουμε να κάνουμε κατήχηση τριγύρω 257      αντί να τρέξουμε ευθύς στο Σώμα Σου με μύρο 258      κι εκεί να Σ’ ανταμώσουμε να είσ’ Αναστημένος 259      φωνάζοντας: « Ο Ερχόμενος ήρθε, ο Ευλογημένος!» 260      Κι αυτό μονάχα στην καρδιά, μέχρι Εσύ να ορίσεις 261      αν θα μιλήσουμε και πώς και πού όταν μας φωτίσεις. 262      Εμείς δεν έχουμε ποτέ τίποτα για δικό μας 263      κι όταν εσένα βλέπουμε στον όποιο αδερφό μας 264      δεν πρέπει να εστιάζουμε σ’ εκείνον, δεν υπάρχει 265      είναι μονάχα αγωγός κι επέτρεψες για να ‘ρθει 266      μέσα του η Ευλογία Σου κι αν μας την φανερώνει 267      αυτό με ευθύνη μέγιστη στ’ αλήθεια τον χρεώνει. 268      Να μην τυχόν και καυχηθεί και νοιώσει εξουσία 269      που είναι εωσφορική μεγάλη αμαρτία. 270      Βοήθα να πτωχεύσουμε τω πνεύματι, αν είναι 271      να νοιώσουμε πως γίναμε κάτοιχοι, Εσύ κρίνε! 272      Και φύλαξέ μας Κύριε απ’ την υπερηφάνια 273      της προδοσίας τον πειρασμό και κείνη την τυράννια 274      της εξουσίας, που κοιτάει μόνο τα μεγαλεία 275      και σβήνει την Αγάπη Σου, που ‘ναι για όλους ΜΙΑ! 276      Συγχώρεσέ με Κύριε, θέλω να σου μιλάω 277      κάθε μου ώρα και στιγμή μα όμως σταματάω 278      μ' απορροφούν οι μέριμνες, κλέβει το νου το χώμα 279      δώσε στην άδεια μου καρδιά, μια προσευχή ακόμα. 280      Να μην ξεχνώ πως τα φθαρτά μάταια με πλανεύουν 281      του πειρασμού φαντάσματα που γύρω μου χορεύουν 282      και λεν τραγούδι ψεύτικο γύρω μου σαν σειρήνες 283      και με βουτάν σε βρώμικα νερά που φτιάχνουν δίνες 284      για να πνιγώ πια μέσα τους και να βρεθώ μακρυά Σου 285      μα το γνωρίζω Κύριε πως είν' όλα δικά Σου 286      άμα τα εναποθέσουμε στα Άγιά Σου χέρια 287      Εσύ κρατάς τα σύμπαντα, τη γη μα και τ' αστέρια 288      κάνε Μεγαλοδύναμε να μη ζυγώσει η λήθη 289      καθώς ανακατώνομαι με αυτά της γης τα πλήθη 290      γιατί έρχονται φορές που ενώ ένοιωθα πως πετούσα 291      και σ' ότι έβρισκα μπροστά Εσένα συναντούσα 292      ξεραίνεται η καρδούλα μου και νοιώθει πως φτωχαίνει 293      κι η προσευχή μου δεν πετά, ψηλά δεν ανεβαίνει. 294      Κι αυτά τα ίδια τα απλά που μ' έφερναν κοντά Σου 295      ευθύς μου μοιάζουν φυλακές που με κρατούν μακρυά Σου. 296      Δεν φταιν ποτέ τα πράγματα, εγώ μονάχα φταίω 297      που εστιάζω σε αυτά και προσευχή δεν λέω 298      μα και την προσευχή Εσύ ζητώ να μου την δώσεις 299      δεν έχω τίποτα εγώ, στείλε να με γλυτώσεις 300      τον φτερωτό Σου άγγελο, την Μάνα Παναγιά μας 301      για να 'ναι πάντα στην ζωή η Οδηγήτριά μας. 302      Δώσε κουράγιο Κύριε, έρημο σαν περνάω 303      άνυδρα και κουραστικά, ποτέ να μην ξεχνάω 304      ότι κι αυτό η Άγια θεία Σου Οικονομία 305      το δίνει για να αυξηθεί μέσα η επιθυμία, 306      ο πόθος και η δίψα μου όμως φοβάμαι τόσο 307      της ραθυμίας τον πειρασμό βόηθα με να γλυτώσω, 308      να μην υπνώσει η καρδιά και έρθει ακηδία 309      Κύριε ποθώ τον πόθο μου και μόνο η Κοινωνία 310      μαζί Σου τρέφει την ψυχή γιατί αλλιώς τα ιστία 311      με τα λευκά τους τα πανιά στέκουν σ' ακινησία. 312      Τα καταργεί η άπνοια, άνεμος δεν τα φτάνει 313      και το καράβι ακίνητο, ποτέ στεριά δεν πιάνει 314      όσα κι αν μεσ' τ' αμπάρι του έχει, θα του τελειώσουν 315      και θα 'ρθουνε τα κύματα να το περικυκλώσουν. 316      Γιαυτό και Σε παρακαλώ στείλε μεσ' την ψυχή μας 317      το Πνεύμα Σου το Άγιο - συγχώρα την ευχή μας 318      που είμαστε ακάθαρτοι και Σου ζητάμε πάλι 319      αυτά που δεν τ' αξίζουμε στο μαύρο μας το χάλι. 320      Όμως Εσύ φιλεύσπλαχνε μας δίνεις αναξίως 321      γιατί είναι άπειρος για μας ο Έρωτας Σου ο θείος 322      και συγχωρείς το πλάσμα Σου αρκεί να το ζητήσει 323      να νοιώθει πόθο στην καρδιά και να μετανοήσει. 324      Μα αν πάλι είναι θέλημα δικό Σου να αντέξω 325      την άπνοια, την έρημο, την παγωνιά εδώ έξω 326      ας γίνει έτσι όπως το θες γιατί Εσύ γνωρίζεις 327      ποια είναι η διαδρομή και τέλεια την ορίζεις. 328      Όλα τα έχω Κύριε, τίποτα δεν μου λείπει 329      και στην θνητή μου τη ζωή, δεν επιτρέπεις λύπη 330      κι όλα τα φέρνεις δεξιά και πάνω στο κεφάλι 331      ούτε μια τρίχα δεν μπορούν να μου πειράξουν οι άλλοι. 332      Είναι αυτή η φροντίδα Σου μεγάλη Ευλογία 333      και μόνο αυτό θα μου 'φτανε για την Δοξολογία 334      και Σε δοξάζω Κύριε μέσα απ' την καρδιά μου 335      συγχώρα με που πρόσθεσα κι άλλα αιτήματά μου. 336      Ο πόθος μου ευχήθηκε να τον αυξήσεις τόσο 337      που ό,τι έχω Κύριε να Σου το παραδώσω 338      να κενωθώ μεσ' την καρδιά και άμα το θελήσεις 339      να 'ρθεις απ' άκρη σ' άκρη της και να την κατοικήσεις! 340      Αμήν! 341      Άγιε μου Γιάννη Πρόδρομε με τις πλατιές φτερούγες 342      όσα σου αποκαλύφτηκαν κι αυτά τα Άγια που 'δες 343      και φώναξες στην έρημο: "Παιδιά Μετανοείτε!" 344      να 'ναι στον ουρανό ευχή για να μας ευλογείτε, 345      εσύ και οι Αρχάγγελοι κι όλοι οι Άγιοί μας 346      κι η Παναγία η μάνα μας, στον Μέγα Λυτρωτή μας 347      ζητήστε σας παρακαλώ απ' της καρδιάς το βάθος 348      να ελεήσει αυτόν για μας που προχωράει στο πάθος 349      και ταπεινά παρακαλεί την καρδιακή ευχή μας 350      να 'ναι στο Άγιο θέλημα ο νους και η ψυχή μας 351      λόγια να βρίσκουμε για αυτόν και πράξεις κι ό,τι θέλει 352      να φτάσει στον προορισμό και να μας δώσει χέρι 353      να μας τραβήξει εκεί ψηλά που το ποθεί η καρδιά του 354      να 'μαστε όλοι αδελφοί κι αληθινά παιδιά του. 355      Συγχώρεσέ μας τη μηλιά, δεν είν' ο Λόγος λόγια 356      μα εκεί που ζούμε μεσ' σ' αυτά τα σκοτεινά υπόγεια 357      της λήθης και της φυλακής που θέλησε ο εχθρός μας 358      σκλάβοι στην ύλη είμαστε μα έχουμε εντός μας 359      την Άγιά του την πνοή κι ενθύμηση μεγάλη 360      πατρίδα μας η Αγάπη Του και δεν υπάρχει άλλη 361      γιαυτό πονάμε εδώ πολύ στο μαύρο μας το χάλι 362      και προσκυνούμε ταπεινά το Άγιο σου κεφάλι. 363      Μα δεν απελπιζόμαστε γιατί είναι προσευχή μας 364      ακόμα και τα δάκρυα κι οι αναστεναγμοί μας: 365      Να καθαρίσει η καρδιά που πάει να πεθάνει 366      και τ' Άγιο το Πνεύμα Του, τα πάθη μας να γιάνει. 367      Ας γίνουνε τα δάκρυα νερό του Ιορδάνη 368      να βαπτιστούμε μέσα τους, Άγιε μου Ιωάννη.