RAPSODIA 2006 Μέρος 3/6

Share

Π Ρ Ο Η Γ Ο Υ Μ Ε Ν Ο που έστησε η πτώση μας μες στον εγκέφαλό μας 2000 και να λατρεύουμε αυτόν για αληθινό Θεό μας. Γιατί μες στο σκοτάδι μας νομίζουμε για φως μας αυτό που είναι η φυλακή κι ο μαύρος θάνατός μας: Τη ζήση την προσωρινή, την βεβαιότητά μας ότι είναι αυτή που βλέπουμε η αληθινή φτιαξιά μας. 2105 Αφού φαντάζει αληθινό ετούτο εδώ το ψέμα, βρίσκει εκείνος και ρουφά απ' την καρδιά το αίμα και δίνει στον εγκέφαλο, που είναι σύμμαχός του, κι ο πιο καλός στρατιώτης του, για να 'ναι πια δικός του, ο δύστυχος ο άνθρωπος που διάδρομος φαντάζει 2110 και προσγειώνει λογισμούς ο μαύρος καμικάζι μέσα στο μυαλουδάκι του και του φορά στεφάνια, για να γεμίζει ο άμοιρος από υπερηφάνια, πως όλα τα κατάλαβε και σαν Θεός να νιώσει, όπως συμφώνησε εξαρχής κι αφέθηκε στην πτώση. 2115 Έτσι έσβησε από μέσα του το Φως του παραδείσου, που είχε όπως κι οι άγγελοι κι όποιος του πει θυμήσου, τίποτα δεν θυμάται αυτός κι όπως οι συγγενείς του, τα ωραία τα ζωάκια μας, ξύνει την κεφαλή του, κοιτάει να φάει και να πιεί, μα μέσα του αγριεύει, 2120 όταν το συνειδητοποιεί πως θάνατος κοντεύει, γιατί θα 'θελε αιώνιος να είναι, όπως ήταν, μα τώρα συμβιβάστηκε και πίστεψε στην ήττα. Ποιός να του πει πως φταίει αυτός, ευθύς θα τον δαγκώσει, το θέμα είναι απ' τη ζωή ό,τι μπορεί να σώσει, 2125 ό,τι προλάβει κι ό,τι βρει ωσότου να πεθάνει, γι’ αυτό αγαπά τη λήθη του, την ώρα να μη χάνει. Υπάρχουν όμως στη ζωή και κάποια ξυπνητήρια, που, όταν αρχίζουν να χτυπούν, του λήθαργου τα κτίρια γκρεμίζονται από σεισμό και η καρδιά χορεύει, 2130 ζητάει τ' οξυγόνο της κι αληθινά θεριεύει. Δεν την χωράει ο τόπος της και ψάχνει ελευθερία και νιώθει να την πνίγει πια αυτή η συνομωσία. Τίποτα δεν την πείθει εδώ πως είναι η πατρίδα και δεν διαπραγματεύεται να μείνει στην παγίδα. 2135 Αυτό συνέβη το λοιπόν, κάποτε και σε μένα και γίνανε κατάθλιψη, όσα είχα μαζεμένα, κουβάρι μέσα στο μυαλό και στην καρδιά πνιγμένα. Άλλοτε μ' έριχναν βαθιά μες στην απελπισία κι άλλοτε πυροτέχνημα κάναν την φαντασία! 2140 Κι έμπαινα εφιαλτικά θαρρείς σ' ανελκυστήρα που όμως δεν σταμάταγε, δεν άνοιγε η θύρα και όλο με κατέβαζε σ' ορόφους της αβύσσου ή ανέβαινε ασταμάτητα σ' άγνωστους «παραδείσους». Τρόμαξα άλλοτε το φως, άλλοτε το σκοτάδι· 2145 δεν έβρισκα για να πιαστώ κάποιο γνωστό σημάδι, αφού όσα είχα μέσα μου, βάσανα μα και πόθους, ψάχναν να βρούνε πέρασμα σε δρόμους πάντα νόθους, ψεύτικους και απατηλούς, της λήθης λαβυρίνθους, σε πλάνες, κόλπα και γητειές, σε μπερδεμένους μύθους. 2150 Έχει πολλούς η εποχή, προσφέρει με τσουβάλι, για να μπουν οι ταλαίπωροι σ' αυτό το καρναβάλι με δήθεν τέχνες άμυνας, επίθεσης και βάλε, που μέσα κρύβουνε ψευτιές, για να μας πουν, μεγάλε, πώς να 'μαστε πιο δυνατοί, θαρρείς κι αυτό είν' ο στόχος 2155 να γίνουμε πολεμιστών του παρελθόντος λόχος. Τάι-τσι και καποέιρα, με ρέικι θεραπεία, όλα δίνουν ενέργεια, αφού είμαστε ψυγεία, γι’ αυτό και χρειαζόμαστε ρεύμα από την πρίζα, που δίνουν κάτι «δάσκαλοι», το βρίσκουν στην κορνίζα, 2160 που 'χουνε άλλον δάσκαλο, τον μέγα τον γκουρού τους ή έναν ινδιάνο που 'μαθε την τέχνη στον παππού τους. Ή κατ' ευθείαν παίρνουνε ενέργεια απ' το σύμπαν, χορεύουν τα δαιμόνια, χρυσές δουλίτσες βρήκαν κι αυτά και οι υπάλληλοι που βάλαν για δασκάλους, 2165 γεμίσαμε ενισχυτές ενέργειας μεγάλους! Κι έβλεπα τους καλύτερους και δυστυχώς ακόμα τους βλέπω να ορέγονται αυτό το νέο κόμμα, που λίγη δόση θρησκειών Ανατολής ή Νότου, ανάμειξε με εμπόριο, για να μας δέσει, αφότου 2170 είδε πως απελπίστηκε ο άνθρωπος και ψάχνει δικό του δίχτυ να πιαστεί σαν να 'γινε αράχνη και όλο αθωότητα στους υποψιασμένους λένε πως είν’ γυμναστική γι’ ανθρώπους κουρασμένους. Τύποι ωραίοι, ανήσυχοι, αληθινά «ψαγμένοι» 2175 το ρίχνουν στ' ακροβατικά και νιώθουνε σωσμένοι. Μα προτιμώ το χάλι μου εκείνο που σας λέω κι ας ήτανε αβάσταχτο κι ας μ' έκανε να κλαίω, αφού στην τρίχα γλύτωσα ετούτες τις παγίδες, κι αν βρέθηκα μονάχη μου μέσα στις καταιγίδες 2180 με γυμνωμένη την καρδιά να ουρλιάζει για βοήθεια, αυτό ήταν που με έσωσε κι έχω πνοή στα στήθια. Η ίδια η αδυναμία μου, η ίδια η ντροπή μου, που δεν μπορούσα να χωρώ μέσα στην εποχή μου. Γι’ αυτό έκατσα στο τίποτα και έσβησα τα φώτα, 2185 άκου, λοιπόν, τι έγινε σαν βγήκαν τα τσιρότα! Αιμορραγούσαν οι πληγές κι ήμουνα σαν αγρίμι, όμως χρωστώ την γιατρειά σ' εκείνη την οδύνη. Έμοιαζε δυο παράθυρα να έχω ανοιγμένα, απ' το ένα Αλήθεια έμπαινε κι από το άλλο Ψέμα. 2190 Κι έγινα ένα ανοιχτό, σωστό πεδίο μάχης, στους γύρω μου φαινόμουνα ένας τρελός αντάρτης, που ήταν σε παραλήρημα, τα 'χε εντελώς χαμένα, πυροβολούσε όπου έβρισκε κι αυτά που είχε πνιγμένα, δεν βρίσκαν λόγια να ειπωθούν κι όσο τα είχε εντός του, 2195 σκοτείνιαζαν οι μέρες του ή θάμπωνε απ’ το φως του κι οι νύχτες του ήταν άγρυπνες, όλο ανησυχία κι ό,τι κοιτούσε γύρω του μέσα στην κοινωνία, του φαίνονταν σαν κάλπικο, ψεύτικο, πεθαμένο. Έψαχνε αληθινή ζωή με βλέμμα αγριεμένο, 2200 μία με θλίψη, μία με οργή, μία μ' απελπισία, στον έρωτα, στις συντροφιές, στην ιδεολογία, καβάλαγε ένα ξέφρενο, αφιονισμένο άτι κι έτρεχε ευθεία στο γκρεμό μήπως και βρει εκεί κάτι. Μα τίποτα δεν έβρισκε και ήταν στο καρτέρι, 2205 ζητούσε δέκα πάντοτε κι όχι πέντε στο χέρι. Ήθελε ελεύθερη ζωή, έστω και για μια ώρα και όχι χρόνια δανεικά στου θάνατου τη χώρα. Καλά τα παραμύθια μας, μα πάντα τελειώναν, μου δίναν ψεύτικα φτερά κι ύστερα τα ξηλώναν. 2210 Γινόταν τότε η πτώση μου, θάνατος κάθε μέρα κι όταν κοιτούσα τα πουλιά στον καθαρό αέρα, δάκρυα πεταγόντουσαν από τα δυο μου μάτια, η πρόσκρουση στο έδαφος με έκανε κομμάτια. Πού είναι η ελευθερία μου; Πώς ν' ανασάνω λίγο; 2215 Είν' η ζωή μου μια ποινή, πού να βρω να ξεφύγω; Οι γύρω μου ανησύχησαν, γιατί δεν βολευόμουν. Με στέλναν στον ψυχίατρο να πω τι ονειρευόμουν. Γιατί φαινόταν τρέλα αυτό που ήθελα να ζήσω και μάλιστα που έλεγα πως θα το κατακτήσω 2220 και πως θα βρούμε, δεν μπορεί, θα υπάρχει ένας τρόπος να βγούμε απ' την κόλαση, δεν είν' αυτός ο τόπος, που είναι πατρίδα της καρδιάς κι η αληθινή ευτυχία. Εκείνο που ποθεί η ψυχή δεν είναι ουτοπία! Ε, ήταν τρέλα όλα αυτά, αλλά οι ψυχίατροί μου 2225 δεν το μπορούσαν εύκολα να βρουν τη διάγνωσή μου. Η μανιοκατάθλιψη ταίριαζε πάνω-κάτω, αλλά έμπαζε η διάγνωση γιατί ήμουνα βαρβάτο άλογο και τους πέταγα κάτω, αν με καβαλούσαν, ο ένας τον άλλο ρώταγαν και όλο απορούσαν: 2230 «Τι φρούτο να 'ναι πάλι αυτό, ταμπέλα δεν ταιριάζει, μα από την αναβροχιά, καλό είν' και το χαλάζι!» Έτσι για να 'χουν σταθερή, σίγουρη πελατεία κι αφού ήταν ολοφάνερο, δεν ήμουν στην ευθεία, εν τέλει απεφάνθησαν για την περίπτωσή μου 2235 κι αποφασίσαν τη σωστή δόση στην αγωγή μου. Και μένα με συνέφερε να ζαλιστώ λιγάκι, αφού πια είχα κουραστεί πάνω στο άγριο άτι, κι έκανα λίγο διάλειμμα σαν αποβλακωμένη, όμως ποτέ δεν έπαψα να νιώθω ερωτευμένη 2240 μ' εκείνο εκεί το πέταγμα που 'χουν τα περιστέρια ούτε βεβαίως με το φως σαν έβλεπα τ' αστέρια. Και ας μου φόρεσαν γυαλιά να μην μπορώ να βλέπω, είχα καλά κρύψει εγώ κάτω από το πέτο, εκεί στο μέρος της καρδιάς μία φωτογραφία: 2245 Χίλια πουλιά που πέταγαν στο Φως μ' ελευθερία! Εκείνη την κρυψώνα εκεί κανείς δεν την σκεπτόταν, ο «ξύπνιος» τους εγκέφαλος για το μυαλό νοιαζόταν. Σ' εκείνο παρεμβαίνουνε, όμως στο άδυτό μας να μπει κανένας δεν μπορεί κι εκεί το μυστικό μας 2250 μπορεί ελεύθερα να ζει κι όλα να τα ομορφαίνει και το υγιές τους το μυαλό να μην καταλαβαίνει πώς τάχα μπόρεσε ο τρελός κι είναι θεραπευμένος. Απίστευτο, μα πρόκοψε και ζει κι ευτυχισμένος! Θρίαμβος! Η ιατρική το έκανε το θαύμα! 2255 Άιντε, καημένε, βρες κι εσύ τη γιατρειά στο τραύμα, γιατί εκεί μέσα στου μυαλού που έχεις την κονσέρβα, είδα που δεν βολεύεσαι, αν το μπορέσεις έβγα! Αφού έκανε η ιατρική το θαύμα με χαπάκια, δεν κατεβάζεις και εσύ λίγα απ' αυτά κουτάκια; 2260 Ή μήπως είν' καλύτερο να πάρει ο καθένας; Γιατί το βλέπω υγιής δεν έμεινε κανένας. Μα να μην είμ' αχάριστη, βοήθησαν κι εκείνοι οι δύσμοιροι ψυχίατροι σαν ήμουνα στη δίνη, γιατί είχα υπερτροφική – να πω την πάσα αλήθεια – 2265 χημεία συναισθήματος, μα το 'χα και συνήθεια… Εφόσον πείναγε η καρδιά για αληθινή Αγάπη κι αφού γύρω της έβλεπε μόνο ψευτιά κι απάτη, το 'ριχνε στο συναίσθημα κι έτρωγε ό,τι να 'ναι: Κλάψες, σιρόπια και ζουμιά, μαχαίρια που πονάνε, 2270 ψευδαίσθηση, παραίσθηση, ερωτικά σενάρια, όνειρα, φόβους, ξωτικά, θλίψη, χαρά, στα ζάρια, φαντάσματα υπερβολής κι εξάρτηση από φίλους, όλα τα συναισθήματα εκτρέφανε τους σκύλους, που ύστερα με δαγκώνανε και έχανα τη μπάλα 2275 και στον ψυχίατρο ευθύς με πήγαιναν τρεχάλα, αυτοί που μ' αγαπούσανε να ναρκωθώ λιγάκι κι ύστερα μου ταΐζανε το ίδιο το σκυλάκι! Μήπως τυχόν το χάσουνε το ευαίσθητο ζωάκι και μείνει άνοστη η ζωή χωρίς το δραματάκι. 2280 Αναρωτιέμαι τελικά εμένα αγαπούσαν ή μόνο το συναίσθημα που βρήκαν και ρουφούσαν; Κι έτσι με στέλναν στο γιατρό για να μου το ρυθμίσει, γιατί καλό ήταν το νερό, μα χαλασμένη η βρύση! Ο κάθε ένας ψυχίατρος μου 'λεγε πως να ζήσω, 2285 αν παίρνω αυτήν την αγωγή και δεν την σταματήσω. Μαστούρα όλη τη ζωή, με τοξική χημεία, αυτό η επιστήμη μας, το λέει θεραπεία! Έτσι πολλοί χρειάζεται να μπουν σε εργαστήριο, άμα δε συμφωνούν μ' αυτό το αληθινό μαρτύριο, 2290 που είν' η ψεύτικη ζωή και επαναστατήσουν, αυτά που θέλουνε, καλά θα κάνουν να τα σβήσουν. «Ζωή δεν είν' αυτό που θες, είναι αυτό που βλέπεις, αν δεν συμμορφωθείς σ' αυτό, συνέχεια θα μπλέκεις». Ώσπου μια μέρα ένας γιατρός, που η περίπτωσή μου 2295 στ' αλήθεια τον συγκίνησε και ήτανε μαζί μου λιγάκι πιο ευαίσθητος, ίσως γοητευμένος, με κοίταξε κατάματα και μου 'πε: «Θέλει σθένος, για να 'σαι ακροβάτισσα και άσκηση μεγάλη! Μάθε να στέκεις στο σχοινί και ίσως τότε οι άλλοι 2300 να πάψουν να ανησυχούν, ήσυχη να σ' αφήσουν, αν μάθεις να ισορροπείς, δεν θα σε κατακρίνουν». Μα πού να μάθω η φτωχή τι είναι η ισορροπία, άρχισα κι έψαχνα παντού, σε όλα τα βιβλία, μα τίποτα, συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, 2305 μέχρι που έσβησα το φως και φώναξα βοήθεια! Ευθύς αμέσως ένιωσα ότι δεν είμαι μόνη και μια αχτίδα από Φως πήρε να μεγαλώνει μέσα στη μαύρη μου καρδιά κι αμέσως πήγε ο νους μου σε μια εικόνα του Χριστού, που είχε ο παππούς μου 2310 πάνω στο εικονοστάσι του και κράταγε βιβλίο, που 'γραφε «Εγώ ειμί το Φως» και το βλεπα γι’ αστείο, όταν μικρό ήμουνα παιδί, μα κι έπειτα μεγάλη ποτέ δεν καταλάβαινα στη λογική μου αιθάλη, πώς γίνεται ένας άνθρωπος να λέει τέτοιο λόγο; 2315 Πως τάχα Αυτός είναι το Φως; Άλλος κανείς στον κόσμο, όσο κι αν ήταν φωτεινός, δεν είπε τέτοια λόγια κι Αυτός που ήταν ταπεινός και βρήκε τόσα εμπόδια γι’ αυτήν την μαρτυρία Του, άραγε ήταν ψεύτης; Και αν δεν ήταν τότε πώς σταυρώθηκε σαν φταίχτης, 2320 Αυτός που είναι ο Ίδιος Φως και μπήκε μες στον Άδη; Ζημιά μεγάλη θα 'παθε το αιώνιο σκοτάδι! Χρόνια και χρόνια αυτή η μορφή, μου 'φερνε αμηχανία κι απέφευγα ως και να μπω μέσα σε εκκλησία, γιατί ήθελα πρώτα να βρω, ώστε να καταλήξω, 2325 αν τα πιστεύω όσα είπε Αυτός και ύστερα να ρίξω τον άθλιο εγωισμό του ψεύτικου μυαλού μου, για να δεχτώ ό,τι έγραφε η εικόνα του παππού μου. Ότι Αυτός είναι το Φως, η Αγάπη, η Αλήθεια και όλα αυτά είναι Πρόσωπο και όχι παραμύθια! 2330 Μα δύσκολη απόφαση ήταν αυτή για μένα, γιατί είχα άλλα πράγματα στο νου μου σφηνωμένα. Άσε που ανατρίχιαζα πως, αν πιστέψω Εκείνον, ευθύς θα μπω στην κόλαση, αν όντως είναι ο Κρίνων, αφού εγώ δεν τήρησα ούτε μια εντολή Του 2335 κι όλα με βγάζαν στη ζωή την πιο αμαρτωλή Του. Αν είν' Αυτός συγχώρεση, πού να βρω εγώ μετάνοια, άντε κι αν πω ότι έβρισκα, πώς να μπω στη τυρράνια, ν' αλλάξω εντελώς ζωή και πού να βρω εγκράτεια, γίνεται να 'σαι εγκρατής σε πλούσια παλάτια; 2340 Μα ακόμα κι αν η πρόθεση ήταν να προσπαθήσω, ποιός τάχα να μου έλεγε πώς να το προχωρήσω; Ανατριχίλα μ' έπιανε σαν έβλεπα παπάδες, σας τα 'πα και νωρίτερα δεν ήθελα μπελάδες. Αχ, να γινόταν τον Χριστό τον Ίδιο ν' απαντήσω 2345 και να μου πει το πρόβλημα, πώς γίνεται να λύσω! Αφέθηκα στο σκότος μου και Του 'λεγα αν υπάρχεις κι αν όντως μες στα σύμπαντα Εσύ πάντοτε άρχεις κι αν μπήκες μες στον Άδη μας κι έσπασες τα δεσμά του, έλα κι εδώ που είμ' εγώ ακόμα δέσμιά του! 2350 Είχα όμως μέσα μου πολλή ακόμα περηφάνια, Εκείνος πάντα είναι εδώ, μα είμαστε χαϊβάνια. Ζούμε με πάγο στην καρδιά και είναι ναρκωμένη κι αυτό το έρμο το μυαλό δεν τα καταλαβαίνει αυτά κι όλα του φαίνονται να είναι παραμύθια, 2355 γι’ αυτό στη λήθη βρίσκεται, μακριά απ' την Αλήθεια. Κι αισθάνεται κυρίαρχο κι έχει εμπιστοσύνη σ' όλα τα δεδομένα του και τίποτα δε σβήνει. Σαν τέλειος υπολογιστής μέχρι και τα σκουπίδια αποθηκεύει και ρωτώ, αν μες σ' αυτά τα ίδια 2360 τύχαινε κι αποθήκευε και την αλήθεια ετούτη, και αν μια μέρα τυχερή αυτό το χαζοκούτι, έτσι από λάθος, σαν ιό, την δέχονταν ακέραια, τι θα παθαίνανε αυτά που έχει τώρα στέρεα; Ε, ρε, ένα μπλοκάρισμα! Θα πάθαινε μπλακ-άουτ 2365 κι όλα τα δεδομένα του, θα έβγαιναν νοκ-άουτ! Περίπου έτσι έγινε και τότε στο μυαλό μου κι ευχαριστώ πια το Θεό για το μαρτύριό μου. Βέβαια, χρειάστηκε δουλειά και θέλει κι άλλο ακόμη να χτυπηθεί ο εγωισμός κι η ψεύτικη η ρώμη 2370 της σθεναρής μας λογικής, του αυτονόητού μας, που φέρνει η αυτοθέωση του σκοτεινού μυαλού μας, για να φωτίσει πια το νου το αληθινό το Φως Του. Παρότι ένιωσα ευθύς πως ήρθε ο άγγελός Του κι άρχισε να μ' ακολουθεί κι η απελπισία να φεύγει, 2375 έτσι γαλήνια, απαλά, η Αγάπη να μου φέρνει λίγη αληθινή τροφή και να χορταίνω έτσι, χωρίς να ψάχνει η πείνα μου μόνο για κοκορέτσι και ό,τι άλλο τελικά χορταίνει το κορμί μας ως και τα συναισθήματα που φτιάχνει η αμυγδαλή μας, 2380 για να χορτάσει ψεύτικα μ' αυτή τους τη χημεία, που ελέγχει ο ιππόκαμπος και η φαιά ουσία, και να αισθανόμαστε εμείς αισθηματίες χορτάτοι με την μπανάνα στο κλουβί, αθώοι και στυλάτοι. Αφού, λοιπόν, μου έδωσε αληθινή τροφούλα, 2385 που βέβαια δεν την άξιζα, μα, να, έτσι στη ζούλα απ' το άπειρό Του Έλεος μόνο γιατί ζητούσα και φώναζα βοήθεια κι Αλήθεια λαχταρούσα, άρχισα λίγο να πατώ, σχεδόν να μπουσουλάω κι έλεγα του αγγέλου μου, το χέρι σου κρατάω 2390 και όταν πέφτω, φτερωτέ, παίρνε με στα φτερά σου, κι οδήγησέ μου εσύ το νου να βγω στη γειτονιά σου. Κι ακόμα πέφτω συνεχώς, μα ξέρω πως με πιάνεις, και έτσι, να, ακροβατώ, γιατί εσύ με κάνεις με τα δικά σου τα φτερά, να βρίσκω ισορροπία 2395 και μετετράπη η θλίψη μου, σ' αληθινή ευτυχία. Όσοι δεν καταλάβατε κι ακόμα απορείτε, πετάξτε τη μπανάνα σας κι απ' το κλουβί σας βγείτε. Γι’ αυτό και σας τα λέω εδώ, γιατί το γιατρικό μου είναι για όλους γιατρικό, δεν το 'χω μυστικό μου. 2400 Εκτός κι άμα αισθάνεστε άνετοι, ευτυχισμένοι, τότε δεν είναι αυτά για σας, πείτε με φαντασμένη. Εγώ τα λέω κι είναι αυτά, σημεία της διαδρομής μου κι όχι φαντάσματα τρελά της ποιητικής ορμής μου. Σε τούτο το εργαστήριο που λέγεται εαυτός μου, 2405 πολλά πειράματα έκανα, γυρεύοντας το Φως μου και κοίτα ξεπεράσαμε τους δυο χιλιάδες στίχους κι αρχίσαμε ν' ακούμε πια της σάλπιγγας τους ήχους, που κάποτε μες στη σπηλιά κάποιος «συνεπαρμένος» είπε πως θα ακούσουμε, σαν ο καιρός ληγμένος 2410 θα είναι και πως θα ‘ρθει πια το ζωντανό το πτώμα με σάρκα γοητευτική και εξουσία στο χώμα κι όλοι θα το περάσουμε για τέλειο άρχοντά μας κι αφού τον προσκυνήσουμε, θα βρούμε τον μπελά μας. Και να, τα γράφω όλα εδώ, σχόλια, παρατηρήσεις 2415 και όσα πια κατάλαβα πως είναι οι μόνες λύσεις. Αν βρεις κι εσύ κάτι σ' αυτά, θα 'ναι χαρά μεγάλη κι αν όχι, είσαι ελεύθερος προτίμησε μιαν άλλη άποψη για να προχωράς ή ιδεολογία. Θα λυπηθώ, μα δεν θα πω αντίο στη φιλία. 2420 Και πάλι φίλοι θα 'μαστε κι ίσως ο άγγελός σου να έρθει και σε σένανε, αφού είναι πάντα μπρος σου, αν κάποτε τον χρειαστείς κι αν σπάσει το σχοινί σου κι αν θέλεις κι άλλα να σου πω, βρες την υπομονή σου. Γιατί έχω μέσα χείμαρρο, αν και θα το μπορούσα 2425 ακόμα και την ώρα αυτή εδώ να σταματούσα, μια και είναι χρησιμότερο να δεις όσα σου λέω στην πράξη, μην τυχόν μπλεχτείς και με θωρείς σπουδαίο. Αυτό το παραλήρημα για μένα είναι παιχνίδι που στήνω για να παίξουμε «που ‘ν’ το το δαχτυλίδι». 2430 Θυμάσαι που το παίζαμε στα παιδικά μας χέρια; «Δεν θα το βρεις» φωνάζαμε, γιατί ήτανε στ' αστέρια! Θα συνεχίσω στο εξής, για να 'χει λίγη πλάκα, να λέω στους τάχα έξυπνους ετούτη την ατάκα: «Δεν θα το βρεις! Δεν θα το βρεις! Ψάξε το δαχτυλίδι, 2435 μα πρόσεξε, μην μπερδευτείς και πάρεις το σκουπίδι, που φαίνεται γυαλιστερό και πεις αυτή ‘ναι η βέρα που ψάχνει να βρει η καρδιά συνέχεια νύχτα-μέρα». Λέω λιγάκι να τα πω στα πιο καλά παιδάκια, που 'χουνε πάντα καθαρά κι ωραία τετραδιάκια 2440 και το καυχιούνται παίρνοντας επαίνους κι αριστεία ότ' είναι οι καλύτεροι μέσα στην κοινωνία, γιατί όλα τα κάνουνε μ' ευαισθησία και μπέσα και τα 'χουνε παράσημα λαμπρά στο νου τους μέσα. Γέμισε ο κόσμος δίκαιους κι ευαίσθητους ανθρώπους, 2445 κινήματα ανθρωπιστικά που βρίσκουν πάντα τρόπους, για να 'χουνε συνείδηση σαν και του Δον Κιχώτη, μοιάζουν παιδί του δήμιου που θέλει και ιππότη να τονε ντύνουν και, αφού τα εξασφάλισε όλα, ν' απλώνεται κι απέναντι σαν να 'ναι τιραμόλα 2450 και απ' αυτά που βούτηξε το σπίτι κι η γενιά του, ενώ χορταίνει και γλεντάει και πρήζεται η κοιλιά του, ε, να, απ' αυτά να δίνει και λιγάκι ελεημοσύνη απ' τα δικά τους δηλαδή που τρώει και που πίνει. Γιατί τα ρούχα που φορά κι οι ιδεολογίες 2455 στα πλήθη, στα κινήματα, ως και στις παραλίες, τον έπεισαν πως είν' αυτός απ' τη μεριά των άλλων, γιατί έφτιαξε συνθήματα εναντίον των μεγάλων. Που άφησε ο «καλός μπαμπάς» έτσι να το νομίζει, γι’ αυτό τον έντυσε Ζορό, για να μην τον ζαλίζει! 2460 Θα του περάσει του παιδιού, όταν κληρονομήσει, θα 'χει την περιουσία του και έτσι θα γεμίσει με άλλα ενδιαφέροντα, άλλωστε θα 'ναι γέρος και να κολλήσει το μυαλό, σ' αυτό εδώ το μέρος θα ζει και θα φαντάζεται πως είν' Αιθιοπία, 2465 έχει άλλοθι τη στάμπα του απ' τη φιλανθρωπία. Γι’ αυτό έγινε μόδα αυτό και πήρε διαστάσεις και φαίνονται οι φιλάνθρωποι με χίλιες δυο συστάσεις. Σ’ επίσημη οργάνωση με όνομα και στοιχεία, «στην πέφτουν» όπου κι αν σε βρουν να πουν την ιστορία, 2470 πως τάχα αυτοί θα σώσουνε τον κόσμο απ' την πείνα, τον πόνο και τον όλεθρο κι όλα τα άλλα εκείνα, που βασανίζουν πιο πολύ κι απ' τον μισό πλανήτη, όπως το λένε οι Ειδήσεις μας, σαν είμαστε στο σπίτι. Ξέρω και κάτι έξυπνους επιχειρηματίες 2475 με μόρφωση κι αισθητική, που ευαίσθητες κυρίες τις πείθουνε με πρόσχημα πως έτσι θα βοηθήσουν τον κόσμο, μα εταιρεία αυτοί ορέγονται να στήσουν και να γεμίσουνε απλά και έξυπνα κι ωραία την τσέπη τους και την κοιλιά και ν' αποκτήσουν θέα 2480 σε σπίτια και εξοχικά, μα πιο καλό το βρίσκουν τη μούρη τους να δείξουνε κι έτσι να κατακτήσουν σπουδαία φήμη γύρω τους κι όλοι να τους θαυμάζουν. Δίνουν και τίποτα ψιλά σ’ εκείνους που τα τάζουν, μα όλο λένε για τρανά σχέδια που κοστίζουν, 2485 κι έτσι λίγα τους δίνουνε, όμως πολύ τους στίβουν. Και το χειρότερο, να δεις, πουλάν ιδεολογία και κάνουνε τους έξυπνους και λεν φιλανθρωπία σχέδια αισχρά γύρω από τον ψευτοπολιτισμό τους. Κάνουνε σεμινάρια και βρίσκουν χίλιους τρόπους 2490 να δείχνουνε σημαντικοί, ευαίσθητοι, ωραίοι, μυστήριοι, δημιουργικοί, φιλόσοφοι σπουδαίοι, μα και καλλιτεχνίζοντες, ούτε μία ταμπέλα ποτέ τους δεν αφήνουνε, φοράν χίλια καπέλα, γι’ αυτό και είναι δύσκολο να τους προσδιορίσεις, 2495 είν' όλα μα και τίποτα, μην ψάχνεις να τ’ ορίσεις. Έχει τέτοιους κι ακίνδυνους μέσα η κοινωνία, που θέλουν μόνο εντύπωση στα μπαρ, στα καφενεία να κάνουν κι η φιγούρα τους, τους ενδιαφέρει μόνο, άντε να εξαπατήσουνε, αν βρούνε κάνα ψώνιο. 2500 Μα εγώ δε λέω για αυτούς, εδώ λέω για τους άλλους, που ψάχνουνε για ευαίσθητους κι ωραίους παπαγάλους, άνεργους ή φιλόδοξους να λεν το ποιηματάκι, που συγκινεί κάθε φτωχό ταλαίπωρο ανθρωπάκι: Πως δήθεν η εταιρεία τους ή η οργάνωσή τους 2505 θα κάνει έργα θαυμαστά μέσα στην εποχή τους. Κι αρμέγουνε, κι αρμέγουνε γιατί είναι μες στο κόλπο, δυο λέξεις σήμερα αν λες, όλοι θα μπουν στον κόπο. Η μια είναι πολιτισμός κι η άλλη φιλανθρωπία κι άμα τις δέσεις έξυπνα τις δύο να 'ναι μια 2510 και τις κοτσάρεις όνομα στη νέα εταιρεία, που να 'ναι αρχαιοπρεπές, με λίγη φαντασία… Τελείωσες! Ίσως γραφτείς μέσα στην Ιστορία! Μα και αυτό να μην συμβεί, απλά είναι λεπτομέρεια, το πιο σπουδαίο είν' πως θα τρως, με τρία ή πέντε χέρια! 2515 Αυτοί, λοιπόν, σκηνοθετούν ακόμα και κοινόβια σαν ενυδρεία πολυτελή για ψάρια κι άλλα «υδρόβια», που χάφτουνε το δόλωμα στην αθωότητά τους κι αισθάνονται πως βρήκανε τον τέλειο μέντορά τους. Και τα καημένα θύματα πολύ τους αγαπάνε, 2520 τους σέβονται απέραντα και νιώθουν πως χρωστάνε και από πάνω, που αυτοί οι φοβεροί οι τύποι, έτσι το καταδέχτηκαν και χαμηλώσαν μύτη και δώσανε στα ταπεινά ασήμαντα ανθρωπάκια ιδιότητα, εκτίμηση και λίγα λεφτουδάκια. 2525 Άντε συ τώρα να τους πεις πως τρώνε παραμύθι, πως έτσι αυτοθεώνεται αυτός κι αυτοί είν' ηλίθιοι. Είναι σκληρό, θα 'σαι τρελός να πεις πως κάτι τέτοιο συμβαίνει, είν' καλύτερο να βάλεις το κασκέτο και να σφυράς αδιάφορος μήπως και καταλάβουν, 2530 τι τρέχει από τη φάτσα σου και τρέξουν να προλάβουν, για να γλυτώσουν από τους μεγαλοαπατεώνες, αλλά μη σκας έτσι κι αλλιώς δε θα 'ναι για αιώνες! Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά κι εκείνοι στο κεφάλι, που σκέφτεται διαβολικά, θα φτιάξαν και κανάλι, 2535 για να τα παίρνουν κι από κει, λένε όμως πως τάχα είναι κι αυτό μια πρόταση πολιτισμού μονάχα. Έχει πολλά τέτοια βαμπίρ ο νέος κουλτουροχώρος δημόσια, ιδιωτικά κι είναι τρανός ο ντόρος κάθε κινητοποίησης, κάθε ενέργειάς τους, 2540 γεμίζουνε, συγκίνηση και τρέχουν τα ζουμιά τους. Κι ομαδικά κι ατομικά τους βλέπεις να κινούνται. Αν είν' για την κουλτούρα μας, όλοι πια συγκινούνται. Κι επιδοτήσεις μασουλάν απ' το κοινό ταμείο, όμως κι εκεί δεν σταματάει το αχόρταγο θηρίο… 2545 Θέλουν απ' όλες τις μεριές να πίνουνε το αίμα, γιατί είναι ο πολιτισμός το πιο καυτό μας θέμα! Ετούτο το μυρίστηκαν μεγάλοι καλλιτέχνες, που πάψαν να δημιουργούν δεν έχουν φράγκα οι τέχνες, μα ως σπουδαίοι, σεβαστοί, γίναν διαχειριστές του 2550 και μηρυκάζουνε ξανά την αίγλη απ' το χτες τους. Για να 'ναι έτσι σεβαστή βεβαίως κι η αμοιβή τους και να μετριέται σε λεφτά η επιβράβευσή τους. Καλύτερα όσοι πέθαναν όσο ήτανε πιο νέοι, γλυτώσαν το ρεζίλεμα και έμειναν ωραίοι. 2555 Αν και φοβάμαι σήμερα πως και οι νέοι ακόμα, το ανοίξανε διάπλατα το αχόρταγό τους στόμα κι άμεσα συνδεθήκανε με το μηχανισμό του, που 'χει το κράτος πρόσχημα για τον πολιτισμό του. Γι’ αυτό κι αναμειγνύονται με την πολιτική μας 2560 συνθέτες και τραγουδιστές, ποιητές και ηθοποιοί μας και αθλητές και συγγραφείς κι επώνυμο μπουλούκι, όλοι ένας-ένας μπαίνουνε σιγά-σιγά στο λούκι… Και συνεργάζονται καλά, αυτοί βάζουν τη μούρη και ανεβάζουν υπουργό τον κάθε ένα λιγούρη. 2565 Ή ακόμα και οι ίδιοι τους διεκδικούν τη θέση, που αν σταθούνε τυχεροί, στα χέρια τους αν πέσει, τρώνε πια ανενόχλητοι, το πρόβλημα το λύσαν κι ας χάθηκε η έμπνευση το μαγαζί δεν κλείσαν. Μάλιστα ίσως τώρα εμείς να φάμε με το ζόρι 2570 της τέχνης τους της άτεχνης το πιο άθλιο story! Με στόμφο αυτοί θα παίζουνε και θα χειροκροτάμε είτε το θέλουμε είτε απλά γιατί τους το χρωστάμε, μια που αλλάζουνε σκηνή σαν το πουκάμισό τους, σήμερα στην πολιτική κι αύριο στον θίασό τους. 2575 Θα βρω λοιπόν το ύφος μου κι εγώ το σοβαρό μου και θ' απευθύνω ερώτηση ενώπιον του κόσμου: «Παράγοντες πολιτισμού, πρώην καλλιτέχνες τάχα, η αισθητική σας πώς βαστά ετούτη τη στομάχα; Ή εγώ λάθος το νόμιζα ότι πολιτισμένος 2580 είν' ο χορτάτος κι όχι αυτός που τρώει σα λυσσασμένος; Καλύτερα θα αρκεστώ στο έργο ή τέλος πάντων σ' ότι είν' αυτό που κάνετε, γιατί αυτός ο “πράττων” μου φαίνεται πως δίαιτα ή πιο καλά νηστεία θα 'ταν καλό να έκανε, για να 'χε σημασία 2585 συνολικά η αισθητική και η ηθική του ίσως. Συγγνώμη, που σχολίασα, δεν ήταν από μίσος, μα αυτά που μας χρεώνετε μου βάλαν περιέργεια κι έφτασα να προβώ σ' αυτήν την τολμηρή ενέργεια». Γι’ αυτό σου λέω, φίλε μου, πως είναι κοροϊδία, 2590 μπροσούρα ψηφοδέλτιου έγινε η ευαισθησία, στην δίνουν σε φυλλάδια, τη βλέπεις στα δελτία, ακόμα και στις γειτονιές γίνονται συζητήσεις μ' ευαισθησία κι αίσθημα, αφού το λεν οι Ειδήσεις σε τηλεμαραθώνιους, που τρέχουν να ξεπλύνουν 2595 τις σάπιες συνειδήσεις μας κι έτσι τ‘ αυτιά μας κλείνουν. Βρε, δεν είναι το θέμα μας ανθρωπιστής να είσαι, ως και αυτό το κάναμε κίνημα στο άψε-σβήσε! Γίνε συ πρώτα άνθρωπος κι έτσι θα γειάνουν όλα κι όχι μονάχα αν πληγωθείς που κάποιοι στην Ανγκόλα 2600 πεθαίνουν οι ταλαίπωροι, γιατί εσύ θες αμάξι, για να πηγαίνεις διακοπές και ό,τι σου 'χουν τάξει για επίπεδο βιοτικό και πάλι διαδηλώνεις, πως δε σου φτάνουν τα λεφτά και γιατί μαραζώνεις, αφού είσαι καταναλωτής, αφού είσαι Ευρωπαίος, 2605 και δεν μπορείς εσύ να ζεις σαν να 'σαι αρουραίος. Δεν λέω μ' αυτά που βλέπουμε γύρω μας να πουλιούνται κι αφού μας πείθουνε καλά πως όλα κατακτιούνται και βάζουν τις ανάγκες μας στο ωραίο τους χωράφι και τις ποτίζουν συνεχώς, για ν' απλωθούν στο ράφι 2610 καλοθρεμμένα τα κλαδιά της κατανάλωσής μας, νιώθουμε να 'μαστε φτωχοί, αφού ο προμηθευτής μας, μας τα παρέχει όλα πια με δόσεις ή με δάνεια κι αφού άλλοι τα παίρνουνε, αυτό είναι τυράννια, να βλέπεις γύρω σου παιδιά με ωραίο σπορ αμάξι 2615 κι εσύ στην χαμηλότερη να βρίσκεσαι την τάξη, που σπούδασες, που δούλεψες σαν το σκυλί το μαύρο για έναν φτωχό ψωρομισθό, η οργή σε κάνει ταύρο, γιατί αυτά δεν φτάνουνε τα πάγια να πληρώσεις, τις κάρτες και τα κινητά και του δανείου τις δόσεις. 2620 Κι έτσι εσύ εξοργίζεσαι γιατί μοιάζει με φτώχεια να ζεις σε γκαρσονιέρα απλή ίσως και στα υπόγεια και να βογγάει η τσέπη σου να βγάλει ως και το νοίκι… Εντάξει! Θα σου πω ως εδώ, μα μη σε πιάνει φρίκη, γιατί απέχεις για να πεις πως αυτό είναι πείνα, 2625 για δες, είν' όλα σχετικά, γιατί στα μέρη εκείνα, που λες τάχα πως καίγεσαι, γιατί πολλοί πεθαίνουν, το ξέρουν, τράβα, ρώτα τους και το καταλαβαίνουν ότι εσύ 'σαι άρχοντας ο φτωχοευρωπαίος να νοιάζονται την τάξη σου δεν το 'χουνε και χρέος! 2630 Γι’ αυτό και σκέψου το καλά, όταν διαδηλώνεις τη μία για την τσέπη σου και τη γροθιά σηκώνεις κι ύστερα για τον δυστυχή αυτόν τον τρίτο κόσμο, γιατί αλλιώς τρίτοι είν' αυτοί κι αλλιώς εσύ που δυόσμο δεν έχεις ο φτωχός να μπει μες στην μακαρονάδα. 2635 Άλλο είναι, φίλε, η πείνα τους και άλλο η ζαλάδα που έχει το κεφάλι σου απ’ το φθηνό ουίσκυ και η χαμηλή η τάξη σου που κλαίει, γιατί δε βρίσκει μέσα στο πορτοφόλι της, όσα ήθελε να έχει ακόμα και αν θέρμανση δεν έχεις κι έξω βρέχει, 2640 δε λέω, είν' αυτό σκληρό, μα σκέψου ότι άλλοι δεν έχουνε να πιουν νερό κι είναι σε άθλιο χάλι. Κι είμαστε συνυπεύθυνοι κι εγώ κι εσύ και όλοι, όσο κι αν έχουμε θυμό απ' τ' άδειο πορτοφόλι. Πώς δείχνουμε ευαίσθητοι κι έτσι συγκινημένοι, 2645 ενώ πιο πάνω απ' το μισό πλούτο στην Οικουμένη καρπώνονται τα κράτη μας κι ο καπιταλισμός μας; Γι’ αυτό πεθαίνει άδικα εκεί ο συνάνθρωπός μας. Δεν θα τον σώσουν δάκρυα και ψευτοελεημοσύνες. Η Αλήθεια είναι η τροφή για τις φτωχές εκείνες 2650 χώρες που τις ληστεύουμε, μα δεν κάνουμε πίσω, να πούμε σφάλμα έχω κι εγώ για κάτσε να μετρήσω πόσα ζητάω μηνιάτικο, για να μπορώ να ζήσω, και μήπως κάτι απ' αυτά μπορώ να περιορίσω; Μα θέλουμε απ' την κορυφή ν' αλλάξει αυτό το πράγμα, 2655 γι’ αυτό κάνουμε κίνημα του πόνου αυτού το τραύμα, έτσι ώστε να 'μαστε σωστοί και εφησυχασμένοι, πως συμπαραστεκόμαστε σ' αυτούς που οι καημένοι δεν έχουνε νερό να πιουν, ψωμάκι να επιζήσουν ούτε καν λίγα φάρμακα έχουν σαν αρρωστήσουν. 2660 Και τι θα γίνει αν εμείς τους στέλνουμε βοήθεια; Το θέμα είναι αν μπορείς ν' αλλάξεις τη συνήθεια, να νιώθεις πάντα δίκαιος και πάντα αδικημένος, πως άλλοι πάντα ευθύνονται κι εσύ δικαιωμένος βγαίνεις, γιατί αισθάνεσαι αμέτοχος πως είσαι 2665 σε τούτη την παράνοια, για αυτό πειστήρια δείξε, πως, να, ιδεολογικά εσύ έχεις άλλη θέση. Έτσι νίπτεις τας χείρας σου και λες πως δε σ' αρέσει, μα όμως τι να κάνουμε μοιάζει με πεπρωμένο να νιώθεις το στομάχι σου να είναι χορτασμένο, 2670 μ' αφού πεινάει το μάτι σου να κλαίγεσαι όλη μέρα κι ας ξέρεις πως ρουφήξαμε ως κι αυτόν τον αέρα του τρίτου κόσμου με αυτήν την άθλια νοοτροπία, που έκανε την Δύση μας να έχει τα πρωτεία στου κόσμου το εισόδημα και να 'μαστε οι κλέφτες, 2675 μα να ποζάρουμε σωστά και δίκαιοι, οι ψεύτες! Γι’ αυτό μην εξοργίζεσαι και μη ζητάς τα ρέστα, αλλού είναι το πρόβλημα, και με ειλικρίνεια δες τα: Ο δόλιος ο πλανήτης μας έγειρε σαν τη βάρκα και άλλοι διαδηλώνουνε για πιο ωραία πάρκα, 2680 γιατί τους νοιάζει τάχα αυτή που λένε Οικολογία, την κάνανε κι αυτή χαζή και στείρα ιδεολογία. Θαρρείς και στο οικοσύστημα πιο πάνω είναι τα δέντρα, οι αρκούδες και οι χελώνες μας, γι’ αυτό γίναν τα κέντρα του πρώτου ενδιαφέροντος κι ο άνθρωπος που πίνει 2685 αντί κρασί πετρέλαιο κι αντί νερό βενζίνη κι αυτό είναι το λιγότερο, γιατί η απελπισία είναι πως κλούβιο το μυαλό και την καρδιά του κρύα συνήθισε να αισθάνεται και είναι ναρκωμένος κι ούτε γνωρίζει τι θα πει να είσαι ευτυχισμένος… 2690 Θαρρείς δεν είναι πρόβλημα αυτό οικολογίας, αλλά είν' το περιβάλλον μας μεγίστης σημασίας! Βρε, ας καεί το σπίτι μου, μα άνθρωπος να γίνω και στον παράδεισο να ζω, αν παραμείνω κτήνος, μέσα σε λίγο διάστημα πάλι θα καταστρέψω. 2695 Το πρόβλημα είναι μέσα μας κι ας μοιάζει να 'ναι απ' έξω. Γι’ αυτό όλα είναι ναρκωτικά, το κόμμα, η οικολογία, η σάπια επανάσταση κι η κάθε ιδεολογία, εκτρέφουν ράτσες σύγχρονες με νέες διασταυρώσεις, σε κάνουν ν' αγωνίζεσαι και να κοιτάς να σώσεις 2700 μ' αυτήν την σάπια πόζα σου πάντοτε κάποιους άλλους. Δεν έσωσε ούτε ο Ρομπέν ανθρώπους, παπαγάλους, έτσι απλά περνώντας την πάντα ζωή και κότα, κατέβασε το δάχτυλο κατηγορίας και πρώτα κοίτα το θύμα που 'γινε και θύτης στον καθρέφτη 2705 και μη φωνάζεις πάντα πως άλλοι σου φταίνε ψεύτη! Αφού εσύ κοιμήθηκες τον ύπνο του δικαίου, τι φταίνε αυτοί που άδραξαν την ευκαιρία εκ νέου; Όλα στα δίνουνε απλά για να 'χεις και να παίζεις και στο ταλέντο ξεπερνάς την ίδια την Καρέζη, 2710 παίζοντας τέλεια αυτόν τον άγριο επαναστάτη, ενώ κοιμάσαι χαλαρά στ' ωραίο σου κρεβάτι και πείθεσαι κι ο ίδιος σου ανθρωπιστής πως είσαι. Για γίνε πρώτα άνθρωπος, τη ζεστασιά σου δείξε στον διπλανό που την καρδιά έχει μες στο ψυγείο 2715 και συ μονάχα χλευασμό δείχνεις για το θηρίο, που βγάζει ο ταλαίπωρος, γιατί το IQ του δεν έφτιαξε αισθητική και πόζα μες στο νου του, ούτε και ξέρει απ' τη λεπτή που 'χεις ιδεολογία και τον κοιτάς αφ' υψηλού και βρίσκεις κιτσαρία, 2720 το στυλ που έχει ο άνθρωπος μες στην πεζή ζωή του, θέλω να ξέρω πιο πολύ γι’ αυτόν ή το σκυλί του, άραγε θα νοιαζόσουνα αν ήταν σε ανάγκη, αφού είν' αυτός ηλίθιος κι εσύ αγαπάς τη «Μάγκυ». Γι’ αυτό τον βρίσκεις συνεχώς κι όλο του λες το ποίημα, 2725 γιατί μες στα σκουπίδια του χαρτιά-γυαλιά είναι χύμα κι έτσι μ' αυτό εμπόδισε την ανακύκλωσή μας. Άσε που ήρθε πρόπερσι στην κατασκήνωσή μας και πέταγε τα μπάζα του κι έτρωγε παϊδάκια, καίγοντας μέσα στη φωτιά του δέντρου τα κλαδάκια 2730 κι αμόλυσε στη θάλασσα, βρε, την ψιλή του ανάγκη κι ίσως την άλλη την χοντρή στο πιο αγνό φαράγγι! Φρίκη! Πάει το οικοσύστημα, θέλεις να τον δαμάσεις· μα σκέψου μήπως με αυτό την αλυσίδα σπάσεις κι ύστερα ποιόν θα κυνηγάς με τούτο τον θυμό σου; 2735 Και πώς θα εκτονώνεται το ένστικτο τ' άγριό σου; Εντάξει, ζώο είναι κι αυτός, μα αυτό δεν είναι λόγος να τον σνομπάρεις, μια κι εσύ ο ωραίος οικολόγος νομίζεις ότι η φύση μας είναι οι παπαρούνες, τα δάση και οι θάλασσες, ακόμα κι οι γουρούνες! 2740 Κι αυτός είναι στη φύση μας, μα έχει DNA, που τον προστάζει να εκτελεί καθήκοντα και χρέη κόπρου, ε, πού είν' το πρόβλημα, δεν έχει αυτή η φύση μόνο αηδόνια, μέλισσες, ο κόπρος πού θα ζήσει; Μα εσύ «φύση» λες μόνο αυτή, που ζούνε οι συγγενείς μας, 2745 οι ωραίες μαϊμουδίτσες μας ή και ο χιμπατζής μας. Γι’ αυτό θες Αμαζόνιους, για να 'σαι ευτυχισμένος, αχ, δεν θα γίνεις άνθρωπος, γιατί είσαι νυχτωμένος! Γιατί αν ήσουν άνθρωπος, θα 'λεγες ευτυχία του διπλανού τη γιατρειά και την ισορροπία 2750 και μίσος δεν θα νιώσεις που σαν ζώο ζει ο καημένος, ίσως συμπόνοια να 'νιωθες, που είν' αυτός χαμένος, κι έτσι θα τον πλησίαζες με αίσθημα φιλίας αντί μαστίγιο να κρατάς σε πνεύμα οικολογίας. Κι αν λίγο έκανες μ' αυτά την αυτοκριτική σου, 2755 θα έκλαιγες που τελικά μοιάζεις στον χιμπατζή σου. Και δεν το λέω εξωτερικά, αυτό αλήθεια είναι, όμως δεν πρέπει ο άνθρωπος σ' αυτό να λέει μείνε. Γιατί έχει μία διαφορά από τον χιμπατζή μας να επιλέγει ελεύθερα, γι’ αυτό που λεν «ψυχή» μας, 2760 αν ρεύμα θα του δώσει ή αν σκέτο ένστικτο θα μείνει… Αυτό κάνει τη διαφορά απ' τη συγγένεια εκείνη, μα μόνο αν το επιλέξουμε και πούμε ναι στο κόστος της συνειδητοποίησης, που κατοικεί ο νόστος μίας πατρίδας φωτεινής, που είναι η καρδιά μας, 2765 και όχι ο Αμαζόνιος, τα δάση ή τα βουνά μας. Μα αυτά είναι γράμματα ψιλά, κοίτα εσύ να είσαι εύκολα ευσυνείδητος κι ευτυχισμένος ζήσε, αφού έκανες το χρέος σου με την οικολογία κι αυτήν την νέα οργάνωση που λεν φιλανθρωπία. 2770 Άκου όμως, όταν μια καρδιά αληθινά αγαπάει, στου μίσους τα βρωμόνερα κανέναν δεν πετάει. Ξέρει πως φταίει και αυτή γι’ αυτό και δεν γκρινιάζει, πρώτα κοιτάει να συγχωρεί κι όχι να νευριάζει. Το «συγχωρώ» σημαίνει πως κι εσένανε χωράω, 2775 πονάω για τα λάθη μας και δεν καταμετράω, πόσα έκανες εδώ εσύ και πόσα εγώ στην άλλη, κι αν σου τα είπα εγώ εδώ και σήκωσα κεφάλι να ξέρεις μέσα μου πονώ και το διακινδυνεύω κριτής να πεις πως γίνομαι, ενώ κι εγώ παλεύω, 2780 όλα αυτά που λέω εδώ να τα καταλαβαίνω, πράξη να τα 'χω κι αγνοώ, αν έστω προλαβαίνω τουλάχιστον να το ζητώ, καθάρια να τα βλέπω και δεν φορώ ποτέ γι’ αυτά παράσημα στο πέτο, πως ζω υποδειγματικά και άψογα και τέλεια, 2785 μα να βρω τη μετάνοια για αυτή μου την αμέλεια. Κι όχι να λέω πάντοτε πως φταίνε μόνο οι άλλοι, είναι δουλειά αυτή του Κριτή, ας μην το πούμε πάλι. Γι’ αυτό σου λέω εσένανε κριτή, ποιός σ' έχει βάλει; Πού ξέρεις τι έχει του αλλουνού το άρρωστο κεφάλι; 2790 Αυτό το ξέρει ο γιατρός που διάγνωση του κάνει, μα έχει και τη γιατρειά και το σωστό ντιβάνι να τον ξαπλώσει απαλά με αγάπη και φροντίδα κι όχι να τον πατήσει εκεί σαν να 'ναι κατσαρίδα! Κι αν δει πως είν' του θανατά, αδιόρθωτος για σένα, 2795 σηκώνει το κεφάλι του και λέει θαύμα ένα, μπορεί αυτόν τον Χριστιανό να τον γλυτώσει μόνο και τότε βρίσκει φάρμακο να δώσει για τον πόνο. Άσε που έτσι το 'πα εδώ, πως σκέφτονται το θαύμα, μα σπάνια περίπτωση είναι αυτή και τραύμα 2800 έχει υποστεί η περιοχή της πίστης κι η ελπίδα φαντάζει πια αφέλεια στην ιατρική σφραγίδα. Θεοί είναι μόνο οι γιατροί, μα θαύματα δεν έχει κι αν νιώθουν παντοδύναμοι, το νιώθουνε στην τσέπη. Εκεί μετρούν τα «θαύματα» που πράγματι είν' σπουδαία, 2805 γι’ αυτό ως και το ιατρείο τους έχει άποψη και θέα, δήθεν για να ευχαριστηθεί ο δόλιος ασθενής τους, μα αυξάνουνε το κύρος τους και το ύψος της τιμής τους. Δεν εννοώ της ηθικής, μα της επίσκεψής τους, για να 'ναι τέλειο το ντεκόρ της high υπόληψής τους. 2810 Χτίζει η αρρώστια εξοχικά, αμάξια σπορ και σκάφη, γίνεται ο πόνος κτίρια, θυρίδες με χρυσάφι, γιατί η ανάγκη δε μιλά, βουλώνει κάθε στόμα. «Ας ζει αυτός μες στη χλιδή, μα ας ζήσω λίγο ακόμα κι ας σταματήσει ο πόνος μου ή αυτός του συγγενή μου 2815 δεν λογαριάζω τα λεφτά, πουλάω και το βρακί μου, αφού όσα και αν του δώσω εγώ, πάλι θα του χρωστάω, αν με γιατρέψει και γι’ αυτόν ποτέ δεν θα μιλάω, γιατί όλες οι ελπίδες μου κρέμονται απ' το γιατρό μου, ας είναι κροίσος, συμφωνώ, αν βρω το γιατρικό μου». 2820 Κορώνα-γράμματα η ζωή δεν παίζεται κι η υγεία έχει, το λέμε πάντοτε, την πρώτη σημασία! Γι’ αυτό και συγχωρέστε με, αξιότιμοι γιατροί μου, που την εξέθεσα σκληρά εδώ την άποψή μου, μα δεν βαστάει η συνείδηση διακρίσεις και στον πόνο 2825 κι είναι φρικτό που έφτασε κι εδώ το χρήμα μόνο ν' αποφασίζει, ποιός και πώς και πόσο θα επιζήσει. Θα 'θελα να 'ξερα από σας, αν κάποιος αρρωστήσει σε άλλον πλανήτη, που εκεί το χρήμα του δεν πιάνει, γιατί έχουν για συναλλαγή αγάπη, τι θα κάνει, 2830 εκεί που θα 'ναι πάμφτωχος, τι θα βρει για να δώσει, ποιός θα τον κάνει μάγκα εκεί και ποιός θα τον γλυτώσει; Και πίστεψέ με πως θα 'ρθει κάποτε κείνη η ώρα, που ετούτη η συναλλαγή φανταστική είναι τώρα, μα τότε θα 'ναι αληθινή και θα 'χουν καταθέσεις 2835 μόνο εκείνες οι καρδιές που ψάχνουν τώρα θέσεις μες στα νοσοκομεία μας και μπαίνουνε στα ράντσα, γιατί δεν έχουνε ευρώ για «λάδωμα» καβάντζα. Γι’ αυτό αντιμετωπίζονται χειρότερα απ' τα ζώα κι αφήνονται στον πόνο τους, μα σε κοιτάν αθώα 2840 και πάλι δε σ' αμφισβητούν, δεν σου κρατάνε μίσος. Σκέφτομαι πως αν οι γιατροί ήταν εκείνοι ίσως, εκεί που σου ‘πα σε αυτόν τον άλλον τον πλανήτη, αυτοί δεν σε κοιτάζανε με σηκωμένη μύτη. Κι ίσως σε γιάτρευαν χωρίς αντάλλαγμα και δώρα, 2845 μόνο με την αγάπη τους, που είν' περισσή από τώρα. Ξέρω, γιατρέ, θα πεις σκληρά δουλεύεις και αξίζει, γιατί ούτε μ' άπειρα λεφτά κανείς δεν ανταμείβει τον κόπο και τον μόχθο σου και την μεγάλη ευθύνη. Πες το και στον εργάτη αυτό, που τον ιδρώτα χύνει 2850 ντάλα καταμεσήμερο, μες σε βροχές ή κρύο και με τσιμέντα πολεμάει να υψώσει το «θηρίο» βαρέα κι ανθυγιεινά, νομίζω πως το ξέρεις κι είναι κι αυτός υπεύθυνος, γιατί θα υποφέρεις, αν φτιάξει τα θεμέλια του όμορφου σπιτιού σου 2855 σαθρά και επιπόλαια για βάλε το στο νου σου! Εντάξει πια δεν εννοώ ν' αμείβεσθαι τα ίδια, μα όμως μη θαρρείς κι εσύ πως μοιάζουν με παιχνίδια τα άλλα επαγγέλματα, για δες τους ασθενείς σου, το άγχος και η κούραση τους έκαναν μαζί σου 2860 να συναλλάσονται κι αφού ανάγκη πια σε έχουν, ξηλώνουνε τις τσέπες τους και σούζα μπρος σου στέκουν, στα μάτια σε κοιτάζουνε, σε βλέπουν σαν Θεό τους και σαν ληστή ταυτόχρονα, μα το 'χουν μυστικό τους. Δεν μπαίνουνε στη ζυγαριά η ανάγκη με το χρήμα 2865 να τα ζυγίζεις στυγερά είναι μεγάλο κρίμα. Θα 'πρεπε να τα έπαιρνες μόνο απ' τους όμοιούς σου, αυτούς που εκμεταλλεύονται φτωχούς συνάνθρωπούς σου όπως κι εσύ, όταν τους βρουν σε ανάγκη κι ευκαιρία βρίσκουνε κι ακριβά πουλούν τα ωραία τους πτυχία. 2870 Τους δικηγόρους τους καλούς, τους αρχιτέκτονές μας, τους ξύπνιους μας μηχανικούς, τους επιστήμονές μας. Μην τους τα σείρω κι αυτωνών, τα ίδια είναι με σένα και στην ψευτιά και στην κλεψιά, τα 'χουν καλά στρωμένα. Μα να μην είμαι κι άδικη, υπάρχουν κι εξαιρέσεις 2875 κι ελπίζω εσύ που διάβασες να 'σαι αυτής της θέσης. Θέλω να πω και δυο γραμμές για κείνη την Παιδεία, που βέβαια ψωμολυσσά, μα μοιάζει συμφωνία να 'χουν μισθούς που μοιάζουνε μ' επίδομα ανεργίας, για να 'ναι η απασχόληση με χαρακτήρα αργίας 2880 και να 'ναι η εκπαίδευση πια άνευ σημασίας και το λειτούργημα να μπει εκτός πια λειτουργίας. Του κράτους οι εκπαιδευτικοί ψάχνουν λεφτά να ζήσουν, εκτός κι αν στην ιδιωτική εκπαίδευση το ρίξουν. Κι αφού μονάχα μια δουλειά γύρεψαν στο δημόσιο, 2885 δεν έχουν κι υποχρέωση να κάνουν και τον όσιο. Σ' αυτό το άθλιο επάγγελμα κοιτάν να εκτελέσουν τον ρόλο τους ανέμπνευστα, αφού έτυχε να δέσουν εκεί τον γαϊδαράκο τους, μέχρι την σύνταξή τους και τον καημένο μαθητή τον λεν βασανιστή τους. 2890 Βρε συ, τι φταίνε τα παιδιά που θες και να 'ναι εντάξει, αφού το βλέπουνε καλά, σαν μπαίνεις μες στην τάξη ότι βαριέσαι αφόρητα και όρεξη δεν έχεις κι ότι των νιάτων την ορμή καθόλου δεν αντέχεις. Αφού τα βλέπεις εχθρικά και θέλεις να τα πνίξεις 2895 και μόνο με εκβιασμό και νόμους θες να δείξεις, πως νοιάζεσαι για τον σωστό και τον καλό τους δρόμο, μα αυτά με περιφρόνηση σε βλέπουν ή με τρόμο και λαχταρούν το διάλειμμα και τη ζεστή φιλία, μόνο γι’ αυτό ανέχονται τα άθλια θρανία. 2900 Δεν έμεινε άλλο τίποτα να τα ζεσταίνει λίγο, γι’ αυτό σαν μεγαλώσουνε λένε, όταν θα φύγω, θα ρίξω μαύρη πέτρα εγώ κι ευθύς μακρυά θα τρέξω όπως κι εσύ, άλλωστε, το λες και μέσα μα κι απ' έξω. Μα αυτά επειδή είναι τρυφερά και μοιάζουν μελισσάκια, 2905 βρίσκουν και μέσα στα σκατά λίγα τριανταφυλλάκια και έτσι την καρδούλα τους λιγάκι την ζεσταίνουν, στην πιο καλή περίπτωση και δεν καταλαβαίνουν μέσα στο ωραίο παιχνίδι τους, την παιδική την πλάκα ότι η πραγματικότητα μοιάζει με βίαιη τράκα, 2910 με σύγκρουση μετωπική και πως γι’ αυτό είναι ζόμπι των θλιβερών καθηγητών το άθλιο το λόμπι. Γι’ αυτό είναι σαν φαντάσματα, δύσμοιροι, στεγνωμένοι, οι δάσκαλοι που στο μισθό νιώθουν αδικημένοι κι όλο ζητάνε σεβασμό κι όλο μιλάν για αξίες. 2915 Μην τους κοιτάς όμως γιατί θα έχεις απορίες. Πώς γίνεται να σου ζητούν αυτά που αυτοί δεν έχουν; Και πώς μονάχα την κακή σου διαγωγή προσέχουν; Αυτοί έχουν την απαίτηση απ' τα παιδιά ν' αρχίσουν μελέτη δίχως έμπνευση, θαρρείς κι έτσι θα ζήσουν, 2920 σαν να 'ναι μηχανήματα μόνο με το κεφάλι. Το βλέπετε; Εδώ αρχινά το μαύρο αυτό το χάλι, που είπαμε τόσες φορές πως κάνει την καρδιά μας παγόβουνο! Κι αλίμονο, αρχίζει απ' τα παιδιά μας! Μα δεν πειράζουν όλα αυτά, εμείς τα προωθούμε 2925 κι ας σκάσουνε στο διάβασμα, αρκεί να τα χαρούμε μια μέρα επιστήμονες λαμπρούς μα και φραγκάτους, γιατί τους κάνει το «χαρτί» παπουτσωμένους γάτους· κι έτσι δεν θα νοιαστούν ποτέ για τέτοια «ευαγγέλια». Η επιστήμη καλλιεργεί δικά της, άλλα αμπέλια, 2930 για να 'χει διαλεχτό κρασί απ' του φτωχού το αίμα και το 'χει πια για νόμιμο το κλέψιμο, το ψέμα. Έχει να πίνει και πουλάει, αν θέλεις, και σε σένα, χύμα εσύ τους τα 'δωσες, πάρ' τα εμφιαλωμένα. Και τρέξε συμπονετικά τον αδερφό να σώσεις, 2935 που να βρει αυτός τόσα λεφτά, ζητάει να τον γλυτώσεις, αφού ήπιανε το «αίμα» του, θέλει «αιμοδοσία», μα αν δεν τα καταφέρετε, υπάρχει η ευθανασία! Έτσι, στο κόσμο τον καλό που 'ναι δικαιωμένος, όλοι δηλώνουν υγιείς κι ο άλλος είν' βλαμμένος. 2940 Και το νομίζουνε αυτοί που 'χουν ωραίες ιδέες ότι θα φτάσουνε μ' αυτές σε εποχές πια νέες. Κι έτσι διαχωρίζουνε καλά την άποψή τους με αγώνες και συνθήματα μες στην οργάνωσή τους. «Να πάνε οι καλοί από δω και οι κακοί απ' την άλλη» 2945 κι εγκαταστήσαν αυστηρό κριτή μες στο κεφάλι. «Τι θέλει ο κάθε άρρωστος να είν' ανάμεσά μας; Καλά, δε λες για το παιδί, τον φίλο, την μαμά μας, μα αυτό το λες κυρίως γι’ αυτούς που έχουμε στα μαύρα κατάστιχα και φαίνεται πως έχουν κακή αύρα 2950 και που απεχθανόμαστε γιατί αυτοί φταιν όλο, ναι, αυτοί που το 'δαμε καλά πως ζούνε μες στο δόλο, αυτοί που ανατριχιάζουμε απ' την αισθητική τους, αυτοί που είναι ανύπαρκτα το αίσθημα κι η ηθική τους, αυτοί που τους τα είπα εγώ εδώ και τόση ώρα. 2955 Πολλές φορές θα τους τα πω, μα άκου κι εσύ τώρα, πως έχει μία διαφορά να ψάχνεις την αλήθεια και να την λες, από το να σου γίνεται συνήθεια να νιώθεις ο κατήγορος και να 'ναι οργανωμένα και να μη βλέπεις πρόβλημα ποτέ σου και σε σένα. 2960 Αφού τον λίθο σήκωσες, τουλάχιστον για πες μας τις αμαρτίες σου κι εσύ πριν μας πουλήσεις πνεύμα. Είσαι καλός κι επιθυμείς τον κόσμο χωρισμένο σε δίκαιους και σε καλούς με σένα εξαγνισμένο; Άραγε, τι κάνεις γι’ αυτό; Πόσο στενοχωριέσαι; 2965 Έχεις δικά σου σφάλματα ή έτσι συγχωριέσαι και θέλεις μόνο τους κακούς ευθύς να τους σκοτώσεις, βρε, άμα είσαι Άγιος, έλα για να μας σώσεις! Μα εγώ από τη στάση σου, θα προτιμήσω άλλη να βλέπω, μα να μη θαρρώ το σκάρτο μου κεφάλι 2970 πως είναι το καλύτερο και βρήκε αυτό τη λύση κι ότι ο κόσμος τελικά έτσι θα καθαρίσει, αν γίνουμε παράταξη οι ωραίοι κι ενωθούμε κι αν επιτέλους τους κακούς «στο διάολο» τους πούμε! Το πράγμα σοβαρότερο μου φαίνεται πως είναι· 2975 κι η πρώτη λύση είν' αυτή: «Τον εαυτό σου κρίνε»! Δεν σώζεται πια τίποτα με την πολιτική μας, «τα ίδια Παντελάκη μας, τα ίδια Παντελή μας». Θέλει να γίνει ρεκτιφιέ μες στην συνείδησή μας κι ένα συγγνώμη αρχικά στην ίδια την ψυχή μας, 2980 που την ξεχάσαμε εντελώς και ζούμε σαν τα ζώα, ψεγάδι όμως δεν βλέπουμε, σε μας όλα είν' αθώα. Μα ακόμα κι έτσι αν ήτανε και δίκαιος αν ήσουν κι οι άλλοι θέλουν το κακό, κοιτάν να σε χτυπήσουν, γιατί δεν στρέφεις τότε εσύ την άλλη τη μεριά σου, 2985 μπορεί να γίνει θαύμα αυτό, να τραβηχτούν μακρυά σου. Που ξέρεις, το δοκίμασες; Έτσι κι αλλιώς χαμένος δεν λες πως είσαι; Τι το θες να 'σαι και θυμωμένος; Αφού ποτέ δεν νίκησες με το σπαθί στο χέρι, αλλιώς η ανθρωπότητα θα 'μοιαζε με άλλο αστέρι. 2990 Αφού είναι πάντα ο δυνατός εδώ ο Κυβερνήτης, τι να της κάνει η φτέρνα σου της υψηλής του μύτης; Κι αν κάποιες φορές φάνηκε πως κάτι πάει να γίνει, ξεφούσκωσε και να 'μαστε σε τούτο το καμίνι και μη μου πεις τάχα πως αν οι τόσοι επαναστάτες 2995 δεν πολεμούσαν θα ΄χαμε ακόμη φεουδάρχες. Γιατί δεν βλέπω διαφορά σε τούτη την πορεία, συνέχεια κύκλους κάνουμε μέσα στην ιστορία, όμως το αποτέλεσμα το ίδιο παραμένει· η αγάπη είναι εξόριστη κι ο θάνατος προσμένει. 3000 Ε Π Ο Μ Ε Ν Ο >>>