1 - Άκου να δεις τί λέει ο άνθρωπος ...

Έχουμε ροπή στην υποταγή στο αντίχριστο πνεύμα που αρνείται τη θεία χειραγώγηση, το γκρέμισμα του «εγώ», και ζητάει έλεος, άμεση επέμβαση και σωτηρία του έξωθέν μας, μια δικαίωση, μια καταξίωση. Πόση δύναμη θέλει ώστε η ψυχή να μείνει αμετακίνητη σε κάθε φωνή, σε κάθε αίτηση του ενός ή του άλλου; Τώρα η ψυχή να μην ακούει αυτές τις φωνές, τις έξωθεν, να ακούει μία! Αυτό δεν είναι εύκολο. «Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου, μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής». Όλοι οι στίχοι του "Καλώς ήρθες Παράξενε στον τόπο μου" Πολύ εντύπωση μου 'κανε και το χάρηκα πάρα πολύ, ένα από τα τροπάρια της Ενάτης Ωδής της Μεταμορφώσεως, λέει ότι το πρόσωπο του Κυρίου είναι το αναλλοίωτο. Η αναλλοίωτος εικόνα της Θεότητος και μετά λέει, συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι. (Εικών απαράλλακτε του όντος, ακίνητε σφραγίς αναλλοίωτε, Υιέ Λόγε σοφία και βραχίων, δεξιά Υψίστου σθένος, σε ανυμνούμεν, συν Πατρί τε και τω Πνεύματι). Αυτό το αναλλοίωτο που φανέρωσε ο σαρκωμένος Θεός μας, ο Κύριός μας, η υπόσταση του Θεού Λόγου, ζει και μέσα μας. Αν αυτό το αναλλοίωτο, δεν το φανερώσουμε αναλλοίωτο, δεν φανερώνουμε Χριστό, διάβολο φανερώνουμε. Σε μας δεν είναι αναλλοίωτο γιατί έχει μέσα συναίσθημα, έχει θέλημα, είναι νοθευμένο. Έχει «εγώ», έχει «εαυτό». Άρα, τί να πω; Τί να φανερώσω; Πάλι το νοθευμένο. Πάλι όχι το αναλλοίωτο, όχι τον μεταμορφωθέντα Κύριο, όχι τον Κύριο της δόξης Του, άλλο κύριο αλλότριο. Αν δεν βιώσει μέσα η ψυχή τον Κύριο, τον Μεταμορφωθέντα, το αναλλοίωτο, το αμετακίνητο, το Φως, το αληθινό Φως, τη θεία Φωνή, «Ούτος εστίν ο Υιός Μου ο αγαπητός εν Ώ ευδόκησα». Λοιπόν πώς τολμάει να ξέρει ότι προσκυνά ζώντα Θεό; Και πώς έως τότε μπορεί η ψυχή ακόμα έξωθεν να μιλάει, να σκέφτεται, να έχει άποψη; Αυτό τον καιρό πάλευα, με όλη μου την προαίρεση, να αγωνιστώ, να καθαριστεί η ψυχή μου, ξέρω κι εγώ, να φύγουν οι αλλότριες παρεμβάσεις και έλξεις στη ψυχή κ.λπ. για να γίνει του Θεού, κι αυτό όμως είδα ότι το 'τρωγε ο άλλος. Όταν είδα δηλαδή ότι όλο αυτό το πράγμα, όλο, πάλι αυτός το έτρωγε, αισθάνθηκα την οργή του Θεού πάλι, όχι οργή ανθρώπινη, την αγάπη Του με αποστροφή σ' όλο αυτό. Τότε πια αισθάνθηκα αυτό το αυτομίσος στον «εαυτό» να πηγαίνει τόσο βαθειά … για τη φανέρωση του Ουρανού. Γιατί δεν θα φανερωθεί ο Ουρανός αν δεν εμφανισθεί αυτό το αυτομίσος. Όχι μόνο σε έναν. Ο Κύριος ήρθε, η Θεία φανέρωση έγινε, ο Βασιλιάς είναι εδώ, και εμείς ακόμα προσκυνούμε είδωλα. Η νύμφη δεν είναι στραμμένη στον Νυμφίο. Η Παρουσία είναι μέσα. Δεν θέλουμε να Τον δούμε. Δεν θέλουμε να Τον προσκυνήσουμε, γιατί ακόμα προσκυνάμε «εαυτό». Μετά από την Ανάσταση του Κυρίου θα μπορούσε η Δευτέρα Παρουσία να 'ρθει αμέσως, αλλά δεν Την θέλουμε. Ακόμα θέλουμε την καταξίωση του «εαυτού». Σωτηρία του ανθρώπου σημαίνει αφανισμός του. Η φανέρωση του Χριστού είναι η σωτηρία. Μόνον ο Χριστός είναι ο Παράδεισος. Δεν έχει τίποτα άλλο ο Παράδεισος. Εκεί πέρα δεν υπάρχεις, δεν υφίστασαι, δεν υπάρχεις σαν «εσύ», «εγώ», Εκείνος υπάρχει. Όλος ο πόθος μας και η ευχή μας να 'ναι: «Θεέ μου πάρ' τον δικό Σου, κάν' τον ότι θέλεις Εσύ. Εσύ, οδήγησέ τον». Αλλά η οδήγηση του Θεού σημαίνει αφανισμός του «εαυτού». Οι μέριμνες και οι φροντίδες που έχουμε δεν πειράζουν. Αυτές ξέρεις κάνουν καλό γιατί φθείρουν τον «εαυτό». Δεν καταξιώνεσαι σ' αυτά. Ξέρεις πού είναι το πρόβλημα; Εκεί που έχουμε άποψη, εκεί θέλει προσοχή. Εκεί που νομίζουμε ότι ξέρουμε το καλό, το κακό: «α, αυτό είναι καλό», «αυτό δεν είναι καλό», «αυτό είναι άσχημο», «αυτό δεν είναι άσχημο», «έτσι έκανε ο Πάπας», «έτσι ο Πατριάρχης», σ' αυτές τις κρίσεις μας είναι το πρόβλημα. Μούρθε μια ευσπλαχνία για τον Πατριάρχη, γι' αυτή την πνοή του Θεού που είναι σ' ένα τέτοιο αξίωμα, μία πνοή του Θεού εκεί μέσα χιλιοβιασμένη από τους δαίμονες. Και τί άλλο; Παρά μόνο ευχή ολόθερμη η Παναγία να αγκαλιάσει αυτή τη ψυχή. Τίποτα άλλο παρά, μια αδελφή ψυχή που την αγκαλιάζει το Πνεύμα του Θεού, τίποτα άλλο, τίποτα. Όταν όλα είναι στο πάνσοφο σχέδιο του Θεού που μοναδικά στο αισθητό μέρος τα χειραγωγεί η Παναγία αγάπη Του. Δεν μπορεί ο πονηρός να έχει καμιά εξουσία αν κάτι δεν του παραχωρηθεί από τον Κύριο. Οπότε εγώ θα παρέμβω; Όχι. Ο σταυρικός θάνατος ήταν ο πιο επονείδιστος, ο πιο σιχαμερός. Το λέμε αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε, τί σημαίνει που ανέβηκε στην πιο ξεφτίλα κατάσταση το αισθητό Του. Απέναντι στον ίδιο Του τον εαυτό, απέναντι στον Θεό Πατέρα και απέναντι στον κόσμο. Και αυτό έπρεπε να γίνει έως τέλους, δεν Τον ένοιαζε μετά, καμία διάσωση, τίποτα. Πλήρης κένωση. Αν δεν γίνει αυτό πώς θέλουμε να 'μαστε μαζί Του; Η ανθρώπινή Του θέληση παραδόθηκε ολόκληρη στη Θεϊκή. Το ίδιο καλείται να κάνει και η δική μας αποστρεφόμενη την έξωθεν στάση, θέση, άποψη, παρελθόντα, μέλλοντα, επιθυμίες, σκέψεις, οτιδήποτε, ότι μνήμες έχει ο νους, ότι υπάρχει. Όταν όλο παραδοθεί, όταν πια όλο προσφερθεί, απωθημένο ή μπερδεμένο, αμαρτωλό ή ξε-αμαρτωλό, «τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρω», τότε προσφέρω τον άρτο τον δικό μου. Εκείνος θα το κάνει σάρκα Του και αίμα Του. Αν δεν το προσφέρω όμως πώς θα γίνει σάρκα Του και αίμα Του; Πώς θα σαρκωθεί μέσα μου; Πώς; Αν δεν είμαι τελείως ανεξάρτητος απ' ότι συμβαίνει στο αισθητό; Να μη με ενδιαφέρει για τίποτα, ούτε να σωθώ εγώ, ούτε αν κάποιος δικός μου, ας πούμε, στεναχωρηθεί ή δεν στεναχωρηθεί, αν αρρωστήσει ή δεν αρρωστήσει, αν πεθάνει ή δεν πεθάνει. Στον Θεό δεν υπάρχει θάνατος. Τώρα πια ένας είναι ο πόθος, πώς θα αφανισθεί ότι έξωθεν αλλότριο υπηρετεί τον πονηρό. Αυτό θα το ζητάμε, κι Εκείνος θα μας φωτίζει. Δεν μπορούμε να το κάνουμε λόγια … γιατί μπορεί να λες τάχα δεν ενδιαφέρομαι για το ανθρώπινο των ανθρώπων που αγαπάω και μέσα πάλι ο εγωισμός να τρέφεται. Είναι τόσο λερναία ύδρα που δεν ξέρεις από πού …

Marlo Morgan «Το Μήνυμα» Πρώτη έκδοση 1991. Στα ελληνικά 1995 εκδόσεις Διόπτρα. Μια αμερικανίδα γιατρός, πήγε στους Αυτόχθονες της Αυστραλίας, στους Ιθαγενείς, μέσα στην έρημο, και περιγράφει τα βιώματα που έζησε με αυτούς τους ανθρώπους. Μια ομάδα 62 άνθρωποι, με τους οποίους διήνυσε 2.500 χιλιόμετρα σε 4 μήνες. Από την πρώτη στιγμή, για να την δοκιμάσουν, της είπαν, «ότι έχεις τα παραδίδεις», τη κάρτα της, τα χρήματά της, τα κλειδιά του αυτοκινήτου της, τα ρούχα της, της δώσανε ένα παλιόδερμα και μετά, εκ των υστέρων διαπίστωσε ότι φόρεσαν ρούχα γι' αυτήν, κανονικά δεν φορούσαν ούτε ρούχα. Τα 'καψαν μπροστά της, όλα … η απέκδυση. Αν θες να μπεις σ' αυτήν την κοινωνία, σου λέει, τέρμα τα έξω σου, κάθε μνήμη, κάθε αντικείμενο, τίποτα, τίποτα, όλα κάψιμο, πολύτιμα, βραχιόλια, όλα στη πυρά. Και μετά περιγράφει με πολύ ωραίες λεπτομέρειες … δεν μιλούν, δεν έχουν γλώσσα, αυτοί εν πνεύματι, όλα, όλα εν πνεύματι. Πενήντα χιλιάδες χρόνια ζωή έχουν. Δεν ξέρουνε Ιησού και τέτοια. Γι' αυτό και όταν τους είπε για τον Χριστό αυτή η κυρία, «ναι», λένε, «ακούσαμε, αυτός είναι ο μεγάλος μας αδελφός. Εσείς έχετε πρόβλημα που κολλάτε στα πρόσωπα. Για μας δεν λέει τίποτε η Παναγία, ο Χριστός, που τα έχετε κάνει είδωλα». Πράγματι, δεν πιστεύουμε σε κανένα Θεό, το Πνεύμα του Θεού δεν το 'χουμε. Ποιος έχει κοινωνία; Αν δεν βιώσω την Παναγία μέσα μου; Αν δεν γεννηθεί ο Λόγος μέσα; Αν δεν γίνει η ψυχή μου Παναγία; Τί σχέση έχω μ' Εκείνην; Μια δύναμη την οποία επικαλούμαι, ούτε την γνωρίζω, ούτε την ξέρω, και επειδή ακούω ότι κάνει … καθαρό είδωλο. Αν δεις μια ζωή σ' αυτούς; Μια θεία Ενότητα, έτσι τη λένε την Αγία Τριάδα. Μια διαρκής αναφορά στη θεία Ενότητα. Μα τέλεια αναφορά. Ότι θα τους δώσει η φύση θα ευγνωμονούν την Θεία Ενότητα που τους το έδωσε για να το φάνε. Είτε ένα ζώο, που θα 'ρθει μόνο του και θα προσφερθεί για να το θυσιάσουν να το φάνε, είτε το χόρτο, το νερό, όλα σε μια ενότητα, καμιά διαίρεση. Και ο θάνατος; Υπάρχει απόλυτη συμφωνία καρδιακή, αυτός που είναι να φύγει από το αισθητό κάθεται εκεί πέρα μαζί, κι αρχίζει και νεκρώνει τα κύτταρα και φεύγει. Καμιά διαίρεση. Κάτι κακό δεν υπάρχει. Γιατί δεν υπάρχει επιθυμία δικιά του η οποία οδυνηρά πάει να σβήσει. Ενώ σε μας ο θάνατος είναι συντριβή, γιατί συνδέεται με το «εγώ». Εκεί δεν υπάρχει «εγώ». Εκεί υπάρχει μια θεία Βουλή. Τα περιγράφει η γιατρός αυτή. Μάλιστα και οι ίδιοι στην αρχή ήθελαν να την δοκιμάσουν γιατί πολύ μπήκαν σ' αυτούς με πνεύμα κακοπροαίρετο για να τους σχολιάσουν, για να τους κρίνουν και αναπαύθηκαν στο τέλος όταν είδαν ότι αυτή μπήκε με όλη της την προαίρεση να μετέχει στη ζωή τους. Εμάς μας αποκαλούν «μεταλλαγμένους». Δηλαδή η φύση μας δίνει, ας πούμε, μελιτζάνες, εγώ θα τις πάρω, θα τις τηγανίσω, θα τις κάνω μουσακά, θα τις κάνω κεφτέδες, μεταλλαγμένα όλα. Δεν το τρώω όπως η φύση μου το δίνει, όπως μου το δωρίζει. Λοιπόν στο τέλος αφήνει ένα μήνυμα ο ηγέτης τους. Λέει: «ήρθε πια η ώρα να βγεις στον κόσμο. Προσευχόμαστε πολύ για όλο τον κόσμο. Βέβαια πονούμε γιατί αν και δεν καταστρέψαμε ακόμη με τον τρόπο ζωής μας την φύση, όμως το πνεύμα της φύσεως το εξοντώσαμε. Γι' αυτό πλέον δεν έχουμε να δώσουμε άλλες πνοές σ' αυτό τον κόσμο. Σαν τελευταία μας δωρεά θα δώσουμε και την κατά σάρκα παρθενία μας. Δεν θα αφήσουμε άλλο σπέρμα σ' αυτή τη ζωή. Η γενιά μας τελειώνει». («……… Επιλέξαμε αυτή τη Μεταλλαγμένη και την απελευθερώσαμε σαν πουλί από την άκρη της φωλιάς, για να πετάξει μακριά, μακριά και ψηλά, καν να κράξει σαν κουκαμπούρα, λέγοντας στους ακροατές της ότι φεύγουμε. Δεν κρίνουμε τους Μεταλλαγμένους. Προσευχόμαστε για αυτούς. … Προσευχόμαστε να κοιτάξουν τις πράξεις τους από πιο κοντά, να ερευνήσουν τις αξίες τους και να μάθουν ότι όλη η ζωή είναι «ένα», πριν είναι πολύ αργά. Προσευχόμαστε να σταματήσουν την καταστροφή της γης και να πάψουν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο. Προσευχόμαστε να υπάρχουν τόσοι Μεταλλαγμένοι έτοιμοι να γίνουν πραγματικοί όσοι απαιτούνται για να αλλάξουν τα πράγματα. Προσευχόμαστε ο Μεταλλαγμένος κόσμος ν' ακούσει και να δεχθεί τον αγγελιοφόρο μας». «ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ», σελ. 225). Αυτό ήταν το μήνυμά τους, ότι πλέον, σαν να σου λέει, το αυθεντικό τελείωσε, δεν έχει να δώσει τίποτε αυθεντικό και τώρα ήρθε η ώρα της κρίσεως. Εν τω μεταξύ βγήκε με πόθο η κυρία αυτή. Πήγε στις εκκλησίες, φυσικά οι εκκλησίες τί θα πουν; Όλα αυτά είναι δαιμονικά και αυτοί όλοι είναι όργανα των δαιμόνων … Και όπου πήγε διαλέξεις να το κάνει φυσικά έφαγε την κοροϊδία. Βέβαια το βιβλίο έγινε Μπεστ Σέλλερ, τώρα τί Μπεστ Σέλλερ; Σαν φολκλορικό … ποιος ξέρει. Αλλά εμένα πάρα πολύ … εγώ δεν ξέρω, πάρα πολύ με ανέπαυσε να βλέπεις το μη μεταλλαγμένο, αληθινό πνεύμα που θα 'θελε ο Θεός να είμαστε όλοι. Και δεν το περισώσαμε αυτό. Αλλά καλείται η ψυχή τώρα πια να γυρίσει. Να αρνηθεί την έξωθεν κατάσταση και να αποκτήσει εμπειρία του έσωθεν, γιατί εκεί πέρα δεν υπάρχει «εγώ», υπάρχει ένα. - Πώς το έσωσαν αυτό το πράγμα; Ο Θεός το φύλαξε; --- Φυσικά. Αλλά στην αρχέγονη κατάσταση, πριν πέσουν τελείως, πριν αρχίσει αυτή η διαστροφή, η τροφή του «εγώ». Είναι πολύ μεγάλη μαρτυρία αυτό που σώθηκε. Δόξα τω Θεώ.

- Δηλαδή σαν ένα μπλακ-άουτ του μυαλού, μου έρχεται μια σκέψη, δεν ασχολούμαι. --- Τίποτε. Καμιά τροφή σ' αυτό. Γιατί αυτό το οδηγεί ο άλλος. Δεν μπορεί να 'κανε λάθος ο Θεός, να 'δωσε το πρόβλημα στον …, να 'δωσε το πρόβλημα της υγείας στη …, να 'δωσε το πρόβλημα το δικό σου. Όλα πάνσοφα κι ευλογημένα. Και δεν θα επέμβω σ' αυτό. Δεν θα επέμβω με την έννοια να πω ότι είναι κακό αυτό κι εγώ θα το αλλάξω. Ανθρωπίνως θα κάνω την προσπάθεια φυσικά, ότι γίνεται … άλλα, εγώ να επέμβω; Πού; Να δώσω τί; Πολύ συγκλονισμένος είμαι μ' αυτό, από πού πήραμε τον καρπό της γνώσης του καλού του κακού; Από ποιόν γέροντα; Από τον πονηρό δεν τη πήραμε; Οπότε με κάθε προσπάθεια οικοδομήσεως επάνω σ' αυτό το οικοδόμημα της γνώσης του καλού του κακού ποιόν γέροντα φανερώνουμε; Αν δεν αρνηθούμε αυτή τη γνώση του καλού του κακού … όλη αυτή τη γνώση. Τί σημαίνει καλό; Τί σημαίνει κακό; Τί σημαίνει ενοχές; Τί σημαίνει Παράδεισος; Τί σημαίνει … Όλη αυτή τη γνώση αν δεν την επιστρέψω πίσω … που σημαίνει αυτό αφανισμός στο αισθητό. Εκκλησία-αφορισμένος. Σωτηρία-μηδέν. Απώλεια κάθε ίματζ. Αν δεν αρνηθούμε αυτή τη γνώση του καλού του κακού πώς θα δοξάσουμε τον μόνο Ζώντα Θεό; Αν δεν αρνηθούμε αυτή τη γνώση τον άλλο θα φανερώσουμε σαν Θεό. Δόξα σοι ο Θεός. Τίποτε, τίποτε δεν μας νοιάζει τώρα. Δεν θα λυπόμαστε τίποτε. Δεν έχουμε «εαυτό» για να κλάψουμε τον «εαυτό». Τώρα μόνο τον Κύριό μας. Εκεί στραμμένοι. Δεν υπάρχουμε, πώς το λεν; Καμιά προσπάθεια σωτηρίας. Γιατί δικαιώνεται ο εαυτός στη σωτηρία. Έτσι δεν είναι; Δόξα τω Θεώ. Τώρα με άλλο πνεύμα πια, με άλλη οπτική το βλέπει η ψυχή. Η μεγαλύτερη έκφραση της αγάπης του Θεού είναι η θεοεγκατάλειψη. Το λες αυτή τη στιγμή που έχεις κουράγιο, αλλά όταν είναι οριακά; Τί να κάνει η ψυχή παρά μόνο να κλαίει. Φοβερές στιγμές. Δόξα σοι ο Θεός. Την ευχή σας ζητώ, την ευχή σας ζητώ. Η μεγαλύτερη ευχή είναι η συμπόρευση. Να ζεις τον Χριστό μέσα σου και να Τον προσκυνάς και να Τον λατρεύεις και να απεκδύεσαι τον «εαυτό»! Υπάρχει μεγαλύτερη βοήθεια από αυτό; Αυτή είναι η συμπόρευση. Η φωνή του Θεού δεν βγαίνει όποτε εσύ τη θέλεις, όποτε θέλει εκείνη βγαίνει, με ένα τέτοιο ανύποπτο τρόπο, που, αν δεν κωφεύσουν όλες οι άλλες δεν θα την ακούσεις. Γι' αυτό ο Κύριος μας λέει, «ο τον λόγον Μου ακούων και πιστεύων τω Πέμψαντί Με έχει ζωήν αιώνιον». Αυτός είναι «ο τον λόγον Μου ακούων». Όταν αυτή τη φωνή την ακούς και πιστεύεις ότι είναι όντως του Θεού … γιατί πιστεύω αυτό σημαίνει, ότι δεν πιστεύω τίποτα άλλο, πιστεύω μόνο αυτή, πλάνη και ξε-πλάνη, διεστραμμένα, διεστραμμένα, πιστεύω μόνο αυτή. - πώς θα 'ρθει αυτή η βεβαιότητα ότι αυτή είναι η φωνή όμως; --- Όταν θα πάψουν οι άλλες βεβαιώσεις. Όταν υπάρχουν οι άλλες οι βεβαιώσεις πώς να στηριχθεί αυτή; όταν από παντού πολεμείται; Δεν μπορεί κανείς να πει ότι έχει τελειώσει. Αν δεν νικήσει ο Κύριος, αν δεν φανερωθεί η θεία δόξα Του μέσα στη ψυχή, δεν μπορεί κανείς να πει ότι έχει τελειώσει. Και εκεί είναι η προαίρεσή μας που καλείται πού θα προσκυνήσει: την έξωθεν προσκύνηση ή την έσωθεν. Είναι φοβερό. Κάθε στιγμή παλεύεις … Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κρατάμε το πνεύμα της μετανοίας, που αρνείται την έξωθεν κατάσταση, το βάπτισμα του ύδατος, αυτό που κάνει ο άνθρωπος. Αλλά κατακρεουργήσαμε το πνεύμα της μετανοίας. Το πνεύμα του Ηρώδη είναι ολοζώντανο στην Εκκλησία. Εξομολόγηση, νηστεία, θεία Κοινωνία, και όλα σαρκικά. Το Πνεύμα πού είναι; Πορνείας πνεύμα είναι το πνεύμα του Ηρώδη. Είναι πορνικό πνεύμα, και εγωιστικό και υπερήφανο και πόρνο. Και πάει να σκοτώσει και να αποκεφαλίσει τελείως το πνεύμα της μετανοίας. Κάθε ψυχή θα περάσει τις διαδρομές της για να φτάσει στο δρόμο του Θεού. Δεν θα την οδηγήσουμε εμείς. Γιατί πάλι τον άλλον υπηρετούμε.