2 - Θέλει και τα λέει ή του ξεφεύγουν ...

Να μην ανησυχούμε, τώρα είναι η ώρα του Κυρίου, τώρα έρχεται ο Κύριος στη ζωή μας και φυσικά τα πάντα θα τα μεταμορφώσει. Έ, φυσικά για να 'ρθει η μεταμόρφωση πρώτα θα ισοπεδώσει τα παλιά, θα ισοπεδώσει ότι άχρηστο έχουμε μέσα μας. Αλλά δεν έχει σημασία αυτό, σημασία είναι ότι πλέον είναι η ώρα του Κυρίου. Τώρα αυτή τη χαρά έχει η ψυχή. Μην αρχίσουμε: η εγκυμοσύνη μου, το βρακί μου, η δουλειά μου, το αμάξι μου, η γυναίκα μου, το παιδί μου … Τέρμα! Η νύμφη με τον Νυμφίο της! Αυτό τώρα καλείται η ψυχή, πώς σιγά-σιγά θα πάρει τόση δύναμη, ώστε μόνο στον Νυμφίο της να κοιτάζει. Χριστούγεννα, ο Χριστός ήρθε επί της γης, ένα φοβερό γεγονός για την ανθρωπότητα. Η Γέννηση, όμως, έγινε δεκτή μόνο από τις ψυχές που ήταν νεκρές. Εκείνη την νύχτα που οι πάντες ήτανε στη δόξα τους, στον κόσμο τους, κάποιοι φύλαγαν πρόβατα, δηλαδή πιο υποβαθμισμένοι, κατώτεροι και από τα πρόβατα. Κι όμως αυτοί είδαν τον Θεό. Έτσι και σε μας, ο Χριστός είναι επί της γης, είναι σαρκωμένος, είναι ολόκληρος, κι εμείς ακόμα έχουμε επιθυμίες. Ζητάει ο καθένας ότι ζητάει, ένας «εαυτός» που θέλει ακόμα, θέλει πράγματα, ίσως πολύ ελάχιστα, αλλά όμως θέλει: μη χάσει τη καφετέριά του, μη χάσει την κοπελιά του, μη χάσει την υγεία του, αυτά τα λίγα, τα πολύ λίγα που έχουμε, τα γυρεύουμε όλα αυτά κι έτσι αυτή την Παρουσία Την αρνούμαστε διαρκώς. Η Παρουσία ήρθε! Έγινε! Γίνεται! Και μακάρι έως τελευταία στιγμή να Τη δει και η έξωθεν πορεία μας. Γιατί έσωθεν υπάρχει. Ο Χριστός είναι γεννημένος. Έχει τελειώσει. Αλλά το έξωθέν μας, επειδή ασχολείται ακόμα με άλλα πράγματα, δεν μπορεί να δει την Παρουσία και την Γέννηση του Ζώντος Θεού μέσα στη ζωή μας. Αυτή είναι η τραγικότητα της ανθρωπίνης φύσεως, που αιώνες τώρα, γίνεται το ίδιο γεγονός, και επαναλαμβάνεται. Αλλά επειδή όντως, είναι στιγμές που πλέον ήρθε η ώρα, Αυτός ο Θεός να φανερωθεί πια και στην έξωθεν κατάσταση της κοινωνίας, έστω κι αν εμείς την αρνούμαστε, έστω κι αν δεν την καταλαβαίνουμε, Αυτός ο Θεός λειτουργεί στη ψυχή μας. Τώρα το ζήτημα είναι σιγά-σιγά να αρχίσουμε να χαιρόμαστε για Αυτή την Παρουσία. Αλλά για να Την χαρούμε πρέπει να μην έχουμε επιθυμίες! Γιατί θα μας τις ισοπεδώσει όλες τις επιθυμίες! Δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο! Φυσικά, είτε το θελήσουμε είτε δεν το θελήσουμε Αυτό θα γίνει. Είναι δεδομένο. Όσο πιο συνειδητά θα το θελήσουμε, θα συνεργήσουμε. Θα 'χουμε μετοχή σ' αυτό το Μυστήριο. Έχουμε πολύ χαρά μέσα μας, αλλά η χαρά είναι χαρά η οποία έχει πόνο μέσα της γιατί είναι ο δράκων, είναι αυτός ο οποίος ακόμα παλεύει, βιώνεται, υφίσταται. Οπότε τώρα δεν έχει σημασία αν εμείς χαιρόμαστε ή αν λυπόμαστε, αν ζοριζόμαστε ή δεν ζοριζόμαστε, έχει σημασία ότι όλα αυτά συμβαίνουν για έναν λόγο, για να μας βεβαιώσει την Παρουσία Του ο Κύριος. Μόνο μην φοβηθούμε. Πώς να σας πω; Μη μας πιάσει ένας πανικός. Οτιδήποτε και να συμβεί … Τα γεγονότα τα βλέπουμε. Όσο πάνε θα τα τραγικοποιήσουν περισσότερο, και τα οικονομικά και τα κοινωνικά … από παντού θα υπάρχει ένα στρίμωγμα. Κι όλα αυτά για να φοβίσουν τις ψυχές. Ο άγιος Παΐσιος έλεγε: «όσο πιο πολύ θα βλέπετε να ζορίζεται η έξωθεν κατάσταση, σημαίνει ότι τελειώνει ο πονηρός». Οπότε αυτό θα είναι η βεβαίωση ότι πλέον τελειώνει. Εμείς θα κοιτάξουμε όμως τα έσωθεν, γιατί τα έξωθεν πολύ εύκολα μας αποπροσανατολίζουν. Είναι πολύ ναρκωτικό αυτό, να καθίσεις να ασχολείσαι με τα έξω. Κι έτσι ξεχνάμε την έσωθεν Θεία Παρουσία. Το Φως ήρθε. Αν μας νοιάζει η χαρά του Φωτός θα χαιρόμαστε. Αν όμως αρχίζουμε και κλαίμε σαν τις χήρες τους «εαυτούς» μας θα ζούμε μια διαρκή εμπειρία της κόλασης. Γιατί θα προσφέρεται το Φως και εμείς δεν θα το αγκαλιάζουμε το Φως. Θα μας αγκαλιάζει το Φως κι εμείς δεν θα έχουμε καμιά συμμετοχή σ' Αυτό. Διαρκώς πορνεύουμε. Το Πνεύμα δεν κοινωνείται. Η ψυχή δεν είναι έτοιμη να Το δεχθεί για να σαρκωθεί ο Λόγος. Η ψυχή είναι η μήτρα, η οποία πρέπει να ετοιμαστεί, να είναι σε κατάσταση, ας πούμε, δεκτικότητος, οργασμού, για να μπορέσει να πάρει το σπέρμα, το Πνεύμα του Θεού, για να σαρκώσει τον Λόγο μέσα. Αυτός είναι ο Ουράνιος έρωτας που τρέφει τη ψυχή. Αυτός που γίνεται Σάρκα, Σάρκα και Αίμα στα «σα εκ των σων». Στα «σα εκ των σων» είναι ακριβώς η στιγμή στην οποία η μήτρα της ψυχής είναι ακριβώς έτοιμη, γεμάτη οργασμό, να πάρει και να συλλάβει το σπέρμα, το Πνεύμα του Θεού. Κι έτσι γίνεται η σάρκωση του Λόγου. Έτσι δεν γίνεται στη θεία Λειτουργία; Ε, αυτό γίνεται μυστικά τώρα στη ψυχή. Όταν, ας πούμε, η γυναίκα είναι έτοιμη εκείνη τη στιγμή να δεχθεί το σπέρμα του ανδρός, θα κοιτάζει δίπλα της, τι γίνεται; Τι λέει η τηλεόραση; Τι κάνει το ποδόσφαιρο; Τι κάνει το παιδί μου; Εκείνη την ώρα, τέρμα! Μόνο έτσι σαρκώνεται ο Λόγος. - Αυτό όμως, δεν κινδυνεύεις αν το επιδιώξεις, δεν κινδυνεύεις να πέσεις σε άλλα; --- Αν η ψυχή εμπιστεύεται Αυτόν που αγαπάει, θα την προστατέψει Αυτός. Η νύφη μετά δεν κοιτάζει τίποτε παρά μόνο τον Νυμφίο της, πότε θα 'ρθει, και αν μέσα στον Νυμφίο της κάτι άλλο πάθει και έρθει κάποιος άλλος και την βιάσει, έχει εμπιστοσύνη στον Νυμφίο της. Δεν κλαίει σαν τη χήρα τον εαυτό της, μη τυχόν πάθει κάτι. Δεν τη νοιάζει. Τη νοιάζει μόνο ο Νυμφίος. Δεν μπορεί ο Νυμφίος να την αφήσει. Αυτό, πείτε μου, αν αυτή την πορνεία δεν την υφιστάμεθα συνεχώς στη ζωή μας, το ότι δηλαδή η ψυχή ασχολείται με τα χίλια-μύρια, με οτιδήποτε άλλο, με χίλια-μύρια προκειμένου να μην ασχοληθεί μ' αυτή την κατάσταση, μη τυχόν και γίνει δεκτική αυτής της σαρκώσεως του Λόγου. «Ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν», όμως «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει όλη μέρα κοσκινίζει». Όποιος δεν θέλει να νεκρωθεί το έξω του, όποιος δεν θέλει να στραφεί μέσα, όλη την ώρα βρίσκει να ασχολείται με διάφορα έξωθεν. - Δηλαδή όλα αυτά, οι Προφήτες, η πορεία του Χριστού, Απόστολοι, τα πάντα, είναι για μέσα, όχι για έξω; Και ο Χριστός όσα είπε δεν ήταν τίποτα για το έξω; --- Όλα για μέσα. Στην Πρώτη Παρουσία πήραν χαμπάρι αυτοί οι πέντε-δέκα. Έτσι ακριβώς και στη Δεύτερη, όποιων το έξω θα είναι νεκρό για όλα τα άλλα, και στραφούν μέσα, αυτοί μόνο θα δουν. Για όλους τους άλλους δεν θα υπάρχει. Δύσκολες μέρες. Φοβερά δύσκολες μέρες. Γιατί; Γιατί δεν το συνηθίσαμε αυτό. Τι λες; Μείναμε σε μια συμπτωματική έξωθεν κατάσταση. Φοβερές στιγμές. Δόξα τω Θεώ. Δεν είναι ούτε φόβος να μας πιάσει, ούτε πανικός. Πρώτη φορά στη ζωή μας θα αμφισβητήσουμε ότι βιώναμε μέχρι τώρα. Ήταν μια πορνεία όλα! Όλα ήταν μια πορνεία του εαυτού μας. Αυτής της νύφης που την θέλει ο Κύριος να την κάνει νύφη Του, κι εμείς την χιλιοβιάζουμε με ανυπόστατες ψευδαισθήσεις και δικές μας βλακείες. Βλακείες … μια γυναίκα πάω, πάω να πιώ ένα καφέ. Πείτε μου εσείς πόσο ουσία έχουν όλα αυτά; Την ψευδαίσθηση αυτή αρχίζει και την ισοπεδώνει σε μερικές ψυχές. Το κάνει λιώμα αυτό το εξωτερικό. Είναι μεγάλη τιμή! Δεν χρειάζεται να μπούμε στον τρόπο με τον οποίο θα έρθει. Δεν ξέρουμε πώς θα έρθει. Δηλαδή αυτό θέλει τώρα. Γιατί και τότε περίμεναν τον Μεσσία, όλοι Τον περίμεναν. Πώς Τον περίμεναν; Τον περίμεναν ένδοξο Βασιλιά. Να γεννηθεί μέσα σε παλάτια! Κι Αυτός γεννήθηκε σε μια φάτνη. Φάτνη! Εμείς τώρα τις κάνουμε καλλωπισμένες, φάτνες πολυτελείας. Ήταν μια σπηλιά, τσίμα-τσίμα χωρούσαν δυο ζώα, ένα μέρος που πάνε για να φάνε τα ζώα. Αυτό ήταν όλο. Ε, και εκεί μέσα γεννήθηκε. Να αμφισβητήσουμε αυτό το μέχρι τώρα. Και να αφήσουμε την κατάσταση, να αφεθούμε ώστε να επέμβει Εκείνος όπως θέλει. Απλώς περιμένεις εκείνη τη στιγμή. Αλλά για να την περιμένεις εκείνη τη στιγμή πρέπει η ψυχή πλέον να είναι αδρανοποιημένη για όλα τα άλλα. Πώς θα γίνει αυτό στις μέρες μας; Που έχουμε ένα κάρο επιθυμίες επάνω μας; Ακόμα ο εαυτός φοβάται να γκρεμιστεί, να φανερωθεί, να αποκαλυφθεί. Υπάρχει ένας εαυτός, αλλά η Πνοή είναι συγγενής. Παντού είναι. Αυτή η Πνοή κοινωνείται. Μας δόθηκε σ' όλους. Θεός, δεν είναι όλο αυτό το πράγμα; Αν Εκείνος έχει τρεις Υποστάσεις, εμείς έχουμε πολλαπλές, χιλιάδες, εκατομμύρια υποστάσεις, ενός Ανθρώπου. Αυτό το πράγμα είμαστε όλοι. Ένα Πνεύμα είναι μέσα μας. Αλλά αυτό για να φανερωθεί βασική προϋπόθεση είναι, πρώτα εγώ να κοινωνήσω με το δικό μου Πνεύμα και μετά θα αρχίσω να κοινωνώ με τα άλλα Πνεύματα. Αλλά το δικό μου ακόμα δεν μπορώ να το νοιώσω γιατί έχω πολλές δουλειές έξω, έχω το ένα να κάνω, έχω το άλλο να προλάβω, έχω εκείνο, έχω τ' άλλο … Λες και μ' έβαλαν εμένα οδηγό των παιδιών, των … . Έτσι δεν είναι; Βάλαμε πολλά δεσμά κι έτσι η ψυχή δεν μπορεί να κοινωνήσει με το Πνεύμα της μέσα. Δεν γεννάει τον Λόγο. - Σταμάτησα την προσευχή. Σκέφτομαι ότι δεν προσεύχομαι, αλλά με το που ξαπλώνω στο κρεβάτι λέω, αααα τι νόστιμο το μαξιλάρι! Άιντε αύριο … και κατευθείαν ύπνο. Ούτε μια φορά τον σταυρό μου. --- Δόξα τω Θεώ. Ας ζητήσουμε μόνο ... εκείνη τη στιγμή που συμβαίνει αυτή η διαδικασία, ότι κάτι δεν το κάνεις, κάτι δεν βγαίνει από μέσα σου, εκείνη τη στιγμή, «Θεέ μου ξέρεις Εσύ», αμέσως εκείνη τη στιγμή, η νύφη ας ετοιμαστεί στον Νυμφίο της «δικός Σου είμαι, Εσύ κάνε με ότι θέλεις». Δηλαδή δυο κουβέντες με πόνο από τη ψυχούλα και αμέσως αρχίζει, και η ψυχή ετοιμάζεται για τον Κύριό της. Ο πονηρός με τον καρπό που έδωσε στην Εύα, ότι αν θα φάτε αυτόν τον καρπό θα γίνεται σαν θεοί, σαν θεοί, μ' αυτόν τον τρόπο τι μας έκανε; Μας έκανε να ξεχάσουμε ότι είμαστε θεοί, ότι είμαστε πλασμένοι με την Πνοή του Θεού, και είμαστε όμοιοι, και είμαστε θεοί από κατασκευής, από κτίσεως κόσμου είμαστε θεοί. Ήξερε αυτός ότι ένας τρόπος μόνο υπήρχε να χάσουμε εκείνη την κατάσταση κι ο τρόπος αυτός ήταν το να μας κάνει να θελήσουμε να γίνουμε κάτι άλλο. Γι' αυτό το λόγο όμως ήρθαμε εδώ. Ήρθαμε για να θυμηθούμε ποιοι ακριβώς είμαστε. Οπότε η ψυχή πλέον αμέσως στρέφεται στον Δημιουργό της. Ξέρει από πού προήλθε. Αλλά να μη κάνουμε κάτι άλλο, γιατί μας έπεισε να κάνουμε, να γίνουμε, κι έτσι να ξεχνάμε αυτό που είμαστε. Μας έπεισε να αρνιόμαστε συνέχεια αυτό που είμαστε για να γίνουμε κάτι άλλο. Είμαστε! Για να προσκυνήσουμε μόνο τον Χριστό, πρέπει να αρνηθούμε κάθετι άλλο που πάμε να γίνουμε. Γιατί αυτό που πάμε να γίνουμε είναι του αντίχριστου. Αυτό που είμαστε είναι του Χριστού. Τώρα καλείται η ψυχή να αρνηθεί το να γίνει κάτι άλλο. Δεν θέλει να γίνει τίποτα. Μόνο τον Χριστό της. Μόνο Χριστός, αυτό που υπάρχει μέσα μας. - Το να τινάξεις όλη τη λογική με την οποία μεγάλωσες ισοδυναμεί με μαρτύριο. Έτσι δεν είναι; --- Δεν υπάρχει μεγαλύτερο! Το άλλο είναι μαρτύριο του σώματος. Εδώ είναι μαρτύριο όλης της υπόστασης. Εδώ το πράγμα είναι πάρα πολύ δύσκολο. - Μου είχε πει ένας παπάς ότι στα χρόνια μας, λένε οι προφητείες, ότι η Δευτέρα Παρουσία περιμένει και άλλους μάρτυρες, αλλά αυτοί οι μάρτυρες λέει θα είναι μάρτυρες συνειδήσεως. --- Ναι. Συνείδηση με την έννοια, όλο αυτό το γκρέμισμα, όλη αυτή την άρνηση. Δηλαδή ήμασταν μέσα στην καρδιά του Θεού, που ήταν όλα καλά λίαν. Όλα καλά λίαν τα 'φτιαξε ο Κύριος. Κι εκεί, με το προπατορικό αμάρτημα, ο άνθρωπος αρνείται τα καλά του Θεού, τα καλά όλα, και προσπαθεί να γίνει κάτι που θέλει αυτός, με δική του επιλογή. Και από πολύ αγάπη ο Κύριος τον βγάζει εκτός της καρδιάς Του, εκτός του παραδείσου, για να φάει όλη αυτή τη χωματίλα της εξορίας, ώστε συνειδητά να 'ρθει στιγμή να επιστρέψει πάλι στη καρδιά του Θεού παραδίδοντας τον καρπό της γνώσεως. Αυτό θα γίνει στο τέλος, εν τω προσώπω των δύο προφητών, που πλέον αυτοί θα αρνηθούν όλη αυτή τη γνώση, όλη αυτή τη φανέρωση που θα είναι μπροστά στο πρόσωπο του αντιχρίστου. Θα αρνηθούν όλο αυτό το πράγμα και θα το στηλιτεύσουνε για να επιστρέψει η ψυχή μετά από τόσους αιώνες πάλι στην καρδιά του Χριστού αρνούμενη τον καρπό του δένδρου της γνώσης. Αυτό γίνεται τώρα, αυτή είναι η Βασιλεία, ουσιαστικά να γυρίσουμε από εκεί που φύγαμε, η πορεία του Ασώτου. Αλλά αυτά αν δεν τα δει ο καθένας μας, αν δεν συνεργήσει σ' αυτό, πώς θα γίνει; Εμείς, ως από μηχανής θεό, κάνουμε ένα είδωλο, και θέλουμε αυτός να το περπατήσει κι εμείς να' μαστε, ας πούμε, οι θεατές που πληρώνουν εισιτήριο. Δεν μετέχεται, δεν κοινωνείται έτσι. Ξέρεις, ο Κύριος το θέλει για όλους μας αυτό το πράγμα να γίνει. Απλώς είναι αυτά ακόμα τα λίγα κολλήματα που μας κρατάν ακόμα σ' αυτό το είδωλο. Γι' αυτό θ' αναγκαστεί αυτό το είδωλο να το ξεφτιλίσει τελείως για να τελειώνουμε. Άλλος είναι αφεντικό, ο Κύριος και Θεός μας, αλλά όντως είναι αλήθεια ότι οι μέρες μας θα είναι πολύ προκλητικές και επώδυνες. Μη νομίζουμε ότι δεν θα περάσουμε και το ζόρι. Οι άγιοι έχυναν τα αίμα τους. Εμείς πώς; Αδάπανα; «Ξημερώνει και βραδιάζει πάντα στον ίδιο τον σκοπό», γκρ-γκρ-γκρ, γκρ-γκρ-γκρ, γκρ, είμαστε σε έναν λάκκο δύο μέτρα, γυρίζουμε, γυρίζουμε, γυρίζουμε και αντί αυτό να φαρδαίνει, πάει προς τα κάτω. Δεν θα μας βγάλει κανείς. Εμείς να δούμε ότι αυτό δεν είναι της ψυχής μας. Είναι κάτι άλλο. Τώρα πια, ή θα το ακολουθούμε σαν πιστά σκυλάκια, ή θα ζητήσουμε την λύτρωση. Αλλά εμάς μας αρέσει ακόμα να κατεβαίνουμε, φαίνεται δεν πιάσαμε πάτο. Τί να πω; - Η επήρεια επάνω μας είναι δεινή. Δεν σ' αφήνει. Θέλεις κι άλλο. --- Ναι. Ξέρεις, είναι στάση προαίρεσης. Η προαίρεση νομίζω παίρνει θέση. Κι αν το υφίσταμαι, το υφίσταμαι πλέον σαν κανόνα. Δέχομαι. Αλλά η ψυχή πια έχει πάρει θέση, δεν του ανήκει, τελείωσε. «Θα παιδέψεις το νου, θα παιδέψεις το σώμα, θα το κάνεις, η ψυχή όμως δεν σου ανήκει». Εκεί θέλω η ψυχή να έχει προαίρεση. Ένας καπνίζει τσιγάρο … δυο καπνίζουν τσιγάρο. Ο ένας συνειδητά το καπνίζει και την καταβρίσκει γιατί του αρέσει και ένας άλλος το ίδιο πράγμα, μπορεί ακόμη πιο μανιωδώς να το καπνίζει κι όμως μέσα του να αισθάνεται ότι είναι ο κανόνας του, ότι γίνεται ξεφτίλα, μέσα από αυτό το παλιόχορτο. Μπορεί να το καπνίζει αλλά να μην έχει καμιά κοινωνία μ' αυτό. Δεν το αγκαλιάζει η ψυχή του. Ακριβώς αυτό είναι τώρα, οτιδήποτε κάνει ο καθένας είναι αυτό το τσιγάρο που ο καθένας έχει. Γυναίκα είναι; Υγεία είναι; Παιδιά είναι; Ότι είναι. Δεν το αγκαλιάζω πια. Έστω κι αν το υφίσταμαι, έστω κι αν όλη μέρα μπορεί να παιδεύεται ο νους. Αλλά η καρδιά πλέον έχει πάρει θέση, είναι του Κυρίου της. Και περιμένει μόνο τον Νυμφίο της. Εκεί θέλει υπομονή φυσικά, γιατί δεν είναι και εύκολο, αλλά όντως είναι μία θέση ψυχής. - Άρα κάποιες ψυχές που είναι πιο έτοιμες … ο Θεός τις επιτρέπει να είναι πιο έτοιμες, αυτό δεν είναι άδικο για κάποιες άλλες ψυχές, όμως, οι οποίες είναι … --- Νομίζω ότι σε όλους δίνει … αλλά υπάρχει το «όστις θέλει» … τώρα μας δίνει ευκαιρίες να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, μας βάζει όλη αυτή τη χωματίλα, όλο αυτό το πράμα, ώστε να αισθανθεί η ψυχή ότι αυτό είναι κάτι ξένο, δεν μπορεί να είναι δικό μου. Κι εκεί τώρα, σιγά-σιγά, αρχίζει η ψυχή πλέον να αποστασιοποιείται, δηλαδή, έστω κι αν το υφίσταται, πλέον η ψυχή δεν ανήκει σ' αυτό, τελείωσε. Είναι θέση. Δεν είναι το εξωτερικό, τί κάνω; Δηλαδή, μπορεί να πορνεύει, ας πούμε κάποιος, εξωτερικά και μέσα η ψυχή να βογγάει και να ζητάει το έλεος κι αυτό να είναι λύτρωση, ουσιαστικά, και να μην έχει καμιά σχέση με την πορνεία. Και ένας άλλος που υποτίθεται παρθενεύει όλη μέρα και φοράει μακριά φουστάνια και είναι καθαρότατος αισθητά, η ψυχή του να είναι … αρνούμενη την θεία προέλευσή της, και να θέλει μία θεϊκή κατάσταση στην πορνική της κατάσταση. Αυτό δεν συμβαίνει μέσα στα Κατηχητικά και στις Εκκλησίες; Ο Κύριος τώρα θέλει την απέκδυση όλου αυτού που δεχθήκαμε, για να θυμηθούμε ποιοι είμαστε. Όσο πιο ελεύθερος είσαι, όσο τα δεσμά είναι πιο ελεύθερα πια, όσο δεν είναι τόσο ισχυρά τα δεσμά, τόσο λιγότερο θα πονέσουμε σ' αυτό το άδειασμα, σ' αυτό το ξεγύμνωμα. Ωραίες μέρες. Ωραίες μέρες. Ωραίες μέρες. Μ' αρέσει. Απλώς μόνο δεν μπορεί κανείς να είναι χαλαρός, ζητούμε πάντοτε τη φώτιση, τη συγχώρηση, το έλεός Του, για κάθε ψυχή, μη μας βγει καμιά κατάκριση, ούτε πάλι κανένας μαρασμός, «είμαι χάλια, δεν είμαι χάλια» … Δεν με νοιάζει ρε πώς είμαι! Δεν ξέρω τί θέλει ο Θεός να είμαι για να είμαι δεκτικός εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να θέλει να είμαι έτσι, φυτό … Ένα κλικ είναι το, πότε θα πεις: «όκεϊ, να 'ναι ευλογημένο». Έτσι δεν έγινε και στην Παναγία; Την ώρα του Ευαγγελισμού, πάει ο άγγελος, ξαφνικά, της λέει, «θα γεννήσεις», «χαίρε Κεχαριτωμένη, θα γεννήσεις». Τι σημαίνει «θα γεννήσεις»; «Θα γεννήσεις» σημαίνει, ότι πάει η παρθενιά σου, σημαίνει ότι μοιχεύεις! Από πού; Τι; Τι Πνεύμα Άγιο και κρίνος; Ότι πλέον συλλαμβάνω. Ότι πρέπει ο Ιωσήφ να με λιθοβολήσει. Κι όμως εκείνη τη στιγμή καλείται να πει, «ναι», κι όχι … «περίμενε να πάω να ρωτήσω τον γέροντά μου». Ήρθε, της μίλησε, της είπε «θα συλλάβεις». Αλλά ξαφνικά έτσι; Ότι θα με λιθοβολήσει ο άντρας μου; Ότι πάει η παρθενία μου; Ότι πλέον συλλαμβάνω; Τί; Πώς; Τί; Και πρέπει να πω, «ναι»; «Ναι» σημαίνει τίναγμα στον αέρα. Δεν υπάρχει τίποτα πια υγιές όπως εγώ το περίμενα. Και λέει, «ναι, να 'ναι ευλογημένο». Αν πεις «όχι», φεύγει ο άγγελος, πέταξε το πουλάκι! - Ένα κλικ, που λέμε, ή το χάνεις, ή το κερδίζεις … --- Ένα κλικ. Πόσες φορές να το πω; Γιαυτό θέλει, ας πούμε, μια εγρήγορση, όχι με την έννοια της εγ… Τί εγρήγορση δηλαδή; Διαρκώς, «το έλεός Του». Διαρκώς η νύφη τον Νυμφίο της να περιμένει. Τι θα κάνεις όταν θα σου έρθει; Ούτε το ερμηνεύω, «καλά είμαι, κακά είμαι». Δεν με νοιάζει πώς είμαι! Αναμένω. Πας να πάρεις ευλογία, ο … σου λέει, «εγώ να σου πω», ο δήθεν στάρετς, και ο δαιμονισμός πάει σύννεφο. Άιντε από 'κει πέρα. Τώρα πια, τέρμα! «Πάντες εισί διδακτοί Θεού», δεν το λέει; Τώρα έρχεται η ώρα. Δόξα τω Θεώ. Και κυρίως να 'χουμε προστάτη τον άγιο Ιωνά, τον προφήτη Ιωνά, που έδειξε το σημάδι ο Κύριος. Όταν Του είπαν, «τι σημάδι θα μας αφήσεις;» Το σημείον του Ιωνά, το σημάδι του Ιωνά. Ότι πλέον για να μπορέσει να σωθεί το καράβι επιβάλλεται η απώλειά μας, στη θάλασσα. Και δεν έγραψε κανένα σενάριο ο Φώσκολος ότι, θα πέσεις τρεις μέρες, θα σε φάει το κήτος και θα σε ξεράσει … Όταν έπεφτε στη θάλασσα, κι όταν τον έτρωγε η φάλαινα, ήξερε ότι τέλειωνε. Είναι τύπος Χριστού, ο Ιωνάς. Ε, τώρα κάθε ψυχή, που ποθεί αυτή τη κοινωνία με τον Χριστό, θα γευθεί αυτή την απώλεια, ας πούμε, ότι έπεσες, πάει, πάει, είμαι εκτός καραβιού ... και στη κοιλιά του κήτους … Πολύ τον αγαπώ και τον επικαλούμαι πολύ αυτόν τον καιρό, να μας φωτίσει … να πάρουμε κι εμείς δύναμη να βουτήξουμε κάτω από το «μπαλκόνι», γιατί όντως το «μπαλκόνι» έχει τελειώσει, το «καράβι» πάει ντουγρού … Και επιβάλλεται η φωτιά για να σωθεί και το καράβι και εμείς. Δόξα τω Θεώ. Δόξα τω Θεώ. Ας μας φωτίζει το Πνεύμα του Θεού. Πάντως αισθάνομαι ότι λίγο καιρό έχουμε. Από πού πήραμε τον καρπό της γνώσης του καλού του κακού; Από ποιόν γέροντα; Από τον πονηρό δεν το πήραμε; Οπότε κάθε προσπάθεια οικοδομήσεως επάνω σ' αυτό το οικοδόμημα της γνώσης του καλού του κακού ποιόν γέροντα φανερώνει; Αν δεν αρνηθούμε αυτή τη γνώση του καλού του κακού … όλη αυτή τη γνώση ... τί σημαίνει καλό ... τί σημαίνει κακό ... τί σημαίνει ενοχές ... τί σημαίνει Παράδεισος ... τί σημαίνει … Όλη αυτή τη γνώση αν δεν την επιστρέψω πίσω … που σημαίνει αυτό αφανισμός στο αισθητό ... πώς θα δοξάσω τον μόνο Ζώντα Θεό; Μέσα από τη γυναίκα πρέπει να επιστραφεί. Μέσα από την σοφία, την πίστη, την αγάπη, την ελπίδα. Γι' αυτό ο γερό-Παΐσιος έλεγε, «στις μέρες σας ανάποδα θα περιπατάτε, αυτό που θα φαίνεται καλό θα 'ναι το πιο άσχημο κι αυτό που θα διώκουν για κακό θα 'ναι το πιο σωστό». Αυτό στα λόγια εύκολα τ' ακούγαμε και πολλές φορές το λέγαμε, το να το βιώσεις όμως είναι φοβερό. Πολύ φοβερές στιγμές, πολύ μοναδικές στιγμές, έχω και πολύ χαρά αλλά έχω και πολύ πόνο. Μέσα μας έχουμε κι εμείς την γυναίκα που είναι η σοφία, η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Δηλαδή δια της σοφίας και της πίστεως επιστρέφουμε αυτόν τον καρπό. Συνειδητά, δηλαδή, η σοφία του νου, η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, μας κάνει να τον πετάξουμε αυτόν τον καρπό. Αυτή είναι η γυναίκα μας. Η σύνεσή μας. Τέρμα όμως, οριστικά, αυτός ο καρπός πρέπει να τιναχτεί στον αέρα. - Όμως και η ίδια η Εκκλησία δεν το έθρεψε; Έστω και μέσα από Πατέρες, από αγίους, το 'θρεψε αυτό το πράγμα. --- Φυσικά. Ναι, βέβαια. Τώρα εδώ η διαστροφή ... η διαστροφή έγινε στο τέλος πολύ έντονα.