4 - «Είπε, πάμε τώρα δε φοβόμαστε τη μπόρα, θα πετάξουμε παντού ...»

Το ζήτημα είναι να ζητάμε να γίνεται το θέλημα του Θεού στη ζωή μας. Να το το ζητάει η καρδιά μας. Από εκεί και πέρα είναι θέμα χρόνου. Δεν είναι στο χέρι μας. Τώρα ο Κύριος τα αναλαμβάνει. Εμείς ομολογούμε μόνο τη δική μας αδυναμία και τη δική μας προαίρεση ότι θέλουμε μόνο το δικό Του το θέλημα να γίνεται κι όχι τίποτε δικό μας. Να μη μπαίνουν ανθρώπινες επιθυμίες και σκέψεις. Ένας τα οδηγεί όλα τώρα: η Αγάπη Του. Ανάσταση. Είναι ανάσταση. Τόσα χρόνια είχαμε πορεία θανάτου. Ένα μαρτύριο ήταν. Αλλά όμως έτσι μπορεί να γευτεί κανείς την ανάσταση. Το λένε στο Άγιον Όρος: «αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις». Ε; Αν γευτείς την ανάσταση από τώρα, δεν υπάρχει θάνατος μετά. Αυτό θα γίνει καθ' ολοκληρία στους δύο προφήτες, τον προφήτη Ηλία και τον προφήτη Ενώχ. Όταν πλέον θα φανερωθούν οι δύο προφήτες που θα φανερώσουν τη δόξα του Θεού, και θα τους σκοτώσει ο Αντίχριστος, στα Ιεροσόλυμα, και θα νομίζει ότι πλέον τελειώσαμε με τον Θεό, αφού αυτοί θα είναι οι εκφραστές του θελήματος του Θεού. Αλλά μετά από τρεις μέρες ανασταίνονται αυτοί, και πλέον μετά από 'κει το ανθρώπινο γένος … τελειώνει ο θάνατος. Η ανθρωπίνη φύση πλέον θεώνεται, γίνεται ένα με τον Θεό. Αυτή την μεγάλη δόξα περιμένουμε … Σ' αυτό τί σημασία έχουν τα πάθη μας, οι αδυναμίες μας … Πάρα πολύ κοντά. Ελήλυθεν η ώρα! Όχι εγγύς! Ελήλυθεν! Ελήλυθεν! Η θέωση του ανθρώπου! Θεώνεται ο άνθρωπος! Πώς; Να! Έτσι! Όταν ο Χριστός μέσα είναι τόσο ζωντανός! Και τί λέει μέσα στον προφήτη Ιεζεκιήλ; Στο ένατο κεφάλαιο, εκεί που φανερώνει τον άντρα, που του δίνει ο Θεός την εντολή να χρίσει τον λαό του Θεού ανά την Οικουμένη. Και αυτός ο λαός … ποιός είναι αυτός ο λαός που χρίεται; Είναι οι άνθρωποι, ανά την Οικουμένη, που πονούν και μετέχουν του πόνου του Θεού … Που ο Θεός δεν λατρεύεται στις Εκκλησίες, ο άλλος θεός λατρεύεται εν ονόματι του Θεού και λογχεύουμε συνέχεια τον Θεό. Αυτό ποιός θα το δει; Η Εκκλησία, η ίδια; Η πόρνη; Καμία σχέση! Και οι ψυχούλες μέσα όμως πονούν για αυτό το μαρτύριο που γίνεται στις μέρες μας. Δεν προκαλούν πόνο στον Θεό, ούτε οι Μωαμεθανοί, ούτε οι … ξέρω γω, οι Κομμουνιστές, όπως λέει εδώ η Εκκλησία τάχα ότι αυτοί είναι εχθροί του Θεού και τέτοια. Εχθροί του Θεού είμαστε μέσα, εδώ! Και αυτούς, του δίνει εντολή ο Θεός, να τους βρει ανά την Οικουμένη, όπου βρίσκονται, και να τους χρίσει, να τους σταυρώσει. Και μετά δίνει εντολή ο Θεός: από τους αγίους μου αρχίστε την οργή … το πετσόκομμα! Από τους ιερείς και το κλήρο, από εκεί θα αρχίσει το κομμάτιασμα το μεγάλο. Γιατί λέει … γιατί βλασφημούν εναντίον Μου ότι, «όλα παν καλά, όλα είναι ρολόι, είμαστε συγχωρεμένοι, είμαστε εξομολογημένοι, θα μας σώσει ο Θεός …». Τί πράματα είναι αυτά; Αυτό οργίζει τον Θεό, πάρα πολύ. Τον οργίζει τον Θεό. Και μετά φανερώνεται πάλι αυτός ο άντρας, ο οποίος λέει στον Κύριο, λέει στον Θεό: «τελείωσα το έργο μου». «Τελείωσα το έργο μου», ξέρεις τί σημαίνει; Ότι πλέον σημάδεψα τις ψυχές του Θεού. Σαρκώνεται το Πνεύμα μέσα σ' αυτές τις ψυχές. Αυτοί είναι το λήμμα, αυτοί είναι το υπόλοιπο, η μαγιά, η οποία αυτή κρατάει το Πνεύμα του Θεού, και θα τους σημαδέψει ο Θεός για να σαρκώσουν το Πνεύμα μέσα τους. Αυτή η ώρα έρχεται! Έχω πανηγύρι μεγάλο! Συγχωρέστε με, τρελός είμαι πολύ. Αλλά πολύ μ' αρέσει αυτή η τρέλα … πολύ χαρά έχω μέσα μου. Ότι, αυτό το σημάδεμα τώρα γίνεται. Τώρα μαζεύει ο Θεός το λαό Του. Όπως κι ο άλλος θα σφραγίσει τους δικούς του. Πρώτα ο Κύριος όμως σφραγίζει τους δικούς Του, κι αυτούς δεν θα τους αγγίξει τίποτα. Γιατί έχουν το Πνεύμα μέσα τους. Δόξα σοι ο Θεός. Για να τελειώσει το ψέμα. Να τελειώσει αυτή η κυριαρχία τόσα χρόνια. Πολύ χαρά έχω! Πιστέψτε με. Μη φοβηθείτε μόνο. Γιατί εκμεταλλεύεται ο πονηρός μια στιγμή, ας πούμε, «αμάν μη γίνει κάτι» … Τίποτα. «Κύριέ μου Εσύ δουλεύεις». Να θυμάστε αυτά τα τρία ρήματα: Μη φοβάσαι. Μην αγωνιάς. Μην προσπαθείς. Θα πράξει ο Κύριος. Μη φοβάσαι. Μην αγωνιάς. Μη προσπαθείς. Θα πράξει ο Κύριος. Αυτό τώρα γίνεται συνέχεια, έως ότου νικήσει το κάθε τι μέσα μας που το εξουσίασε ο άλλος, το ήπιε το αίμα μας ο άλλος. Είναι σαν τον κισσό που ρουφάει και πίνει το αίμα μας, αλλά έρχεται ώρα που πλέον έρχεται και ανασταίνεται το καινούριο. Ο καινούριος βλαστός, όμως, δεν βγαίνει από τον κορμό. Ξέρετε από πού βγαίνει; Απ' τη ρίζα. Ανατέλλει απ' τη ρίζα ο καινούριος βλαστός. Το δένδρο όλο κόβεται. Πάει ο παλιός ο …. τώρα καινούρια. Το Πνεύμα δεν θα το κάνουμε χώμα. Τώρα, το χώμα θα το κάνουμε Πνεύμα. Προσοχή σ' αυτό. Θέλει προσοχή. Ε; τί λες; Πώς σου φαίνονται αυτά; - Τα χάλια μου εγώ … --- Χάλια μου! Βλασφημία ρε … μη βλασφημείτε ρε! Τον Θεό έχετε μέσα σας και λέτε: «τα χάλια μου»! Βλασφημείτε με την εξομολόγηση να λέτε, «είμαι χάλια, είμαι αμαρτωλός, είμαι πόρνος». Δεν είμαι ρε … την πάτησα, παρασύρθηκα, ταυτίστηκα, έκανα ότι τέλος πάντων με κανονάρχησε ο άλλος να κάνω, δεν είμαι όμως αυτό. Είμαι του Θεού, είμαι Θεός μέσα μου. Γιαυτό και λέει στο κατά Θωμάν Ευαγγέλιο: «δεν ήρθατε εδώ να γίνετε κάτι, να κάνετε κάτι, ήρθατε να θυμηθείτε ποιοι είστε». Είμαστε! Δεν θα γίνουμε. Είμαστε! Και αυτό που είμαστε δεν μπορεί να απωλέσθη, γιατί δεν είναι δικό μας. Άρα λοιπόν το μόνο που καλείται η ψυχή είναι να πετάξει όλα αυτά τα βαρίδια και να θυμηθεί ποια είναι. Μέχρι τώρα βαρίδια φορτώναμε πάνω μας. Τώρα αυτά να φύγουν όλα, για να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, δεν θα γίνουμε τίποτα. Τί χάλια σου, λοιπόν; Τα σκατά; Του άλλου είναι. Θα του λες: τα δικά σου τα σκατά, πάρτα ... η ψυχή μου σε Έναν ανήκει. - Κοινώνησα το πρωί και το απόγευμα είχα μια σαρκική πτώση … --- Αυτά είναι τα χώματά μας! Η ψυχή εκείνη την ώρα πνίγεται, ας πούμε, θέλει να πετάξει και μετά γίνεται χώμα. Και το Πνεύμα Του το πληγώνουμε. Ναι. Αυτό θέλει προσοχή, και η Θεία Κοινωνία είναι δίκοπο μαχαίρι, ας πούμε, αν δεν γίνει Χριστός μετά θα γίνει διάβολος κατευθείαν. Αν δεν γίνει όλο αυτό Χριστός και πάει να γίνει «εαυτός», ας πούμε, να ταυτιστεί, γίνεται διάβολος κατευθείαν. Δεν πάει καθόλου στο Πνεύμα. Θέλει προσοχή! Προσοχή! Μη χαλαρώνουμε. Οι σχέσεις οι ανθρώπινες είναι πάρα πολύ … στις μέρες μας θέλει κλείδωμα ο καθένας στην ερημιά του. Τί να πούμε ρε, παιδιά; Να, βλέπετε το αισθητό πόσο εύκολα τα τρώει όλα; Το αισθητό είναι πάρα πολύ ύπουλο. Ναι. Το θέμα είναι πόσο θα συνεχίσουμε σ’ αυτό το άρρωστο; Το θέμα είναι πόσο θα συνεχίζουμε αυτό το άρρωστο τώρα; Πάλι τη ψυχή μας θα την κάνουμε, πάλι, μέλη πόρνης; Αυτά είναι βαρίδια, δεν αφήνουν τις ψυχές να ελευθερωθούν. Γιατί τις ανθρώπινες σχέσεις τις επιδιώκουμε ακόμα; Τί τις θέλουμε; Είχα φέρει σαν παράδειγμα για το, πότε σαρκώνεται το Πνεύμα του Θεού μέσα μας, ότι την ώρα που, ας πούμε, όπως σε μια σχέση με τη σύζυγο, με τη γυναίκα, συλλαμβάνεται το παιδί την ώρα που και οι δύο, προσφέρεται ο ένας στον άλλο, κοινωνείται δηλαδή, ο ένας προσφέρεται στον άλλον, δεν πάει να απολαύσει, αλλά προσφέρει, και ανοιγμένοι και οι δύο και ρουφηγμένοι μέσα σ' όλο αυτό … παρθενεύει ο άνθρωπος από τις έξωθεν, ας πούμε, άλλες διασπάσεις και πορνείες, κι εκείνη την ώρα σαρκώνεται το βρέφος. Αυτό σαν εικόνα στο, τί θέλει ο Θεός. Αυτό όμως δεν γίνεται με πρόσωπα απ’ έξω. Αυτή η παρθενία. Πρέπει να παρθενέψει η ψυχή για να δεχτεί το Πνεύμα. Αλλά πρέπει να είναι πάρα πολύ καθαρός κανείς, ώστε εκείνη την ώρα όλο να πάει στο πνεύμα, αφού όλο το τρώνε οι αισθήσεις σε μας. Δεν πάει στο πνεύμα. Δεν γίνεται μια παρθενία, ας πούμε, ώστε να πάει στο πνεύμα. Πάλι ουσιαστικά το τρώει όλο ο διάβολος. Θέλει τελείως νηστικές οι σχέσεις. Σας παρακαλώ … εν τη ερήμω. Βλέπεις οι ψυχές τώρα, όταν ο δράκων πια κυνηγάει παντού το Πνεύμα του Θεού στις πνοές Του, θέλει, οι ψυχές να 'ναι εν τω κρυπτώ, να μην έχουν σχέση μεταξύ τους, εννοούμε καθόλου, ούτε επικοινωνίες, γιατί παίρνει χαμπάρι αυτός και το τρώει όλο. Δεν είμαστε καθαροί, καθόλου. Το έξωθεν, είναι φουλ πορνεία, το έξωθεν μας. Έτσι δεν είναι; Δεν έχουμε καιρό. Δεν έχουμε καιρό. Η ψυχή πρέπει να είναι τελείως στερημένη από όλα αυτά. Γιατί, πείτε μου εσείς, τί θα γίνει; Ποιός θα τα φάει; Ποιός Θεός; Είναι καθαρά αντίχριστο πνεύμα. Όχι. Όχι. Είναι αντίχριστο, καθαρά! Τώρα η ψυχή είναι νύμφη, δεν γίνομαι εγώ νυμφίος και η γυναίκα νύμφη, αλλά, η ψυχή είναι νύμφη, η οποία στερείται πλέον της έξωθεν πορνείας της, διασπάσεις της, θέσεις της, απόψεις της, θελήματά της, οτιδήποτε, φαγητό, όλες οι αισθήσεις πορνεύουν, έτσι δεν είναι; Θέλουν τροφή. Οι αισθήσεις. Το βλέμμα, η ακοή, η όσφρηση, ο λόγος, όλα. Απ' όλα αυτά προσπαθεί η ψυχή να παρθενέψει. Η νύφη, η νύφη ψυχή πλέον με όλη της την δύναμη να προσφερθεί στον Νυμφίο της, μέσα της. Να αρχίσει η συνουσία μέσα της με το Πνεύμα του Θεού, με τον Νυμφίο της, κι εκεί πλέον όσο αρχίζει και δυναμώνει αυτή η παρθενία, σαρκώνεται το Πνεύμα του Θεού, ο Λόγος του Θεού μέσα στη καρδιά μας και ο Χριστός πλέον γίνεται υπόσταση. Αρχίζει ο Χριστός να είναι ζουμερός μέσα και να ακούγεται η φωνή Του, και να γεννάται και να υπάρχει διαρκώς αυτή η μετοχή. Αλλά αυτό όμως, μόλις γίνει στην έξωθεν κατάσταση, τόχει φάει ο πονηρός, τελείωσε. Αυτό μόνο μέσα. Αλλά βλέπετε, η πορνεία πάει σύννεφο! Όμως αυτό καλείται να κατατεθεί. Δεν το προσκυνάω πια. Καλείται η ψυχή να το καταθέσει. Κάθε ψυχή είναι νύμφη. Πού τη δίνω τη νύμφη; Στους άλλους; Είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Ξέρεις πόσο επικίνδυνο; Ο πονηρός θέλει να τα φάει όλα. Ότι πιο ιερό να το φάει. Όχι! Να μη μπει πάλι «εαυτός». Να μη μπει ο «εαυτός». Εδώ δεν υφίσταται «εαυτός». Τώρα όλο στον Κύριο. Εκείνος ξέρει πώς θα μας χειραγωγήσει. Άλλωστε στις μέρες μας … τώρα δεν έχουμε μέρες. Και όχι συναναστροφές πολλές. Όχι συναναστροφές! Δεν χρειαζόμαστε, τώρα, αυτές … συμφυρμοί, ας πούμε, … είναι πορνείες κι αυτές! Εν ονόματι ποιανού; Πάλι πορνείες είναι. Πάλι το έξω. Δεν προσκυνάει το Πνεύμα μέσα. Ο Χριστός είναι μέσα μου. Τί πάω να προσκυνήσω πάλι απ' έξω; Το Πνεύμα το έχουμε όλοι. Αν δεν το δω, αν δεν το προσκυνήσω πρώτα μέσα μου … Καταλάβατε ποιά η διαφορά; Μέσα μας είναι αυτό το Πνεύμα. Κι όταν εγώ προσκυνάω το δικό μου, κι όταν ο άλλος έχει το δικό του, ε, ε μετά γινόμαστε ένα! Και με το Πνεύμα, αλλά και μεταξύ μας! Αφού ένα Πνεύμα ενώνει όλα. Προσοχή. Προσοχή. Προσοχή. Προσοχή. Προσοχή. Να δούμε τη γύμνια μας όλη. Να δούμε την πορνεία μας όλη. Τη μέχρι τώρα. Δόξα τω Θεώ. Μακάρι. Μακάρι η ψυχή να πυρώσει. Να μη θεωρεί ανάγκη της τις συναναστροφές τις ανθρώπινες. Γιατί οι ανθρώπινες συναναστροφές είναι πορνείες. Ξέρετε κάθε μέρα, αίμα χύνει η ψυχή, ας πούμε, να επιστρέψει πάλι στην εσωτερική της παρθενία, όταν συναναστρέφομαι. Ακόμη … και η Εκκλησία ακόμα είναι πορνεία. Μπορεί να είσαι καλόγερος και να έχεις ακόμη περισσότερες πορνείες. Αλλά δεν δίνω καρδιά πουθενά, δεν … αφήνομαι πουθενά. Συναναστρέφομαι, το στόμα μου, τα χέρια μου … όλα θα τα κάνεις. Η καρδιά, όμως, είναι αλλού! … Δεν χάνει τον Νυμφίο της, μέσα της, είναι εκεί! Παντρεμένη. Στο Νυμφίο της. Το έξω κάνει τα έξωθεν. Αλλά καρδιά δεν δίνουμε. Έτσι; Σ' αυτό λίγο προσοχή. Όχι, λίγο, πάρα πολύ προσοχή! Γιατί θα μας τα φάει όλα. Όμως, ακόμα ανάγκη, να πάω, να δω, να μιλήσω, να ξαπλώσω, να χαϊδέψω, να φιλήσω. Τί σημαίνει αυτό; Αντίχριστος. Α-ΝΤΙ-ΧΡΙ-ΣΤΟΣ! Τον έχω κάνει όλο. Όλον τον ήπια, τον κατάπια. Όμως αυτή τη φορά δεν θα του δώσω τροφή. Πειράζει; Τέρμα! Κόβω κάθε τέτοιο. Θα ορμήξω με χαντζάρες! Είμαι τρελός! Δεν χαρίζω κάστανα! Έτσι; Δόξα τω Θεώ. Η Παναγία να μας φωτίζει. … Δεν θα δίνουμε σημασία πλέον στις υποστάσεις μας, εσύ, εγώ, αυτός … Τίποτα. Τώρα το καινούριο πρόσωπο περιμένουμε. Δεν υποστασιοποιούμε πάλι τα παλιά, πάλι το αντίχριστο. Όχι! Ξουτ! Θάνατος! Κυνήγι! Βλέπετε πόσο επικίνδυνα είναι όλα; Το τηλέφωνο τί είναι; Πορνείες. Το θεωρώ πορνεία, συγχωρείστε με. Κατεβαίνει σε χαμηλότερη συχνότητα. Η πορνεία αυτό είναι, το πνεύμα το κάνει σάρκα, χαμηλώνει τη συχνότητα. Γιαυτό και αισθάνομαι βιασμό όταν μου λένε να πάρω τηλέφωνο. Αναγούλα μούρχεται. Κάτι που είναι τόσο ιερό και έχουμε την ουράνια Vodafone να τα κάνουμε επίγεια. Όχι. Δεν θέλω χώματα. Συγχωρείστε με, δεν θέλω χώματα. Πειράζει που δεν θέλω; Τώρα θα ανακάμψουμε. Καλή λευτεριά απ' όλα. Δεν θέλω δεσμά. Βρε θα φεύγουμε και θα λέτε ακόμα: «το βρακί μου θέλω να μαζέψω». Βρε χαζοπούλια, ακόμα βρακιά σκέφτεστε; Γιατί το σώμα τί είναι; Βρακί είναι! Αφήστε το σώμα γιατί θα μας κρατήσει πίσω. Καταλάβατε; Φτερά! Φτερά!