3 - «Είπε κι άλλα, είπε κι άλλα, ώσπου άρχισε ψιχάλα ...»

Σαρκωμένο το Πνεύμα του Θεού επί της γης! Ο Θεός! Η παρουσία Του! Είναι φοβερή, είναι συγκλονιστική η παρουσία Του. Νέα πίστη πλέον! Πάει τελείωσε. Εκείνο ήταν της Πρώτης Παρουσίας. Κόλλησε η Εκκλησία στην Πρώτη Παρουσία. Βρε ήρθε ο Κύριος! Περπατάει όλο αυτό. Κι εμείς ακόμα εκεί … - Δεν αισθάνομαι απολύτως τίποτα, καμιά σκασίλα να πάω να εξομολογηθώ … Κι από νηστεία τίποτε … --- Φυσικά, έχουνε τελειώσει όλα, έχει τελειώσει, άρχισε νέα Εκκλησία τώρα, στα παλιά θα γυρίζουμε πάλι; Δόξα τω Θεώ. Δόξα τω Θεώ. Την ψυχή την οδηγάει τόσο μοναδικά η αγάπη του Θεού, στο να γκρεμίσει όλη την ψευδαίσθηση για να δει η ψυχή τον Θεό μέσα της και να τον προσκυνήσει μ’ όλη της την καρδιά και να πει το «ο Κύριος μου και ο Θεός μου». Δόξα τω Θεώ. Να, βλέπεις ο δίκαιος ληστής δεν είχε εαυτό, νεκρωμένος ο «εαυτός» τελείως, σε αντίθεση με τον άλλο που ήταν φουλ «εαυτός», του φανέρωσε ο Θεός, τον πάσχοντα Θεό, δηλαδή είδε ακριβώς όλο το μυστήριο του σαρκωμένου Θεού επί της γης, του Πνεύματος, το πώς πορεύτηκε μέσα από τον Ιησού μας. Ακόμη και η ίδια η Παναγία μας, ούτε και οι γυναίκες οι μυροφόρες, ούτε ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, μέχρι τότε πονούσαν ανθρωπίνως για τον άδικο θάνατο του Κυρίου μας. Δεν φανερώθηκε το μυστήριο, δεν αποκαλύφθηκε, η Θεότητα αυτού του Προσώπου έως τότε, ο μόνος που το είδε, εν ζωή, προ της κοιμήσεως του Κυρίου είναι μόνο ο άγιος ληστής, γι’ αυτό και αυτός είναι ο πρώτος που κοινώνησε μαζί Του μέσα στον παράδεισο. Μετείχε απόλυτα του Πνεύματος του Θεού. Οι άλλοι μετά. - Στη Μεταμόρφωση, τί είχε γίνει; --- Στη Μεταμόρφωση κοινωνούν μόνο τη δόξα της Θεότητος, αλλά όχι το διάφανο να περάσει στο αισθητό … δηλαδή κοίταξε, αυτό που μου κάνει εντύπωση … Και οι δυο άγιοι ευαγγελιστές, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος λέει, προ του πάθους, προ του Μυστικού Δείπνου λέει, «ο δε Ιησούς ειδώς ότι … από Θεού προήλθεν και εις Θεόν υπάγει» (Ιωάν. 13,3) ε, και λες αυτό πού κολλάει; Δηλαδή ο Ιησούς δεν ήξερε ότι από Θεού προήλθε και εις Θεόν υπάγει; ε; Δεν σου κάνει εντύπωση αυτό; Εγώ πάρα πολύ το χάρηκα όμως όταν το άκουσα γιατί είναι αλήθεια ότι το Πνεύμα μέσα είναι Θεός, … το αισθητό όμως έχει τη δική του πορεία, έχει τη δική του διαδρομή μέχρι να φτάσει στην τέλεια αποκάλυψη και την τέλεια πληροφορία ότι όντως έχει αυτήν την ταύτιση, γιατί οδηγείται το αισθητό να ταυτισθεί με το έσωθεν, έτσι δεν είναι; Για να γίνει διάφανο στον Χριστό πια, για να φανερωθεί ο Χριστός στο έξωθεν, να γίνει όλη η υπόσταση Χριστός, όλη η υπόσταση Θεός. Χριστός εννοούμε Θεός, έτσι μη μπερδευόμαστε γιατί τη λέξη Χριστός την έχουμε κάνει σούπα … Για να γίνει όμως και το έξωθεν Θεός ουσιαστικά πρέπει να είναι τελείως διάφανο, να ταυτισθεί το έξωθεν με το έσωθεν, εντάξει; Και στον Κύριο όμως το έξωθεν είχε τη δική του διαδρομή, και η πρώτη φορά που παίρνει την πληροφορία είναι εκεί, ότι πλέον, ότι και το αισθητό Του ακόμα, ο Ιησούς, ο έξωθεν Ιησούς, ο άνθρωπος Ιησούς, παίρνει την πληροφορία ότι «εις Θεόν υπάγει». Και ο άλλος, ο ευαγγελιστής Λουκάς, τί λέει; Λέει ότι όταν πάλι ο Ιησούς … δεν θυμάμαι ακριβώς πώς το λέει … πήρε την πληροφορία της Αναλήψεώς Του, τότε στερέωσε το βλέμμα Του στην Ιερουσαλήμ. Έως τότε δεν πήγε στην Ιερουσαλήμ. Ιερουσαλήμ εννοούμε, στην πορεία της παραδόσεως Του … της ανθρωπίνης φύσεως στη θεϊκή, αυτή είναι Ιερουσαλήμ, η φανέρωση και η δόξα του Θεού Πατέρα εν ημίν. Μέχρι τότε, έκαμνε κηρύγματα, είχε παρέες, έκαμνε, ξέρω γω, τις διαδρομές Του, τις τέτοιες Του, μόλις όμως Του ήρθε αυτή η πληροφορία τέρμα … - Πότε γίνεται αυτό; --- Προ του Πάθους. Όταν πήρε την πληροφορία άνωθεν της Αναλήψεώς Του. Και οι δύο Ευαγγελιστές δηλαδή ακριβώς αυτό αναφέρουν, ότι το αισθητό έχει την δική του διαδρομή έως ότου πάρει την πληροφορία της τέλειας πλέον παραδόσεως και υποταγής στο θείο θέλημα για να γίνει και το έξωθεν πια όλο Χριστός, όλο να θεωθεί κι αυτό, ταυτιζόμενο και υπακούοντας τελείως και υποτασσόμενο τελείως στο έσωθεν θέλημα. Στη Μεταμόρφωση φανερώθηκε η έσωθεν δόξα Του στην έξωθεν οπτική, έτσι; Αυτό ήτανε αυτό που θα γινότανε μετά, αλλά το αισθητό όμως του Κυρίου … μετά πάλι ο Κύριος εκεί στο πεζό, γιατί η ανθρώπινη φύση ακόμα δεν είχε ταυτιστεί, δεν έγινε η ταύτιση, γιαυτό και ο άγιος Σωφρόνιος μιλάει συνέχεια για την ταύτιση. Αν η Εκκλησία δεν ταυτισθεί, αν η ανθρωπίνη φύση δεν ταυτισθεί … στο Οψόμεθα τον Θεόν μιλάει για ταύτιση. Ταύτιση βέβαια όχι στην ουσία, αλλά στη χάρη, στην ενέργεια του Θεού μέσα στον άνθρωπο. Λέμε η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, έτσι; Αλλά όχι η Εκκλησία αυτή που τώρα πορευόμαστε, η άκτιστη Εκκλησία, αυτή η Εκκλησία του Πνεύματος πια, στην οποία πλέον για να μπορέσει η Εκκλησία να γίνει το Σώμα του Χριστού πρέπει να ταυτισθεί τελείως με τη Κεφαλή. Δεν μπορεί να είναι ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο από την Κεφαλή. Περισσότερο δεν είναι δυνατό … αλλά λιγότερο καθόλου. Για να γίνει απόλυτα η ένωση ώστε να είναι το σώμα της Κεφαλής πρέπει να είναι εντελώς ταυτισμένο. Άλλωστε η Δευτέρα Παρουσία αυτή είναι. Η Πρώτη είναι η ενσάρκωση του Θεού Λόγου, η Δεύτερη είναι η θέωση του ανθρώπου. Ξεκάθαρα! Η Δεύτερη Παρουσία είναι η θέωση του ανθρώπου. Γιαυτό και στο δέκατο ένατο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, αυτή η μυστική φανέρωση που φανερώνεται εκεί ο καβαλάρης που έρχεται κλπ κλπ τον έχει … και το όνομα αυτού ο λόγος του Θεού με μικρό λάμδα, όχι με κεφαλαίο, ο λόγος είναι ο άνθρωπος Χριστός, ο υιός του υιού του ανθρώπου, ας πούμε, εντάξει; Ε, για να ολοκληρωθεί το έργο του Κυρίου μας, ειδάλλως θα ήταν μισό, αν μόνο ήρθε και τί; Αν δεν θεωθεί ο άνθρωπος; Γιαυτό και στο κατά Θωμάν ευαγγέλιο που λέει ο Κύριος, θαύμα μεγάλο, θαύμα μέγα, το λέει, όταν εξαιτίας του Πνεύματος το σώμα υποστασιοποιείται, εννοούσε για την Πρώτη Παρουσία, εξ αιτίας του Πνεύματος του Θεού ο άνθρωπος Ιησούς πήρε Θεό. Θαύμα θαυμάτων όταν εξ αιτίας του σώματος το Πνεύμα σαρκώνεται, δηλαδή αυτό που θα γίνει στη Δευτέρα, στην οποία σαρκώνεται το Πνεύμα εξ αιτίας του ανθρώπου πια, κι αυτή είναι η αόρατη και μυστική Παρουσία την οποία δεν θα την μυριστεί κανείς αν δεν είναι του ιδίου Πνεύματος. Ε, όμως εκείνο που με χαροποίησε πολύ ήτανε στο ότι ο Κύριος πέρασε όλες τις πορείες της ανθρώπινης, ας πούμε, πάλης έως ότου παραδοθεί το ανθρώπινο στο θεϊκό. Δεν ήταν καθόλου υποταγμένο. Συνειδητά με πολύ πόνο κάθε βήμα το παρέδιδε. Αλλιώς γιατί το ‘γραψε έτσι ο άγιος Ιωάννης πες μου; «ειδώς ότι από Θεού προήλθε»; Δεν ήξερε ο Κύριος ότι ήρθε από Θεού; Ή μπορεί να το ‘γραψε ξεκάρφωτα ο άγιος; Και η πορεία, πορεία. Την είδαμε μέχρι τέλους, ότι η ανθρώπινη θέληση ήθελε να φύγει, δεν ήθελε να πάει, δεν ήθελε να τη παραδώσει. Κι εκεί καλούνταν όλη η υπόσταση πλέον να παραδοθεί. Κι αυτό φυσικά, ο Κύριος βέβαια το έκανε, αλλά και κάθε ψυχή η οποία έχει τα βήματα του Κυρίου έχει αυτή τη μάχη! Το αισθητό θα έχει την πορεία του … τώρα πλέον η πορεία είναι μία, προς την Ιερουσαλήμ. Δεν έχει τώρα η ψυχή να δει τίποτα άλλο, παρά μόνο το, πώς θα απαρνηθεί τελείως όλο το ανθρώπινο, ώστε να γίνει διάφανο το έξωθεν και μένει να φωνάζει η ψυχή το «ανάστα ο Θεός». Κάθε τι πλέον να εξαϋλώνεται, να προσφέρεται, να γίνεται πνεύμα, άγιο Πνεύμα, να μην … γιατί αυτό πάθαμε ουσιαστικά, αντί να εξαϋλώνουμε τη σάρκα σαρκώνουμε το Πνεύμα. Αυτή είναι η διαστροφή μας που πάθαμε. Κάθε τι που έχει μέσα του Πνεύμα επειδή έμαθε ο «εαυτός» να υπερτρέφεται ακόμη τρώει και το Πνεύμα. Ουσιαστικά σαρκώνουμε το Πνεύμα διαρκώς. Ε, τώρα όμως πλέον αυτό, στις μέρες μας αρχίζει και γίνεται υποτονικό πολύ, δεν μπορούμε πιο κάτω να φτάσει η ανθρώπινη φύση, παρά αφού ταυτισθήκαμε ακόμα και μέχρι το τέλος με τον πονηρό, τώρα αρχίζει η επανάκαμψη που πλέον η ψυχή ποθεί μόνο την κοινωνία του Πνεύματος, δεν της νοιάζουνε συγγενείς, φίλοι που ήξερε μέχρι τώρα, πράγματα που μέχρι τώρα συνήθιζε, δεν έχουν τόση δύναμη όση είχαν παλιά. Παλιά μας ρουφούσαν ολόκληρους, τώρα πλέον δεν έχει δύναμη αυτό. Αυτό που έχει δύναμη είναι, ότι μέσα του μυρίζει ό,τι έχει το Πνεύμα του Θεού. Και εκεί η ψυχή … επειδή πλέον αρχίζει η ψυχή και στρέφεται πιο πολύ μέσα της και υποτάσσεται σε αυτό το Πνεύμα, ότι μυρίζει Πνεύμα αρχίζει και ακούγεται, συγχρωτίζεται, πολύ έντονα. Δεν έχει λογική. Είναι καθαρά αυτή η ιδιοσυχνότητα που πλέον αρχίζει και δυναμώνει πάρα πολύ έντονα. Νομίζω τόσο πολύ πια έχει γίνει δυνατό αυτό το άκουσμα στη ψυχή μέσα, που πλέον δεν έχει τίποτα άλλο. Αρχίζει και ρουφάει όλη την υπόσταση. Αλλά αυτό δεν λέγεται ούτε με λόγια, ούτε κοινωνείται και μετέχεται, μόνο το μεταλαμβάνει κανείς και διαρκώς το Σώμα και το Αίμα του Χριστού είναι τελείως υπόσταση μέσα στη ψυχή, πολύ έντονο, όπως η Παναγία Παρθένος, η μόνη που μπορεί να συλλάβει και να σκηνώσει ο Λόγος εν σαρκί μέσα μόνο στην παρθένο ψυχή μπορεί να γίνει αυτό, έτσι δεν είναι; Ε, τώρα νομίζω ο αγώνας κάθε ψυχής είναι, πώς θα αρχίζει να δημιουργεί την παρθενία της, ας πούμε, να σαρκώνει την παρθενία, να είναι σαρκωμένη παρθενία κάθε ψυχή. Παρθενία όχι από αυτή την ηθικολογία που λέει η Εκκλησία, να μην ακουμπήσω το δέρμα της γυναίκας, αλλά όλα τα κολλήματα πια που έχει έξωθεν … όπως εκείνη την ώρα, ας πούμε, που συλλαμβάνει το ανδρόγυνο, και οι δύο παρθενεύουν γιατί είναι χαμένοι για όλα τα άλλα, μόνο για εκείνο ζουν, κι έτσι γίνεται η σάρκωση του τέκνου. Ε, ακριβώς το ίδιο, όταν η ψυχή πια παρθενεύει από όλα τα έξωθεν και είναι ρουφηγμένη μόνο από αυτή τη νέα κοινωνία, και το σπέρμα, το σπέρμα που μπαίνει στην παρθενεύουσα ψυχή, το Πνεύμα, το Πανάγιο Πνεύμα, σαρκώνει τον Λόγο διαρκώς, κι αυτή είναι η θεία Μετάληψη, ας πούμε, που διαρκώς βιώνεται, είναι μια Θεία Λειτουργία που αενάως τελείται, ο Κύριος είναι και θύτης και θύμα, και η ψυχή μετέχει αυτής της θείας Κοινωνίας διαρκώς. Είναι πάρα πολύ ουσιαστικό και … το μοναδικό που μπορεί να γλυτώσει την ψυχή από την έξωθεν πλάνη, ας πούμε. Αν δεν παρθενέψει σίγουρα θα την πάθει, γιατί … όπως είπε και ο Κύριος, η γυναίκα του Λωτ ένα, μια πορνεία είχε, ας πούμε, ενώ εμείς έχουμε πεντακόσιες πορνείες … και πόσες ακόμα; Απλώς τώρα αισθάνεται η ψυχή πλέον ότι το αισθητό φυσικά θα φάει όλη την καταφρόνηση. Δεν γίνεται. Ο Κύριος το έχει πει: αποσυναγώγους ποιήσουσιν ημάς. Ο αποσυνάγωγος δεν ήταν μόνο αυτός που ήταν εκτός της Συναγωγής, ήταν εκτός κάθε κοινωνικής … ήταν χειρότεροι από τους λεπρούς. Η μόνη λύτρωση ήταν ο θάνατος για τους αποσυναγώγους. Πόσο μάλλον, στις μέρες μας τώρα, που πλέον η ψυχή που θα έχει σαρκωμένο το Πνεύμα του Θεού δεν γίνεται παρά μόνο να περάσει αυτή τη διαδρομή, αυτή τη πορεία, της σιχαμάρας, ας πούμε, της αποστροφής της. Τόσο πολύ. Κι αυτό, όχι να το θεωρήσουμε τιμωρία, είναι τιμή και ευλογία γιατί ανταναπληρώνουμε τα παθήματα του Χριστού εν τη φθαρτή σαρκί ημών, υπέρ του σώματος της Εκκλησίας, όπως λέει ο απόστολος Παύλος. Κι απ’ την άλλη, ότι ο άνθρωπος γίνεται κατάρα για να σώσει τις ψυχές από την κατάρα. Βλέπεις, το λέει ο προφήτης Ησαΐας, πώς το λέει; Βγαίνει ένα αδύναμο βλασταράκι από ξεραμένη γη στην έρημο. Στην έρημο από ξεραμένη γη τί θα σου βγει; Θα βγει κάνα άγριο τριαντάφυλλο; Θα βγει ένα λουλουδάκι τρυφερό, που αν το τσαλαπατήσεις σαν τον ελέφαντα, θα το κάνεις λιώμα. Έτσι βγαίνει. Αλλά αυτό το αδύναμο βλασταράκι όμως, πώς το λέει; «Τον νώτον μου έδωκα εις μάστιγας, τας δε σιαγόνας μου εις ραπίσματα», δεν έφερε καμιά αντίσταση. Δεν θα φωνάξει, δεν θα κραυγάσει, δεν θα διαμαρτυρηθεί. Αλλά είναι αυτός ο δούλος μου ο εκλεκτός, ο οποίος είναι άσχημος, απορριπτέος, γεμάτος αμαρτίες, γεμάτο πληγές. Όλοι θεωρούν ότι για τις αμαρτίες του τραυματίζεται, αλλά, υπέρ ημών οδυνάται. Ε; Τας αμαρτίας ημών φέρει. Πολύ πανηγύρι! Αν στις μέρες εκείνες, ας πούμε, σιχαμερός και βλεδυκτός ήταν ο τρόπος της Σταύρωσης, στις μέρες μας νομίζω, πιο σιχαμερό πράγμα, επειδή έχουμε γίνει … πρόσεξε να δεις, μία εξωτερική ηθική βλέπεις παντού, σε όλες τις θρησκείες, σε όλα τα κόμματα, σε οποιοδήποτε σύστημα η ηθική είναι πρώτη. Γιατί; Γιατί ο άλλος θα είναι πόρνος, η πόρνη Βαβυλώνα θα είναι φουλ πορνεία, ο μόνος τρόπος λοιπόν για να την δουν παρθένα είναι να έχουμε θεοποιήσει την ηθική. Στις μέρες μας αισθάνομαι ότι το βδελυκτό του υιού του ανθρώπου θα είναι η πορνεία, ας πούμε, όλη μέρα να πορνεύει … εκεί στο Βαρδάρι με μια πρέζα στα χέρια κι ένα μπουκάλι ουίσκι … λοιπόν, ποιός θα αντέξει; Πες μου! Έχει να γίνει πανηγύρι … πως θα βγει η βρώμα στην επιφάνεια; Αν δεν γίνεις εσύ βρώμα; Αλλά δεν σε μολύνει αυτό, γιατί πλέον το έξωθεν έγινε διάφανο, είναι Χριστός. Τι έχει να γίνει! Στο Βαρδάρι, εκεί, χύμα όλα. Ποιός θα το αντέξει; Πες μου. Άντε να δούμε μετά ποιός αγαπάει ποιόν, όταν μέσα μας είναι όλα μια δικαίωση και μια σαπίλα. Ωχ, πολύ τρελά ακούγονται … Τα αισθάνεσαι μακριά; Καθόλου μακριά δεν τα βλέπω. Δεν σε νοιάζει καθόλου. Σε νοιάζει αυτή η πορεία να ‘ρθει μέχρι τέλους. - Είχαμε έναν καθηγητή, μαθήτρια για μαθήτρια δεν είχε αφήσει, ιστορία τρελή … πέθανε προχθές 62 χρονών. --- Ας τον μνημονεύουμε ... Απίθανος, απίθανος, ερωτιάρης … Δεν βλέπεις και τί παγίδα μεγάλη η ηθικολογία; Που να αφήσει τις ψυχές ευνουχισμένες, να μην μπορούν να ερωτευθούν ρε παιδί μου, μεσ’ στην Εκκλησία. Μα πώς θα γίνει ο οργασμός; Πότε η μήτρα της ψυχής θα είναι έτοιμη να σαρκώσει τον Λόγο μέσα της; Πότε θα γίνουν όλα αυτά τα πράγματα; Θα περάσει από τον πάτο και θα αρχίσει η ψυχή μετά να σηκώνεται. Δεν γίνεται. Αλλιώς δεν μπορεί να ερωτευτεί τον Κύριο. Και δεν μπορεί να το παραδώσει. Με τίποτα δεν παραδίδουμε, καταλαβαίνεις; Εδώ βρισκόμαστε σε ένα παραμύθιασμα. Αν δεν περάσει μέσα από εκεί όλο αυτό το πράγμα, να ερωτευτεί τον Κύριο, να πυρώσει όλη, όλη η ύπαρξη, όλη η υπόσταση, πώς θα γίνει; Ερωτικά ο Κύριος φίλησε τον Σταυρό Του, τον ανέβηκε με μεγαλύτερο έρωτα, , γιατί ήξερε ότι εκεί πλέον όλο θα γίνει Θεός. Το έσω; Θεός είναι σε όλους μας. Το έξωθεν όμως αν δεν γίνει … πώς θα γίνει Χριστός η υπόσταση; Και έρχεται … έρχεται στις μέρες μας ο Κύριος πλέον «καθώς εστί». Αν αυτό το έξω δεν γίνει διάφανο, δεν γίνει Χριστός, θα λιώσει ολόκληρο, σαν κερί θα λιώσει, τί θα μείνει μετά; Αυτό το άδειασμα τώρα είναι γιατί ο Κύριος ετοιμάζεται. Βγάζει τώρα, βγάζει, βγάζει, βγάζει, μη φοβάσαι. Μόνο με υπομονή τώρα, χωρίς να ερμηνεύσουμε καμιά κατάσταση, χωρίς να πάμε να διορθώσουμε εμείς. Τώρα πράττει ο Κύριος, εμείς δεν πράττουμε τίποτε. Τώρα είναι η ώρα του Κυρίου μας, κι Εκείνος οδηγεί. Αλλά ξέρεις; Μην αφήσεις έτσι τους λογισμούς, το συναίσθημα να σε μπλέκει. Κάνε απλά ότι σε προκύπτει κάθε μέρα, χωρίς όμως κάτι να σε πιέσει, να το ερμηνεύσεις κακό, λάθος, του πονηρού. Τέτοια δεν υπάρχουν πια! Ε, έχει τελειώσει αυτός ο μάγκας. Τόσα χρόνια μας ήπιε το αίμα. Δεν έχει τώρα. Έτσι; Με μια απλότητα, ότι προκύπτει. Για να μη χαλάει η ψυχή σου, να μη χαλάει η διάθεσή σου. Κατάλαβες; Γιατί ξέρεις εκμεταλλεύεται ο πονηρός τον συναισθηματικό σου κόσμο, και καμιά φορά προσπαθεί εκεί πέρα να σε ρήξη σε μια απόγνωση. Δεν θέλουμε άλλες βιτρίνες. Φτάνει. Δεν θέλουμε άλλες βιτρίνες. Σιχαθήκαμε τις βιτρίνες. Θέλουμε όλοι να βγούμε ξεβράκωτοι. Τελείωσε. Δεν έχει άλλα βρακιά πια. Θα σας κρατάω τα χέρια και θα τραβάω το λάστιχο. Να μην μπορείτε να τραβήξτε τίποτα, να μη μαζέψτε τίποτα. Τα λέει ο προφήτης Ιερεμίας: «θα σας σηκώσω τα φουστάνια» λέει «μέχρι το πρόσωπο για να βγει όλη ο βρώμα σας στην επιφάνεια». Έρχεται η ώρα. Έρχεται η ώρα να γίνουμε τσίτσιδοι. Μην φοβηθείς! Άστα. Ούτε τώρα είμαστε για χαρά. Δεν συμφέρει τώρα να χαιρόμαστε. Ο Κύριος το είπε: μέχρι τέλους, σκυμμένο κεφάλι και δάκρυ. Αρνούμαστε τώρα σ’ αυτή τη ψευδαίσθηση να χαρούμε. Η ψυχή με ελπίδα … Δεν γίνεται αλλιώς βρε, πρέπει ένα μπάτσο σ’ αυτό το σύστημα όλο. Το αρνούμαστε. Καταλαβαίνεις; Έτσι να μην έχεις αγωνία, και ούτε καμιά αίσθηση ότι ό,τι περνάμε να το ερμηνεύσουμε καλό-κακό. Όλα είναι του Κυρίου. Όλα. Όλα. Μη φοβηθείς τίποτε. Καλά; Αυτό είναι η πιο υγιής αντίδραση του, σαυτό τον κόσμο. Το γουστάρω. Αρνείται ρε παιδί μου, αρνείται τον κόσμο. Δεν τον θέλει. Δόξα τω Θεώ. Μαρέσει να ερωτεύεστε, ρε! Μαρέσει, ρε! Γιατί τον Κύριο ερωτικά τον αγαπάμε. Δεν φτάνουν ούτε εικοσιπέντε. Βασικά θέλουμε Έναν και μόνο, αλλά επειδή αυτόν τον Έναν ακόμη δεν μπορούμε να τον πιάσουμε, να, ερωτευόμαστε τα εφ του χι F(x), τα εφ του Χριστού. Τώρα έχουμε όλοι ανάγκη. Το αισθητό μας έως ότου παραδοθεί στον Κύριο έχουμε ανάγκη … Θυμάσαι ο Κύριος που πήγε στους μαθητές, «μείνετε ξάγρυπνοι, βρε χαζοπούλια» κι εκείνοι, ύπνο βαθύ. Ξέρεις είναι αυτές οι μοναδικές πορείες του αισθητού που πρέπει μέχρι τέλους να φτάσει στην παράδοσή του. Αυτό ακόμα δεν έγινε. Να ετοιμασθούμε με τη χάρη Του να συναντηθούμε όλοι στην αγκαλιά Του. Να ‘μαστε ενωμένοι. For ever and ever. . Ο άνθρωπος πλέον ανασταίνεται. «Ανάστα ο Θεός κρίνον την γη». Ο άνθρωπος ένα είμαστε πια. Ίνα ώσιν έν. Αυτό τώρα επειδή ένα είμαστε όλοι, δεν έχει εγώ, εσύ, αυτός, τώρα δεν υπάρχει ο εαυτός μας, τώρα πλέον η ανθρώπινη φύση ενούται, υποστασιοποιείται, γίνεται Θεός, όλη η ανθρώπινη φύση. Γιαυτό τώρα πια δεν έχει σημασία το αισθητό μας, δεν έχει σημασία αυτό. Τώρα έρχεται το κοινό όνομα, αυτό που … το επί της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μέσα μας. Γιαυτό δεν θάχει καθόλου σημασία δηλαδή και για το δρόμο που θα περάσουμε αισθητά. Εμείς, το παιδί μας, ο άντρας μας, ο φίλος μας, ο «χ», ο «ψ» … Σημασία έχει τώρα ότι η ανθρώπινη φύση είναι ένα! Είναι ένα! Ενώθηκε με το Πνεύμα του Θεού πλέον. Έγινε Θεός! Έχουμε τελειώσει! Έχουμε τελειώσει! Πανηγύρια μεγάλα! Τελείωσε. Απλώς οι ψυχές λίγο θα ταλαιπωρηθούν γιατί είχαμε κολλήματα … για να ξεκολλήσουν ε, αυτό είναι όλο. Έτσι; Καμιά αγωνία, καθόλου … καμιά διαδικασία δηλαδή αν πάω καλά, δεν πάω καλά, αν θα σωθώ, δεν με νοιάζει τίποτα. Ο Κύριος με νοιάζει. Η δόξα του Ηλίου με νοιάζει. Όταν έρχεται ο Ήλιος σβήνουν όλα τα φωτάκια μας. Καλά; Απλώς μόνο να μη χανόμαστε στα διαδικαστικά, τα ανθρώπινα, τα συναισθηματικά, να σταματήσουμε να πονάμε πια, για τα ανθρώπινα, για τους ανθρώπους δίπλα σας κλπ. δεν υπάρχει κανένας πια. Αυτά όλα έχουν τελειώσει. Μην τα δίνουμε τόση βαρύτητα. Να μη δίνουμε πολύ βαρύτητα στη καθημερινότητα. Λίγο να … όπως στη θάλασσα όταν έχει από κάτω βράχια και πάμε να μπούμε μέσα, δεν περπατάμε ολόκληροι, μη πατήσουμε κάνα αγκάθι. Πατάμε ακροθιγώς. Έτσι; Τώρα … ούτε σταματάμε φυσικά γιατί … επειδή έχει βράχια δεν θα περπατάμε; … θα περπατάμε αλλά δεν θα δίνουμε τόση βαρύτητα. Σε οτιδήποτε. Μας βρίζουν, μας κάνουν … Το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον Κύριό μας τώρα είναι να υπομένουμε το ντάουν. Γιατί αυτό που ποθεί είναι νάμαστε στα πεσμένα μας για να αρχίσει να δουλεύει μέσα μας. Αλλά για να αρχίσει να δουλεύει μέσα μας, πρέπει το εξωτερικό μας, αυτό που μέχρι τώρα το τρέφουμε, σιγά-σιγά να μη το τρέφουμε, να σπάει τα μούτρα του. Το ντάουν είναι ευλογία. Βέβαια δεν είναι ευχάριστο γιατί τόσα χρόνια μάθαμε να καλοτρέφουμε τον εαυτό. Αλλά τώρα όμως επειδή πλέον ο Κύριος έρχεται να μεταμορφώσει όλη τη φύση μας, πρέπει να την παραδώσουμε, αλλά η παράδοση δεν είναι εύκολη, θεωρητικά το λέμε, αλλά στη πράξη δεν είναι καθόλου εύκολο. Και τώρα λοιπόν βλέπεις τα πράγματα και αρχίζεις να μην τα ελέγχεις … Δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Απλώς περιμένεις. Δηλαδή δεν σημαίνει ότι μένουμε στάσιμοι αλλά δεν είναι στο χέρι μας πια, είναι μια ανεξέλεγκτη πορεία. Είναι κάτι το οποίο ο Κύριος πλέον θα φανερώσει και από την καρδιά μας … επειδή η ψυχούλα μας ποθεί κάτι αληθινό και βαθύ, αλλά δεν το ξέρει, δεν μπορεί να το κάνει μόνη της, αρχίζει ο Κύριος τώρα και μας ξεγυμνώνει από αυτά που μέχρι τώρα εμείς λειτουργούσαμε μόνοι μας και τώρα λες … μα τί γίνεται; Όλα να χάνονται, όλα να μην έχουν καθόλου … δεν ελέγχεται. Αλλά μην αντιδράσουμε. Αφήστε τα. Αφήστε τα, η Παναγία θα μας φωτίσει. Να μη φοβηθούμε μόνο. Είναι μια περίοδος που πράττει ο Κύριος. Αυτό που λέει ο προφήτης Δανιήλ: «καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω», καιρός να πράξει ο Κύριος. Τώρα πράττει ο Κύριος. Τέρμα οι δικές μας υποστάσεις. Σαν χαζοπούλια τώρα γελάμε, και Του λέμε: «Κύριε κάνε ότι θέλεις Εσύ». Δόξα τω Θεώ. Αυτό που τώρα νομίζουμε ότι είναι άσχημο, είναι ευλογημένο. Η μεγαλύτερη βοήθεια που θα δώσουμε και στη δική μας ψυχούλα, αλλά και σε κάθε άνθρωπο που μας πλησιάζει, να βγαίνει το αυθεντικό μας. Μη βγαίνει … «για να μη χάσω αυτόν ...», «μη κάνω εκείνο ...», και γίνομαι λάσπη. Φτάνει ρε! Μην πουλάτε την ψυχή σας! Πες, «ναι»! Μη φοβάσαι! Το βαθύ, η ψυχή μέσα είναι πολύ ευαίσθητη και δεν θέλει να την τσαλαπατήσει κανείς, και αποστασιοποιείσαι, όχι από τις ψυχές των ανθρώπων, αλλά από την διαστροφική στάση του κόσμου. Σαν ελέφαντες πατάνε πάνω μας. Δεν είναι θέμα ανασφάλειας, αλλά προστατεύω την ψυχή μου. Τέρμα. Γιατί οι άνθρωποι πλέον έχουν χάσει την ελευθερία … το να ενεργούν ελεύθερα και ανθρώπινα. Βλέπεις ότι πλέον ενεργούν τελείως ανεξέλεγκτα. Είναι διηρημένοι οι άνθρωποι. Πώς λοιπόν, θα αφήσεις την ψυχούλα σου να σου την κάνουν γήπεδο! Σε κανέναν! Κάνε υπομονή. Πάλεψέ το. Με πια έννοια πάλεψέ το; Ό,τι μέσα στην ψυχούλα σου εκφράζεται, μη το απορρίψεις, μη το αμφισβητήσεις, είναι καθαρό, αυτό το βαθύ της ψυχής. Κι αν είναι πάλι κάτι ξένο κι αλλότριο, ο Κύριος θα το καθαρίσει, μη το ερμηνέψεις όμως εσύ. «Θεέ μου Εσύ ξέρεις! Αν είναι κάτι μέσα μου που δεν είναι δικό Σου, Εσύ φώτισέ με να το καθαρίσεις». Έτσι; Μην το ερμηνεύσεις όμως λάθος. Γιατί πολλές φορές την πατάμε στην ερμηνεία. Εν τω μεταξύ η λογική του κόσμου: «α, πρόβλημα είναι αυτό … α, όχι εκείνο … α, όχι έτσι». Τέρμα! Δεν ακούμε τίποτε! … Ξέρεις, το εξωτερικό του εαυτού μας δεν το εμπιστευόμαστε, το συναίσθημά μας πολλές φορές μας πρόδωσε. Αλλά βαθειά η ψυχούλα, όμως, έχει δώσει το οκέι, και ο Κύριος την οδηγεί την ψυχή. Ξέρει το βαθύ μας. Θα ‘ρθει ώρα που θα το μυριστείς … Κάνε υπομονή και τώρα σε λίγο θα γίνει ένα απέραντο Μοναστήρι όλη η γη μας, με τον Κύριό μας Ηγούμενο κι εμείς όλα καλογέρια να παίζουμε μαζί μαζί. Πες, δεν θα ‘ναι όμορφα; Όλη η ανθρωπότητα! Θα το δεις μπροστά σου και θα χοροπηδάς! Στις μέρες μας θα γίνει! Και τότε θα λες: «αυτό που πίστευα … αυτό που ζήλευα και ονειρευόμουνα το απολαμβάνω!» Κάνε υπομονή. Τώρα είμαστε λίγο στην εξορία. Είμαστε στη ξένη χώρα, που σιγά-σιγά σαν άσωτοι επιστρέφουμε τώρα. Είμαστε στην επιστροφή.